EP.2 FIRST IMPRESSION

ทำไมหมอนั่นถึงไม่ลุกขึ้นสู้นะ โดนหมัดอัดเข้าหน้าแบบเต็มๆขนาดนั้น

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย"ผู้หญิงคนนั้นรีบตะโกนออกมาทันที

ฟับ… ผู้ชายคนนั้นกระชากผมของผู้หญิงคนนั้น เอาไว้อย่างแรง

หมับ!ผู้ชายหน้าหวานที่ล้มไปกระแทกกับ พื้นจับขาของชายคนนั้นก่อนจะดึงให้เขาล้มลงตามไป ด้วย

ตุ๊บ!!

"หนีไป"ผู้ชายคนนั้นตะโกนบอกผู้หญิง คนนั้นให้หนีไป

ฉันที่ดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลก็เริ่มคันไม้คันมืออยากปะทะแทนซะจริง

"มึงพระเอกมากใช่ไหม?"ชายคนนั้นพูดเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นมา

และขึ้นคร่อมตั้งท่าจะต่อยเขาซ้ำอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นวิ่งออกไปตามคนมาช่วยทันที ซึ่งเธอคนนั้นก็วิ่งลงมาสวนทางกับฉันพอดี

"ช่วยด้วย"เธอมองหน้าฉันและพูดออกมาเสียงสั่นๆ

แต่เธอก็เลือกจะวิ่งผ่านไปเพราะคิดว่าฉันคงช่วยอะไรไม่ได้

ตุ๊บ!ผู้ชายหน้าหวานโดนเข้าไปอีกหมัดหนึ่ง โดยที่เขาไม่สามารถต่อสู้ได้เลยแม้แต่น้อย

" เป็นกระสอบให้เขารึไงกันนะ!" ฉันวิ่งพุ่งเข้าไปแบบทันทีอย่างไม่รีรอใดๆ

" มึงแม่ง! "ฉันกำหมัดแน่นและออกแรงกระชากหัวมันออกมาแบบสุดแรง

ฟุบ!! ฉันกระชากผู้ชายที่ร่างใหญ่กว่าตัวเองออกจากชายหนุ่ม หน้าหวานที่มุมปากแตกคนนั้นอย่างทันเวลา

"เฮ้ย มึงใครวะ?"ชายคนนั้นตั้งท่าจะหาเรื่องฉัน

"ผู้หญิง?"เขาหันมาถึงกับตกใจที่คนกระชากคือผู้หญิงในชุดนักเรียนอย่างฉัน

"ไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่งดีกว่านะคนสวย" มันพูดก่อนจะยื่นมือมาจับที่ปลายคางของฉันเบาๆ

แต่ ฟุบ!ฉันจับข้อมือพลิกลงก่อนจะถีบเข้าที่อกสวนกลับไปทันที

"เอะอินังนี่!!"มันตวาดกลับมาทันที

"มึงต่างหากที่จะเจ็บตัว"ฉันพูดออกไปและแสยะยิ้ม ออกมา

"ปากดีแบบนี้ระวังพี่หาอะไรยัดปากเอานะเว้ย" ไอ้เศษสวะนั่นตอบกลับมาอย่างยียวนๆ

ผู้ชายหน้าหวานผู้แสนดีตอนนี้นอนหายใจหอบ เหนื่อยเพียงเพราะโดยต่อยเต็มๆไปเพียงแค่สองหมัด เลือดกบปากจนนิ่งไปเขามองมาทางฉัน เขาส่ายหน้าทันทีและบอกให้ฉันไปซะ

"ปากเก่งแบบนี้ตอนแพ้ระวังจะอายเอานะ!"

ฉันเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะหักนิ้วรอๆ จังหวะ

ไอ้เลวนั่นลูบเป้าของตัวเองอย่างน่ารังเกียจและตั้งท่าเดินเข้ามา เอาเรื่องฉัน

"ถ้ามึงแพ้กูจับทำเมียแน่!"มันพูดออกมาอย่างทุเรศๆ

"ถ้ามึงแพ้กูจะกระทืบให้สูญพันธุ์เลยแหละ!" ฉันขึ้นเสียงใส่หน้าไปก่อนจะคายหมากฝรั่งออกและปาใส่หน้ามันไป

" เด็กเวร!"ก่อนที่ทั้งมันกับฉันจะจิกหนังหัวและกระชากคอเสื้อกันแบบไม่มีใครยอมใคร

ฟุบ ฟับ ตุ๊บ ตั่บๆ เราตะลุมบอลกันอยู่แบบนั้น

อีกฝ่ายทั้งกระชากผมฉัน ฉันก็ต่อยเสยเข้าที่หน้ามันแบบเต็มไปสองสามครั้งจนมันแทบหงาย

จริงอยู่ที่แรงของผู้หญิงสู้แรงของผู้ชายไม่ได้

แต่ถ้าผู้หญิงที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่แบเบาะอย่างฉัน

เจอกับนักเลงปลายแถวธรรมดาๆแบบมัน

บอกได้คำเดียวว่า..

