EP 08 | ผมเป็นมาเฟีย

​

“ค่ำแล้วเหรอเนี้ย”

วันนี้ฉันนอนทั้งวันไปเลยสินะ แล้วหายไปทั้งวันแบบนี้ไม่รู้ว่าที่ร้านจะไปยังไงบ้าง

ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ไม่มีสายโทรเข้าเลยสักmiss call น่าจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั่ง

ลองออกไปสำรวจข้างนอกดูหน่อยดีกว่า เคเดนบอกว่าพาฉันมาที่บ้าน เขาอยู่บ้านกับใครนะ

“O_O”

เปิดประตูห้องนอนออกมาก็ต้องตะลึงเลยค่ะ บ้านหลังใหญ่มากฉันเดินลงไปแล้วจะกลับขึ้นมาถูกไหมเนี้ย

ภายในบ้านโทนสีขาวให้ความรู้สึกสบายตา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้านถูกคัดสรรมาอย่างดีการตกแต่งโดยรวมทุกอย่างดูเข้ากันไปหมด

แต่บ้านเงียบมาก เงียบเหมือนทั้งบ้านมีฉันอยู่คนเดียวอย่างนั้นแหละ จนฉันเดินลงมาถึงข้างล่างมีแม่บ้านสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาแถมยังนั่งแทบเท้าจนฉันต้องย่อตัวนั่งตามแทบไม่ทัน

“ยะ...อย่านั่งเลยค่ะลุกขึ้นมายืนคุยกันดีกว่า”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผู้หญิงลุกขึ้นยืนดีๆ เถอะนะคะ”

แม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ แล้วเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงเลยเหรอ ฟังดูไม่ชินหูเลยแฮะ

“เรียกเทียร์เฉยๆ ดีกว่าค่ะ”

“ค่ะ คุณเทียร์”

เออ คุณก็คุณ เอาที่สบายใจเลยแล้วกัน (-_-’)

“คุณเทียร์จะรับอาหารเย็นเลยมั้ยคะ เดี๋ยวดิฉันจะตั้งโต๊ะให้ค่ะ”

“เทียร์ยังไม่หิวเลยค่ะ ว่าแต่คุณเคเดนไปไหนเหรอคะ”

“คุณเคเดนออกไปทำงานค่ะ”

ทำงาน?

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลาที่หน้าจออีกครั้ง ทำงานตอนสองทุ่มเนี้ยนะ ไปที่ห้างเหรอ

“เอ่อ...แล้วคนอื่นๆ ไม่อยู่เหรอคะ”

“บ้านนี้มีแค่คุณเคเดนแล้วก็คุณเทียร์ค่ะ”

อยู่บ้านหลังเบอเริ่มนี่คนเดียวเนี้ยนะ!

วันนึงเดินรอบหรือเปล่ายังไม่รู้เลย

“พี่ๆ ไปพักเถอะค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเดี๋ยวเทียร์เรียกนะ”

“ได้ค่ะคุณเทียร์”

ทั้งสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป ส่วนฉันก็เดินสำรวจบ้านไปเรื่อยๆ จนเดินออกมาถึงหน้าบ้าน

แม่เจ้า!

บอดี้การ์ดชุดดำยืนล้อมอยู่ข้างนอกเยอะมาก อย่างกับหนังมาเฟียฮ่องกง

มาเฟีย?

ใช่แล้ว! ฉันมัวแต่รีบทำชุดแต่งงานให้ลูกค้าจนลืมไปสืบเรื่องนี้เลย แต่บอดี้การ์ดรอบบ้านแบบนี้เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ

“โทรหาฟลินต์หน่อยดีกว่า”

กดโทรศัพท์โทรออกไม่นานปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงสุดๆ

[ฮายยย~ เฟรนด์]

“แกยังอยู่เปโดรหรือเปล่า”

[ยังอยู่สิยะ! ฉันกำลังจะเซ็นสัญญาเช่าที่เปิดร้านใหม่แล้วนะ ช่วงนี้งานยุ่งๆ ก็เลยไม่ได้โทรไปเมาส์]

ฉันเดินไปนั่งลงที่อาร์มแชร์ตัวใหญ่ในห้องโถงก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้างด้วยท่าทางราวกับเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน ฮ่าๆ

