ตอนที่8 น่าท้าทาย

วันต่อมา. . .

เฟลมที่กำลังนั่งส่องคอลเลคชั่นใหม่ของดีไซเนอร์คนโปรด ผ่านหน้าจอโทรศัพท์แก้เซ็งระหว่างรอพอร์ชเลิกคลาสก็ต้องละสายตา เมื่อได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินตรงมาที่เธอ

“ลภัสชรัล อาจารย์ฝากเอาเอกสารอันนี้ไปวางที่ห้องธุรการคณะวิศวะให้หน่อยสิ่”

เสียงของอาจารย์หัวหน้าภาควิชาที่แสนจะใจดีเอ่ยขึ้น ทำให้เฟลมที่กำลังรู้สึกเบื่ออยู่พอดีพยักหน้ารับโดยไม่ขัดข้องใด ๆ

ตึกวิศวะที่ว่าก็อยู่ติดกับตึกที่เธอเรียนอยู่นี่แหละ ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้ง แต่ห้องธุรการก็คงจะไม่ได้หายากอะไรหนักหนา

เฟลมส่งข้อความไปบอกพอร์ชว่าจะไปส่งเอกสารให้อาจารย์ และลุกขึ้นเดินไปที่ตึกข้าง ๆ ทันที

เมื่อมาถึงเธอกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ ทั้ง ๆ ที่อยู่ติดกันแต่มันช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน เพราะแค่หยุดยืนอยู่ข้างหน้าก็มีกลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ผสานกับกลิ่นสาบชายที่ลอยเข้ามาเตะจมูกจนเรียวคิ้วสวยต้องขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้

เฟลมเริ่มรู้สึกลังเลเล็กน้อย เพราะเหมือนตัวเองกำลังจะเดินเข้าดงอะไรสักอย่าง และวันนี้ซินเซียก็ไม่มา เธอจึงต้องเข้าไปเผชิญหน้ากับฝูงลิงเพียงลำพัง

“เฮ้อออ!!” เมื่อรับคำมาแล้วจึงถอยกลับไม่ได้ เฟลมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในตึกด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศของที่นี่เอาเสียเลย

ตึก!! ตึก!!

เสียงโห่ร้องแซวดังขึ้นเมื่อแก๊งชายหนุ่มเห็นสาวสวยเดินพลัดหลงเข้ามาในถิ่น เฟลมพยายามเมินไม่สนใจรีบเดินตรงไปที่บันไดทันที

แต่ในใจจะก่นด่าสวนกลับไปอย่างไม่ลดละ พวกนี้ทำเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นผู้หญิง ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรกันหนักหนา

“ว้าวววว สวยโคตร” ขอบคุณนะแต่ได้ยินเบื่อแล้ว

“น้องนางฟ้า มาทำอะไรที่ตึกนี้คร้าบบ” มาหาแม่มึงมั้ง

“ใจพี่แทบละลายเลย” ใจมึงเป็นไอติมเหรอ

“ระวังหน่อยน้อง อย่าเหยียบใจพี่” ใจมึงอยู่ตรงไหนวะ จะไปกระทืบให้แหลกคาตีนเลย

แต่ระหว่างที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดเฟลมก็ต้องชะงักไป เพราะมีร่างของชายปริศนาเดินสวนลงมาและยืนขวางไว้

เสียงโห่แซวเมื่อสักครู่เงียบกริบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลิ่นน้ำหอมที่ลอยออกมามันคุ้น ๆ เหมือนเคยได้กลิ่นนี้ที่ไหน

ใบหน้าสวยแหงนมองด้วยสีหน้าไม่พอใจนักแต่ก็ต้องชะงักไปและรู้สึกหัวเสียมากกว่าเดิม เมื่อเห็นใบหน้าหล่อของผู้ชายกะล่อนส่งหวานที่สุดแสนจะกวนประสาทมาให้

“หลบ!!” เฟลมเอ่ยบอกเสียงแข็ง เพราะโดนขวางไว้แม้ว่าจะพยายามเดินหลบหนีไปอีกทาง

ชายหนุ่มไหวไหล่ไม่ใส่และมองใบหน้าสวยที่กำลังบึื้งตึง “ใส่กระโปรงแหวกจนจะเห็น…” ซันพูดพร้อมกับใช้สายตาจ้องมองเรียวขาขาวเนียน “มาเดินล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้…เดี๋ยวก็ได้ผัวทั้งคณะหรอก”

ปั้ก!!

แฟ้มเอกสารในมือถูกฟาดไปที่ท่อนแขนแกร่งเต็มแรง “เสือก!!” แต่คนโดนฟาดกลับไม่สะทกสะท้านแถมแย่งไปถือไว้ในมือ

“ฉันก็แค่เป็นห่วง…กลัวว่ารูของเธอมันจะพัง” ซันก้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับกระซิบเสียงแผ่ว

เฟลมตวัดสายตาไปมองและจ้องตาเขากลับไปอย่างไม่ยอม ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาด้วยความรู้สึกสนใจ

“ไอ้โรคจิต!!” สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานฉ่ำที่พร้อมจะสะกดทุกคนที่จ้องมองมันของชายหนุ่ม “คนแรกที่ฉันควรระวังมันน่าจะเป็นนายนะ”

แต่อยู่ ๆ ซันโน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากของทั้งสองแทบจะประกบกัน. . .

