EP.11 ความอบอุ่น ความรัก ความคิดถึง

"จะเดินเองหรืออยากให้อุ้มไป"

"ดูเหมือนพี่ตรัยจะชอบอุ้มนะคะ เดี๋ยวฉันเดินไปเองค่ะ ขาดีขึ้นเยอะแล้ว"

ตอนเดินในห้องฉันรู้สึกได้เลยว่าขากะเผลกน้อยลงแล้ว แต่พอสวมส้นสูงเดินแต่กๆ มันก็ลำบากอยู่

ฝุ่บ!

"อุ้มดีกว่า"

"อือ...เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ แหะๆ" ต้องยอมรับแหล่ะ

แล้วเราสองคนก็ออกจากห้องคอนโดไป.....ฉันเพิ่งสังเกต ว่าทั้งชั้นนี้เหมือนจะมีแค่ห้องเดียวมั้ง ก็พอออกมาจากห้อง ก็กลายเป็นโถงทางเดินหรู แถมลิฟท์ก็...

ตัวห้องที่เดินมาเมื่อกี้ มันไม่น่าจะเป็นโถงทางเดินนะ มันเหมือน ห้องในห้องอีกที...มันอาคารอะไรเนี่ย...คงไม่ใช่คอนโดแล้วล่ะ

พอพี่ตรัยเริ่มสังเกตเห็นสายตาฉันที่มองสำรวจพื้นที่ที่เราเดินผ่าน

"อย่าถามเยอะ ลิฟท์นี่จะพาไปลานจอดรถได้ ที่นี่เป็นตึกออฟฟิศฉันเอง"

"อ่อ ออฟฟิศ...มีบ้านในออฟฟิศนี่เอง...โคตรคูลเลยค่ะ..

.ว้ายๆๆ!!!"

พี่ตรัยแกล้งทำฉันหลุดมือตอนหมุนตัวเข้าไปในลิฟท์กว้าง ฉันรีบกอดคอคว้าไหล่กว้างไว้แทบไม่ทัน

"นี่แกล้งหรือหนักจริง"

"......." เขาไม่ตอบแต่ส่งสายตาอมยิ้มให้

"เธอพูดไม่หยุด...เรื่องพักที่นี่ห้ามบอกใครนะ จะบอกว่าไปพักที่ไหนก็บอก พิกัดที่นี่เป็นความลับจากที่บ้านเธอ"

"อ้าว แล้วถ้าเกิดเหตุด่วนเหตุร้าย ป๊ากับม๊าจะมาหาได้หรอ"

"ที่นี่ห้ามใครมาหาทั้งนั้น ฉันไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา"

ถึงพี่ตรัยจะไม่ได้พูดเสียงตวาดอะไร แต่เสียงเรียบเย็นโทนต่ำตามสไตล์เขานั้น ฟังดูน่ากลัวกว่าการตวาดเยอะ

พอถึงรถ วันนี้เขาให้ฉันนั่งหน้าด้วยกัน ยังไม่ทันจะจัดท่านั่งให้ดี เขาก็ดึงเบลท์มาคาดให้ก่อนหันหลังปิดประตู

"บ้านฉันอยู่แถวเขต D"

"โอ้ มาเที่ยวไกลนะ" เขาพูด แล้วก็ขับรถ วนออกจากอาคารมา ฉันมองเห็นตึกจากด้านหลัง....โอ้โห....ออฟฟิศเขาใหญ่มากเหมือนกันนะ ร้านเหล้าอะไร ทำไมออฟฟิศใหญ่จัง หรือเขาเป็นพนักงานออฟฟิศด้วย ส่วนร้านเหล้าทำเป็นงานอดิเรก แต่...

"ห้องที่เราพักเป็นของที่ทำงานเหรอคะ"

"อืม"

"ก็ดีนะคะ ไม่ต้องเดินทางไกล ถ้าฉันได้ทำงาน ก็จะเลือกทำงานใกล้บ้านเข้าไว้ จะได้ตื่นสายได้"

"ถ้าเธออยากตื่นสาย เธอก็ไม่ควรเลือกงานที่ต้องตื่นเช้า แค่นั้น"

"อัจฉริยะ!...ทำไมฉันคิดไม่ได้นะ"

เป็นไอเดียที่ดี แต่คุณพี่คะ งานที่ไหนไม่ต้องตื่นเช้า งานร้านเหล้าหรอคะ แหม.....

"เปิดเพลงได้มั้ยคะ" เห็นรถมันติดนาน ฉันเลยหันไปขอเขาเปิดวิทยุ รู้สึกบรรยากาศมันไม่ครื้นเครง

"........"

เพราะเขาไม่ตอบอะไร ฉันเลยนั่งหันไปมองหน้าต่างรถแทน ไม่อยากให้ยุ่งกับรถสินะ...ชิ!

