Intro

“กรี้ดดดด”

“โคตรหล่ออะแกรรรรร”

“ดูคนนั้นสิ ที่ใส่ชุดนักศึกษาแล้วเอาเสื้อออกอะ แบดได้ใจอีกุ้งเว้ยยยย”

“กูชอบคนนั้นว่ะ ที่สวมแมสดำอะ อย่างหล่อ”

“มึงรู้ได้ไงว่าหล่อวะ”

“เอ้า! อีนี่ ดูแววตาสิวะ”

“แม่งคมเข้ม คิ้วดกดำขนาดนั้น ไม่หล่อมดลูกกูไม่สั่นเว้ยยยอีติ๋ม”

ฉันที่กำลังเดินออกมาหน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งเพราะตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้วก็เจอเข้ากลับกลุ่มนักเรียน ทั้งรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ที่กำลังยืนออกันอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน เหมือนกับกำลังจับกลุ่มกันกรี้ดกร๊าดดาราเกาหลีงั้นแหละ!

“พวกนั้นเป็นอะไรกันน่ะ” แพนเค้ก เพื่อนสนิทตั้งแต่มอสามเอ่ยถาม

“ไม่รู้สิ” ก็เพิ่งเดินออกมาจากห้องพร้อมกันไม่น่าถามเล้ยยเพื่อนเค้ก

“แลดูกรี้ดกร๊าดกันใหญ่เลย หรือว่าโรงเรียนเรามีดารามาถ่ายอะไรวะ?”

แพนเค้กเป็นอีกคนที่คลั่งไคล้ผู้ชายหล่อ เอิ่มมม เรื่องผู้หล่อบอกต่อด้วยใครๆ ก็คลั่งไคล้กันเปล่าหว่า ซึ่งฉันเองก็คลั่งไคล้ผู้หล่อนะ แต่คลั่งแค่คนเดียวอะ

“เฮ้ย! ไอ้นัส นั่นพี่ชายแกไม่ใช่?” เสียงตะโกนของแพนเค้กหยุดเสียงกรี้ดของกลุ่มรุ่นเพื่อน รุ่นน้อง ได้เป็นอย่างดี

แต่มันผิดตรงที่ทุกคนต่างหันหน้ามาจดจ้องฉันตาไม่กะพริบชนิดที่ว่า

‘ตอบมาใช่พี่ชายเธอแน่เหรอ’ หรือไม่ก็ ‘กูจะเข้าทางยัยนี่’

อะไรทำนองนั้นแทนน่ะสิ

โอ๊ย! เพื่อนๆ น้องๆ คะ ไม่ต้องจ้องโบนัสสุดสวยคนนี้เหมือนจะเขมือบกันขนาดนั้นก็ได้ โบนัสกลัวววว

“ยัยนัส”

นั่นไง กะจะรีบชิ่งหนีไม่ตอบยัยแพนเค้กแล้วนะ แต่ไอ้พี่ชายตัวดีดันมาเพิ่มเชื้อเพลิงให้สาดสุมรุมเร้าชีวิตยัยโบนัสคนนี้อีก

หมับ!

ไม่เรียกเปล่าเจ้าค่ะ ไอ้พี่เบี้ย หรือ ‘ดอกเบี้ย’ พี่ชายแท้ๆ ของฉันยังวิ่งหน้าตั้งเข้ามาสวมกอดน้องสาวคนนี้กลมเกลียวเหนียวแน่นปานจะกลืนกินกันก็ไม่ปานต่อหน้าประชาชีหญิงน้อยใหญ่ที่กำลังจ้องเขมือบตัวเองอย่างไม่รู้ตัวอีกต่างหาก

เอ๊ะ! จะบอกว่าไม่รู้ตัวคงไม่ได้ เพราะไอ้พี่เบี้ยพี่ชายฉันน่ะมันชอบโชว์พาวด์สาวๆ ให้กรี้ดตามจะตาย หรือว่านี่จงใจจะแกล้งน้องอีกแล้วชิมิ เดี๋ยวเหอะ! ไอ้พี่บ้า!

