ตอนที่7 .5.

“ฮ้าวววววว” เสียงหาวดังขึ้นออกมาจากปากของชายผู้เบื่อหน่ายในตัวเอง ตอนนี้ผมนอนอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่สูงเกือบ 20 เมตรได้ ป่าแห่งนี้อยู่ด้านหลังของเมืองเริ่มต้นนี้เอง ผมพลางเปิดเช็คข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผมปรากฏตัวขึ้นเมื่อวานก็พบว่า มีข่าวการไล่ล่าหาตัวผมของกิลด์ใหญ่ๆเยอะอยู่เหมือนกัน เพราะมีแต่คนอยากได้ตำแหน่งราชันย์นี้ ยิ่งผมพึ่งจะกลับเข้ามาเล่นอีกครั้งหลังจากหายไปนาน พวกนั้นคงคิดว่าผมจะตามไอเทม และระดับไม่ทันพวกมันสินะ ถึงได้ประกาศไล่ล่ากันขนาดนั้น แต่ความจริงตำแหน่งราชันย์ที่มีแต่คนอยากได้นั้นจะมีสิทธิพิเศษอีกมากมายเพื่อดึงดูดให้คนแย่งตำแหน่งกันเอง ซึ่งสมัยก่อนยังไม่มีสิทธิพิเศษมากถึงขนาดนี้เลย

“ทำไรดีนะวันนี้” ผมบ่นกับตัวเองจากนั้นก็ทำการเปลี่ยนชุดให้ดูเป็นชุดธรรมดาที่สุดเพื่อไม่ให้สะดุดสายตาจนเกินไป ผมตัดสินใจแวะเข้าไปในเมืองหน่อยดีกว่า ชุดที่ผมเลือกใส่เป็นเพียงเสื้อยืดธรรมดาๆแค่ระดับ C เท่านั้นเอง ในมือไม่ได้ถืออาวุธอะไรเลย ผมเดินเข้าไปในเมืองก็ผมว่าเมืองเสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ชาวบ้าน NPC และผู้เล่นต่างช่วยกันทำความสะอาด และสร้างสิ่งก่อสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เนื่องจากครั้งนี้ เมืองเสียหายน้อยกว่าครั้งก่อนๆมาก จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้พวก NPC และผู้เล่นอดที่จะดีใจไว้ไม่อยู่

ผมเดินมานั่งพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าเมือง จากนั้นจึงเปิดเช็คข้อมูลของตัวเอง ทันทีที่ผมมองดูค่าสถานะของตัวเองก็อดแปลกใจไม่น้อยที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย คงเป็นเพราะระดับที่ยังไม่ได้รับการปลดล็อคนี้ นับตั้งแต่การเล่นครั้งล่าสุดของผม ระดับสูงสุดยังแค่ 799 คลาส 7 อยู่เลย แต่นี่ก็นานมาแล้วทางผู้พัฒนาคงปลดล็อคระดับคลาสไปถึง 1000 แล้วละมั้ง

‘นี่ต้องไปทำภารกิจเลื่อนคลาสอีกแล้วหรอเนี่ย ขี้เกียจจังแฮะ’ ผมเหลือบมองขึ้นไปด้านบนกำแพงพลันมองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังทอดสายตามองไปยังทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อย และกระโดดเข้าไปหาเธอด้วยความเงียบ

ทันทีที่เธอเห็นผมก็ตกใจอย่างมาก “อะ!!! คุณ...ราชันย์แด...” ก่อนเธอจะพูดจบผมยกนิ้วไปที่ปากเชิงบอกเป็นนัยๆว่าอย่าพูดออกมานะ เธอจึงปิดปากของตัวเองลงอย่างไว และพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“นั่งด้วยได้มั้ยครับ” ผมพูดกับเธอ

“ดะ ได้ค่ะ” ลูน่าตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“ผมชื่อ ภาคิน นะ โปรดอย่าเรียกชื่ออื่นที่ไม่ใช่ชื่อนี้เลยนะครับ ลูน่า ” ผมยิ้มแล้วพูดกับลูน่า

“ค่ะ ฉันขอโทษนะ ว่าแต่คุณกลับเข้าเมืองมานี่ ไม่กลัวคนอื่นจะจำได้หรอ?” ลูน่าพูด

“ไม่หรอก คนที่เคยเห็นหน้าของผมก็มีแต่คุณ แล้วก็พวกราชันย์รุ่นเก่าแค่นั้นแหละ ไม่ต้องห่วง ถ้าจะมีคนจำผมได้ก็มีแค่คุณที่เอาเรื่องของผมไปบอกคนอื่นนั่นแหละ” ผมลองพูดหยอกเธอไป