ไม่ได้ออกมาเห็นแสงสว่างชัดเจนแบบนี้แค่วันสองวัน มันเหมือนเวลาผ่านไปนานเลยแฮะ จากคืนวันนั้นที่เกิดเรื่อง...

ฉันคิดอะไรเพลินๆ ชีวิตคนเรามันเปลี่ยนไปไวจนไม่ทันตั้งตัวจริงๆ

ถึงจะเป็นช่วงสายๆ แต่รถก็ยังติดอยู่เลยนะครับ มาฟังเพลงให้หัวใจได้พองฟูไปด้วยกันครับ ผู้ฟังอยู่กับเราคลื่นเลิฟxxFM คนหรือไมโครเวฟ (Microwave) - Bell Warisara ครับ

เสียงนักร้องคนโปรดของฉันดังขึ้น...แค่ได้ยินเสียงก็สบายใจแล้ว

ฉันชอบจริงๆเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน

เหมือนว่าเวลาของเรามันผ่านไปเร็วทุกวัน

เดี๋ยวก็มืดอีกแล้ว ทุกครั้งที่เราเจอกัน

เวลาจะมากแค่ไหนก็ไม่เคยพอ....

พอได้ยินเสียงเพลงขึ้นมา ฉันยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย...พี่เขาใจดีจริงๆ แหล่ะ เหมือนไม่สนใจ แต่ก็อนุญาตทุกอย่าง

ฉันฮัมเพลงตามจังหวะไป พอเข้าท่อนฮุคก็หันมาร้อง ทำท่าสมมุติว่าถือไมค์ไว้ด้วย

อยู่ใกล้เธอแล้วมันอุ่นจนไม่อยากไปไหน

ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร คนหรือไมโครเวฟ

อุ่นใจไม่เคยจะหมด

เธอเป็นเหมือนเมนูโปรดที่ฉันไม่เคยเบื่อสักวัน

อยากอยู่ใกล้ๆไปนานๆ

แล้วฉันก็เงียบเสียงลง....แต่ยังขอขยับหัว สะบัดตามจังหวะเพลงไปด้วย

"ไม่ร้องต่ออ่ะ"

"หึ...ร้องได้แต่ท่อนฮุคอ่ะค่ะ....เดี๋ยวรอฮุคก่อนนะ"

แล้วพี่ตรัยก็ส่งสายตายิ้มแบบที่.....ฉันว่าเขาคงเอ็นดูแหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

...น่าจะนะ....น่าจะใช่แหล่ะ...

แล้วหลังจากนั้น ไม่ว่าดีเจจะเปิดเพลงอะไร ฉันก็ร้องตาม ดังบ้างเบาบ้างดำน้ำบ้าง พอเป็นแบบนั้นแล้ว แป๊บเดียวก็มาถึงบ้านฉันแล้ว

"เลี้ยวนี้เลยค่ะ...จอดท้ายรถคันนั้นเลย รถป๊า แต่ป๊าไม่อยู่บ้านหรอกนะคะ เค้าขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน" ฉันรีบอธิบาย

พอรถจอด ฉันรีบเปิดประตู ตั้งท่าจะกระโดดลงจากรถคันสูงนี้

"รอก่อน" เขาพูดเสียงนิ่ง แล้วจอดรถลงมารับฉันที่ฝั่งคนนั่ง ช่วยพยุงฉันไปส่งที่หน้าบ้าน แต่ไม่ยอมเข้าไป

"เอ้า ไม่เข้ามาหรอ เข้ามาเถอะค่ะ มีแต่ม๊าอยู่ ใจดี ไม่ต้องกลัว"

คงเพราะเสียงที่ตื่นเต้นเกินไปของฉัน ทำให้ม๊าเดินออกจากบ้านมาดู

"อ้าว...แอร์ หนูกลับมาบ้านหรอลูก ติดต่อไม่ได้เลยนะเรา" ม๊า ผู้ชิลล์ที่สุดในสามโลก ไม่รู้ยังไงแต่งงานกับป๊าที่เข้มงวดเหลือเกิน

"หนูกลับมาเอาของค่ะม๊า นี่....เพื่อนของพี่ชายของเพื่อนที่มหาลัย เขาช่วยพามาค่ะ หนูเดี้ยงอ่ะม๊า เจ็บมากเลย"

"หวัดดีลูก" รอยยิ้มม๊าที่รับไหว้พี่ตรัย ดูแล้วคงคิดไปไกลว่าคำว่า เพื่อนของพี่ชายของเพื่อนที่มหาลัย

"ขอบใจนะอุตส่าห์พาแอร์มาส่ง เข้ามากันก่อนเถอะลูก" ม๊าเดินนำพวกเราเข้ามาในบ้าน

บ้านฉันไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาล มองปร๊าดเดียวทั่วบ้าน ตอนนี้ป๊าคงไปทำงานเพราะเป็นวันธรรมดา ป๊าเป็นราชการมาหลายทศวรรษแล้วล่ะ ไม่ค่อยขาดงานด้วย จะเป็นจะตาย ต้องไปนั่งจ๊องที่โต๊ะทำงานทุกวัน ป๊าบอกเป็นหน้าที่

