EP 13 : ความจริง

(แยมโรล~ หนูอยู่ไหน หนูโอเคไหม พี่ตกใจมากเลยนะเมื่อกี้เห็นข่าวแล้วจำได้ว่าเป็นคุณพ่อของหนู พี่เสียใจด้วยนะ ต้องเข้มแข็งนะแยม ว่าแต่ตอนนี้หนูอยู่ไหนเดี๋ยวพี่รีบไปหา)

“คะ พี่พริกพูดเรื่องอะไรคะ?” ฉันได้ยินที่พี่พริกไทยพูดแต่ฉันงงว่าพูดแบบนี้ทำไม

(ก็เรื่องที่คุณพ่อหนูยิง...เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าหนู...ยังไม่รู้)

“พี่...พี่พริกหมายความว่ายังไงเหรอคะ~” อยู่ ๆ ใจฉันก็สั่นคำพูดก็เลื่อนลอยขึ้นมาทั้งที่ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก

(คือ...เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่นะ หนูอยู่ไหน)

“...ข่าวอะไรเหรอคะ” ฉันถามช้า ๆ ไม่รู้อะไรเลยแต่พอจะเดาจากคำพูดของพี่รหัสได้ว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับคุณพ่อ ฉันไม่รู้อะไรจริง ๆ แต่ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงมากเกินไปถึงน้ำเสียงที่พี่รหัสถามออกมาตั้งแต่แรกจะฟังก็รู้ว่าเป็นเรื่อง...ร้ายแรง

(หนูอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปหา)

“เกิดเรื่องอะไรคะพี่พริก” ฉันย้ำถามอีกครั้ง

(...) ทำไมพี่พริกไทยไม่ตอบล่ะ เกิดอะไรกับคุณพ่อกันแน่

“เดี๋ยวแยมโทรหลับนะคะ”

(หนูอยู่...)

ติ๊ด!

ฉันอยากตอบคำถามแต่อาการของพี่รหัสทำให้ฉันร้อนรนขึ้นมา ฉันรีบตัดสายทั้งที่พี่รหัสยังพูดไม่จบและยังตัวเองก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากนั้นก็เข้าไปในโซเชียลเผื่อว่าจะได้ข่าวอะไร

“คุณแยมโรลครับเราไปเฝ้าคุณนรินทร์หน้าห้องผ่าตัดกันดีกว่าครับ” พี่เชนเอ่ยชวนฉันที่กำลังจะหาอะไรสักอย่างที่ก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มหาจากอะไรเพื่อให้ได้คำตอบที่ตัวเองอยากรู้ก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วจ้องพี่เชนทันที

“...เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อคะพี่เชน” ฉันถามช้า ๆ สายตาก็จ้องพี่เชนเพื่อรอคำตอบ ก็เจ้านายพี่เชนให้ฉันอยู่ตรงนี้แล้วอยู่ ๆ การที่พี่เชนมาชวนฉันไปนั่งเฝ้าคุณแม่หน้าห้องฉุกเฉินในระหว่างที่ฉันกำลังร้อนรนเรื่องของคุณพ่อมันจะไม่ทำให้ฉันระแวงได้ยังไง

“ก็...ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ”

“ไม่จริง พี่เชนมีพิรุธ ปิดบังอะไรอยู่บอกมา”

“ผมไม่ได้มีพิรุธอะไรเลยครับ ผมแค่จะชวนคุณแยมโรลไปเฝ้าคุณนรินทร์แค่นั้นเองครับ ไปกันเถอะครับ” ยิ่งอธิบายฉันยิ่งมั่นใจว่าพี่เชนมีบางอย่างปิดบัง

“เจ้านายพี่เชนต้องการให้แยมอยู่ที่นี่แล้วอยู่ดี ๆ พี่เชนจะชวนไปเฝ้าคุณแม่หน้าห้องผ่าตัดทำไมคะ?” ฉันจ้องต่อ จ้องเขม็ง เอาสิ จะปฏิเสธว่ายังไงต่อว่ามาเลย

“ผมก็แค่...อยากให้คุณแยมโรลสบายใจ ถ้าอยู่ใกล้ห้องผ่าตัดน่าจะสบายใจกว่านี้”

“เหรอคะ ขอบคุณนะพี่เชนแต่แยมว่าถ้าบอกก่อนหน้าไม่ใช่ตอนที่แยมคุยโทรศัพท์เรื่องคุณพ่อมันจะเนียนกว่านะ”

