บทนำ

ร่างสูงในสภาพโปร่งแสงเหมือนวิญญาณนั่งมองภาพทิวทัศน์อันกว้างใหญ่ไพศาล ศาสตราวุธคู่ใจที่อยู่ข้าง ๆ กะพริบแสงเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง เขารู้ว่ามันคิดถึงเขาที่จะต้องไปจากโลกนี้สู่โลกใบใหม่ที่เรียกว่า 'แอสไซอา' ซึ่งเป็นสถานที่ที่สรรพชีวิตอาศัยอยู่ ส่วนโลกที่เขาอยู่คือ 'เกเฮนน่า' หรือโลกหลังความตาย อีกไม่นานเขาจะไม่ได้เห็นที่นี่อีกแล้ว

"ข้าต้องไปแล้วนะ"

'ข้าอยากตามไปรับใช้ท่านด้วย'

"ไม่มีใครห้ามนี่นา" ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบก่อนจะยิ้มให้เคียวคู่ใจ "จ้าวแห่งอนธการ ถ้าข้าไปที่โลกนั้นแล้ว วันใดวันหนึ่งถ้าข้านึกถึงเจ้าได้ เจ้าต้องมาหาข้านะ เพราะเจ้าเป็นเคียวคู่ใจของข้า"

'รับทราบครับนายท่าน'

"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว" ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับที่เคียวสีทมิฬขนาดใหญ่กว่าตัวคนถือลอยขึ้นตาม ชายหนุ่มตรงไปยืนริมหน้าผา เบื้องล่างเป็นบ่อลาวาที่หมุนวนเหมือนกับน้ำวน เขาหันมามองอาวุธคู่ใจเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคิดถึง

'แล้วข้าจะไปหาท่าน'

"ข้าไปก่อนนะ" กล่าวจบ เขาก็ทิ้งตัวลงไปยังเบื้องล่างแล้วจมหายลงไปในลาวาน้ำวน

เคียวสีทมิฬลอยออกมาอยู่กลางอากาศเหนือบ่อลาวา ทำให้มันมองเห็นเบื้องล่างได้ชัดเจน เจ้านายของมันจากโลกนี้ไปเพราะหมดอายุขัย ส่วนมันก็รอคอยเวลาที่เจ้านายจะนึกถึงมันได้ มันถึงจะจากโลกนี้ไปยังโลกใบใหม่เพื่อเป็นอาวุธคู่ใจให้เจ้านายใช้อีกครั้ง

ความฝันเหมือนมันผ่านมานานแสนนาน แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนมันเพิ่งเกิด ดวงตาสีแดงใสแจ๋วค่อย ๆ ลืมขึ้นมองเพดานที่มีโคมไฟระย้าห้อยอยู่ ทันทีที่ขยับ ร่างเล็กก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดทั่วร่างจนหลุดครางเบา ๆ เด็กชายผมสีทมิฬซอยยาวเลยบ่านึกถึงสาเหตุที่ตัวเองมานอนอยู่ในห้อง ในสภาพมีผ้าพันแผลทั่วร่างก่อนจะกัดฟันกรอด

"ท่านพี่..." เด็กน้อยเอ่ยเสียงเย็น เขาโกรธ เกลียด และอยากฆ่าพี่ชายนัก พี่ชายคนละพ่อแม่หรือก็คือญาติ เขานั่นเองที่ทำแบบนี้ เพื่อให้ได้บัลลังก์มาจึงจับลูกชายของผู้มีอำนาจสูงสุดในดินแดนมาเป็นตัวประกัน ทว่าเมื่อตัวเองกำลังจะแพ้ ด้วยความโกรธทำให้พี่ชายทำร้ายคนเป็นน้องจนแทบปางตาย

ถึงเขาจะอายุแค่สามขวบ แต่ใช่ว่าจะจำอะไรไม่ได้!

"ถ้าข้ามีอาวุธก็ดีสิ" ถ้าเป็นอาวุธขนาดใหญ่ มีพลังทำลายร้ายกาจก็ยิ่งดี พลันความทรงจำหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมอง เด็กชายนึกถึงเคียวสีทมิฬขนาดใหญ่ ถ้ามันมีจริงและเขาครอบครองมัน ใครหน้าไหนก็เล่นงานเขาไม่ได้ง่าย ๆ แบบนี้แน่!

ตูม!

พลันเกิดเสียงระเบิดดังลั่นทำให้เด็กชายถึงกับหลุดสะดุ้ง เสียงนั้นมาจากยอดปราสาทของเขาเอง แล้วก็มีเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวมาตามเพดานก่อนที่มันจะทะลุออกมาจากผนังห้องในสภาพไอสีดำ เด็กชายเบิกตากว้างนึกว่ามีศัตรูบุก แต่ยังไม่ทันจะวิ่งหนีก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน

'นายท่าน!' เสียงคุ้น ๆ นั้นทำให้เด็กชายชะงัก ความทรงจำที่เหมือนความฝันเริ่มเด่นชัดจนเขานึกออก ที่แท้ก็เป็นมันนี่เอง อาวุธคู่ใจที่รอเวลาให้เจ้านายเรียกหา

"จ้าวแห่งอนธการ"

'ในที่สุดก็นึกถึงข้าสักที'

"นั่นสินะ ข้าจะไปเอาอาวุธจากที่ไหนได้อีก มีแค่เจ้าก็เกินพอแล้ว" เด็กชายอ้าเเขนรับเคียวขนาดใหญ่กว่าตัวเองหลายเท่ามากอดอย่างรักนักรักหนา "ในโลกนี้ข้ามีชื่อใหม่ ฐานะใหม่ ไม่ใช่เหมือนเดิมแล้ว เจ้าจะเรียกชื่อใหม่ของข้าไหม"

'ได้ตามนั้น'

"ข้า วาเรียส เพนเดลรอน ทายาทของจ้าวปีศาจลำดับที่หก เจ้าจะเป็นอาวุธคู่ใจของข้าไหม"

'ข้าขอยอมรับ' สิ้นคำตอบรับของเคียวสีทมิฬ สายโซ่จาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศแล้วพันธนาการทั้งสองไว้ด้วยกัน ทั้งเจ้านายและศาสตราวุธ ในที่สุดทั้งสองก็มาพบกันในโลกใบใหม่อีกครั้ง