ที่รัก

เฉินไป่อี้รีบเร่งรัดให้หลี่หลิงหลงพูดเพราะตนกำลังถูกเพื่อนสนิทของแฟนสาวเผด็จศึกจนร้องและเกรงว่าจะหลุดเรียกชื่อซู่ถิงถิงให้หลี่หลิงหลงได้ยินแบบนั้นมันคงไม่ดีต่อเขาและครอบครัวแน่

“คือฉันว่าจะชวนพี่ไปกินมื้อค่ำกับคุณพ่อคุณแม่ในวันพรุ่งนี้ค่ะ”

“พรุ่งนี้เหรอ” ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังขึ้นคร่อมช่วงล่างของเขาอยู่เธอยิ้มให้เขาพลางหัวเราะในลำคอ กระซิบพูดอย่างแผ่วเบาว่า

“พี่ต้องอยู่กับฉันที่รัก อะ อ๊า”

ซู่ถิงถิงส่งเสียงที่ยากจะฝืนเมื่อสิ่งนั้นแล่นผ่านช่วงล่างเข้าไปในกายแล้วโยกเอวพลิ้วเบา ขณะนั้นอีกคนก็พยายามเงี่ยหูฟังและจับใจความเสียงแปลกๆ ที่ได้ยิน

“อื้อ อา อืม ที่รักขา อา”

“พี่คะ พี่ไป่อี้พี่อยู่กับใครเหรอคะ”

“อ๋อ อ่ะ สะ เสียงแทรกจาก จาก..เอ่อ..คือ ทีวีน่ะทีวีพี่เปิดมันไว้ด้านนอกเสียงมันคงดังเดี๋ยวพี่คงต้องวางสายแล้วล่ะขอโทษด้วยนะหลิงหลง พี่คงไปด้วยไม่ได้จริงๆ พี่ติดธุระสำคัญน่ะ เอาไว้โอกาสหน้าเราค่อยไปไหว้พวกท่านกันแค่นี้ก่อนนะ” แล้วเขาก็รีบกดตัดสายเธอทิ้งทันที

“ดะ ได้ค่ะ” หลี่หลิงหลงตอบหลังได้ยินฝั่งนั้นอธิบาย ตามด้วยเสียงตื๊ดจากการตัดสายแล้วก็เงียบไปเธอตอบเขาไม่ทันด้วยซ้ำ ตากลมยืนมองโทรศัพท์ในมือได้แต่ทำตาปริบๆ

“อุ๊ย ลืมเรื่องฉลองคริสต์มาสไปเลย เธอพยายามโทรหาเขาอีกครั้ง แต่ก็ถูกตัดสายอีกแล้วก็โทรไม่ติดหลังนึกได้เรื่องวันคริสต์มาส หญิงสาวอยากชวนแฟนหนุ่มไปกินข้าวดูหนังกันสองต่อสอง เพราะช่วงหลังมาแฟนเธอทำตัวแปลกๆ จนไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ห่างเหินจนคิดว่าตนเองคงเริ่มชิน

“ยุ่งตลอดเลยนะพี่ไป่อี้ ถิงถิงก็อีกคนเดี๋ยวนี้ชวนไปไหนมาไหนก็บอกไม่ว่างเลย” หลี่หลิงหลงบ่นแล้วสลัดความคิดที่ว่าสองคนนี้ ทั้งแฟนเธอที่หวังพึ่งพาในอนาคตวางแผนแต่งงานกันหลังเรียนจบ และเพื่อนสาวของเธอทำตัวเหมือนกันไม่มีผิด เวลาเธอต้องการเพื่อนพอชวนคนหนึ่งไม่ได้อีกคนก็บอกยุ่งและมักไม่ว่างวันเดียวกันบ่อยๆ

“เมื่อไหร่พี่จะบอกเลิกหล่อนล่ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยสักที ไม่ต้องมาแอบกินกันอยู่แบบนี้น่ารำคาญ” ซู่ถิงถิงหยุดส่ายเอวร่อนเพื่อถามเฉินไป่อี้

“ถิงถิง..เธอก็รู้นี่ว่าธุรกิจของครอบครัวหลี่หลิงหลงกำลังไปได้สวย แล้วอีกอย่างเธอเป็นลูกสาวคนโตถ้าได้แต่งเข้าบ้านของสกุลหลี่ก็เท่ากับว่าพี่ได้เป็นลูกชายคนโตของบ้านนั้นเลยนะ แล้วบริษัทนำเข้าและส่งออกอาหารทะเล รวมถึงโรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์ที่คุณหลี่สร้างเอาไว้มันจะไปไหนเสีย หลังแต่งงานกับหลิงหลงพี่ย่อมมีสิทธิ์และอำนาจจัดการทั้งหมดอยู่แล้ว อีกอย่างพวกสกุลหลี่ก็มีอิทธิพลด้านเศรษฐกิจทุกแขนงของฮ่องกงด้วยมันจะเป็นผลดีกับครอบครัวพี่มากเลยนะ”

“แล้วฉันล่ะบ้านฉันก็รวยนะถึงแม้จะไม่เท่าตระกูลหลี่ของยัยนั่นก็ตามเถอะ”

ซู่ถิงถิงกล่าวด้วยความโมโหแบบฉบับลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงมจนกลายเป็นคนเอาแต่ใจหลงใหลในการเอาชนะไม่ว่าจะเรื่องใดหรือแม้แต่กับใครก็ตาม

“ชิ หมดอารมณ์” แล้วเธอก็ลุกออกจากท่านั่งคร่อมเอนตัวลงนอนไปเฉยๆ

“โธ่ถิงถิงไม่เอาน่า” เขากล่าวพลางพลิกตัวตามขึ้นทับร่างเนื้อนมอวบอัดสมสัดส่วนจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือแล้วใช้ขาตนดันต้นขาเธอให้ถ่างออก

“ทำไมล่ะพี่ก็พูดแบบนี้มานานมากแล้วนะ ฉันเบื่อที่จะต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ แล้ว รู้ไหมเพื่อนคนอื่นก็ถามหาแต่ว่าแฟนฉันอยู่ไหน”

“ก็เธออยากไปโอ้อวดคนอื่นเองนี่นาผลมันก็ออกมาเป็นแบบนี้แหละ”

“พี่ไป่อี้ ฮึ่ย ฉันโกรธจริงๆ แล้วนะ” หญิงสาวตะโกนขมวดคิ้วหน้างอผลักอกร่างที่อยู่เหนือตัวเธอแต่ชายหนุ่มก็ไม่สะทกสะท้านและยังคงทับอยู่ท่านั้น ซู่ถิงถิงหลับตาค้อนใส่ทั้งสะบัดหน้าหนีแต่เขาก็ประคองแก้มกลมให้หันมาหาตน

“ถิงถิงเธอก็รู้นี่ว่าสภาพคล่องทางบ้านพี่กำลังแย่พวกเราจำเป็นต้องพึ่งพาสกุลหลี่ มิหนำซ้ำพ่อกับแม่เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันอีกพี่ทำตามอำเภอใจไม่ได้หรอก อดทนอีกหน่อยได้ไหมล่ะ ถ้าพี่ได้เป็นเขยบ้านนั้นเธอเองก็จะมีเงินใช้สอยไม่ขาดมือนะ”

“ชิฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก ไม่รู้ล่ะยังไงซะพี่ต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้มันจบ ไม่อย่างงั้นฉันจะไปหาผู้ชายคนอื่น”