บทที่ 1 อย่าปล่อยให้ลูกอยู่กับพ่อ! ตอนแรก

สี่เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ไม่นานนักเจ้าตัวเล็กที่เกิดมาก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ตอนนี้เซเรียสสามารถนอนพลิกตัวไปมา หันซ้ายหันขวาตามเสียงเรียก เริ่มจับให้นั่งได้ ชอบเล่นมากกว่านอนกลางวัน โดยเฉพาะเวลาอยู่กับวาเรียส เซซาเนียเพิ่งรู้ว่าลูกชายเป็นเด็กติดพ่อ สังเกตได้จากเห็นหน้าคนผมดำตาสีแดงทีไรก็ทำท่าจะตะกายไปหาทุกที

“ข้าจะตามท่านแม่วานาเลียไปซื้อของในเมืองใกล้ ๆ ท่านช่วยเฝ้าลูกด้วยนะคะ” เจ้าหญิงแห่งโรซานกำชับอีกฝ่ายทั้งที่ไม่เต็มใจ เธอหวงและห่วงลูกมาก แต่วันนี้จำเป็นต้องไปเลือกของใช้สำหรับเด็กจริง ๆ จึงต้องให้ใครสักคนมาดูแลลูกที่กำลังออกลายซุกซน

“เดี๋ยว ๆ แล้วถ้าลูกร้อง ข้าต้องทำยังไง” ปีศาจหนุ่มถามพลางชี้ร่างเล็กที่นั่งจุ้มปุ๊ทำตาแป๋วอยู่ในเปลเด็ก ปกติเขาทำแต่งาน ลงพื้นที่ออกแรงตามเมืองต่าง ๆ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เลี้ยงลูกนอกจากแวะมาหาเท่านั้น วาเรียสจึงกังวลตอนเวลาอยู่เฝ้าเซเรียสคนเดียว

“ถ้าท่านรู้จักคิดวิเคราะห์ ท่านก็ต้องรู้ว่าควรดูแลลูกยังไง ตอนนี้ได้เวลานอนกลางวันแล้ว ข้าไปก่อนนะคะ ฝากกล่อมลูกนอนด้วย” เซซาเนียเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนเสียงเรียกของวาเรียสเพราะช้าไม่ได้ เดี๋ยวนางฟ้าสีแดงรอนาน ตอนนี้ภายในห้องใหญ่จึงเหลือแค่คนเป็นพ่อที่นั่งอยู่เงียบ ๆ

“แอ๊” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายตัวน้อยร้องเรียกทำให้จ้าวปีศาจหันไปมอง เซเรียสดิ้นดุกดิกอย่างน่ารักเหมือนกำลังพยายามเรียกพ่อให้มาหา

“เอาวะ ยังไงก็ต้องทำให้มันนอนกลางวันให้ได้” ร่างสูงตรงไปดูเจ้าตัวเล็กตามด้วยจัดท่าให้นอน แต่พอเขาจะถอยออกไป ทารกน้อยก็ร้องเรียกเสียงดังจนเขาจากไปไม่ได้

“แอ๊”

“นอนกลางวันซะนะ”

“แอ๊”

“เอ่อ เด็กทารกคงไม่รู้เรื่องหรอก ให้ตายเถอะ ข้าต้องทำยังไงเนี่ย” ตอนนี้ในคฤหาสน์ ถ้าไม่นับพวกภูตผีเสื้อที่บินเล่นอยู่ข้างนอกก็มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ สี่องครักษ์ก็ลาพักร้อนกลับไปอยู่กับครอบครัวที่บ้านยกเว้นเทมเพสที่เห็นว่าจะออกไปเที่ยว ตอนนี้วาเรียสจึงกลายเป็นคนถูกทิ้งให้รับมือกับปัญหาคนเดียว

“แอ๊...แอะ ๆ อื้อ...” เซเรียสเริ่มสะอึกสะอื้นเหมือนจะร้องไห้เมื่อพ่อไม่ยอมเข้ามาใกล้ ๆ นัยน์ตาสีแดงใสแจ๋วเต็มไปด้วยน้ำใส ๆ คลอเบ้า ปีศาจหนุ่มกลัวว่าลูกจะร้องจึงรีบคิดหาวิธีแก้

แต่จะให้ทำยังไงเล่า!

