EP.5 HOME WORK

"ฉันเอง"ฉันตอบไปด้วยเสียงที่ร่าเริง

"นี่เบอร์ของฉันนะ พี่อย่าลืมเม้มเอาไว้ด้วยล่ะ"ฉันพูดตอบไปยิ้มไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

"ทำไมกลับถึงบ้านดึกขนาดนี้ละบ้านเธอไกลเหรอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เครียดอยู่นิดๆ

"จริงๆถึงตั้งนานแล้วแต่โดนแม่บ่นอยู่ก็เลยลืมโทร บอกซะสนิทเลย"ฉันตอบไปตามจริง ก่อนจะแกะผ้าพันมือที่มัดชกมวยออก

"อ่อ"เขาตอบมาแบบนิ่ง

"พี่คงไม่ได้นั่งรอโทรศัพท์ฉันหรอกใช่ไหม?"ฉันไปแบบไม่คิดอะไร แต่ปลายสายเงียบไปสักพัก

"ถ้าใช่ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันเป็นคนขี้ลืมน่ะ"ฉันพูดไปแบบห้วนๆตามสไตล์ของตัวเอง

"เปล่า ฉันไม่ได้รอ"เขาตอบกลับมาแค่นั้น

"ฉันแค่จะบอกเธอว่า"ปลายสายพูดต่อด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มลึก

"เธอลืมกระเป๋านักเรียนเอาไว้ที่คอนโดฉัน"ทันทีที่พี่มาร์คัสบอกแบบนั้นฉันก็ค่อยๆมองไปที่โต๊ะหนังสือของตัวเองที่ปกติแล้วจะมีกระเป๋านักเรียนวางอยู่บนเก้าอี้ แต่มันไม่มี ไม่มีจริงๆด้วย!

"เชี้ยแล้ว"ฉันอุทานขึ้นเบาๆและลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันทีอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า..

"มีอะไรรึเปล่า"ปลายสายถามอย่างงงๆ

"ฉันมีการบ้านที่ต้องส่งบังอรพรุ่งนี้"ฉันตอบไปตาม ตรงอย่างหน้าซีดๆ

"บังอรคือใคร?"ปลายสายถามเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง

"ก็คุณครูสอนคณิตจอมโหดน่ะสิ ฉันตายแน่ตายแน่ๆเลยอะ"ฉันหน้าซีดขึ้นมาทันที เพราะว่าฉันไม่ได้ทำการบ้านครูคนนั้นมาทั้งอาทิตย์ถ้า พรุ่งนี้ไม่มีส่ง บังอรให้ฉันติดศูนย์แน่ๆ

"เออ..ให้ฉันเอาให้เธอที่บ้านตอนนี้ไหม?"เขาถามกลับมาอย่างไม่มั่นใจนัก

"ปีนรั่วบ้านออกไปก็ไม่ได้ด้วยสิ "ฉันคิดอย่างชั่งใจและ

มองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนตกกำลังตกหนักรวมถึงแม่ที่ยังคงนั่งรอพ่อกับ พี่ลูคัสกลับบ้าน และเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะแอบหนีออกไปกลางดึกในคืนนี้

แต่ถ้าให้เขาเอามาให้มันก็ดูจะเป็นการรบกวนเขามากเกินไปทั้งที่ฉันเป็นคนลืมเอาไว้เองแท้ๆ

มัวแต่เห่อไอโฟนลืมกระเป๋าเรียนซะสนิทเลย ยัยอลิเซียเอ้ย!!! ฉันได้แต่นั่งด่าทอตัวเองในใจ

"ฉันเอาไปให้เธอได้นะ ตอนนี้ฉันว่างอยู่"ปลายสายพูดขึ้นเรียกสติของฉันอีกครั้ง

"ฉันเกรงใจพี่ว่ะ"ฉันตอบไปอย่างกุมขมับ

"แต่เธอมีการบ้านที่ต้องทำส่งไม่ใช่เหรอ?"ปลายสายพูดย้ำอีกครั้งทำให้ฉันนึกหน้าครูตัวเองตอน แปลงร่างเป็นยักษ์ออกเลยจริงๆ ฉันกัดฟันแน่นและเอามือจิกผมตัวเองอย่างเคร่งเครียด บอกเลยว่าชีวิตนักเรียนเครียดสุดคงเรื่องไม่มีการบ้าน สอบตก และก็ติดศูนย์นี่แหละ