เธอหน้าเสียเล็กน้อย “ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันรู้ดีว่าอะไรควร อะไรไม่ควร!” เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ ผมยิ้ม และหัวเราะเบาๆกับท่าทีของเธอ

“ผมล้อเล่นหรอกน่า แล้วคุณจะทำไรต่อล่ะ?” ผมชวนลูน่าคุย

“ยังไม่รู้เลยค่ะ ชั้นติดอยู่ที่ ระดับ 599 อยู่ตรงนี้เป็นเวลานานเลยไม่มีกำลังใจในการทำอะไรอีกแล้วล่ะ” ลูน่าพูดอย่างหมดหวัง เพราะการที่จะเลื่อนขึ้นคลาส 6 นั้นมีเงื่อนไขที่ยากแสนยาก เนื่องจากคลาส 6กับคลาส 5 นั้นจะมีสเกลพลังที่แตกต่างกันอย่างมาก เลยทำให้ภารกิจนั้นยากเป็นพิเศษ คนส่วนใหญ่จะติดอยู่ในระดับนี้กันหมด หากไม่เก่งจริง หรือไม่มีคนที่มีความสามารถมากพอมาช่วย ยิ่งทำให้การเลื่อนระดับแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ซึ่งตัวลูน่าเองก็ไม่ได้เป็นคนที่มีเส้นสายกว้างขวางเท่าไหร่นัก เป็นเพียงแค่กิลด์เล็กๆ กิลด์หนึ่งที่ตั้งในเมืองเริ่มต้นกับผองเพื่อนที่ไว้ใจก็แค่นั้นเอง

“ให้ผมช่วยมั้ย?” ผมพูดยิ้ม

เมื่อได้ยินแบบนั้นลูน่ามีสีหน้าที่หลากหลายเนื่องจากเธอยังไม่รู้จักชายเบื้องหน้าดีว่าเป็นคนยังไง เธอทั้งยิ้มดีใจทั้งเศร้าทั้งซาบซึ้งในน้ำใจของคนนี้เป็นอย่างมาก เพราะภารกิจเลื่อนคลาสจะไม่ค่อยมีคนมาช่วยซักเท่าไหร่นักหากไม่ใช่คนที่มีความต้องการที่จะเลื่อนคลาสเหมือนกัน หรือพวกคนจากกิลด์ใหญ่ๆจะเปิดรับจ้างพาไปทำภารกิจ

“เอ่อ ฉันเกรงใจน่ะค่ะ แค่นี้คุณก็ช่วยเมืองนี้ไว้มากแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ซักวันฉันคงจะผ่านคลาสนี้ไปได้เอง” ลูน่าพูดปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรหรอก ลูน่า ผมยังไม่มีเป้าหมายที่จะทำอะไร ผมจะถือซะว่านี่เป็นของรางวัลที่คุณจะตอบแทนที่ผมช่วยเมืองนี้ไว้ไง” ผมตัดบทพูดทันที เพราะรู้ว่าเธอคงไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆ

“กะ ก็ได้ค่ะ” ลูน่าพูดออกไปอย่างช่วยไม่ได้

ผมยิ้มพลางพูดว่า “ไหนผมขอดูภารกิจหน่อยสิ ว่าให้ทำอะไรบ้าง?” ผมพูดจบเธอก็กดภารกิจให้ดู

ภารกิจเปลี่ยน Class 6

สังหารบอส

**Class 5 จำนวน 28/40 ตัว **

สังหารมอสเตอร์

**Class 5 จำนวน 34,569/50,000 ตัว **

เคลียร์ดันเจียนระดับ A จำนวน 14/20 ดันเจียน (ห้ามเสียชีวิตก่อนจบดันเจียน)

*****ภารกิจเปลี่ยนคลาสจะได้เหมือนกันหมดทุกคน เพื่อไม่ให้เป็นการได้เปรียบ และเสียเปรียบกัน*****

โห....ถ้าจะเยอะขนาดนี้นะ ฆ่าพวกมอสเตอร์กับบอสนี่ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ลงดันเจียนนี่ ถ้าไม่ตายเลยก็ยากเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ” ผมพูดอย่างตกใจเพราะเมื่อก่อนภารกิจนั้นไม่ได้ยาก และแสนจะน่าเบื่อขนาดนี้

“ใช่ค่ะ ให้ฆ่าเป็นหมื่น น่าเบื่อจะตายไปถึงจะไม่ค่อยยากก็เถอะ เรื่องดันเจียนที่ฉันผ่านมาได้เพราะมีพวกระดับสูงมาช่วยไว้ และยังเป็นดันเจียนระดับ A ที่เมืองเริ่มต้นอีกเลยง่ายหน่อย แต่ชั้นเคลียร์จนหมดแล้วน่ะสิคงต้องไปลุยต่อที่ทวีปหลักแล้วล่ะ” ลูน่า พูดด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมก็ว่าจะไปที่ทวีปหลักเหมือนกัน ผมมีเพื่อนอยู่ เผื่อพวกนั้นจะพอมาเป็นกำลังให้เราได้” ผมยิ้มพูด จากนั้นเราทั้งสองก็บอกลากัน และไม่ลืมที่จะแลกชื่อเพื่อนเอาไว้ ผมบอกเธอให้ไปเตรียมตัวให้พร้อม เพราะตอนนี้ผมต้องออฟไลน์ไปถามที่อยู่ของเพื่อนผมก่อน

.