“คุณเป็นใครคะ ได้โปรดอย่ามาถูกเนื้อต้องตัวกันแบบนี้” เล่นละครสักหน่อย

คืองี้นะ ไม่มีใครเคยเห็นหน้าตาพี่ชายที่อายุห่างกันถึงสามสี่ปีคนนี้นอกจากยัยแพนเค้กเพื่อนสนิท เพราะปกติไอ้พี่เบี้ยมันจะมารับฉันแบบลับๆ เอ่อ หมายถึง มารับที่หน้าโรงเรียนนี่ล่ะ แต่มาแบบไม่ลงจากรถไง รถติดฟิล์มดำทำให้สาวๆ พวกนั้นไม่เคยเห็นหน้าคาดตาคนที่อยู่ในรถ

โป๊ก!!

“โอ๊ย! ทำไรเนี่ยไอ้พี่เบี้ยบ้า!!”

“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอ เมื่อกี้ไหงทำเป็นไม่รู้จัก”

หึยยย พลาดท่าแล้วยัยโบนัสเอ้ยยยย

“เฮ้ยแก นั่นพี่ของโบนัสจริงๆ เหรอวะ”

“น่าจะใช่นะ กูได้ยินแบบมึงนั่นแหละ”

“แบบนี้เราต้องเข้าหาน้องเพื่อให้ได้พี่”

“กรี้ดดด คนนี้กูต้องได้ต้องโดนโว๊ยยย”

เฮ้อ! สาบานได้ไหมว่านี่โรงเรียนมัธยมที่มีถึงแค่มอหกน่ะ ทำไมถึงได้... กันขนาดนี้ พวกเพื่อนๆ ขรา อีกไม่กี่เดือนก็จะจบไปต่อมหาลัยแล้วช่วยเก็บความแรด เอ้ย ความแตกเนื้อสาวไว้ก่อนได้ไหมคะ แล้วนั่นพวกรุ่นน้องก็กระดี้กระด้าตามตาเป็นมันเลย ไม่เป็นเยี่ยงอย่างที่ดีให้เยาวชนจริงๆ เพื่อนๆ ร่วมรุ่นฉัน

“พี่เบี้ยมาทำไมเนี่ย”

ฉันเลิกสนใจกลุ่มคนด้านหลัง หันกลับมามองค้อนตัวต้นเหตุที่จะทำให้วันที่แสนสุขของฉันเป็นวันที่วุ่นวายนับจากนี้เป็นต้นไป

“เอ้า! ถามแปลกๆ ไอ้น้องคนนี้ พี่ก็มารับแกประจำป้ะ”

ค่ะ ประจำ แต่ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยมันไม่ใช่ไง ไอ้พี่บ้า!

“พอเลยๆ รีบๆ ขึ้นรถเลย หาเหาให้น้องอีกแล้ว อูยยยยย”

หลังจากที่ด่ากราดด้วยน้ำเสียงข่มต่ำให้พี่ชายเสร็จ สายตาก็ประสบเข้ากับหนุ่มหล่อคนหนึ่งที่ทั้ง หล่อ เท่ สมาร์ท ดวงตาคมดุจเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้ม ภายใต้แมสปิดปากสีดำนั้นคือจมูกที่โด่งรั้นรับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มราวกับหญิงสาว

กรี้ดดดดด ผู้ของอีนัสคร่าทุกคนนนนนน

“เฮียๆ พี่คีย์มาได้ไงอะ” ขาฉันหยุดชะงักพร้อมกับมือที่กระตุกชายเสื้อพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่เชื่อมั้ยว่าสายตาน่ะไม่ได้ละไปจากหนุ่มหล่อตรงหน้าที่กำลังก้มเล่นมือถือยืนพิงรถเบนซ์สี่ประตูแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ เลยสักนิด

“น้อยๆ หน่อย เมื่อกี้ยังทำท่าทางจะกินหัวพี่อยู่เลย พอเห็นไอ้คีย์เข้าหน่อยทำมาเป็นเรียกเฮียเสียงอ่อนเสียงหวาน” นี่ก็ช่างประชดน้องจริง

“ก็นัสไม่รู้นี่ว่าเฮียมากับสุดหล่อเจ้าของหัวใจนัสแบบนี้”

โป๊ก!