"พี่มาร์คัส"ฉันตั้งสติได้ก็เรียกชื่อของเขาอีกครั้ง

"หะ?"เสียงอ่อนหวานของเขาตอบกลับฉันมาทันที

" พี่เรียนหมอใช่ไหม?"ฉันถามไปแบบกระอักกระอ่วนในใจ

" พี่ก็คงฉลาดมากเลยใช่ปะ?"ฉันพูดต่อทันทีอย่างไม่รีรอให้อีกฝ่ายตอบกลับมาก่อน

"ทำไมเหรอ?"ปลายสายถามอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะสื่อถึง

"พี่ช่วยเปิดหนังสือMathematicsเล่มสีน้ำเงินหน้า 130-150"

"แล้วแก้โจทย์ปัญหาลงในสมุดสีดำเล่มเล็กให้หน่อย ได้ปะ?"ฉันกัดฟันถามไปอย่างรู้สึกอายๆแต่ด้านสู้

"เธอจะให้ฉันทำการบ้านให้..ใช่ไหม?"เขาถามอีกครั้งราวกับตอกย้ำ

"อื้อ"ฉันตอบไปแบบเสียงเบาๆ

"แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ" ฉันถอนหายใจออกไปเมื่อพูดจบลงและหลับตาอย่าง รอฟังคำตอบจากเขา

"โอเคๆ เดี๋ยวฉันทำให้"เขาตอบกลับมาอย่างใจเย็นๆ

นั่นทำเอาฉันกำหมัดและยิ้มแฉ่งออกมาอย่างโล่งอก

"งั้นพรุ่งนี้เช้าจะรีบไปเอาที่คอนโดพี่นะ "ฉันรีบเสนอตัวไปหาเขาแบบทันทีทันใด

"เจ็ดโมงครึ่งถึงหน้าคอนโดแน่นอน"ฉันบอกเวลาไปอย่างฉะฉาน

"ได้"เขาตอบมาแค่นั้น แล้วเราสองคนก็เงียบปล่อยให้สัญญาณโทรศัพท์เชื่อมต่อกันอยู่แบบนั้นสักพัก..

"แล้วพี่ทำอะไรอยู่อะ?"ฉันถามไปเพราะเห็นว่าปลายสายเงียบๆไป

"กำลังนั่งทำการบ้านของเธออยู่น่ะ" ปลายสายตอบกลับมาเสียงเรียบ

"อ่อ"ฉันพยักหน้ารับอย่างอมยิ้ม

"สามข้อแรกที่เธอทำ ผิดหมดเลยนะ"ปลายสายพูดอย่างอ่อนหวานแต่ทำไมฉันรู้สึกถึงความเจ็บแสบเบาๆ

"....."หุบยิ้มแทบไม่ทันเลย เหมือนโดนด่าว่าโง่ทั้งที่ไม่มีคำว่าโง่ ฉันนั่งฟังเสียงของดินสอที่ขีดเขียนลงบนแผ่นกระดาษ ของปลายสายอย่างตั้งอกตั้งใจ

"เจอกันพรุ่งนี้นะ"และแล้วพี่มาร์คัสก็พูดขึ้นทิ้งท้าย เอาไว้ก่อนจะตัดสายไป

ตุ๊ด ตุ๊ดๆ (เสียงโทรศัพท์ตัดไป)

ฉันกำโทรศัพท์เครื่องใหม่เอาไว้แน่น และมองดูเบอร์โทรออกล่าสุดที่คุยกันไปแค่ครึ่งชั่วโมง กว่าๆ..

