ตอนที่4

พรึบ

จิ้มๆๆๆๆ

“อื้อ…”ฉันร้องออกมาอย่างรำคาญที่มีมือนิ่มๆของใครสักคนมาจิ้มๆที่แขนของฉันที่นอนฟุบหน้าลงไปกับเคาน์เตอร์คิดเงินของร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ด้วยความเคร่งเครียดและหมดหนทางที่จะไปต่อกับชีวิตต่อจากนี้

พรึบ

“พอดีว่า….ผมหิวข้าวน่ะครับ…”เสียงเล็กแหลมของผู้ชายเอ่ยขึ้นเป็นน้ำเสียงอู้ๆอี้ๆเหมือนเขาพยายามดัดเสียง ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปเพราะนี้เป็นเวลางานฉัน ฉันจะมาอู้แบบนี้ไม่ได้

พรึบ

ฉันขมวดคิ้วแทบจะผูกกันเป็นปมทันทีเมื่อพบกับพี่หมีตัวสีขาวตัวใหญ่ยักษ์ที่มีหน้าตาน่ารักและน่ากอดมากๆ ทำให้ฉันเผลออมยิ้มขึ้นมาเมื่อพี่หมียักษ์ตัวนั้นยื่นมือมาลูบศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบาทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายลงไปได้เยอะเลย เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับฉันมาก่อน

พรึบ

“พี่หมี…หิวข้าวเหรอคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่หมีไปพลางยิ้มร่าให้เขาไปด้วย ศีรษะใหญ่ยักษ์ของพี่หมีก็พยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบว่าเขาหิวข้าว ด้านในของตุ๊กตาหมีแบร์สีขาวตัวนี้มีคนอยู่ด้านใน แต่ว่าคนคนนั้นเป็นใครกันนะ?ที่มาทำให้ฉันลืมเวลาที่เศร้าที่สุดของชีวิตไปได้น่ะ

พรึบ

ฉันลุกขึ้นเดินออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์เดินมุ่งหน้าไปยังตู้แช่ของที่เป็นชั้นๆที่จัดโซนเป็นพวกอาหารสำเร็จรูปแช่แข็ง

“อื้อออ….ที่นี้มีแต่อาหารสำเร็จรูปแช่แข็ง…”เมื่อฉันมองสำรวจอาหารดูแล้วก็พบว่ามีแต่อาหารสำเร็จรูปแช่แข็งไม่รู้ว่าพี่หมีจะทานได้รึเปล่า

“พี่หมีอยากทานอะไรดีคะ?”ฉันหันกลับมาเอ่ยถามพี่หมีอย่างขอความคิดเห็น ร่างอ้วนท้วมอุ้ยอ้ายของพี่หมีก็ค่อยๆเดินตรงดิ่งมาหาฉันพร้อมกับยืนขนาบข้างฉันและยื่นหน้าเข้าไปดูอาหารพลางยกมือขึ้นมาจิ้มๆที่ปลายคางตัวเองอย่างน่ารักๆท่าทางของพี่หมีทำให้ฉันยิ้มออกมา

พรึบ

“เอาอันนี้เหรอคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่หมีไปทันทีที่เขาชี้นิ้วอ้วนไปที่กล่องอาหารในตู้แช่

พรึบ พรึบ

เขาพยักหน้าตอบฉัน ฉันก็ยิ้มและยื่นมือไปเปิดประตูตู้เเช่เพื่อหยิบกล่องอาหารที่พี่หมีเลือกออกมา

“ข้าวหมูทอด^_^”ฉันอ่านชื่ออาหารและเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าพี่หมีแล้วยิ้มกริ่มออกมาเขาก็ยกมือขึ้นไปเกาท้ายทอยตัวเองทำท่าเขินอายอย่างน่ารักๆ

พรึบ

“สองกล่องเหรอ?”ฉันเอ่ยถามพี่หมีตัวโตน่ารักไปที่เขาทำมือชูสองนิ้วให้ฉันดู

พรึบ พรึบ

เขาก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้ฉันอีกครั้ง

“เดี๋ยวฉันเอาไปเวฟให้นะคะ…”ฉันเอ่ยบอกเขาไป

พรึบ พรึบ

เขาก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้ฉันอีกครั้ง ฉันก็ยิ้มและเดินหลีกร่างเขามาเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์และจัดการใส่กล่องข้าวหมูทอดทั้งสองกล่องเข้าไปในเตาอบไมโครเวฟเพื่อทำให้อาหารสำเร็จแช่แข็งพร้อมกิน

