EP.3 YOU'RE SO CUTE

"คอนโดฉันอยู่หน้ามหาลัยนี่แหละ"เขาพูดต่อก่อนจะเดินพาฉันมาขึ้นรถสุดหรูที่ จอดอยู่ใต้ตึกเรียนของเขา

"รุ่นนี้ที่พี่ลูคัสบ่นอยากได้หนิ"ฉันแอบสำรวจรถของเขาอยู่นานเพราะเห็นพี่ชาย ตัวเองเล็งๆเอาไว้

"ของจริงสวยโคตร"ฉันมองด้วยแววตาที่เปล่ง ประกายแบบสุดๆ

"มีอะไรรึเปล่า?"เจ้าของรถที่หน้าช้ำๆถามฉันเบาๆ

"รถนายเท่โคตรๆเลยอะ"ฉันลูบรถของเขาเบาๆก่อน จะเปิดประตูขึ้นไปนั่ง

ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับแบบนิ่งๆ

-บนรถ-

"ว่าแต่เธอยังเป็นนักเรียนอยู่เลย"เขาถามฉันขณะที่ กำลังเคลื่อนขับรถออกไปอย่างนุ่มนวล

"ใช่ฉันเรียน ม.ปลายอยู่"ฉันตอบไปแบบห้วนๆ

"ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาโรงเรียนเลิก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ?"หมอนั่นถามพลางมองไปที่นาฬิกาในรถตัวเองแบบสงสัยๆ

"ฉันโดดเรียน พอดีวันนี้เห็นว่ามีแข่งรถที่นี่แต่ดันมาถูกยกเลิกเพราะว่า ฝนตก"ฉันตอบไปตามตรงและสายตาก็ยังคงมองสำรวจรถของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ

"อ่อ"อีกฝ่ายแค่พยักหน้ารับเบาๆ

"รถนายแรงมากๆเลยนะ ทำไมไม่ลองเหยียบมิดไมล์ไปเลยอะ"ฉันถามเพราะ รถเครื่องยนต์แกร่ง ยางเกาะถนนขนาดนี้ ขับแค่หกสิบมันดูเหมือนไม่ให้เกียรติรถตัวเองเลยแหะ

"ในเขตมหาลัยขับไวไม่ได้หรอก"อีกคนก็ตอบมา แบบใจเย็นสุดๆ

"ควรนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองและผู้อื่นเป็นหลัก"เขาตอบแบบสุภาพๆ

ฉันก็ได้แต่นั่งถอดหายใจและกอดอกไปตลอดทาง

ฉันแอบมองชุดนักศึกษาของเขาไปพลางๆ ใบหน้าที่อ่อนหวานและหล่อเหลาราวกับเทพบุตร หน้าหวานกว่าฉันซะอีกนะ ถ้าเขาใส่ชุดม.ปลายฉันก็เชื่อนะว่าเรารุ่นเดียวกัน

"ฉันเรียนอยู่ปีสี่นะ" จู่ๆคนขับรถก็พูดขึ้นอย่างรู้ว่าฉันแอบมองหน้าของเขาอยู่

"ถ้าให้ถูกต้องเธอควรเรียกฉันว่า"เราขับรถเข้ามาจอดที่ใต้คอนโดหรูแห่งหนึ่ง

"พี่"ฉันตอบสวนขึ้นแทนอย่างรู้ทัน

"อื้ม"เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ

ยามหน้าตึกและพวกพนักงานในคอนโดตาม ก้มหัวให้เขาแทบทุกคน

"นายเป็นมาเฟียเหมือนกันเหรอ?"ฉันถามขณะที่เรากำลังขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของ โรงแรม

"ไม่ใช่"เขาส่ายหน้าและขมวดคิ้วแบบงุนงง

"ฉันเป็นแค่คนธรรมดา"เขาตอบก่อนจะกดเปิดลิฟต์ รอให้ฉันเดินออกไปก่อน รวยเวอร์นี่มันสุภาพบุรุษจุฑาเทพชัดๆ

@เพนต์เฮาส์สุดหรู

"ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะ"เขาเดินนำฉันมายังห้องอาบน้ำ สุดหรูวิว360องศา