.

.

ผมลืมตาขึ้นมาในห้องนอน ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยจากนั้นก็ลุกขึ้นเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อแชทหาเพื่อนทันที

“เห้ยย...อยู่ป่าวๆ” ผมพิมพ์ไปในกลุ่มแชท ที่ผมสร้างขึ้นเมื่อครู่โดยมี 3 คน คือ ผม ธีระ และสิงห์

“อ่า กูกำลังอาบน้ำเสร็จ มึงมีไร” ธีระเป็นคนตอบ

“ก็เรื่องเกมที่คุยกันเมื่อเช้าอะ ตอนนี้ในเกมพวกมึงอยู่ไหนกัน” ผมพิมพ์ไป

“พวกกูอยู่ทวีปหลัก อยู่อาณาจักรสายลม ตอนนี้กูกับไอ่สิงค์กำลังทำภารกิจเลื่อนคลาส 6 ให้ฆ่ามอนเยอะชิปหาย โครตน่าเบื่อเลยว่ะ” ธีระบ่นอุบอิบอย่างกับผู้หญิง

“พอดีเลยแฮะ งั้นเจอกันในเกมนะ เดี๋ยวกุไปทำภารกิจด้วย กุใช้ชื่อเหมือนโลกจริงนะ”

“มึงก็จะเปลี่ยนคลาสเหมือนกันหรอ? ได้ๆ พวกกูสองคนก็ใช้ชื่อจริงเหมือนกัน”

“ไม่บอกปล่อยให้งง เจอกันเว้ยยย!” ผมพูดกวนตีนเสร็จ จากนั้นก็ปิดมือถือทันที เมื่อผมทำกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็กลับเข้าเกมมาอีกครั้ง

ผมปรากฏตัวที่เดิม จากนั้นติดต่อหาลูน่าทันที แต่ลูน่าขอเวลาอีกซักพักเพื่อเคลียร์เรื่องราวภายในกิลด์ของตัวเอง ซึ่งผมก็บอกเธอว่าผมจะไปรอที่ริมทะเล เธอก็ตอบตกลงทันที ผมจึงแวะไปที่ร้านค้าของระบบเพื่อขายของที่ไม่จำเป็นออกไปให้หมด และซื้อของใช้ที่จำเป็นมา ผมเปลี่ยนใส่ชุดเกราะเบาสีลูกไม้ระดับ A และใส่ธนูระดับ A เช่นกัน ซึ่งผมก็ไม่ลืมที่จะตีบวกชุด และอาวุธให้เป็น +6 ซึ่งจะทำให้ค่าสถานะเพิ่มขึ้น แต่จำนวนค่าใช้จ่าย และวัตถุดิบก็เสียไปเยอะพอควร จากนั้นผมก็เดินออกเมืองไปยังจุดนัดพบทันที

(การตีบวกจำเป็นต้องใช้หินแร่ในการตีบวกซึ่งอาวุธแต่ละระดับจะใช้หินแร่ต่างกัน และยิ่งระดับสูงจะทำให้เปอร์เซ็นต์การตีบวกลดลงตาม ตีบวกได้ถึงบวก 10)

ผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมง ขณะนี้เป็นช่วงเวลาเย็นพอดี แสงแดดยามเย็นส่องกระทบกับน้ำทะเล เกิดเป็นแสงสะท้อนขึ้นมาระยิบระยับอย่างสวยงาม ผมในตอนนี้สวมชุดเกราะเบาสีลูกไม้ มีผ้าคลุมหลังสีขอนไม้แก่ๆ ในมือถือธนูเป็นทรงลายไทยอย่างสวยงาม มองดูแล้วก็เหมาะสมกับผู้เล่นระดับกลาง-สูงเลยทีเดียว และไม่นานเกินรอ ลูน่า ก็มาถึงแล้ว

“แหะๆ ขอโทษนะคะ กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างให้ลงตัวเล่นเอาซะค่ำเลย” ลูน่า โค้งขอโทษให้ผมเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมว่าเวลานี้เหมาะที่จะเดินทางเลยทีเดียว” ผมยิ้มตอบ

“งั้นไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเรือของระบบเอา” ลูน่าบอก