“ฉันก็มีเรื่องจะเมาส์เหมือนกัน”

[ว่ามาค่ะพี่จี้] น้ำเสียงตอแหลมาก

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของเคเดน”

[กรี๊ดดดดดด! เฟียสกีเวอร์] ศัพท์อะไรของมันวะ - -*

“แต่เค้าอยู่ที่บ้านนี้คนเดียวนะแกและที่สำคัญคือบอดี้การ์ดเต็มบ้านเลยอ่ะ”

[ฉันว่าต้องใช่ เค้าต้องเป็นมาเฟียแน่ๆ]

“ฉันก็คิดเหมือนกัน เดี๋ยวรอเค้ากลับมาฉันจะลองถามดู”

[แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงเค้าถึงยอมให้แกเข้าบ้านได้ค่ะสาว]

“เมื่อวานฉันเป็นลมแล้วเขาบังเอิญไปเจอพอดีก็เลยพาฉันกลับมาที่บ้านน่าจะเพราะไม่รู้จักห้องฉันด้วยแหละ”

[ก็ดีนะแปลว่าเขาก็ยังอาวรณ์แกอยู่]

“แกก็คิดงั้นใช่มั้ย”

[เหมือนเห็นแสงเทียนที่ปลายอุโมงค์]

ถ้าเขายังคิดเหมือนกันอยู่จริงๆ ก็คงจะดี ฉันอยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้เขาฟังทั้งหมด

[แล้วจะยังไงต่อ ปล้ำเลยมั้ย”

“ปล้ำเลยเหรอ!”

ยกมือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ฉันพูดขึ้นมาเสียงดังจนบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าบ้านหันหน้าเข้ามามอง

[ก็ต้องแล้วมั้ยคะ บอกแล้วว่ารอนานมดลูกแห้ง]

“จะไม่ให้เราคุยกันก่อนเลยหรือไง”

[นอนคุยจะเข้าอกเข้าใจเข้าได้ลึกกว่า]

“โยกเองคงลึกสุด ว้าย! ฉันไม่คุยเรื่องนี้กับแกแล้ว”

[แหม~ แม่นางกุลสตรี]

“ฮ่าๆ”

[แค่นี้ก่อน ฉันมีธุระต่อ]

“โอเคบายย”

[ขอให้ใหญ่ ขอให้ยาว]

“กรี๊ด! นังฟลินต์”

ไม่ทันแล้วค่ะ นางชิงวางสายไปเสียก่อน

พูดถึงเรื่องนั้นแล้วฉันดันเผลอนึกถึงความฝันแสนสยิวที่ฉันฝันเมื่อวันก่อน แค่คิดก็หน้าร้อนผ่าวเลยค่ะ

ฉันได้ยินเสียงรถหลายคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดก็เลยรีบลุกขึ้นเดินออกไปที่ประตูหน้าบ้าน ภาพที่เห็นคือบอดี้การ์ดหลายสิบคนรีบวิ่งลงจากรถมายืนเรียงกันข้างหน้า

ก่อนที่ประตูรถคันตรงหน้าฉันจะถูกเปิดออกพร้อมเคเดนที่ก้าวขาลงมา

“เฮือก! OoO”

เลือด!

เลือดเต็มตัวเขาไปหมดเลย ไหนแม่บ้านบอกว่าเขาออกไปทำงานทำไมถึงกลับมาเลือดเต็มตัวขนาดนี้ล่ะ

“เคเดน! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า เลือดเต็มตัวขนาดนี้ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลคะ”

เคเดนเห็นมามองหน้าฉันพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเพียงแค่จับมือฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านเท่านั้น

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ตอบฉันหน่อยสิ”

ทำไมยังเดินหน้านิ่งอยู่ได้ทั้งที่เลือดเต็มตัวขนาดนี้ เขาความรู้สึกตายด้านไปแล้วหรือไง

ส่วนฉันมือไม้สั่นไปหมดเวลาเห็นเลือดแล้วใจคอไม่ค่อยดีพาลนึกถึงเรื่องในอดีตเสียทุกครั้ง

“เป็นห่วงเหรอ”