"ถ้าเสื้อผ้าไหนที่จะซักถอดให้แม่บ้านได้เลยนะ" เขาเปิดไฟและเปิดประตูให้ฉันอย่างมารยาทดีที่1

"ซักอบแห้งน่าจะประมาณสองชั่วโมง" เขาพูดต่ออย่างสุภาพอ่อนโยนเป็นที่สุด

"เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกให้นะ เธอจะได้ทำตัวตามสบายแล้วกัน"เขาพูดและหลบสายตาของฉันอย่างเขินอาย

"นาย..เออพี่จะไปไหนอะ?" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ฉันเป็นผู้ชาย กลัวว่าเธอจะ..เกร็งน่ะ"เขายังคงพูดจาให้เกียรติและแสนจะสุภาพเอามากๆ

ฉันตวัดสายตาไปมองทางเขาแบบนิ่งๆ

"ไม่เกร็งเลย ฉันแค่มาอาบน้ำรอเสื้อแห้งเสร็จแล้วก็จะไป"ฉันเกา หัวเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก อาจจะเพราะที่บ้านของฉันมีผู้ชายอยู่เยอะแยะ ทั้งลูกน้องพ่อลูกน้องพี่ คู่ซ้อมมวยซ้อมยิงปืน

ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ชายจึงไม่มีความรู้สึกกลัวเกร็งอะไรอย่างที่หมอนี่กำลังคิด

"อีกอย่างฉันไม่กลัวผู้ชายหรอกนะ ยิ่งกับพี่แล้ว"

"ฉันยิ่งไม่กลัวเลยสักนิด"ฉันตอบไปตามตรงเพราะผู้ชายอ่อนหวานอย่างเขามีอะไรให้ฉัน ต้องกังวลด้วยล่ะ

"ก็จริงเธอคงไม่กลัวใครอยู่แล้ว"

"ดูจากที่ต่อยกับผู้ชายเมื่อกี้" และเขาพูดขึ้นมาเองด้วยรอยยิ้มแบบฝืนๆ

"ฉันต่างหากที่ควรจะต้องกลัวเธอ"เขาพูดอย่างหลบ สายตาเบาๆ

ฉันเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของเขาแบบนิ่งๆ สำรวจรอยแผลบนใบหน้าที่แสนหวานนั้น

"รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเสื้อผ้าเธอจะแห้งไม่ทันเวลานะกลับบ้าน" คนตรงหน้ารีบพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำทันที

"พี่มาร์คัส"ฉันเอ่ยเรียกชื่อของเขาตามที่บอดี้การ์ดคุณลุงคนนั้นเรียกเขา

"หะ?" เจ้าตัวหันมาตามเสียงเรียกทันที

เราสองคนจ้องตากันอยู่พักใหญ่

"ขอยืมเสื้อใส่หน่อยสิ ถ้าเอาชุดนี้ซักฉันก็ไม่มีอะไรจะใส่อะ"ฉันตอบไปอย่าง ไม่คิดอะไร

"อ่อ"คนตรงหน้าหลบสายตาไปทันที

"เดี๋ยวให้แม่บ้านเอามาให้นะ"เขาตอบแค่นั้นก่อนจะ เดินออกไปทันที

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของเขาที่ แม่บ้านเป็นคนเอามาวางไว้ให้

"คุณหนูบอกว่ารอคุณอยู่ที่ห้องรับแขกทางด้านโน้น นะคะ"

"ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวดิฉันจะรีบซักอบแห้งและรีดให้ภายในสองชั่วโมงนะคะ" ป้าแม่บ้านพูดอย่างสุภาพก่อนจะ เดินถือเสื้อผ้าของฉันออกไป

พอฉันเดินมาถึงห้องรับแขกตามทางที่แม่บ้านบอก เอาไว้

ฉันก็เจอกับ กล่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ และกล่องทำแผลมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ

"มานั่งตรงนี้สิขอดูแผลที่หน้าหน่อย"เขาพูดขณะที่ กำลังเตรียมอุปกรณ์ทำแผลต่างๆให้ฉัน