ตุ๊บ…. คิ้วด้านซ้ายถูกหมัดไอ้เวรนั่นกระแทกเข้าใส่จนเซไปสองสามก้าวเช่นกัน

ฉันรีบตั้งสติและหามุมดีๆที่จะ

ผลั่ก!!!! ฉันตวัดขาและม้วนตัวถีบตรงเข้าจุดยุทธศาสตร์ของไอ้ผู้ชายชั้นต่ำนั้นจนมัน..

"อะ..โอ้ย!!"มันร้องขึ้นมาแบบจุกและล้มลงทันที

ฉันรีบก้าวไปซ้ำทันทีแบบไม่รีรอ

ตุ๊บๆ… ฉันกระถืบซ้ำๆจนอีกฝ่ายหน้าดำหน้าเขียวและยกมือไหว้

"ถ้ามีแล้วเป็นปัญหามากนักก็อย่าใช้อีกเลย!!" ฉันตวาดลั่นก่อนจะกระโดดและกระทืบลงซ้ำจนมันน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล

"คุณมาร์คัส" ไม่นานเสียงของใครสักคนก็ดังขึ้น

ฉันหยุดและหันไปมองตรงเสียงแบบงงๆ

ผู้ชายคนนั้นเข้าไปประคองผู้ชายหน้าหวานๆคนนั้นลุกขึ้นยืนทันที

"ใครทำคุณหนูครับ?"คนที่มาใหม่คนนั้นมองมาที่ฉันกับชายคนนั้น

"นี่ลุง….คนที่ทำร้ายคุณหนูลุงอะก็ไอ้เวรไง"ฉันเอาเท้าขยี้ๆไปที่หน้าอกของไอ้ผู้ชาย ปากดีคนเดิม"ฉันเป็นคนมาช่วยทำไมมามองกันแบบนี้ละ?"ฉันชี้ที่หน้าตัวเอง

ซึ่งพวกเขาทั้งสองคนมองหน้าฉันแบบช็อกๆ

"อ่อ ครับผมแค่ตกใจที่อัดซะน่วมเลย"บอดี้การ์ดคนนั้นก็รีบ เข้ามาล็อกตัวของผู้ชายคนนั้นไว้ทันที

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"ชายคนนั้นมองฉันอย่างเจ็บแค้น และน้ำตาไหลแบบจุกๆ

เพราะโดนฉันเตะกระแทกไปจนตัวบิดตัวงอ

"ไม่รับฝากเว้ย" ฉันยกเท้าจะถีบมันอีกครั้ง

"ถ้าเอาคืน ก็ต้องเป็นวันนี้เลย"และฉันตั้งท่าจะเข้าไปกระทืบต่อ

" มาดิวะ"ฉันตะโกนกลับไป

แต่ชายเสื้อถูกใครบางคนดึงเอาไว้แทน

"พอเถอะๆ"เขาพูดแบบเบาๆ

"ก็มันปากดี"ฉันเม้มปากมองมันอย่างเอาเรื่อง

"เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับคุณหนู"ผู้ชายบอดี้การ์ดคนนั้นพูดขึ้น

"ฝากด้วย"เขาพยักหน้ากับคนของตัวเองไปพลางๆ

ก่อนที่ไอ้เลวนั่นจะถูกลากตัวออกไปทันที

ซึ่งทำให้เหลือแค่ฉันกับเขาเพียงลำพัง

ฉันนวดไม้นวดมือที่ช้ำๆของตัวเองไปพลางๆ

คงเพราะไม่ได้ซ้อมมวยมานานแน่ๆ เกือบเสียทีให้ไอ้นักเลงมือสมัครเล่นนั้นอยู่แล้ว

"จริงๆนายควรเรียนศิลปะการต่อสู้ไว้บ้างนะ"พูดกับเขาขณะที่กำลังยืนยืดเส้นยืด สายอยู่

ผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าค่อยๆหยิบกระเป๋านักเรียน และของที่ตกตามพื้นใส่กระเป๋าให้ฉัน และส่งคืนให้กับฉัน

