ก็แค่เพื่อน4

รถสปอร์ตออดี้ สีดำด้าน วิ่งมายังหมู่บ้านที่ วิวาห์อยู่ หมู่บ้านจัดสรร ราคาเกือบสิบล้าน พ่อแม่ของวิวาห์มีธุรกิจส่วนตัว ไม่ต่างจากพ่อแม่ของ ไอเดน แต่ทางไอเดนนั้น พ่อแม่ นำเข้าพร้อมส่งออกผลไม้ไทย กิจการใหญ่โตกว่าบ้านของวิวาห์ ดังนั้นเรื่องเงินเลยไม่ใช่ปัญหาของชายหนุ่ม

"จะเข้าบ้านหรือเปล่า" วิวาห์หันมาถาม

"อืม...งั้นเข้าไปไหว้คุณอาทั้งสองก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่ากูพามึงเหลวไหล"

หลังจากที่พูดจบ ไอเดน ก็รีบเปิดประตูลงจากรถ มุ่งหน้าเข้าบ้าน โดยที่ไม่สนใจเจ้าของบ้านสักนิด พอเข้ามาแล้วก็เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองนั่งอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงยกมือไหว้ อย่างนอบน้อม 

"อาเกศ อานนท์ สวัสดีครับ"

เสียงทักทายผู้ใหญ่ทั้งสอง อย่างคุ้นเคย ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมายิ้มพร้อมกับรับไหว้

"ไปไหนกันมาละ กลับซะดึกเลย"

เสียงทุ้มใหญ่ ของชายเจ้าของบ้านถามขึ้น อานนท์เป็นเพื่อน พ่อของไอเดนมาตั้งแต่สมัยมหาลัย จนทั้งคู่แต่งงาน มีธุรกิจก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่

"พอดี พาวิวาห์ไปทานข้าวครับ"

พอไอเดน ตอบพ่อไปแล้ว วิวาห์ก็เดินเข้าบ้าน แต่สายตาที่พ่อกับแม่มอง พร้อมรอยยิ้ม เธอรู้ดีว่า พวกท่านคิดอะไร เพียงแต่ไม่พูดให้ไอเดนได้ยินเท่านั้น

"ไอเดน กลับได้แล้วมั้ง เดี๋ยวดึก"

ต่อหน้า พ่อและแม่ สำนวนการพูด แม้กระทั่ง การเรียกแทนตัวเองก็ต้องเปลี่ยน เพราะโดนผู้ใหญ่ว่ามาหลายรอบ ฉะนั้น ต่อหน้าพ่อแม่ สรรพนามที่เรียกกันนั้นเลยดูหวานขึ้น

"จะรีบไล่ไปไหน เราพึ่งมานะ"

"เอ่อนั่นแหละ มันดึก ขับรถอันตราย"

สาเหตุที่วิวาห์ต้องรีบไล่ไอเดนเพราะรู้ดีว่า แม่ของตัวเองกำลังคิดอะไร ขืนให้ไอเดนอยู่ตรงนี้นานๆ มีหวัง ถูกจับเป็นคู่จิ้นแน่นอน พอบอกไอเดนไปแบบนั้น ก็รีบดันร่างสูงออกจากบ้าน เมื่อพ้นบ้านแล้ว วิวาห์จึงพูดขึ้น

"กลับได้แล้ว มึงจะอยู่ทำไม ไหว้ก็ไหว้แล้ว"

"เอ้า!! กูยังไม่ได้นั่งพูดคุยกับพ่อแม่มึงเลย"

"ไม่ต้องคุยแล้ว ทำยังกับจะไม่เจอกัน อาทิตย์ที่แล้วมึงก็มา มึงมาบ้านกูจน จะกลายเป็นบ้านมึงแล้ว"

วิวาห์พูดพลางดันร่างของไอเดน ไปที่รถที่จอดอยู่หน้าบ้าน จนไอเดนต้องรีบคว้ามือไว้อย่างไว

"มึงเป็นอะไรเนี่ย ดันกูแบบนี้ เดี๋ยวกูก็ล้มหรอก"