ฉันแอบมองสำรวจไปรอบๆห้องรับแขกก็เจอกับเสื้อกาวน์หมอแขวนอยู่

"พี่เป็นหมอเหรอ?"ฉันถามไปอย่างสงสัย

"แค่เรียนหมอนะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้เป็นไหม"เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ

"แล้ว../ให้ฉันทำแผลให้ก่อนดีไหม"คนตรงหน้าที่เห็นว่าฉันชวนคุยไม่ยอมหยุดก็ขัดขึ้น

"มันจะเจ็บไหมอะ?"ฉันถามอย่างเกร็งๆ

ตอนมีเรื่องนะไม่เจ็บ ตอนเลือดออกก็ไม่เจ็บ แต่เจ็บสุดๆตอนโดนแม่ด่ากับตอนทำแผลนี่แหละ

"แค่ทำแผลไม่เจ็บหรอกนะ ทำไมตอนโดนต่อยไม่เห็นเธอจะกลัวเจ็บเลย"เขาพูดสวนมาแบบหน้านิ่งๆแต่ทำรู้สึกจี้ดๆชอบกล

แต่พอเขาเริ่มทำแผลให้ฉันกลับรู้สึกว่าคนนี้แหละ คน(ทำแผล)ที่ฉันตามหามาตลอด

"ทำไมพี่มือเบาจังเลย ทำแผลไม่เจ็บเลยสักนิด"ฉันยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่า คนตรงหน้าลงมือทำแผลให้แล้ว

แต่ไม่รู้สึกแสบหรือเจ็บเมื่อตอนพี่ชายตัวเองทำแผลให้เลย รายนั้นมือหนักอย่างกับเท้า

"เธอคงชอบมีเรื่องชกต่อยสินะ ถึงต้องทำแผลบ่อยๆ"เขาถามขณะที่ลงยาอีกตัวแบบเบา มือ

"ถ้าพี่เป็นหมอนะฉันยกให้พี่เป็นหมอส่วนตัวฉันเลยนะเพราะพี่มือเบาที่สุดเลยอะ"ฉันพูดไปตามจริงแต่ คนตรงหน้าก็หลบสายตาไปทันที

"เสร็จแล้ว"เขาพูดเบาๆก่อนจะทิ้งสำลีลงถังขยะไป

เราสองคนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง

"วันนี้ขอบคุณมากๆนะที่เข้ามาช่วยฉัน ไม่ได้เธอคงแย่"เขาพูดก่อนจะเลื่อนกล่องไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดให้กับฉัน

"อันนี้ทดแทนโทรศัพท์หน้าจอแตกของเธอแล้วกัน นะ"

"แค่ต่อยไอ้หน้าปลาดุกนั่นได้ไอโฟนเครื่องใหม่เลยเหรอ?"ฉันยิ้มออกมาก่อนจะหยิบกล่องมาแกะใช้งานทันที

"และก็ฉันจัดยาแก้ปวดกับ ยาทาแผลเอาไว้ให้ด้วย"

"อันนี้ทาบ่อยๆจะได้ไม่เป็นแผลเป็นนะ"

ขณะที่ฉันเอาแต่สนใจโทรศัพท์เครื่องใหม่ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าที่บ้านยากจนนะคะ แต่แม่ฉันนะขี้งกจะขออะไรแต่ละอย่างยากจะตาย

ท่านชอบบอกว่าฉันไม่ค่อยรักษาของ ใช้อะไรก็พังไปหมด แต่มันก็จริงแหละฉันเลยไม่ค่อยได้อะไรใหม่ๆหรือจะขออะไรแต่ละทีก็ยาก ตั้งแต่ปู่จากไป ฉันก็ไม่ค่อยถูกตามใจเหมือนเคยเลย

"พี่อะ โคตรน่ารักเลย"ฉันพูดอย่างยิ้มๆอีกครั้ง

"รู้ตัวบ้างปะ"ก่อนจะฉีกยิ้มแก้มแทบปริไปที่คนตรง หน้าที่ยังคงนั่งหน้านิ่งๆตึงๆ