"น่ารักจัง"ฉันบ่นๆขึ้นมาลำพัง

ก่อนจะลุกขึ้นไปต่อยมวยต่ออย่างระบายอารมณ์(ดี)

@เพนต์เฮาส์สุดหรู

"โทษทีนะฉันตื่นสายเลยแต่งตัวไม่เรียบร้อย"คนตรงหน้ารีบเดินมาเปิดประตูพร้อมกับติดกระดุมเสื้อเชิ้ต สีขาวบางต่อหน้าต่อตาฉัน

"ไม่เลย ฉันมาก่อนเวลาต่างหาก"ฉันยิ้มๆเมื่อเดินเข้าห้อง เพนต์เฮาส์ของเขาอีกครั้ง

"นั่งรอแป๊บนึงนะ" เขาบอกให้ฉันนั่งรอที่ห้องรับแขกตามเดิม ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องส่วนตัวด้านในสักพักฉันมาก่อนเวลานัดราวๆครึ่งชั่วโมง

พี่มาร์คัสเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋านักเรียนของฉันเขาส่งให้ฉันกับมืออย่างอ่อนโยน

"การบ้านเธอเสร็จหมดแล้วนะ"

เขาพูดก่อนจะ ผูกเน็คไทให้ตัวเองแต่งตัวสุภาพและเรียบร้อยชนิดที่ผู้หญิงอย่างฉันยังอาย

"ขอบคุณนะพี่"ฉันตอบไปทั้งที่สายตายังมองเขาแบบตาไม่กระพริบ

"แผลยังเจ็บอยู่ไหม?"พี่มาร์คัสมองที่หางคิ้วของฉันที่โดนต่อยคิ้วแตก มาเมื่อวาน

"โอ้ย...เจ็บ"ฉันตอบไปทันที

"เจ็บมากกว่าเมื่อวานอีก"

"พี่ทำแผลให้ฉันหน่อยสิ"ฉันเอามือกุมแผลของตัวเองทันทีและมองคนตรงหน้าตาปริบๆ

พี่มาร์คัสขยับเข้ามาใกล้ๆก่อนจะมองหน้าของ ฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ และสายตาที่เหมือนจะไม่เชื่อ

เขาจับมือของฉันที่กุมแผลตัวเองอยู่ออกจากใบหน้า เล็กน้อย

"แผลเธออยู่ข้างขวานะ"พี่มาร์คัสพูดพลางเลื่อนฝ่ามือของฉันย้ายจากด้านซ้ายมาทางด้านขวา..ใช่ ฉันเจ็บผิดข้างสินะ..

"แต่ล้างแผลทายาก็ดี นั่งลงก่อนสิ"พี่มาร์คัสพูดก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาตั้งบนโต๊ะอีกครั้ง

"ขอเข็มกับด้ายดีกว่า หน้าแตกละเอียดขนาดนี้"ฉันบ่นมุบมิบๆกับตัวเองเบาๆ

"จริงๆถ้าเธอทำแผลเองไม่ได้"

"มาให้ฉันทำแผลให้จนกว่าแผลจะหายก็ได้นะ"

"พูดแล้วนะ"ฉันชี้หน้าเขาแบบหยอกๆ

คนตรงหน้าพยักหน้ารับก่อนจะทำแผลและทายา ให้ฉัน

แผลก็ทั่วๆไปแค่หางคิ้วแตก และรอยช้ำที่โหนกแก้มตอนโดนหมัดของไอ้หน้าปลวกนั่น

"ฉันขอรับผิดชอบเอง เธอเจ็บตัวเพื่อช่วยฉันไว้"เขาพูดขณะที่ทำแผลให้ฉัน ใบหน้าของเราอยู่ไม่ไกลจากกันมาสักเท่าไหร่

ฉันยิ้มออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่เลย ทั้งที่ฉันก็อยู่ท่ามกลางผู้ชายตั้งมากมายแต่ทำไมนะ ทำไมถึงเสียอาการให้กับพี่หมอคนนี้

"ถ้าฉันมาล้างแผลเช้าเย็นเลยได้ไหมอะ?