มือชายหนุ่มที่กุมมือหญิงสาวที่ตัวเตี้ยกว่า ทำเอาวิวาห์หายใจลำบากขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าคมของไอเดน ก็เล่นจ้องมองอยู่แบบนั้น จนทำให้ วิวาห์กลืนน้ำลายลงคอแทบลำบาก

"ปะ ปะ ปล่อยๆ"

ประโยคเร็วๆ พร้อมกับสั่นเครือ อาการเลิ่กลักครั้งใหญ่ที่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็น่าแปลกเพราะไอเดนนั้น ไม่รู้ว่าวิวาห์เป็นอะไร เขาขมวดคิ้วหนา พร้อมกับทำสีหน้า งง อีกต่างหาก

"มึงไม่สบายเปล่าเนี่ย เหงื่อที่มือมึงออกนะ"

คำถามที่ทำเอา วิวาห์ต้องรีบกระชากมือตัวเองจากจากมือของไอเดน

"ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย จะเข้าบ้านแล้ว ขับรถดีๆแล้วกัน"

วิวาห์รีบหมุนตัวกลับเข้าบ้านอย่างไร ปล่อยให้ ไอเดนยืนงงกับ อาการแปลกๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะตั้งสติได้ แล้วเดินไปที่รถ

วิวาห์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมจะสาวเท้าขึ้นข้างบนบ้าน แต่ทว่า เสียงเรียกที่เธอไม่ปรารถนาตอนนี้ ก็เรียกตามเธออย่างไว

"วิวาห์!!"

"คะ แม่"

"จะรีบไปไหน แม่ยังไม่ถามเลย"

"หนูง่วงแล้วค่ะ"

ใช่ว่า เกศจะไม่รู้ทัน เธอเดินมาจูงมือลูกสาวเพียงคนเดียว ให้เดินไปนั่งที่โซฟา พร้อมกับมองหน้า และยิ้ม

"ลูกแม่โตเป็นสาวแล้ว ก็สวยไม่ใช่เล่น ไอเดนเอง ก็โตเป็นหนุ่มหล่อเหลาเชียว แบบนี้พวกแม่มีหวังกันไหม"

ประโยคคำถามที่เธอถูกถามมาโดยตลอดตั้งแต่เข้ามหาลัยจนจะจบ แต่ทว่า คำตอบที่ผู้ใหญ่จะได้ก็เหมือนเดิมทุกครั้ง

"แม่คะ หนูกับไอเดน เป็นเพื่อนกัน อีกอย่าง ไอเดนเขามีแฟนแล้ว แม่จะให้หนูแย่งแฟนคนอื่นหรอ"

เกศแทบถอนหายใจเมื่อคำตอบกี่ครั้งก็ยังคงเหมือนเดิม

"นี่คุณ มันเป็นเรื่องของเด็กๆเขา ปล่อยๆไปเถอะน่า"

เสียอานนท์บอกภรรยา ก่อนที่ วิวาห์จะมองหน้าพ่อ พร้อมกับ พยักหน้าเชิงเห็นด้วย

"หนูไปนอนได้แล้วใช่ไหม"

"ตามใจ"

ในเมื่อคำตอบที่ได้ไม่เป็นไปตามคาด เกศเลยยอมปล่อยตัวลูกสาวขึ้นไปพัก 

วิวาห์เดินขึ้นห้องมาแล้วก็ล้มตัวลงนอนกับที่นอน ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ระหว่างนอนพัก ก็แอบคิดเรื่องที่แม่ถามไม่ได้

"มีหวัง ยังงั้นหรอ ขนาดวันเกิดหนูแท้ๆ ไอเดนมันยังไม่สนใจเลย"

เพียงแค่คิดก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจ เรื่องอะไรที่เป็น ของไอเดน วิวาห์จำได้ไม่เคยลืม แต่ทำไม เรื่องของตัวเองบ้าง ไอเดนไม่เคยใส่ใจสักนิด แบบนี้ ในสายตา ไอเดน จะมีเธออยู่ได้ยังไง อย่างว่าแหละ คำว่า เพื่อน ไม่ใช่แฟนสักหน่อย

.......