"ถ้าอยากทำตัวเป็นพระเอกแบบนี้"ฉันพูดออกไปตามตรง เพราะถ้าไม่มีฉันวันนี้เขาแย่แน่ๆ

"ฉันไม่ได้อยากเป็นพระเอก และก็ไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับใคร"นั่นคือคำตอบที่ได้จากผู้ชายคนนั้นขณะที่เขาช่วยฉันเก็บ โทรศัพท์ที่หล่นหน้าจอแตกละเอียด

"อ่อนายคงอยากจะปกป้องแฟนนายคนเมื่อกี้ใช่ปะ?"ฉันพยักหน้าอย่างพอเข้าใจ

"ไม่"คนตรงหน้าส่ายหน้าแต่ก็ยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์จอแตกให้กับฉันเขาดูหน้าจอที่แตกๆนั้นด้วยใบหน้ากังวลๆ

"ฉันไม่มีแฟน"ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าจากโทรศัพท์ของฉันและมองมาที่ฉันนิ่งๆ

"อ่อ...แล้ว"ยังไม่ทันที่ฉันจะชวนพูดเรื่องอื่น

"โทรศัพท์เธอจอแตกแบบนี้ใช้ไม่ได้แล้วมั้ง" เขาพูดขึ้นนิ่งๆ

"โอ้ย!! มันแตกเป็นร้อยๆรอบแล้ว ฉันใช้อะไรไม่ค่อยถนอมหรอก"ฉันหยิบคืนมาอย่าง ไม่ถือสาอะไร

"หน้าเธอมีรอยช้ำด้วยนะ"เขาชี้ที่ใบหน้าของฉัน

"ชิวๆน่ะไม่เจ็บสักนิด"ฉันก็ตอบกลับไปไม่ใส่ใจ

"งั้นเหรอ?"เขากัดริมฝีปากเล็กน้อย

"ให้ฉันรับผิดชอบเธอยังไงดี?"จู่ๆผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าก็พูดถึงเรื่องที่จะรับผิดชอบทำเอาฉันไปไม่เป็นไปชั่วขณะ

"หะ"ฉันงุนงงเล็กน้อย

"ก็เธอเข้ามาช่วยฉัน จนตัวเองเจ็บและของใช้ก็พังแบบนี้"เขาพูดก่อนจะชี้ไปที่หางคิ้วของฉัน โทรศัพท์และรอยฝ่าเท้าที่กระโปรงนักเรียนของฉัน

"ฉันควรแสดงความรับผิดชอบถึงจะเหมาะสม" คนตรงหน้าพูดอย่างเกร็งๆ

"โทรศัพท์เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อใหม่ให้ แต่ว่า.."เขาพูดและมองสำรวจฉันแบบรอบๆ

นั้นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าสภาพของตัวเองตอนนี้มันต้องเละเทะมากแค่ไหน เขาถึงมองด้วยสายตาแบบนี้นะ จู่ๆหน้าของแม่ตัวเองก็ลอยขึ้นมาเลย

ฉันมองเสื้อผ้าที่ยับเยินแถมรอยฝ่าเท้าเต็มไปทั้งตัวคราบเลือดที่ไหลมาจากคิ้วที่แตกตอนโดนต่อยเลอะมาถึงเสื้อชุดนักเรียน

"เชี้ยละ..กลับบ้านสภาพนี้โดนแม่ด่าตายแน่ๆ"

พ่อกับพี่นะไม่เท่าไหร่ แต่แม่น่ะสิบ่นฉันหูชาแน่ๆ

คนตรงหน้ายืนนิ่งๆอย่างไม่พูดอะไร

"นี่นาย"ฉันหันไปหาเขาทันที

"ฉันขอไปอาบน้ำและก็ซักเสื้อที่บ้านนายก่อนได้ไหม?"ฉันถามพลางถูๆคราบรอยเท้าที่ติดกระโปรงของตัวเอง แต่มันยอมออกง่ายๆ ไหนจะคราบเลือดอีก

"บ้านฉันเหรอ?"เขาทวนคำนั้นอย่างลังเลเล็กน้อย

"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ มันจะดูไม่ดีสำหรับเธอรึเปล่า"เขาพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง

"แต่ถ้าฉันกลับบ้านสภาพนี้แม่ฉันหัวใจวาย แน่ๆ" ฉันส่ายหน้าทันทีและพูดขึ้นเสียงแกลม บังคับเขา

" อ่อ โอเคๆงั้นไปคอนโดฉันก่อนก็ได้"