เขาถามในขณะที่จับมือฉันเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะปิดประตูแล้วหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้ง

“เป็นห่วงสิ คุณเป็นแผลตรงไหนขอฉันดูหน่อยได้มั้ย ที่นี่มีอุปกรณ์ทำแผลมั้ยคะ”

ฉันขยับเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้อสูทก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นกล้ามหน้าอกสีขาวและก้อนซิกแพ็คลอนสวย

แต่เมื่อฉันสำรวจรอบๆ ตัวเขาแล้วกลับไม่มีแผลเลยสักนิด แม้แต่รอยขีดข่วนก็ไม่มีด้วยซ้ำ

แล้วเลือด?

หรือว่าจะไม่ใช่เลือดของเขา

“ไม่ใช่เลือดคุณเหรอคะ”

“อืม”

“แล้วทำไมไม่บอก ปล่อยให้ฉันเป็นห่วงอยู่ได้”

ฉันเชิดหน้าขึ้นถามอย่างเอาเรื่อง กลับบ้านมาเลือดเต็มตัวขนาดนี้ใครจะไม่ตกใจบ้าง

“อยากเห็นคุณเป็นห่วง”

เคเดนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ที่ไม่ปกติน่าจะเป็นหัวใจของฉันตอนนี้ เต้นรัวเสียจนฉันกลัวมันจะระเบิด

ฉันไม่กล้าสบตาเขาก็เลยหลบสายตาลงมองข้างล่างปะทะกับแผงอกขาวๆ ที่เพิ่งสังเกตว่ามันยั่วยวนมากแค่ไหน

เมื่อกี้มัวแต่ตกใจเลือดจนไม่ได้สนใจกล้ามแน่นๆ ของเขาเลย

อุ้ย! อยากลองลูบดูจัง

>///<

“คิดอะไร”

“เปล่านะ ฉันไม่ได้อยากจับเลย อุ้ย!”

นังเทียร์! หลุดพูดออกไปได้ยังไงเนี้ย

แบบนี้เขาก็รู้หมดน่ะสิว่าแกจ้องจะกินเขาอยู่น่ะยัยคนหื่น

“ฉันถามได้มั้ยคะว่าเลือดใคร”

เขาปรับสีหน้าเรียบนิ่งอีกครั้ง สายตาว่างเปล่าก้มลงมองเสื้อที่ถูกถอดทิ้งเอาไว้ที่พื้น

“แก๊งอันธพาล”

“จริงๆ แล้วคุณเป็นมาเฟียเหรอคะ”

ฉันตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาใจออกไปตรงๆ รู้จากปากของเขาก็ยังดีกว่าไปฟังจากปากคนอื่น

“ใช่ ผมเป็นมาเฟียกลุ่มโดโนแวน”

โดโนแวน!

กลุ่มมาเฟียที่ปกครองเมืองเลออน จริงๆ แล้วเขาคือลูกชายแท้ๆ ของคุณครูซและคุณหญิงเคลร่า ลูกชายเจ้าของห้างดีเอ็นเวน

เมื่อก่อนฉันรู้นะว่าเขาเป็นลูกคนรวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยและมีอิทธิพลขนาดนี้

"รู้แบบนี้แล้วกลัวรึเปล่า”

“...”

เขาถามพร้อมค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉันก่อนที่มือหนาเชยคางฉันขึ้นเพื่อให้สบตากับเขา

“ผมเป็นมาเฟีย สามารถจะฆ่าใครเมื่อไหร่ก็ได้”

ฉันถึงกลับเผลอกลืนน้ำลาย ไม่รู้ว่าที่เขาพูดออกมาแบบนี้เพราะต้องการอะไร

“ถ้ากลัว จะหายไปเหมือนเมื่อก่อนอีกก็ได้นะ”

มันไม่ใช่คำขู่ แต่ฟังเหมือนประโยคตัดพ้อเสียมากกว่า ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่เขาพูดกับฉัน มันแฝงไปด้วยความกังวล

เหมือนเขากำลังกลัวว่าฉันจะหายไปอีกครั้ง

“ฉัน...ไม่กลัว”

ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเต็มที่กับความรักครั้งนี้ของฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่เสียใจที่ได้ทำมัน

​