EPISODE – 01 / 3

รุ่งเช้า...

อื้อ แสบตาจัง ใครเปิดไฟไว้เนี่ย พอรู้สึกตัวได้ฉันก็โวยวายในใจทันที ฉันเป็นพวกถ้านอนไม่เต็มอิ่มจะขี้งอแง ฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว อย่างเช่นตอนนี้

แต่เอ๊ะ! เมื่อคืนฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนี่ ฉันอยู่กับโซลและเราก็... พอนึกได้ก็รีบสะดุ้งตัวตื่น หันซ้ายแลขวาก็ไม่เจอแม้แต่เงาของโซล สมองน้อยๆ ก็พลันคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทำให้ใบหน้าเห่อร้อน รีบยกมือตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อตั้งสติ

“ไปไหนของเขานะ หรือว่าเข้าห้องน้ำ” ฉันบ่นพึมพำอยู่บนเตียง กำลังจะก้าวลุกลงเพื่อตรงไปยังห้องน้ำ

“โอ๊ย!! เจ็บจัง” ไม่รู้ว่าเพราะลุกเร็วไป หรือว่าร่างกายมันบอบช้ำกันแน่ ตอนนี้ร่างกายฉันมันรู้สึกหน่วงๆ ตรงช่วงท้อง แถมยังครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด สงสัยจะเป็นเพราะฝีมือผู้ชายหื่นกามเมื่อคืนนี้แน่เลย

“บ้าจริง คิดอะไรเนี่ย หยุดเลยยัยบ้า” ฉันสบถด่าตัวเองเบาๆ

นั่งหายใจลึกๆ เพื่อเรียกกำลังทั้งหมดกลับมาเติมเต็ม สองมือน้อยเอื้อมไปหยิบผ้าคลุมอาบน้ำที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวม สองเท้าน้อยๆ พยายามก้าวเดินมุ่งตรงไปที่ๆ คิดว่าจะมีคนที่ตัวเองมองหาอยู่ในนั้น

แต่ทันทีที่สองเท้าเล็กเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ เอื้อมมือน้อยๆ ลองบิดลูกบิดประตูดูแต่กลับพบว่าในห้องน้ำนี้มัน... ว่างเปล่า

“ไม่อยู่? ไปไหนของเขานะ”

ในเมื่อในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนส่วนตัวไม่มีร่างหนาของเจ้าของรอยม่วงช้ำที่อยู่บนร่างฉันอยู่ ฉันเลยเลือกเดินออกไปนอกห้องนอน มุ่งไปที่ห้องครัวเป็นลำดับต่อมา ไม่ว่าจะพื้นที่ตรงไหนที่อยู่ในห้องฉัน ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าของคนเอาแต่ใจที่อยู่กับฉันเมื่อคืนเลย

“นี่เขากลับไปแล้วงั้นเหรอ?” พูดไปพลางกัดริมฝีปากบางตัวเองไป

ความคิดหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นมาในหัวใจดวงน้อยๆ ให้หวั่นไหว

“ไม่มีอะไรหรอก เขาอาจจะมีธุระด่วนอะไรก็ได้”

ฉันยังคงพยายามให้เหตุผลในตัวผู้ชายที่ตนรักในทางที่ดี ไม่อยากจะคิดลบอะไรในตัวคนรักให้ปวดสมอง

“ไปอาบน้ำให้สดชื่นดีกว่ายัยแก้ม เชื่อใจคนรักของแกสักครั้งสิ”

สองมือน้อยๆ ยกขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติและกำลังใจ หันหลังเดินกลับเข้าห้องนอน ชำระล้างร่างกายให้สดชื่น ทิ้งความหดหู่ ความหวาดระแวงออกไปให้หมด ทิ้งมันไปกับสายน้ำ และจงยืนหยัดเชื่อมั่นในตัวคนรักตัวเอง

หลังจากที่ฉันจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หันไปมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ผนังห้องนั่งเล่นบ่งบอกว่าตอนนี้สิบเอ็ดโมงแล้ว

“ป่านนี้โซลจะทำอะไรอยู่นะ?”

คิดได้แบบนั้นฉันเลยเลือกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาคนรักตัวเอง

‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

เสียงที่ได้ยินผ่านปลายสายที่โทรออก ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหวไปชั่วขณะ “อะไรกัน ปิดเครื่องเหรอ หรือว่าแบตจะหมด”

รู้สึกหน้าชานิดๆ ที่โทรหาเขาแล้วไม่ติด เลยเลือกที่จะส่งไลน์ไปหาแทน

Kamsai Love : โซลทำอะไรอยู่เหรอ แก้มโทรหาไม่ติดน่ะ

Kamsai Love : แล้วทำไมกลับก่อน ไม่ยอมปลุกแก้มเลย มีธุระเหรอ?

Kamsai Love : ถ้าเปิดเครื่องแล้วโทรกลับหาแก้มด้วยนะคะ ... คิดถึง

ฉันเผลอพิมพ์คำว่า ‘คิดถึง’ ออกไป มันคงเป็นความเคยชิน เพราะฉันมักจะพิมพ์คำนี้ส่งให้เขาทุกครั้งที่เราไลน์หากัน แต่ว่าในตอนนี้ สถานะของเราเปลี่ยนไปแล้ว นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าฉันเห่อร้อนยิ่งกว่าเก่า

“ยางอายแกหายไปไหนแล้วยัยแก้ม ป่านนี้เขาจะเข้าใจความหมายคำว่าคิดถึงแกไปถึงไหนแล้วเนี่ย” ฉันนั่งเอามือทุบหัวน้อยๆ ของตัวเองสองสามทีด้วยความเขินอาย

@14.00 น.

ตั้งแต่เช้ายันบ่ายฉันไม่เป็นอันทำอะไร นั่งรอโทรศัพท์จากโซลจนครึ่งค่อนวัน แต่ผลปรากฏว่า เงียบกริบ โทรไปไม่ติด ไลน์ไม่เปิดอ่าน มันเกิดอะไรขึ้น

ฉันชักจะรู้สึกไม่ดีแล้วล่ะสิ กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีกับเขาหรือเปล่า ถึงแม้ปกติเราจะไม่ค่อยได้ติดต่อหากันเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่ฉันโทรหา เขาไม่เคยปิดเครื่องแบบนี้ แม้แต่ไลน์ที่ส่งไปเขาก็จะตอบแทบจะทันที

แต่ครั้งนี้แปลกมาก นี่มันก็เกือบจะครึ่งวันแล้วนะที่ฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย

“ไม่มีอะไรน่ายัยแก้ม คิดมาก” ฉันพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้คิดเพ้อเจ้อในเรื่องไม่ดี ตัวเองอาจจะคิดมากเกินไปก็เป็นได้ เดี๋ยวโซลคงจะติดต่อมาเองนั่นแหละ ใจเย็นๆ เข้าไว้

เพราะนั่งอยู่ในห้องเฉยๆ ไม่มีอะไรทำ แว่บหนึ่งเลยทำให้ฉันนึกหวนไปถึงสมัยแรกๆ ที่ฉันกับโซลเจอกัน