“คุณแยมโรลครับผมไม่ได้มี...” พี่เชนไม่พูดต่อเพราะฉันแสดงท่าทางออกไปชัดเจนว่าไม่อยากคุยต่อ ฉันละสายตาจากการจ้องพี่เชนมามองหน้าจอโทรศัพท์แล้วลองเสิร์จชื่อคุณพ่อดูเผื่อจะรู้เรื่องเร็วที่สุดเพราะพี่รหัสของฉันพูดเองว่า เมื่อกี้เห็นข่าว แสดงว่าต้องมีข่าวอะไรแน่นอน

...ทินกร นักธุรกิจดังยิงเมียน้อยก่อนยิงหัวตัวเองดับ

...นักธุรกิจดังยิงบ้านเล็กก่อนฆ่าตัวตายหน้าสำนักงานเขตปมหึงหวง

...แค้นเมียน้อยรุ่นลูกหลอกให้รักเจ้าพ่ออสังหา ทินกร โรจนไพศาล บุกยิงหน้า สนง.เขต ก่อนยิงหัวตัวเองดับ

“...มะ ไม่จริง~ ไม่จริง...ไม่จริง! กรี๊ด!!!”

“คุณหนู! / คุณแยมโรล!”

-เวลาต่อมา-

“กูบอกว่าให้จัดการให้ดีไงวะ!”

“ผมขอโทษครับนาย ผมพยายามห้ามแล้วแต่...”

“แม่งเอ้ย!” ผมสบถออกมา อยากด่าคนของตัวเองมากกว่านี้แต่มันก็คงทำเต็มที่แล้วสุดท้ายผมเลยทำได้แค่หัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยความโมโหอยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่แยมโรลถูกพาตัวเข้าไปตามคำบอกเล่าของไอ้เชนว่าแยมโรลรู้ความจริงแล้วกรี๊ดลั่นเหมือนคนเสียสติก่อนที่เธอจะเป็นหมดสติไป

“อ่าส์!” ผมพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด มองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินก็ไม่เห็นห่าอะไรสักอย่าง

“นายครับ ยังไงคุณแยมโรลก็ต้องรู้”

“แต่ไม่ใช่ตอนที่อานรินทร์ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดมึงเข้าใจไหมไอ้เชน!” เสียงผมแข็งกึ่งตวาด การผ่าตัดจะเป็นยังไงผมก็ยังไม่รู้ มันเสี่ยงถึงโอกาสปลอดภัยจะมีถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แต่สามสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือก็ทำให้คนไข้ตายได้เหมือนกันไม่ใช่รึไงวะ แล้วยิ่งมารับรู้เรื่องพ่อตัวเองยิงหัวฆ่าตัวตายตอนที่ผมไม่อยู่ด้วยผมยิ่งโมโห

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

...อา

ติ๊ด!

“ครับอา”

(อยู่ไหนล่ะคิน)

“อยู่โรงพยาบาลครับ แยมโรลช็อค”

(คงรับไม่ไหวที่ทินกรฆ่าตัวตาย)

“ครับ”

(ใจเย็น ๆ กับน้องนะคิน อย่าลืมแยมโรลไม่รับรู้อะไรด้วยนะ)

“อาอยู่ไหนล่ะครับ”

(คิน รับปากอาก่อน)

“...ครับ”

(อาเชื่อใจคินนะ รับปากอาแล้วคินต้องใจดีกับน้องนะลูก)

“...ไอ้ห่านั่นไม่เห็นมันใจดีกับผมบ้างเลย ทำไมอาต้องขอร้องให้ผมใจดีกับครอบครัวของคนที่ทำลายชีวิตหลานอาด้วยผมไม่เข้าใจ”

(อาไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นว่าอาถามคินแบบนี้แล้วกัน...คินอยากเป็นคนที่คินเกลียดเหรอ?)

“...”

(คินเกลียดทินกรแล้วคินจะเป็นเหมือนทินกรได้เหรอ)

“...”

(เอาล่ะ อาว่าท่าทางคินจะมีหลายเรื่องให้ต้องจัดการ ไหนตอนนี้น้องจะช็อคอีกคุณนรินทร์ก็ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดถ้างั้นเรื่องงานศพทินกรเดี๋ยวอาช่วยดูเอง คินจัดการเรื่องทางนั้นเถอะนะ)

“ครับ ขอบคุณมากครับอา สวัสดีครับ”

ติ๊ด!

“...” ผมมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งก่อนจะมองกลับไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน

“คินต้องใจดีกับน้องนะลูก”

ผมรักษาสัญญาที่อาของผมพูดเมื่อกี้แน่นอน แต่ตอนแรกที่ขอให้รับปากอาพูดว่า ใจเย็น ๆ กับน้องนะคิน ท่านพูดแบบนี้แล้วขอให้ผมรับปากไม่ใช่ขอให้ผม ใจดี เพราะฉะนั้นผมทำให้แน่ ก็แค่ใจเย็นทำไมคนอย่างผมจะทำไม่ได้ในเมื่อที่ผ่านมาผมใจเย็นมาตั้งยี่สิบปี แค่จะใจเย็นอีกสักนิดมันจะเป็นอะไรไปจริงไหม...

