บทที่ 1 ตอนที่ 1 ไวโอเลต NC 18+

ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

เช้าตรู่ภายในห้องกว้างในบ้านสุดหรูใจกลางเมืองหลวงอันศิวิไลซ์ หญิงสาวร่างเพรียวระหงนอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยปล่าวไร้อาภรใดๆปกปิดจะมีก็แต่เพียงผ้าห่มผืนหนาคลุมทับร่างนั้นเอาไว้ เส้นผมยาวสลวยสีแดงร้อนแรงแทงใจแม่นั้นแผ่สยายยาวคิ้วบางงามได้รูปขมวดเล็กน้อยดวงตากลมโตปิดสนิท ริมฝีปากบางอมชมพูเผยอเล็กน้อยราวกับจะฝันดี

“โฮย~มิสเตอร์ไวโอเลต...ตื่นได้แล้ว”

เสียงนั้นดังปลุกเจ้าของร่างระหงอันเปลือยปล่าวให้รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นอย่างขัดใจ แต่ทันทีที่ดวงตานั้นเบิกกว้างเผยให้เห็นสีนัยน์ตาน้ำเงินเข้มราวกับสีของท้องฟ้า เผยให้เห็นแววตาที่มองมายังเจ้าของเสียงเรียกปลุกที่เต็มไปด้วยความดุดันและเย็นชาได้อย่างชัดเจนจนเจ้าของเสียงปลุกรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง

“ถอดออก” ไวโอเลต หรือก็คือรินโกะ แต่ทุกๆคนที่นี่ต่างเรียกว่าไวโอเลต เธอสั่งเสียงเข้มพลางจ้องมองร่างสูงเพรียวในชุดนอนสีขาวสุดเซ็กซี่ที่เห็นแล้วล่อตาบุรุษเพศ

คริสติน่า หน้าเจื่อนหญิงสาวเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรและกำลังต้องการอะไร แต่เจ้าตัวทำท่าเหมือนจะลังเลซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เธอลุกลงจากเตียงแล้วก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าของคริสติน่า

เพียงชั่วพริบตานั้นเอง เสียงดังแคว่กของเนื้อผ้าบางอันเป็นชุดนอนตัวบางก็ดังขึ้นพร้อมๆกับชุดนอนตัวบางขาดหลุดออกจากร่างสูงเพรียวที่อวบอิ่มไปทั่วทุกสัดส่วน คริสติน่าหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอายแต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับคนทั้งสองเพราะครั้งล่าสุดพึ่งจะผ่านมาเมื่อคืนนี้นี่เอง

ครู่ต่อมาร่างสูงเพรียวสมสัดส่วนก็ถูกอุ้มลอยละลิ่วจากพื้นและไม่นานก็ถูกวางลงบนเตียงนอนนุ่มสีขาวขนาดใหญ่คริสติน่าใช้มือข้างหนึ่งปกปิดทรวงอกอวบอิ่มที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมต่ำลงไปปกปิดกลีบกุหลาบงามคู่นั้นไว้ด้วยความหวงแหน

แต่นั่นเหมือนกับเป็นการกระตุ้นให้เลือดในกายของเธอแล่นซ่านพล่านไปมาด้วยอารมณ์ดิบเถื่อนเธอรวบมือทั้งสองข้างของคริสติน่าวางพาดไว้เหนือศรีษะของเจ้าตัวเผยให้เห็นเม็ดทับทิมคู่งามที่ชูเด่นอยู่ตรงหน้าของเธอเพียงเล็กน้อย

เธอยิ้มแล้วค่อยๆมองต่ำลงไปตามทรวงอกอวบอิ่มและหน้าท้องขาวผ่องแบนราบจนกระทั่งหยุดอยู่ที่กรีบกุหลาบงามอวบอูมที่ไม่เคยมีชายใดแตะต้องมาก่อน เธอหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาสีฟ้าคู่งามแล้วพูดว่า

“คริสเช้านี้เธอคงไม่อยากลุกออกไปไหนแล้วสิท่า...หรือว่าเธอต้องการให้ฉันทำแบบนี้ถึงได้มาปลุกแต่เช้า”

“ป...เปล่า..พ...พอก่อนได้มั้ยฉันไม่ไหวเมื่อคืนเธอทำเอาฉันแทบไม่ได้นอนเลยนะ” คริสติน่าพูดเสียงสั่น

รินโกะหัวเราะหึหึโน้มใบหน้าเข้าหาใบหน้างามของคริสติน่าก่อนจะใช้ริมฝีปากของเธอประกบริมฝีปากอวบอิ่มของ

คริสติน่าแล้วบดขยี้เบาๆก่อนจะค่อยๆสอดแทรกลิ้นบางควานหาความหวานฉ่ำจากโพรงปากอย่างหิวกระหาย

คริสติน่าเองก็เป็นงานหญิงสาวตอบสนองทุกความต้องการของเธอแม้จะไม่เต็มใจเพราะกำลังเขินอาย

“อืมมม....อื้อออ..”