“แง!!!!”

“ไม่เอาลูก ไม่ร้อง ๆ เด็กดื้อ เด็กดี เด็กน่าหยิก ไม่ร้องนะครับ” เจ้าตัวพยายามโอ๋หนูน้อยแต่กลับไม่ได้ผล อีกอย่างเขาไม่รู้วิธีทำให้เด็กหยุดร้องด้วย “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” วาเรียสตัดสินใจปีนข้ามราวกั้นเตียงเด็กเข้าไปหาลูกชายก่อนจะนั่งข้าง ๆ ตามด้วยเอนหลังพิงหมอนใบใหญ่ที่หยิบเข้ามาด้วย

เซเรียสพยายามเขยิบไปหาพ่อแต่เพราะวัยนี้ยังทำได้แค่นอนพลิกตัวกับนั่งพิง ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างเล็กมานอนใกล้ ๆ พลางตบก้นเบา ๆ ผลที่ได้คือเจ้าหนูหยุดร้อง เงียบเสียง นัยน์ตาปิดสนิท และหลับไปอย่างว่าง่าย เขาคิดว่าพอเจ้าตัวเล็กหลับคงไม่มีอะไรจึงคิดจะลุกไปทำงานที่ขนมากองไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ

“อื้อ...”

ถ้าไม่ติดว่าลูกร้องพลางดึงแขนเสื้อเขาไว้ก่อน

“นอนซะ นอน ๆ หลับตาฝันดีผีรอบเตียง เอ๊ย! ฝันดีมีความสุขนะลูกรัก” วาเรียสตบก้นทารกน้อยเบา ๆ จนอีกฝ่ายหลับไปอีกครั้ง เขาจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เซซาเนียก็ไม่อยู่เพราะไปข้างนอกกับวานาเลีย คาเรียสจะมาหาหลานในตอนเย็น สี่องครักษ์ก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ แถมงานยังค้างเต็มโต๊ะอีก!

ลูกก็ต้องเฝ้า งานก็ต้องทำ ให้ตายเถอะ! ข้าไม่ใช่พ่อเลี้ยงเดี่ยวนะเฟ้ย! ตอนนี้วาเรียสกำลังปวดหัวสุด ๆ เขาควรแก้สถานการณ์ตอนนี้ยังไงดี จังหวะนั้นเจ้าตัวก็สังเกตเห็นว่าโต๊ะเขียนหนังสือมีลิ้นชักข้างใต้และมันก็ใหญ่พอใส่เด็กทารกคนหนึ่ง

“อย่างนี้ใช้ได้” เจ้าตัวรีบใช้ผ้าห่อร่างเล็กไว้ตามด้วยอุ้มออกมาจากเตียงเด็กพร้อมเบาะรองนอนนุ่ม ๆ ร่างสูงตรงไปที่เป้าหมายก่อนจะเลื่อนลิ้นชักออกมา วางเบาะรองนอนแล้วว่างร่างเล็กลงไป ส่วนตัวเองก็นั่งทำงานโดยที่มือข้างหนึ่งตบก้นทารกน้อยเบา ๆ และมืออีกข้างจับปากกาเขียนงาน

ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว หัดเลี้ยงลูกไป ทำงานไป ก็ไม่เสียหาย!