“โอ้ย! เขกหัวเขาทำไมอ่า เจ็บนะเดี๋ยวได้ฉี่รดที่นอน”

“โตเป็นควายยังจะฉี่รดที่นอนอีกเหรอ แบบนี้ไม่มีใครอยากได้เป็นแม่พันธุ์มั้ง”

แล้วดูปากอิพี่ชายตัวดีฉันสิ ชิ! No สน No แคร์ค่ะ ตอนนี้พี่คีย์ต้องมาก่อน

“แล้วสรุป ทำไมวันนี้พี่คีย์มารับนัสได้อ่ะ”

“อย่าเข้าใจผิด มันไม่ได้มารับแก แต่พี่ลากมันมาเอง วันนี้มีทำงานกลุ่มมันเลยจะค้างที่บ้านเรา”

คะ....ค้างที่บ้าน กรี้ดดดดดด อกอีโบนัสจะแตกเจ้าค่ะ

เมื่อกี้ฟังไม่ผิดใช่ไหม ใช่ไหมๆๆๆๆ เฮียเบี้ยบอกว่าพี่คีย์จะมานอนร่วมชายคาเดียวกันกับฉัน งื้อๆๆๆ อยากให้ถึงกลางคืนเร็วๆ จังเลยยยย

โป๊กกกก

“นี่! อีกแล้วนะ สมองน้องคงไหลไปรวมกับด้านโง่หมดแล้วมั้ง!”

ไอ้พี่ชายตัวดีนี่ก็ขยันหยอดมะเหงกจริงๆ กี่ครั้งแล้วเนี่ย ลืมนับไปเลย

“เช็ดน้ำลายหน่อยเหอะ คิดทะลึ่งไปถึงไหนแล้วเรา” พี่เบี้ยนี่รู้ทันว่ะ

“เปล๊า!”

“เสียงสูงงงง”

ฉันฉีกยิ้มกว้างให้พี่ชายที่รู้ทันตัวเอง “นี่สรุปเฮียจะไม่ช่วยนัสเลยใช่ปะ” ฉันทำปากง้ำปากงอมองหน้าพี่ชาย

“เรื่อง?” อย่ามาเนียนแกล้งลืม “ก็ที่นัสเคยขอไว้ไง”

เฮียเบี้ยทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมา “อ้อ ที่แกเคยขอไว้เมื่อปีก่อน?”

“ใช่แล้ว!!” ฉันฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับพี่คีย์

ตอนนั้นฉันยังเรียนอยู่มอห้าเทอมสองหรือก็คือ อีกไม่กี่วันก็ปิดเทอมใหญ่เพื่อเลื่อนชั้นแล้วน่ะ เฮียเบี้ยก็รับหน้าที่มารับมาส่งฉันที่โรงเรียนเหมือนตอนนี้แหละแต่ติดตรงที่ วันนั้นแกก็พ่วงผู้ชายรูปหล่อคนหนึ่งมาด้วยแบบนี้

ตอนนั้นฉันไม่เห็นหรอกนะว่าหน้าตาเขาเป็นแบบไหน เห็นแค่ดวงตาสีน้ำตาลที่ชวนให้หลงไหลพร้อมกับคิ้วที่ดกดำเรียงตัวแบบเท่สุดๆ

"เฮียเบี้ย นั่นใครน่ะ" ฉันเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียนมัธยมปลาย

"เพื่อนเฮีย ทำไม?" พี่ชายฉันถามพร้อมกับคิ้วขมวดเป็นปม

โด่! ถามมาได้ "หล่อดี สเปคนัสเลย" ฉันตอบพี่ชายอย่างไม่อายปาก

"มันหล่อจริง แต่ขี้เก๊ก อย่าไปสนใจมันเลย" แต่พี่ชายฉันกลับดับฝันของน้องสาวแท้ๆ แบบไม่ถนอมน้ำใจกันเลย แต่คิดว่าโบนัสคนนี้จะเชื่อพี่ชายตัวเองเหรอ

"นัสจะเอาผู้ชายคนนี้ พี่เบี้ยเองก็ต้องช่วยน้องด้วย จบนะ!"

ฉันสั่งแบบเอาแต่ใจสุดๆ เลยในนาทีนั้น อารมณ์ตอนนั้นเหมือนเจอเนื้อคู่อะ แบบปิ๊งปั๊งทันทีแค่ได้มองตาผู้ชายใส่แมส

โอ๊ยยยย โบนัสอยากได้ โบนัสอยากโดนเลยล่ะค่ะอารมณ์ตอนนั้น

“ยัยนัส ยัยนัส!”

“หะ.. ข...คะ?”