เสียงครางอู้อี้ในลำคอของคนด้านล่างไม่ได้ทำให้เธอหยุดการกระทำนั้นเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะรุนแรงและดิบเถื่อนมากขึ้นตามลำดับ อึดใจต่อมานั้นเองคริสติน่าก็ถึงกับครางเสียงหลงเมื่อลิ้นอุ่นๆของเธอกำลังสัมผัสและดูดดื่มอยู่กับเม็ดทับทิมคู่งาม

หญิงสาวผิดกายเร่าด้วยความเสียวซ่านเธอเปลี่ยนไปใช้มือเพียงข้างเดียวกดมือทั้งสองข้างของคริสติน่าเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างเคล้นคลึงอยู่กับทรวงอกอวบอิ่มนั้นเบาๆหญิงสาวถึงกับบิดกายเร่าพร้อมกับครางเสียงกระเส่าด้วยความสุขสมปนเสียวซ่านที่เธอปรนเปรอให้

“อ..อ๊ะ..พ...พอทีเถอะ...” เสียงกระเส่ายังคงดังไม่หยุดอย่างทุรนทุรายแต่แล้วคริสติน่าถึงกับคลางลั่นห้องเมื่อนิ้วเรียวยาวของเธอสอดลึกเข้าไปในช่องรักอันคับแคบ

“อื้ออออ...อ้ายย..พ...พอ..พอทีเถอะ”

“ไม่เจ็บใช่ไหม”

“อ...อ๊ะ..ไม่..ไม่เจ็บ”

รินโกะยิ้มร่าพลางหัวเราะเสียงใสมือก็ขยับอยู่ในช่องรักอันคับแคบนั้นไปพลางแต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อบานประตูถูกเปิดกว้างพร้อมกับร่างของหญิงสาวอีกคนเดินเข้ามา

“โอ้มายก้อดดด!!” หญิงสาวที่พึ่งเข้ามาใหม่เบิกตาโพลงพลางร้องลั่นด้วยความตกใจแต่ครั้นพอเห็นสายตาเฉียบคมที่จ้องมองมาจากอีกคนก็จำต้องหันหลังแล้วเดินกลับอกไปจากห้อง

ไวโอเลตขยับกายเล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะดึงนิ้วที่สอดใส่อยู่ในช่องรักนั้นออกแต่เปลี่ยนเป็นก้มลงจูบเบาๆที่กรีบกุหลาบงามนั้นแทนพร้อมกับเอ่ยเสียงแผ่วต่ำว่า

“ไว้ว่างจะมาเล่นด้วยอีก” ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปหอมแก้มคริสติน่าที่นอนหงายหายใจไม่เป็นจังหวะอยู่ภายใต้ร่างของเธอ หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่รอดเงื้อมมือเธอไปได้ก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วจูงมือเธอเดินเข้าห้องน้ำไป

7 โมงเช้าในเวลาต่อมา...

“นี่ยัยคริสเมื่อคืนยังทำไม่พออีกเหรอถึงได้มาต่อตอนเช้าฉันเข้าไปปลุกทีไรหัวใจแทบวาย”

“โถ่...เอ็มม่า..ยัยรินน่ะมันเหมือนผู้หญิงซะที่ไหนกันล่ะถ้านางเกิดอยากขึ้นมาฉันก็ทำได้แค่ถ่างขาให้เจ้าตัวเชยชมเท่านั้น”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม่นั่นทำเอาสาวอเมริกันที่ขึ้นชื่อว่าร่านสุดๆอย่างเธอหมดลายกลายเป็นแมวนอนครางอิ๋งๆให้สาวเอเชียตัวเล็กอย่างรินโกะดื่มด่ำได้ฉันล่ะเคารพแม่นั่นจริงๆ”

“บ...บ้าพูดอะไรเกินไปฉันน่ะเหรอร่าน”

เสียงพูดคุยสนทนาระหว่างสองเพื่อนสาวดังมาจากห้องอาหารรินโกะที่ขณะนี้อยู่ชุดทักซิโดสีดำมันวิบวับกับรองเท้าผ้าใบสีดำเข้มใบโปรดเดินตรงไปที่ห้องอาหารด้วยอาการเฉื่อยชาตามประสาคนนิ่งๆและมาดขรึมเกินกว่าบุคลิกของสตรี

ทันทีที่เดินไปถึงคริสติน่าและเอมม่า ก็ถึงกับเบิกตากว้างมองมาน้ำลายสอพูดขึ้นพร้อมกันว่า

“โอ้ววว...โครตแมน!!!”

