LOST IN LOVE พ่ายรักนายเพลย์บอย

"ยืนคนเดียวแบบนี้ตั้งใจจะอ่อยใครอีกล่ะ ฉันหรือไอ้ดีแลน?" ร่างหวานกรอกตาอีกครั้งเมื่อเสพบรรยากาศได้ไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงแขวะของใครอีกคนดังขึ้นข้าง ๆ คำพูดคำจาแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากไอบ้าที่เป็นศัตรูตลอดการเดินทางของเธอ

"ถามจริงเหอะ นายเป็นไรมากปะ?" น้ำอิงเริ่มทนไม่ไหว ไม่ชอบแทนที่จะไม่มายุ่งกัน แต่เขากลับตามหลอกตามหลอนเป็นเจ้ากรรมนายเวรจนเธอปวดหัวตลอดทาง

"หรือไม่จริง?"

"ฉันจะพูดให้นายเคลียร์แบบชัด ๆ นะ คุณดีแลนเขาเป็นแฟนเพื่อนของฉัน เป็นเจ้านายฉัน ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเขา ส่วนนาย…" น้ำอิงไล่สายตามองเรือนร่างตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนที่จะยกยิ้มเหยียดอย่างที่เขาเคยทำกับเธอเมื่อหลายวันที่แล้ว

"ฉันไม่เคยอ่อยนาย ฉันไม่เคยสนใจในตัวนาย คนแบบนายไม่ใช่สเปกฉันเลยสักนิด และขอย้ำอีกครั้ง…ดูปากฉันนะ…ฉันไม่ชอบนาย และจะไม่มีทางชอบนายเด็ดขาด จบนะ?" เธอเน้นทุกคำทุกประโยคที่เพิ่งพูดใส่เขา จะได้เข้าใจมากขึ้นเสียว่าคนอย่างเธอไม่ได้พิศวาทอะไรในตัวเขาเลย สักนิดก็ไม่มี

"ทำไมคนแบบฉันมันทำไม?" มือเรียวถูกกระชากจากคนที่เริ่มจะหัวร้อน ทำยังไงเธอถึงจะหนีไอบ้านี่พ้นเสียที

"ปล่อย…" น้ำอิงกดเสียงเรียบแล้วพยายามบิดข้อมือให้พ้นจากการเกาะกุม แต่ไอมือตุ๊กแกของเจโรมก็ไม่ยอมปล่อย กำมือเธอไว้แน่นกว่าเดิมจนเลือดแทบไม่เดิน

"ฉันถามว่าคนแบบฉันมันทำไม ทั้งหล่อทั้งรวยสาว ๆ อยากได้เป็นผัวทั้งนั้น" เขามีสาว ๆ เข้าหาจนเคยตัว จนคิดว่าผู้หญิงบนโลกต้องชอบเขาแต่นั้นมันไม่ใช่เธอ

"ให้มีนายเป็นผัว ฉันยอมมีผัวเป็นหมาดีกว่า" เจโรมบีบมือเธอกรอดพร้อมกับเลือดขึ้นหน้า คิดว่าทำแค่นี้แล้วน้ำอิงจะยอมหรือ…ไม่ใช่แน่นอน ที่พูดออกมาทุกคำล้วนมาจากใจของเธอทั้งสิ้น และเธอไม่มีอะไรจะต้องกลัว

"ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันได้เท่าเธอเลย" ร่างสูงกดเสียงต่ำทุ้ม ขณะที่มือหนาก็บีบแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ถ้างั้นก็จำไว้ให้ดี ฉันชื่อน้ำอิง คนที่ปฏิเสธนายคนแรก ท่องให้ขึ้นใจซะ" เจโรมเริ่มบีบแขนบางแน่นขึ้น แน่นเสียจนกระดูกเธอแทบจะหักคามือเขาจนต้องพยายามบิดให้หลุดพ้น

"ปล่อยมือฉันนะ!"

"คิดว่าด่าฉันแล้วฉันจะยอมให้เธอหนีไปง่าย ๆ หรือไง"

"ไอ้คุณเจโรม! ปล่อยฉันนะ!" คราวนี้เธอตะโกนลั่นกว่าเดิม ลั่นขนาดที่เสียงคลื่นทะเลก็เอาไม่อยู่ และเหมือนว่าคู่รักที่สวีทหวานแหววจะรู้ตัว ปลายฝนจึงรีบเดินมาห้ามทัพคนสองคนที่ไม่มีใครยอมใคร

"ฝนแกช่วยฉันด้วย ไอบ้านี่คอยตามฉันอยู่ได้" น้ำอิงรีบหันไปฟ้องเพื่อน แยกเขี้ยวใส่อย่างอาฆาตจนคนตรงหน้าต้องถอดแว่นกันแดดออกมาเผชิญหน้า

"เรียกฉันไอ้ไม่พอยังหาว่าฉันบ้าอีกเหรอ!?"

"ก็นายมาลุ่มล่ามกับฉันก่อนทำไม ฉันจะไปหาเพื่อน!"

"คิดว่าฉันอยากยุ่งกับเธอมากหรือไง!" ทั้งสองคนจ้องหน้ากันจนตาแทบจะถล่นออกมา ศึกทางสายตาเกิดขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนว่าครั้งนี้น้ำอิงก็ไม่ยอมอีกเช่นเคย

จนปลายฝนต้องรีบห้ามปราม…

"ใจเย็น ๆ ก่อนน้ำอิง เรารีบลงไปหาอะไรกินดีกว่า แกคงหิวแล้วใช่ไหมล่า ~"

"ฉันไม่หิว" เธอตอบเพื่อนเสียงแข็ง ไม่ยอมละสายตาจากไอบ้าตรงหน้า

"ไปเถอะ ด้านล่างมีของที่แกชอบเยอะเลย ไปนะ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน" ปลายฝนพยายามดึงมือให้เธอเดินตาม ขณะที่เท้าเรียวก็ก้าวตามเพื่อนพร้อมกับสายตาที่ทิ้งท้ายว่าศึกนี้ต้องไม่จบง่าย ๆ แน่นอน

"หึ้ย เพราะไอบ้านั้นทำให้ทริปทะเลของฉันหมดสนุกเลย หงุดหงิดชะมัด" ความโมโหทำให้เธอรีบนั่งลงด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ก่อนที่จะกระดกดื่มน้ำสัปปะรดหมดแก้วในรวดเดียวเพื่อดับความร้อนรุ่มในร่างกาย

"ไอบ้าที่แกพูดถึงเขาเป็นมาเฟียนะน้ำอิง"

"มาเฟียแล้วไง ฉันไม่แคร์! แล้วผัวแกก็เหมือนกัน ตั้งใจพาไอ้โจรนั้นมาแยกคู่เราชัด ๆ" ใหญ่คับฟ้าแค่ไหนลูกกำนันพลคนนี้ก็ไม่ยอม

"พี่เขาชื่อเจโรม"

"โจรนี่แหละ นิสัยโจรชัด ๆ"

"โจรขโมยหัวใจเหรอ?" น้ำอิงหันขวับมองเพื่อนที่เพิ่งพูดจบ โจรขโมยหัวใจเหรอ…คนอย่างเขาห่างไกลจากคำนั้นมากเลยทีเดียว