พรึบ

“รอสักครู่นะคะ…”ฉันเงยหน้าจากเตาอบมาบอกพี่หมีตัวใหญ่ เขาก็พยักหน้ารัวๆฉันก็ยิ้มบางๆให้เขาและถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างคนที่หมดหนทางที่จะสู้ต่อแล้วจริงๆ

พรึบ

ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ขึ้นมาเปิดหน้าจอเข้ากูเกิลเสิร์ชหางานที่ทำแล้วได้เงินไว้ภายในสามวัน แต่จำนวนเงินของฉันมันไม่ใช่น้อยๆเพราะทางมหาลัยนี้ไม่มีแบบผ่อนจ่าย นี่ฉันก็ทำเสียไปมากแล้วด้วย

“ไม่มีเลยแฮะ…..”

“นอกจากงานขาย….”ฉันพึมพำขึ้นที่อ่านข้อความคำแนะนำในกรุ๊ปหางานของเพื่อนๆทั่วทั้งประเทศที่แนะนำให้ฉันไปขายบริการทางเพศ งานสบายได้เงินดี นี่ชีวิตฉันต้องเดินทางนั้นแล้วจริงๆเหรอ?

นักท่องโลกโซเชียล:งานเร็วเงินหนักจะเอาเงินหลักแสนอัพในเวลาสองวันก็ขายกรีแหละจ้า

“เห้อ….”

ติ๋ง

“อ่ะ…ได้แล้วค่ะ…”ฉันที่มัวแต่เพลินกับการอ่านความคิดเห็นจากเพื่อนๆในโซเชียลอยู่ก็ต้องตกใจกับเสียงแจ้งเตือนของเตาอบไมโครเวฟที่มันร้องให้สัญญาณว่าอาหารที่เวฟเสร็จแล้วฉันจึงรีบวางโทรศัพท์ของตัวเองลงกลับไปที่เดิมและหันไปดูเตาไมโครเวฟเพื่อจะนำอาหารแช่แข็งสำเร็จรูปที่ตอนนี้ได้โดนความร้อนปรุงสุกพร้อมทานได้แล้ว

พรึบ

“โอ้ย!”ฉันเผลอร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยลืมไปว่าฉันต้องใส่ถุงมือกันความร้อนในขณะที่นำกล่องข้าวหมูทอดแช่แข็งออกมาจากเตาไมโครเวฟซะก่อน ข้าวหมูทอดหนึ่งกล่องล่วงลงสู่พื้นของร้านสะดวกซื้อทันทีอย่างรวดเร็ว

พรึบ

“เป็นอะไรรึเปล่าเอริ!”เสียงตกใจของผู้ชายดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงโยนอะไรที่หนักๆทิ้งลงพื้นพร้อมกับแรงสัมผัสที่มาจับมือทั้งสองข้างของฉันไปดูร่องรอยของความร้อนที่ลวกหน้ามือฉันด้วยความตกใจและความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

“ขุนศึก?”ฉันเอ่ยเรียกผู้ชายที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูมือฉันที่เริ่มเป็นรอยแดงที่เกิดจากความร้อนแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันด้วยแววตาห่วงใย

“แปปหนึ่งนะ…เดี๋ยวเราไปเอาของเย็นๆมาประคบให้เธอ….”เขาว่าพร้อมกับพาร่างที่อุ้ยอ้ายในชุดพี่หมีแบร์ยักษ์สีขาวที่ถอดหัวตุ๊กตาหมีออกไปแล้วเดินมุ่งไปเอาอะไรสักอย่างที่ชั้นวางของพร้อมกับผ้าเย็นสีขาวกับน้ำแข็งที่ทางร้านของฉันมีขายเมื่อได้ของครบแล้วเขาก็เดินกลับมาหาฉัน

พรึบ

“มานี้….”เขาว่าพลางจับมือฉันและเดินพาฉันออกไปทางด้านหลังของร้านที่มีทางออกอยู่ตรงเคาน์เตอร์ที่ฉันยืนอยู่