“หืมมม...ใครบอกผมจะไปกับเรือของระบบล่ะ” ผมยิ้ม จากนั้นผมก็ทำอะไรบางอย่างกับแหวนวงหนึ่งที่นิ้วมือของตัวเอง

ปลดผนึก นิกซ์

เบื้องหน้านั้นได้ปรากฏนกยักษ์สีแดงเพลิงสูงเกือบ 3 เมตร ปีกและหางของมันเป็นปรอยเส้นขนสละสลวยงดงาม รูปร่างคล้ายนกฟีนิกซ์ในตำนาน แต่ติดแค่ที่มันไม่มีไฟลุกท่วมตัวแค่นั้นเอง มันคอเคลียผมอย่างดีใจ เพราะไม่ได้เจอผมมานาน ผมก็ลูบหัวมันอย่างเอ็นดูด้วยความคิดถึงเช่นกัน

“นี่มัน!” ลูน่ากล่าวออกมาอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น

“สัตว์เลี้ยงของผมเองน่ะ มันชื่อนิกซ์ ไปกันเถอะ เจ้านี่เร็วกว่าเรือของระบบเยอะแถมยังปลอดภัยกว่าด้วย มีอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันบนนี้นะ” ผมยิ้มตอบ เธอกล้าๆกลัวๆที่จะขึ้นไปนั่งบนหลังของนกยักษ์ ลูน่าทำใจอยู่ซักพักจึงขึ้นมานั่งจนได้

ผมขี่เจ้านิกซ์มุ่งหน้าไปทางทวีปหลักทันที ระหว่างทางผมกับลูน่าคุยเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อยต่างคนต่างคุยกันอย่างสนุกสนานไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมผมถึงรู้สึกคุยถูกคอกับผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก

“ท้องฟ้าสวยดีนะข้างบนนี้” จู่ๆลูน่าก็เอ่ยขึ้นมา

“คุณชอบหรอ?” ผมพูดยิ้ม

“อืม ชอบสิ นานๆครั้งจะได้ออกจากห้องทำงานแคบๆของกิลด์ ได้มาสูดบรรยากาศแบบนี้บ้างก็รู้สึกดีไปอีกแบบนะ” ลูน่าพูดออกมา ด้วยความที่เธอมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้ากิลด์แล้ว ย่อมมีงานต่างๆถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ถึงแม้เธอจะได้ออกไปข้างนอกบ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีเวลามานั่งกินลมชมบรรยากาศเช่นวันนี้

“ถ้าคุณชอบ งั้นก็มาขึ้นเจ้านี่บ่อยๆสิ” ผมพูดหยอกเธอ แต่ก็คิดมีแอบหวังอยู่หน่อยๆ แต่ลูน่ากลับหน้าขึ้นสีเสียอย่างนั้น

“ฮิฮิ ถ้าเจ้าของเค้ายอมให้ขึ้นอีกก็ดีสิ” เธอหัวเราะเบาๆ พร้อมยิ้มออกมาอย่างน่ารัก จนผมนั้นใจละลายไปเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ

“สำหรับลูน่าแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ได้เสมอนะ” ผมพูดตอบเธอออกไป เธอยิ้มเขินอย่างน่ารักเช่นกัน

“อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง คุณจะนอนซักหน่อยก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวตกลงไปหรอก เดี๋ยวถ้าใกล้ถึงผมจะปลุกเอง” ผมพูดเพราะสังเกตเห็นสีหน้าของลูน่าเริ่มงัวเงียแล้ว

“งืม ขอโทษนะ ฉันรู้สึกเหนื่อยมากเลยล่ะวันนี้” ลูน่าพูดจบ ตาของเธอก็ค่อยๆหลับลงไป เธอนอนเอาหน้าซบลงไปที่หลังของผม พลันมือกอดเอวผมไว้แน่น

‘สงสัยจะกลัวตกจริงๆแฮะ’ ผมไม่พูดอะไรต่อ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล เพราะกว่าจะถึงทวีปหลักคงอาจจะถึงเช้ามืดของวันพรุ่งนี้เลยก็ได้ ถึงแม้จะมาด้วยวิธีนี้ได้เร็วกว่า แต่ก็เร็วกว่าเรือของระบบแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง (เรือของระบบใช้เวลาในการประมาณทาง 10 ชั่วโมง) ผมได้แต่มองดูลูน่าที่กำลังนอนหลับซบหลังผมอยู่อย่างเพลินใจ

“ทำไมตอนหลับถึงน่ารักขนาดนี้ ทั้งที่ตอนต่อสู้ออกจะดุดันยิ่งกว่าผู้ชายบางคนซะอีก” ผมยิ้มพลางลูบไปที่หลังของนิกซ์เบาๆ ก่อนจะให้นิกซ์ลดความเร็วลงเพื่อให้ลูน่าหลับสบายขึ้น