“ญาติคุณรวินทร์นดาค่ะ”

“ครับ” พยาบาลเดินออกมาถามหาญาติผมก็รีบลุกไปทันทีพอพยาบาลเห็นว่าเป็นผมก็มีสีหน้าแปลกใจแต่แค่พักเดียวก็ยิ้มแล้วยกมือไหว้ผม

“สวัสดีค่ะคุณอคิน”

“ครับ คนไข้เป็นยังไงบ้าง”

“คุณอคินเป็นญาติคุณรวินทร์น... / คนไข้เป็นยังไงบ้าง” ผมถามแทรกแถมยังเผลอใช้น้ำเสียงดุดันเพราะผมไม่ได้ต้องการตอบคำถามอะไรนอกจากอยากได้คำตอบว่าแยมโรลเป็นยังไงบ้างเท่านั้น

“เอ่อ คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะอีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะย้ายไปพักที่ห้องพักฟื้น”

“ผมเข้าไปได้ไหม”

“เอ่อ...ได้ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” พยาบาลมีท่าทางลังเลแต่สุดท้ายก็พาผมเข้ามาในห้องฉุกเฉินแล้วมาหยุดที่เตียงของคนไข้คนหนึ่ง

“...” ตอนผมไปเธอไม่ได้หน้าซีดเซียวแบบนี้ ตอนนี้ใบหน้าที่สวยแบบหาที่ติไม่ได้ของคนที่ยังไม่ฟื้นซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ผมขยับไปยืนข้างเตียงก่อนจะยื่นมือไปแตะที่แก้มเธอดูเพราะมันซีดจนผมคิดว่าจะไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยงให้ร่างกายอุ่นแล้วซะอีก

“คุณหมอล่ะครับ”

“สักครู่นะคะ เดี๋ยวนิดาตามคุณหมอให้ค่ะ...น้องเอ้จ้ะเชิญคุณหมอให้ทีจ้ะคุณอคินอยากถามเรื่องอาการคนไข้” พยาบาลคนเดิมรับคำก่อนจะเรียกพยาบาลอีกคนมารับคำสั่งต่อแล้วยืนอยู่ไม่ไกลจากผมเพื่อรออำนวยความสะดวกให้ตามประสาบริการของโรงพยาบาลเอกชั้นนำที่ขึ้นแท่นเป็นโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมืองไทย

ผมใช้หลังมือแตะลงที่แก้มเธอ ใบหน้าซีดแต่ยังดีที่เนื้อตัวเธอยังอุ่นก่อนที่ผมจะลูบหัวเธอช้า ๆ มองหน้า คุณหนู ตรงหน้าแล้วก็มีภาพอีกคนซ้อนขึ้นมา ภาพของคนที่ไม่มีลมหายใจในวันนี้แล้ว

...คนอย่างมึงไม่สมควรมีคนเสียใจเพราะการตายห่าของมึงเลยว่ะ

ผมลูบหัวแยมโรลช้า ๆ ก่อนที่คุณหมอจะเดินเข้ามาหาแล้วพูดคุยเรื่องอาการของเธอจนแน่ใจว่าปลอดภัยดีคุณหมอก็ขอตัวไปตรวจคนไข้ต่อส่วนผมก็เลือกที่จะเดินออกมาเพราะไม่อยากเกะกะการทำงานของเจ้าหน้าทีที่กำลังดูแลผู้ป่วยคนอื่นอยู่

“คุณอคินคะ” ผมเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพยาบาลคนเดิมก็เดินตามออกมา

“ครับ”

“ไม่ทราบว่าคุณอคินจะให้คนไข้พักที่ห้องที่จองไว้ก่อนเลยไหมคะ คนไข้แค่ช็อคเพราะตกใจพักฟื้นนิดหน่อยก็หายค่ะ”

“ไม่เป็นไรเอาห้องใหม่เลย ขอห้อง VVIP เหมือนกันนะครับ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวนิดาจัดการให้นะคะคุณอคิน” พยาบาลตรงหน้ายิ้มหวานรับคำขอของผมแต่ก็ยังไม่ขยับเอาแต่มองหน้าผมแล้วส่งสายตาหวานที่ผมรู้ดีว่ามันไม่ได้แค่หวานแต่มันคือการ...เชิญชวน

“ถ้าไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงแล้วผมรบกวนคุณพยาบาลไปจัดการย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักตอนนี้เลยครับ ผมไม่อยากให้ เมียผม อยู่ในห้องฉุกเฉินนาน”