Ep.5 เธอมันตัวซวย

____________________

"สภาพดูไม่ได้เลย"เขาพูดและเมินสายตาหนีไปทางอื่นแทน พี่ลูคัสมองไปรอบๆสักพัก สายตาคู่นั้นมองไปรอบๆอย่างละเอียด และจู่ๆคนตัวสูงตรงหน้าก็ชักปืนที่เหน็บอยู่ข้างๆเอวของเขาออกมา และนั่นทำเอาฉัน

"..ปืน!!"ช๊อคจนพูดไม่ออกและทำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อเห็นพี่ลูคัสหยิบปืนสีดำกระบอกสั้นๆออกมา

พี่ลูคัสมองสอดส่องไปรอบๆพร้อมกับปืนของเขา

และเพราะปืนนั่นทำเอาฉัน ตกใจกลัวจนมือไม้สั่นและพยายามจะขยับตัวถอยห่างจากเขาช้าๆ ตามสัญชาตญาณของตัวเองล้วนๆ

เสียงขยับตัวของฉันทำให้คนที่ถือปืนหันกลับมามองทางฉันและขมวดคิ้วเล็กน้อย

"อย่าขยับ! ถ้ากระดูกหักก็บรรลัยหนักกว่าเดิมอีก!"เขาพูดกระแทกกระทั้นออกมาเสียงดังอย่างใส่อารมณ์

"ยัยโง่!"และนั่นคือคำพูดสบถใส่ฉันที่ยังคงนอนกองอยู่ที่พื้น

"มีคนสติดีที่ไหน วิ่งออกถนนใหญ่ไม่ดูรถ"เขาหันมามองฉันไม่พอแต่ชี้หน้าฉันด้วยปืนนี้สิ

ทำเอาฉันหลับตาปี๋ๆอย่างหวาดเสียวสุดใจ

"เก็บปืนก่อนได้ไหม?"ฉันพูดไปอย่างเสียงสั่น และไม่กล้ามองปืนตรงหน้า ด้วยความกลัวเพราะคงไม่มีคนดีๆที่ไหนเอาปืนมาจ่อหน้าคนอื่นเวลาคุยกัน

"ฉันไม่ได้จะยิงเธอหรอกน่า อย่าขี้ขลาดตาขาวไปหน่อยเลย"เขาด่ากระทบกลับมา ก่อนจะยอมลดปืนลง

แต่ก็ยังมองไปรอบๆกวาดสายตาไปทั่ว แต่เพียงไม่นาน

วี วอ วี วอ วี วอร์....เสียงรถพยาบาลก็ดังขึ้น พร้อมๆกับไฟสีแดงน้ำเงินๆ รถพยาบาลวิ่งนำทางมาแต่ไกล

และเสียงของรถตำรวจที่ขับไล่ตามหลังมาติดๆ

ลูคัสเก็บปืนเหน็บไว้ที่เอวตามเดิม เขากอดอกยืนรอจนรถพยาบาลมาถึง

"ฉันไม่ไปโรงพยาบาลนะคะ"ฉันพยายามเอ่ยบอกคนตัวสูงไป

แต่เขาก้มลงมองอย่างไม่ได้สนใจในคำพูดของฉัน

"ฉันไม่ไปนะ"ฉันพยายามร้องบอกไปอีกครั้ง

"หุบปากไปเถอะน่า"เขาพูดข่มๆกลับมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

ฉันสะลึมสะลือมาตลอดทาง มันมึนๆเหมือนร่างกายมันชาๆอย่างบอกไม่ถูก

@โรงพยาบาล

"โชคดีนะครับ ที่สแกนดูแล้วไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วง"หมอพูดขึ้นหลังจากที่ทำแผลถลอกตามตัวของฉันให้จนหมดแล้ว

"แต่ยังไงขออยู่รอดูอาการสักคืนนะครับ ถ้าไม่มีอาการผิดปกติอะไร"

"พรุ่งนี้ก็สามารถกลับบ้านได้"หมอพูดกับฉันที่ยังคงนอนแน่นิ่งไปเพราะช้ำไปทั้งตัวจนไม่อยากจะขยับไปไหน

"ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ"หลังจากที่หมอพูดออกมาแบบนั้นและเขาก็เดินออกจากห้องพักคนเจ็บที่ดูหรูหราราวกับโรงแรมห้องนี้