แถมพยายามเชียร์แกมบังคับให้ฉันไปสมัครสอบราชการอีกคน

แต่ขอตัวค่า...อินแอร์จะไม่เข้าวงการนั้นเด็ดขาด ไม่ไหวจริงๆ

"ม๊า ปิดเทอมนี้ หนูเปลี่ยนใจแล้วนะ ไม่กลับบ้านแล้ว ไหนๆ ก็ปีสุดท้ายแล้ว ขอไปเที่ยวต่อ เดี๋ยวตอนทำงานจะอดเที่ยวเพื่อนหนูบอก" ฉันรีบเกริ่นเรื่องก่อนเลย มันต้องแนวไร้สาระหน่อยๆ นี่แหล่ะถึงจะไม่ดูน่ากังวล

"หรอ ไม่กลับมานอนบ้านล่ะ

จะไปเที่ยวก็ไป แต่กลับมานอนบ้านบ้าง ป๊าเค้าก็อยากให้หนูกลับ"

ม๊าพูดพลางเดินไปหยิบน้ำหยิบขนมมาวางให้บนโต๊ะ

"ไว้หนูคิดดูก่อน เพราะแพลนเที่ยวไว้แล้ว อีกเรื่องม๊า มือถือหนูหาย" ฉันรีบบอก สาเหตุที่ท่านติดต่อไม่ได้ เหตุผลที่ม๊าไม่กังวลมาก เพราะปกติฉันก็แบบนี้ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ก็ฉันคืออินแอร์ ไปได้ทุกที่ไงล่ะ

"อ้าว ไปทำอีท่าไหนล่ะ ผ่อนหมดแล้วหรอ ฮะเราอ่ะ" ม๊าแซว ใช่ค่ะ มือถือเครื่องนี้ต้องผ่อนเอง ป๊าบอกว่าถ้าซื้อราคาเบากว่านั้นจะจ่ายให้ แต่ถ้าอยากได้ไอโฟน ต้องผ่อนเอง

"ก็ผ่อนอากาศต่อไป เดี๋ยวหนูได้เครื่องใหม่แล้วจะรีบโทรกลับมาบอก หนูต้องจดเบอร์ป๊าม๊าไปด้วย" ฉันพูดไปเดินกะเผลกหากระดาษไปด้วย

"นั่งเถอะเรา เดี๋ยวม๊าเอามาให้เอง เฮ้อ...เจ็บตัวเป็นว่าเล่นเลยนะ เมื่อไรจะโตสักที"

"พี่ตรัย ดื่มน้ำมั้ย" ฉันรินน้ำแล้วส่งให้เขา

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะพาผู้ชายมาบ้าน ถึงจะเป็นใครก็ไม่รู้ แถมเรายัง...เอ้อ...แค่คืนเดียว ชีวิตเปลี่ยนไปเยอะเลย

ระหว่างรอม๊า...ฉันมองไปรอบๆ บ้าน

ถึงจะไม่กลับบ่อยๆ แต่ก็เพราะเลือกเองว่าจะไม่กลับมา มันก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไร

แต่พอตอนนี้สถานการณ์มันบังคับไม่ให้กลับมาบ้าน ไม่ให้ติดต่อป๊าม๊า ฉันก็รู้สึกกังวลและเศร้าหน่อยๆ

ฉันสูดลมหายใจ ฮึบๆ ไว้ อย่าร้องไห้ ไม่งั้นม๊าจะเป็นห่วง

"พี่ตรัย...เราอยู่กินข้าวที่บ้านได้มั้ยคะ" ฉันลองหันไปถามเขา

ถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาทที่มาถามกันตอนนี้ มันเหมือนจะบังคับให้ได้คำตอบตามที่ฉันต้องการ แต่ก็อยากให้เขาอนุญาต

"กินข้าวกันสักหน่อยดีมั้ยลูก ไม่ต้องเกรงใจหรอก" ม๊าชวนซ้ำอีกรอบ เข้าใจว่าคนเป็นพี่คงเกรงใจผู้ใหญ่

พี่ตรัยส่งสายตาว่า ไม่ควร มาให้.....แต่ฉันก็ส่งสายตากลับว่า ขอร้องได้ไหม......

"อ่า ครับ ทานข้าวครับ"

ฉันได้แต่ยิ้มให้เขากับม๊า แล้วก็หันไปอีกทาง รู้สึกร้อนในตา เหมือนจะร้องไห้

อย่าร้องๆ อดทนไว้ อย่าทำให้ม๊าเป็นห่วง อย่าอยู่นานด้วย เดี๋ยวเกิดปัญหา

มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ

สงบใจไว้อินแอร์ ยูต้องผ่านให้ได้ ฮึบๆๆๆ