กระตุ้นเส้นเลือดเพราะมะนาว

"แล้วโตขึ้นน้องมะนาวจะทำงานอะไรครับ ถึงจะมีเงินมาคืนอา" เขาถามเด็กหญิงเพื่อลองเชิง รอฟังคำตอบว่าจะมีไหวพริบเพียงใด

"น้องก็จะเป็นคนสวยที่รวยเวอร์ ๆ ไงคะ" และแล้วก็แทบหงายหลัง เมื่อได้ฟังคำตอบที่โคตรสร้างสรรค์ของเด็กหญิงมะนาวตัวกลม ทำเอานักรบไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ก่อนดี

"โอ๊ยตาย...เด็กน้อยเอ๊ย!" เขาอุทานออกมาพร้อมกับทาบมือลงหน้าผากอย่างหน่ายใจ...ช่างน่าสงสารซะจริง

"อย่าเพิ่งตายสิคะ คุณอาสุดหล่อเวอร์ ๆ ยังไม่ได้ให้น้องยืมเงินเลย" น้องมะนาวเอื้อมมือจับแขนของนักรบ แล้วพูดออกมาตามความคิดแบบเด็ก ๆ ที่ยังไม่รู้ความ

"อาให้ยืมก็ได้ แต่น้องมะนาวต้องทำงานแลกนะ...โอเคไหม?" เขาตอบรับพร้อมกับยื่นข้อเสนอ เมื่อสมองผุดความคิดดี ๆ ออกมา

"แล้วจะให้น้องทำอะไรล่ะคะ..." เด็กหญิงถามขึ้น

"น้องมะนาวทำอะไรได้บ้างล่ะ" และเขาก็ย้อนคืน

"อืม~~ กินข้าว กินนม ไปโรงเรียนแล้วก็นอนกลางวันและกลางคืนได้ค่ะ" น้องมะนาวให้คำตอบอย่างไม่ติดขัด แต่สิ่งที่เธอพูดมาว่าทำได้มันกระตุ้นเส้นเลือดในสมองของนักรบจนเต้นตุบ ๆ

"เอิ่ม~~"

"คุณอาสุดหล่อเวอร์ ๆ ไม่โอเคเหรอคะ ก็น้องยังเป็นเด็กนี่นา เลยทำได้แค่นี้เอง" เด็กหญิงพูดเสียงเศร้า เมื่อเห็นคุณอานักรบนั้นไม่ตอบโต้

"เอางี้ น้องมะนาวให้อาไป...." ความคิดกะล่อนผุดเข้ามาในหัว เขาคิดเอาเด็กน้อยเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ และกำลังจะยื่นข้อเสนอทว่าต้องเงียบไป เมื่อเสียงหวานเสนาะหูดังแทรกระหว่างการสนทนา

"มะนาว"

"คุณแม่ขาน้องตื่นแล้วค่ะ...น้องคิดถึงคุณแม่จังเลย"

"แม่ก็คิดถึงน้องเปรี้ยวจี๊ดส์เหมือนกันค่ะ"

"รักกันเนาะคุณแม่เนาะ"

เสียงเรียกขานของน้ำส้มทำให้บทสนทนาของนักรบต้องชะงักไป น้องมะนาวลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดแม่อย่างกับคิดถึงมากมาย ทั้งที่ห่างกันไม่กี่นาที ทำเอานักรบนั่งมองผู้หญิงสองคนด้วยรอยยิ้มแห่งสุข จนแทบลืมสิ่งที่อยากพูดไป