"บอกแล้วไง ว่าไม่มาโรงพยาบาลอะ"ฉันพูดออกไปอย่างเจ็บระบมช้ำไปทั้งตัว

และมองไปรอบๆก็ไม่เจอกับคู่กรณีของฉันซะแล้ว

"โธ่เอ้ย!! "ฉันมองไปรอบๆห้องที่เรียบหรูนี้อย่างคิดไม่ตกว่า จะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย

"ฮึก อื้อ"ฉันพยายามประคองตัวเองขึ้นมานั่ง ก่อนจะรวบรวมแรงเท่าที่มี ยกมือที่สั่นๆของตัวเองกระชากสายน้ำเกลือออกจากข้อมือทันที

ก่อนจะก้าวลงจากเตียง ทั้งที่เจ็บร้าวไปถึงกระดูก 

ฉันเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่อย่างทุลักทุเลเพราะมันเจ็บแผลฟกช้ำเอามากๆ แต่ก็ต้องกัดฟันทน

เพราะถ้าฉันอยู่ถึงพรุ่งนี้ ไม่รู้ว่าจะมีเงินที่ไหนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลเลยจริงๆ

ฉันกัดฟันเดินเกาะกำแพงไปเรื่อยๆ เพื่อเปิดประตูออกไปจากห้องนี้ 

แอ๊ด!! ทันทีที่คว้าลูกบิดเปิดประตูออกมา

"นี่เธอ... "

"จะไปไหน? "คนตัวสูงตรงหน้ามองจ้องเขม่นตรงมาที่ฉัน

"กลับบ้านค่ะ"ฉันตอบไปอย่างเสียงแหบๆ 

"สภาพนี้เนี้ยนะ? "เขามองดูสภาพที่ย่ำแย่ของฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"ค่ะ"ฉันตอบไปอย่างพยายามไม่มีพิรุธอะไร

ฟุ๊บ! คนตรงหน้าคว้าแขนของฉันเอาไว้

"อะโอ้ย! "ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจเพราะเขาบีบลงตรงแผลที่เจาะน้ำเกลือจนเลือดซึมๆออกมาด้วย

"เธอนี้ประสาทดีนะ ทำฉันเดือดร้อนและคิดจะหนีง่ายๆ"เขาพูดขึ้นอย่างรู้ทันว่าฉันกำลังจะหนีออกจากโรงพยาบาล

"ฉันไม่ได้จะหนีพี่ลูคัสนะคะ แต่ว่าฉันนอนโรงพยาบาลต่อไม่ได้จริงๆ"ฉันพยายามจะอธิบายไปพร้อมๆกับดึงข้อมือ ของตัวเองคืนจากเขา

แต่คนตรงหน้าก็บีบข้อมือของฉันแรงขึ้นจนฉันแทบจะร้องออกมา แต่ก็ต้องเมมปากกลั้นเอาไว้เพราะกลัวว่าพยาบาลหรือหมอคนอื่นจะผ่านมาได้ยิน

"ฉันเจ็บนะคะ"ฉันพูดออกไปอย่างเบาๆ

"ถ้าฉันเบรคไม่ทันจริงๆ เธอก็คงได้ไปเกิดใหม่แล้วจริงๆ"คนตัวสูงพูดอย่างแดกดันใส่หน้าฉัน

"เธอทำเสียเวลาซ่อมรถ และยังเสียโอกาสที่จะได้.. "เขากัดริมฝีปากและกำหมัดแน่นก่อนจะข่มอารมณ์และมองไปทางอื่นแทน

…..

……

"เธอนี่แม่ง..ตัวซวย"เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"ฉันขอโทษจริงๆนะคะ"ฉันยกมือไหว้ขอโทษเขาไปตามตรง แม้ว่าแขนจะแทบจะยกไม่ขึ้นเลยก็ตาม

มันคือความผิดของฉันจริงๆที่วิ่งออกไปไม่ดูอะไรเลย ถ้าเป็นรถคันอื่นฉันก็อาจจะไม่โชคดีแบบนี้

"เหอะ"เขากรอกตามองบนและถอนหายใจใส่

"ที่ฉันวิ่งออกไปแบบนั้น เพราะว่าฉันถูกพี่ขะ.../นั้นมันเรื่องของเธอ ไม่ต้องอธิบายเพราะฉันไม่ได้อยากจะรู้"ยังไม่ทันที่ฉันจะอธิบายอะไรออกไปเขาก็พูดสวน ขึ้นมาทันที

"ค่ะ"ฉันตอบไปเบาๆอย่างหน้าเสียเล็กน้อย

"ยังไงก็บอกตำรวจตามจริงด้วยแล้วกัน"