สามชั่วโมงไป

“แง...” เสียงเล็ก ๆ ร้องดังขึ้นมาทำให้วาเรียสหยุดทำงานและก้มมองลูกชายที่ตอนนี้ผงกศีรษะขึ้นพลางอ้าปาก เขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ เซเรียสถึงร้องจึงตบก้นเบา ๆ ให้หลับแต่เจ้าตัวเล็กกลับไม่หลับแถมยังทำท่าจะดูดนิ้วเขาอีก

“อย่าบอกนะว่าหิว”

ตายล่ะ! เซซาเนียไม่อยู่แล้วใครจะให้นม ไม่สิ! ชงนมให้ก็ได้นี่ แต่ว่ามันชงยังไงวะ! วาเรียสอุ้มเด็กชายตัวน้อยออกจากห้องแล้วเข้าไปในครัว ซึ่งมีอุปกรณ์ชงนมถูกจัดไว้อีกที่เพื่อให้เห็นได้ง่ายและสะดวกในการชงถ้าไม่ติดว่าเขาไม่เคยชงนมให้ทารกมาก่อน!

“แง!!!”

“ชงนมมันชงยังไงวะ” มือซ้ายของเขาอุ้มเซเรียส มือขวาก็หยิบโน่นหยิบนี่ใส่ภาชนะเพื่อชงนมทั้งที่มือสั่นเนื่องจากไม่เคยทำและไม่รู้ด้วยว่าใช้นมผงแบบไหน กี่ช้อน และใส่น้ำร้อนประมาณไหนด้วย

“แง!!!”

“น้ำตาลใส่หรือเปล่า เอ๊ย! ไม่ ๆ เด็กวัยนี้ไม่ควรกินน้ำตาล อ้าว! เผลอใส่เกลือ ไม่ได้! ชงใหม่!”

“แง!!!”

“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะลูก...ใครก็ได้บอกข้าที! นมมันชงยังไง!”

“แง!!!”

วาเรียสชงนมผงผิด ๆ ถูก ๆ บางครั้งก็ทำนมร้อนหกลวกเท้าตัวเองจนต้องวิ่งไปหากะละมังล้างจานแล้วเอาเท้าจุ่มลงไปในน้ำ จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องหนังสือทั้งที่อุ้มลูกเพื่อหาคู่มือเลี้ยงเด็กเผื่อจะมีวิธีชงนม ก่อนวิ่งกลับมาทำตามที่หนังสือบอก ยิ่งลูกร้องก็เหมือนเป็นการเร่ง มือสองข้างสั่นยิ่งกว่าคนถูกผีเข้า เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะหิวมากและร้องจนคอแห้ง

“กินซะนะ” คนผมกระเซิงเนื่องจากวิ่งไปวิ่งมาเอาขวดนมใส่ปากเด็กน้อย เซเรียสหยุดร้องแล้วดูดนมเงียบ ๆ วาเรียสถอนหายใจตามด้วยเสยผมขึ้น

ไม่รู้ว่าเซซาเนียทนได้ยังไงเวลาเลี้ยงลูก เหนื่อยก็เหนื่อย ลำบากก็ลำบาก โดยเฉพาะคนเลี้ยงลูกไม่เป็นยิ่งแล้วใหญ่ แต่เท่าที่รู้มาจากวานาเลีย อีกฝ่ายให้นมเอง นาน ๆ ทีจะชงนมให้ ที่สำคัญหญิงสาวเคยดูแลน้องชายสมัยที่ยังเล็กมาก่อน จึงไม่ค่อยมีปัญหานัก

“รู้อย่างนี้ข้าน่าจะช่วยเดลฟิน่าเลี้ยงรัสเซล เฮ้อ! กินนมอิ่มแล้วก็นอนซะนะ อย่าทำให้พ่อเดือดร้อนเลย พ่องานเยอะ” คนนั่งเท้าคางตรงหน้าเด็กน้อยกล่าวอ้อนวอน แน่นอนว่าเซเรียสฟังไม่รู้เรื่อง

ถ้าเจ้าตัวเล็กพูดได้ก็คงถามว่าพ่อพูดอะไร