แฟ้มแผ่นบางในมือเล็กถูกยกขึ้นกั้นอย่างรู้ทัน ก่อนจะผลักใบหน้าอันหล่อเหลาให้ออกห่าง ทุกอย่างรอบตัวเงียบกริบราวกับกำลังลุ้นระทึกอยู่

พลั่ก!!

รองเท้าส้นสูงเหยียบที่ปลายเท้าของชายหนุ่มเต็มแรง ก่อนจะดึงแฟ้มอีกอันที่ถูกแย่งไปกลับมาไว้ในมือ

“ไอ้บ้ากาม” เฟลมหันไปด่าและใช้จังหวะที่อีกฝ่ายเผลอ เดินกระแทกไหล่ขึ้นบันไดไปด้วยความหงุดหงิด

ซันไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด เขารีบวิ่งตามหญิงสาวขึ้นไปด้วยความรู้สึกสนใจมากกว่าเดิม ท่ามกลางสายตางุนงงของคนที่อยู่บริเวณนั้น

ซันถือว่าหนึ่งในเป็นหนุ่มฮอตคณะวิศวะของแก๊งเทพบุตรสุดโหด พวกเขาแค่ปรายตามอง สาว ๆ ก็แทบจะคลานเข่าเข้ามาหาด้วยความเต็มใจ

ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงที่กล้าหักหน้าเขา ท่ามกลางฝูงชนมากมายเช่นนี้!!

“เฟลม…รอด้วยสิ่!!” ซันรีบวิ่งมาหวังจะคว้าข้อมือเล็กให้หยุดเดิน แต่เฟลมก็เบี่ยงตัวหลบไปเสียก่อน และถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอก็หยุดฝีเท้าลงจริง ๆ แถมยังตวัดสายตาดุมามองด้วยความไม่พอใจ

“อะไรของนาย เป็นเหาฉลามหรือไงถึงตามมาอยู่ได้” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่เริ่มรำคาญ

“ฉันยอมเป็นเหาฉลามก็ได้ ถ้าเธอยอมให้ดูด” ซันตอบพร้อมกับยักคิ้วให้ด้วยท่าทีทะเล้น

“โทษทีแต่ฉันไม่ใช่ฉลาม แล้วอย่างนายน่ะ…ควรไปดูดฝุ่นตามพื้นมากกว่า” ความน่ารักของซันมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

ทั้งสองยืนเถียงกันต่ออีกสักพักก่อนที่เฟลมจะนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว และเสียเวลากันเรื่องไร้สาระมานานเกินไป

ใบหน้าสวยยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์เมื่อคิดอะไรดี ๆ ได้ในหัว ดวงตาคมหรี่มองคนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปใกล้จนซันถึงกับชะงักไปเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

“สรุปนายตามฉันมาทำไม?” เฟลมถามด้วยความสงสัยพร้อมกับจ้องจับพิรุธของชายหนุ่ม

“ฉันแค่อยากช่วยเธอ” ซันไหวไหล่ราวกับไม่ใส่ใจกับสีหน้าจับผิดของเฟลม

“แน่นะ?”

“แน่ดิ่!!”

มุมปากสวยยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะคว้ามือหนามาและยัดแฟ้มในมือให้ทันที “งั้นก็ขอบใจนะ นายช่างมีน้ำใจ เอาไปวางไว้ที่ห้องธุรการให้ที ฉันกำลังขี้เกียจเดินหาอยู่พอดีเลย” พูดจบเฟลมก็โบกมือลาและเดินหนีซันลงไปที่ชั้นล่างพร้อมกับความสะใจ

“เดี๋ยวสิ่เฟลม!!” ชายหนุ่มตะโกนตามหลังด้วยความรู้สึกเสียดาย แต่เสียงของเขาก็ไม่ได้ทำให้เฟลมหันกลับมา

ซันหันมามองแฟ้มในมือแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา ก่อนจะเดินเอาไปวางไว้ที่ห้องธุรการด้วยความจำใจ

สุดท้ายเขาก็เสียรู้ให้หญิงสาวจอมเจ้าเล่ห์คนนี้อีกตามเคย แต่อะไรที่มันได้มายาก ๆ มันก็ยิ่งท้าทายความสามารถของเขา

ความสวยเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วของเฟลม ถ้าต้องลงทุนสักหน่อยมันก็คุ้มค่าที่จะลอง และเชื่อได้เลยว่าคนอย่างเขาเล็งอะไรไว้ไม่เคยพลาด

ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ และอยากจะรู้เหมือนกันว่าเฟลมจะยากสักแค่ไหน!!