"ว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอ"

"ไม่ใช่ฉัน"พี่ลูคัสพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังและน้ำเสียงแข็งกร้าว

ฉันพยักหน้ารับอย่างยอมรับผิดจริงๆ 

"ส่วนนี้ค่ารักษาของเธอ.. จ่ายด้วยละ! "เขายื่นให้ฉันและพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร

"สามหมื่นแปด! "ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจมองดูบิลค่าใช้จ่ายนั้นด้วยมือที่สั่นๆ

"ทำไมถึงแพงขนาดนี้กันละ.. "ฉันมองไปอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองและพูดออกมาเบาๆกับตัวเอง

"ฉันไม่ได้เป็นคนประมาทและขับชน แต่เธอวิ่งมาหารถเอง"เขาเงยจากโทรศัพท์พลางขมวดคิ้ว

"ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลของเธอ"

"เพราะฉะนั้น เธอต้องจ่ายเองทั้งหมด"คนตรงหน้าพูดต่ออย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร

"คือฉัน.. "ฉันถึงกับกุมขมับทันที มันรู้สึกวูบคล้ายจะเป็นลมหนักกว่าเดิมอีก

"ทำไมละ? จะโกงแม้กระทั่งหมอและพยาบาลที่รักษาตัวเธอเหรอ? "เขาพูดอย่างแสยะยิ้มมองเหยียด

"ฉันไม่ได้จะโกงนะคะ แต่ฉันไม่มีจริง"ฉันพูดออกไปอย่างจนมุม

"จริงๆแล้วพี่ลูคัสไม่น่าพาฉันมาที่นี่ ฉันไม่มีเงินค่ารักษามากมายขนาดนี้หรอกนะคะ"ฉันพูดไปอย่างตัดพ้ออยู่หน่อยๆ

"พี่ก็น่าจะรู้"ฉันเซไปพิงกับขอบประตูอย่างรู้สึกเจ็บๆตามเนื้อตัวและแผลมันเริ่มตึงๆ

"โทษทีนะ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องของเธอนะ"เขาตอบกลับมาอย่างหน้านิ่งๆ

เขาปล่อยมือจากตัวของฉัน ก่อนจะเหยียดยิ้มอีกครั้ง

และเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเตรียมจะหันหลังเดินจากไป

ฟุ๊บ!

"แต่พี่ค่ะ.. "ฉันเอื้อมมือไปจับที่ชายเสื้อของเขาอย่างตกใจเพื่อรั้งไม่ให้เขาเดินไป

พี่ลูคัสหันกลับมาและมองที่มือของฉันที่จับชายเสื้อของเขา สายตาดุดันของเขาทำให้ฉันรีบปล่อยชายเสื้อทันที

"ฉันไม่เงินจ่ายจริงๆ พี่จะกรุณาจ่ายค่ารักษาให้ฉันก่อนได้ไหมคะ? "ฉันเอ่ยขอไปตรงๆเพราะหมดทางเลือกแล้วจริงๆ

เขารับฟังคำพูดของฉันด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย และยากที่จะคาดเดาความคิดในแววตาคู่นั้นของเขา

"ฉันสัญญาว่าจะหามาคืนแน่ๆ"ฉันพล่ามออกไปอย่างหน้าไม่อายจริงๆ

"นี่เธอกำลังขอยืมเงินฉัน งั้นเหรอ? "พี่ลูคัสกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อยและเอียงคอฟังในสิ่งที่ฉันพูดออกไปจนจบ

ฉันพยักหน้ารับไปอย่างไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

"หรือว่าพี่จะให้ฉันทำงานอะไรแลกมาก็ได้นะคะ"ฉันยกมือไหว้ขอความเมตตาจากพี่ชายของเพื่อนตัวเองไปเพื่อนขอร้องและวิงวอนต่อเขา

"ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจริงๆค่ะ"ฉันพูดไปทั้งๆที่แทบจะยืนไม่ไหว

"เธอมาของานฉัน ทั้งๆที่งานครั้งที่แล้ว"

"เธอทำพังพินาศไม่เป็นท่า"

"ฉันควรให้งานอะไรเธอทำอีกนะเหรอ? "เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆและพูดกับฉันอย่างเน้นย้ำ

"ได้โปรดเถอะค่ะพี่"ฉันพยายามเอ่ยขอร้องต่อคนที่แสนจะเย็นชาอย่างเขา

"ฉันยินดีทำงานทุกอย่าง.."