“ทำไมทำอะไรไม่ระวังเลยอ่ะ…เอริ…”ขุนศึกบ่นอุบขึ้นเมื่อเขาพาฉันมานั่งลงที่โต๊ะม้านั่งไม้ตัวยาวเหมาะสำหรับคนสองคนนั่งได้ เขาก็ถือวิสาสะจับมือทั้งสองข้างของฉันที่โดนลวกไปดูและเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันที่มองหน้าเขานิ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มบางๆให้ฉันแบบยิ้มที่อบอุ่นและอ่อนโยนก่อนจะก้มหน้าลงไปดูแผลที่มือฉันและเริ่มใช้ผ้าเย็นที่ห่อหุ้มก้อนน้ำเเข็งเช็ดไปรอบๆบาดแผลที่โดนของร้อนลวกอย่างอ้อยอิ่งและนุ่มนวลรวมถึงอ่อนโยนไปในตัว

“เจ็บไหม…”เขาเอ่ยถามฉันพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน ฉันที่แอบมองเขาที่มีสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจในการใช้ผ้าเย็นประคบแผลให้ฉัน ฉันก็ส่ายศีรษะไปมาว่าฉันไม่เจ็บแต่มันแสบร้อนตุ๊บๆยังไงชอบกล

“แสบร้อนรึเปล่า?”เขาเอ่ยถามฉันอีกครั้ง คราวนี้ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบให้เขา

“เอาเจลว่านทาก่อนเนอะ…แล้วเดี๋ยวเราพาเธอไปโรงพยาบาล…”เขาบอกฉันและหันไปหยิบหลอดเจลว่านที่ทางร้านของฉันก็มีขายออกมาเปิดฝาและค่อยๆใช้มือบีบเจลว่านใส่ปลายนิ้วชี้ของเขาและหันกลับมาทาลงบนหน้ามือที่เป็นแผลของฉันทั้งสองข้าง

“ไม่เป็นไรหรอก…แผลแค่นี้..ไม่ต้องไปโรงพยาบาลให้เปลืองเงินหรอก…”ฉันบอกขุนศึกไปเพราะแค่นี้ ฉันก็เงินติดลบแย่แล้วยังไม่รู้เลยว่าจะไปหาเงินมาจากไหนแล้วด้วย

“ไม่เปลืองหรอก…เราเป็นคนอาสาพาเธอไป…เราก็ต้องออกให้เธอสิ…”

“หึ…”ฉันหัวเราะในลำคอกับความมีน้ำใจของเขาที่ฉันรู้ว่าเขามันก็เป็นคาสโนว่าตัวพ่อที่มีชื่อเสียงร่ำลือหนาหูว่าเขาน่ะหว่านเสน่ห์จีบสาวๆทั่วทั้งมหาลัยไปมีอะไรด้วยและเขาก็เป็นฝ่ายทิ้งพวกเธอก่อน แบบพวกความสัมพันธ์วันไนท์สแตนด์คู่นอนแค่คืนเดียวน่ะ พอเสร็จจบกิจกรรมบนเตียงก็แยกทางกัน

“นายแต่งชุดหมีทำไม?”ฉันเอ่ยถามขุนศึกไปในขณะที่เขาทาเจลลงบนแผลของฉันเสร็จแล้ว

“เอ่ออออ….”เขาหันมามองหน้าฉันพลางทำน้ำเสียงและสีหน้าอ้ำๆอึ้งๆอย่างคนที่กำลังคิดคำโกหกอยู่ ฉันก็กระตุกยิ้มออกมา

“นายจะจีบฉันเหรอ?”ฉันเอ่ยถามเขาไปอย่างเปิดประเด็น เขาก็มองหน้าฉันนิ่งก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นมา

“ใช่….ก็อย่างที่เราบอกเธอเมื่อคืนนี้ว่า…เราชอบเธอ…”ขุนศึกว่าพลางมองจ้องตาฉันแววตาจริงจังมันทำให้ฉันรู้ได้ว่าเขาโกหกได้หน้าตายจริงๆ

“แต่ฉันไม่อยากเป็นแฟนกับนาย…”

“แต่เราอยากมีแฟนเป็นเธออ่ะ…เอริ….”เขาตอบฉันมาพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน การกระทำของเขารวดเร็วจนฉันตั้งตัวและตั้งใจไม่ทัน เผลอใจเต้นแรงให้เขาคนนี้ไปแล้ว ขุนศึก….ผู้ชายคาสโนว่าตัวพ่อ!