“มัวแต่เหม่ออะไรอีก ไปขึ้นรถได้แล้ว ไอ้คีย์มันจ้องเอาๆ แล้วนั่น เดี๋ยวมันก็ได้อารมณ์เสียกลับก่อนพอดี”

สงสัยจะคิดถึงอดีตนานไปหน่อยเลยเจออิพี่เบี้ยมันใช้น้ำเสียงหงุดหงิดเข้าให้

“ค่ะๆ เค้กเจอกันพรุ่งนี้นะ” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนมาด้วยเลยรีบหันไปบอกลา

“พรุ่งนี้วันเสาร์เว้ย แกจะมาเรียนกับภารโรงเหรอยัยนัส” แล้วก็ถูกเพื่อนรักสวนกลับแบบไม่ถนอนหน้าที่แตกแหกเป็นชิ้นๆ กลับมา

“ฮ่าๆ มุขเว้ยเพื่อน มุขอะแก ไม่ตบมุขเลยเว้ย ไปล่ะ เจอกันวันจันทร์”

และแล้วความแถและหน้าหนาของโบนัสก็ได้ผล ทำเอาเก็บเศษซากหน้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ไว้ได้ครึ่งหนึ่ง ก่อนจะเดินตามตูดเฮียเบี้ยไปขึ้นรถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ด้านหน้า

“อะไร” เมื่อมาถึงตัวรถ สองเพื่อนซี่หนุ่มหล่อเขาก็กำลังคุยไรกันสักอย่าง ฉันเห็นแค่ว่าพี่คีย์แบมือเหมือนขออะไรจากเฮียเบี้ย

“กุญแจ”

โอ้ยยยย ทำไมเสียงถึงได้ทุ้มนุ่มบาดหูโบนัสแบบนี้

“มึงจะขับ?” เฮียเบี้ยถามกลับก่อนที่หนุ่มหล่อผู้ปกปิดใบหน้าด้วยแมสสีดำจะพยักหน้าขึ้นลง จากนั้นเฮียเบี้ยก็ล้วงกุญแจรถโยนให้เพื่อนรักทันที

งูยยยย เท่อีกแล้ว แค่ท่ารับกุญแจแบบคลาสสิคๆ พี่คีย์ยังทำได้เท่บาดใจเลย

“ยัยนัส ยัยโบนัส!!” เอาอีกแล้ว เหม่ออีกแล้วเรา

“ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละคร่า” รีบย้ายก้นเปิดประตูหลังนั่งตรงกลางเพื่อให้มองเห็นใบหน้าสุดหล่อที่เห็นแค่คิ้วและดวงตาของพี่คีย์ถนัดๆ ผ่านกระจกมองหลัง

“ไม่ต้องเหยียบมิดนะมึง เอาแค่พองาม”

เฮียเบี้ยบอกเสร็จพี่คีย์พลขับสุดหล่อก็เหยียบคันเร่งจนฉันเกือบหน้าทิ่ม

โอ๊ยยย ถ้าจะแกล้งแบบนี้บอกนัสล่วงหน้านะคะ จะได้กระแซะไปชนไหล่พี่คีย์ได้ถนัดๆ หน่อย แต่นี่ไม่ทันตั้งตัวไง หน้าผากเลยโขกเข้ากับเบาะหลังเฮียเบี้ยจนเจ็บไปหมด

“นั่งให้มันดีๆ หน่อย เป็นสาวเป็นนาง” แล้วแทนที่ไอ้พี่ชายตัวดีจะถามไถ่น้องนุ้ง แต่กลับใช้สายตาเวทนาส่งมาให้พร้อมกับดุไปอีกหนึ่งประโยค

แต่ไม่เป็นไรค่ะ ต่อหน้าพี่คีย์นัสจะต้องสงบเสงี่ยมไว้ ท่องไว้ในใจเสมอ ต้องเรียบร้อยๆ อย่าได้หลุดม้าดีดกะโหลกเด็ดขาด!

“เอาเข้าไปน้องกู สงสัยจะคลั่งมึงหนักว่ะไอ้คีย์”

แล้วนั่นสองคนนั้นทำอะไรกัน ซุบซิบอะไรนัสไม่ได้ยิน~

แต่เห็นนะว่าพี่คีย์แอบมองฉันผ่านกระจกมองหลังอ่ะ ดูจากสายตาแล้วอาจจะยิ้มให้ฉันด้วยก็ได้ แต่จะยิ้มแบบไหนนี่สิ อยากรู้ นัสอยากรู้!!!