รินโกะไม่สนใจกับอาการของเพื่อนสาวทั้งสองเธอสางวิกผมทรงหน้าม้าของผู้ชายสไตล์เกาหลีให้เข้าที่ก่อนจะค่อยๆทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ราคาเเพงเคียงข้างเพื่อนสาวทั้งสอง

“วันนี้ออกไปชอปปิ้งกันเเต่งให้เต็มสวยเดี๋ยวน้อยหน้าฉัน” เธอกล่าวยิ้มๆแล้วทานอาหารในจานตรงหน้าด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมผิดกับเพื่อนสาวทั้งสองที่ช่างจ้อเป็นต่อหอย

“โอ้ย...ให้ตายชั้นล่ะอยากจะลากเธอขึ้นเตียงแล้วถ่างขาให้เสียจริงอิจฉายัยคริสที่วันๆไม่ทำอะไรมีหน้าที่เเค่บำเรอคุณเธอสุดหล่อคนนี้เท่านั้น”

“ถ้ารินเป็นผู้ชายฉันคงท้องไปนานแล้ว”

“แหม...ไม่ทราบว่ารับเพื่อนสาวคนนี้ทำเมียเพิ่มอีกคนมั้ยคะ”

รินโกะในคราบของไวโอเลตสาวเอเชียในลุคหนุ่มอเมริกันสุดเข้มถอนหายใจยาวกับคำพูดของเพื่อนสาวทั้งสอง แน่ล่ะเธอไม่ได้แค่หล่อเหลาในแบบฉบับผู้ชายพิชิตใจสาว แต่เธอยังสวยสะเด็ดพิชิตใจชายอีกด้วย แต่กระนั้นเธอก็ยังเป็นที่ต้องการในหมู่สาวๆ เอ็มม่าเคยบอกกับเธอว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนในเรื่องบนเตียงจนสาวๆเหล่านั้นต่างก็หันมาสนใจเธอมากกว่าจะสนใจชายหนุ่มที่มีอยู่ถมเถ

แต่นอกจากเพื่อนสาวทั้งสองเธอก็ไม่เคยชิดเชื้อสนิทใจด้วยส่วนเรื่องบนเตียงยิ่งไม่ต้องพูดถึงขนาดสองเพื่อนสาวยังต้องอ้อนวอนร้องขอชีวิตแต่กระนั้นก็ยังคงความเป็นเพื่อนร่วมเตียงและนอกเตียงส่วนคนอื่นๆเลิกคิดไปได้เลย

“พวกเธอนี่มันยังไงกัน..วันๆเอาแต่คิดเรื่องใต้สะดือในหัวสมองไม่มีรอยหยักแล้วหรือยังไงประเดี๋ยวแม่ก็ไล่ไปพักร้อนอยู่ที่ซาฮาร่าซะหรอก”

สิ้นเสียงของเธอคนทั้งสองจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุยในทันที เพราะเกรงว่าเธอจะทำจริงๆถึงจะเป็นเพื่อนสนิทแต่เมื่ออยู่ในฐานะทางการงานแล้วรินโกะถือว่าเป็นบอสใหญ่สุดและสองคนก็เป็นเพียงแค่เลขาเท่านั้น

“เกรดคราวนี้ได้เท่าไหร่กันบ้างล่ะ” คริสติน่าถามขึ้นเรียบๆขณะหยิบเเซนวิชสอดใส้ครีมเข้าปากเคี้ยงตุ้ยๆ

เอ็มม่าหัวเราะแหะๆตอบเสียงอ่อยว่า

“แหะๆฉันได้ต่ำกว่าครึ่งของเกรดเฉลี่ย”

รินโกะจ้องมองใบหน้าคมเรียวของเอ็มม่าด้วยสีหน้าไม่ปลื้มกับสิ่งที่พึ่งจะได้ยิน เจ้าของใบหน้านั้นเหมือนจะรู้จึงส่งรอยยิ้มขี้อ้อนมาที่เธอแต่เธอไม่เล่นด้วย

“ไปอ่านหนังสือให้มากๆไม่ใช่วันๆซิ่งแต่รถจับแต่หนุ่ม...ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปฉันคงถูกป่ะป๊าม่ะม๊าของพวกเธอดุเอาแน่ข้อหาไม่ดูแลลูกๆของพวกเขาให้ดีๆ”

คนทั้งสองเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดีจึงไม่ถกเถียงอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับแล้วลงมือทานอาหารเช้ากันต่อโดยไม่เร่งรีบอะไรนัก

เมื่อคนทั้งสามรับประทานอาหารจนกระทั่งอิ่มสาวใช้จึงเดินเข้ามาจัดเก็บถ้วยจานและอาหารบนโต๊ะส่วนคนทั้งสามก็เดินออกไปจากห้องอาหารทันทีเพราะมีธุระนอกบ้านที่ต้องรีบออกไปสะสาง