ตอนที่5 บังเอิญเจอ

สองเดือนถัดมา. . .

วันนี้เฟลมตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ร่างบางในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังอันดับต้น ๆ ของประเทศเดินลงจากบันไดด้วยท่าทางที่เรียบนิ่ง

สายตาคมตวัดไปมองภาพชินตาของเหล่าแม่บ้าน ที่ตื่นมาทำงานกันอย่างขยันขันแข็งตั้งแต่เช้าตรู่

“คุณหนูคะ คุณท่านสั่งให้ทำโจ๊กไว้ให้ คุณหนูจะทานสักหน่อยไหมคะ” แม่บ้านวัยกลางคนรีบวิ่งเข้ามาถามทันทีที่เห็นร่างของผู้เป็นนายเดินลงมาจากชั้นสอง

“ไม่ค่ะ…เฟลมไม่ใช่คนป่วยนะคะ” โตจนป่านนี้พ่อยังจำไม่ได้อีกเหรอว่าฉันไม่ชอบกินโจ๊ก!!

“งั้นคุณหนูจะรับอะไรเป็นอาหารเช้าดีคะ”

“วันนี้ไม่รับค่ะ เฟลมจะรีบไปมหาลัย” พูดจบร่างบางก็เดินออกไป โดยมีสายตาของแม่บ้านคนสนิท มองตามแผ่นหลังด้วยความรู้สึกห่วงใย

แค่ไม่กินข้าวเช้าไม่ได้จะไปโดดหน้าผา!!

— มหาวิทยาลัย —

ให้ตายเถอะ ฉันเกลียดการมาเรียนช่วงเปิดเทอมชะมัดเลย นอกจะต้องตื่นเช้ามากกว่าปกติเพราะรถที่ติดจนแทบจะไม่ขยับแล้ว ที่จอดประจำของฉันก็โดนแย่งทุกทีเลย

สุดท้ายก็ต้องขับอ้อมโลกมาจอดที่ลานจอดรถวีไอพี และมันอยู่ไกลกันคนละโยดกับตึกที่ฉันเรียนอยู่ เลยต้องเดินตากแดดประเทศไทยที่ร้อนกว่าในนรกไปเรียน!!

ปัง!!

มือเล็กดันประตูรถปิดด้วยความไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินนวยนาดตามทางฟุตบาทเพื่อไปยังตึกคณะ

สายตาของผู้คนหันมามองด้วยความสนใจในความงามดั่งภาพวาดศิลปินชื่อดังของเฟลม เธอชินชากับสายตาพวกนั้น บ้างก็มองมาด้วยความอิจฉา บ้างก็มองมาด้วยความชื่นชม

แต่บางคนก็จาบจ้วงลวนลามด้วยสายตา!!

เฟลมไม่ได้สนใจสายตาพวกนั้น สุดท้ายมันก็ทำได้แค่มอง ไม่มีใครกล้ายุ่งเพราะนามสกุลที่ประดับอยู่หลังชื่อ มันบ่งบอกถึงอำนาจของครอบครัวเธอ โดยไม่ต้องเสียเวลาไปป่าวประกาศ

ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าถ้ากล้ามีเรื่องกับเธอจุดจบของคนผู้นั้นจะเป็นอย่างไร!!

ขณะที่กำลังจะเดินข้ามถนนไปยังตึกเรียนที่อยู่อีกฝั่ง สายตาคมดันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่ดูคุ้นตา เหมือนว่าจะเคยเจอที่ไหน

หมอนั่นกำลังเดินควงสาวเดินเข้าไปยังซอกตึกที่ปราศจากผู้คน และดูเหมือนสาวคนนั้นน่าจะเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง เพราะสังเกตได้จากกระโปรงที่ยาวยันตาตุ่ม

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันกำลังจะลากสาวไปกินตับ!!

ชีวิตคงขาดผู้หญิงไม่ได้เลยสิ่นะ เปิดเทอมวันแรกก็ล่าแต้มเลย ไม่ช้าคงได้ติดโรคตายเข้าสักวัน!!

เฟลมเบะปากมองภาพที่เห็น ก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะหันกลับมา สองสายตาเลยสบประสานกันโดยบังเอิญ

ใบหน้าสวยสะบัดหันไปอีกทาง และเดินเข้าตึกบริหารด้วยความรู้สึกรังเกียจในใจ

ปึ้ก!!

“หืม! หงุดหงิดอะไรแต่เช้าเลย?” พอร์ชที่กำลังนั่งจิบกาแฟเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อเห็นกระเป๋าแบรนด์หรูถูกวางกระแทกอย่างแรง

“เห็นขยะมาเลยอารมณ์ไม่ดี…แล้วนี่ยัยซินยังไม่มาเหรอ?” เฟลมพูดพลางหย่อนสะโพกนั่ง มองมองหาเพื่อนสาวที่ตั้งแต่มีผัวก็ขยันหายหัวไปเลย

“ยังไม่เห็นนะ…กินป่ะ?” พอร์ชพูดพลางยื่นขนมปังทูน่ามาให้

“ไม่ปฏิเสธ” เฟลมรีบรับมาใส่ปากเคี้ยวด้วยท่าทางน่าเอ็นดู ราวกับเด็กน้อยที่ได้ขนม

ภายนอกอาจจะดูเป็นคนเย่อหยิ่งถือตัว แต่หากลองได้รู้จักจริง ๆ เฟลมกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่เห็นอย่างสิ้นเชิง

เฟลมขี้อ้อนและรักเพื่อนมาก พิษร้ายที่มีอยู่รอบกายมันไม่เคยทำร้ายคนใกล้ตัวเลยสักนิด!!

ทั้งสองนั่งคุยกันจนใกล้เวลาเข้าเรียน จึงแยกย้ายกันไปเรียน เพราะพอร์ชเรียนคนละเอกกับเธอ จึงมีบางวิชาที่จะต้องเรียนแยกกัน

ซึ่งแม่เพื่อนสาวคนสวยของฉันก็ยังคงไม่มา

สายตั้งแต่วันแรกเลยนะยะนังตัวดี!!