EPISODE - 01 / 4

@บ้านไททันแถวชานเมือง

ใช้เวลาขับจากทีเอสคลับมาที่นี่เกือบชั่วโมงกว่าๆ เป็นอะไรที่ทรมานโคตรๆ อาจจะเพราะผมเคารพกฎจราจรไม่ได้ขับเร็วมั้งเลยมาช้า

ผมจอดรถไว้หน้าประตูบ้านสีขาวนวล ก่อนจะกดโทรออกหาเจ้าของบ้านอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม มันไม่ยอมรับสาย "เข้าไปเลยแล้วกันวะ" ใช้กุญแจสำรองที่เจ้าของบ้านเคยให้ไว้ตั้งนานแล้วไขประตูรั้วบานเล็กเข้าไป

"อยู่นี่จริงๆ ด้วย" ผมมองเห็นรถ Lykan Hypersport ซูเปอร์คาร์สีดำมะเมี่ยม ที่ผลิตเพียงเจ็ดคันเท่านั้นจอดอยู่ในโรงจอดรถ

"แล้วเสือกไม่รับโทรศัพท์กู อย่าให้รู้ว่าพาหญิงมาซุกนะมึง"

ผมก็บ่นไปเรื่อยตามประสาอายุเลขสามต้นๆ ของตัวเองนี่แหละ เอาเข้าจริงๆ ผมไม่เคยเห็นไอ้ญาติผู้น้องคนนี้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือจีบผู้หญิงเลยสักคน

ครืดดด

ผมเลื่อนประตูกระจกใสที่หน้าบ้านก่อนจะตรงดิ่งเพื่อเตรียมตัวขึ้นชั้นสอง

แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเลือกเดินไปที่ประตูอีกบานที่อยู่ด้านหลังบ้านมัน

"มันกลัวขโมยขนาดนี้เลย" ผมเห็นลูกกุญแจอันใหญ่คล้องอยู่ที่บานประตู

ถึงจะบอกว่าที่นี่นอกชาญเมืองที่เจ้าของบ้านหลังนี้รวยมากขนาดรถราคาเป็นร้อยล้านยังมีปัญญาซื้อ มันจะมากลัวอะไรแค่ขโมยขึ้นบ้าน ผมว่าชักจะมีกลิ่นตุๆ

แกร้ง!!

"โอ้ย!"

ตอนแรกก็เลิกสนใจเรื่องความปลอดภัยบ้าบออะไรของมันแล้วแหละ

แต่จังหวะที่หมุนตัวจะเดินไปลากตัวปัญหาที่ทำผมเสียเวลามาหลายชั่วโมงมาคุยธุระ หูก็ได้ยินเสียงเหมือนเหล็กหรืออะไรแข็งๆ กระทบพื้นปูน ตามมาด้วยเสียงร้องขอผู้หญิง

"ผู้หญิง? เอาจิดิ!" ผมเปิดผ้าม่านหน้าต่างที่อยู่ติดกับประตูบานนั้นออกดู

ประตูที่ว่ามันคือทางเข้าออกของสวนหลังบ้าน ตรงจุดนั้นมีผู้หญิงผมสีทองดัดหลอนปลายนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นตรงใกล้ๆ ศาลาริมน้ำ

กึกๆ

ผมเขย่ากุญแจที่ใช้ล็อกประตูนั้นไว้พร้อมมองหาลูกกุญแจว่าไอ้เจ้าของบ้านโรคจิตนี้มันเอาไปซ่อนตรงไหน แต่ไหล่กลับถูกมือหนาจับไว้ก่อน

หมับ!

"เฮียมาทำไม" หน้านิ่งๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนหมาดๆ ถามขึ้น แต่ผมไม่สนใจเลือกที่จะถามมันกลับแทน "นี่มึงริอาจเป็นโจรลักพาตัว?" มันไม่ยอมตอบ แต่เสือกผลักไหล่ผมให้เดินนำหน้ามันไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น

"ไอ้ไททัน กูพี่มึงมั้ย?"

"แค่ญาติที่แก่กว่า"

เออ ไอ้ฉิบหาย สาบานว่าผมแก่กว่ามันสามปี นี่ไม่มีความนับถืออะไรกูเลย

ถ้าไม่นับถืออายุก็เกรงใจดาวบนบ่า ตำแหน่งหน้าที่การงานกูด้วย

โว้ย!! อารมณ์เสีย

Taitan's said

รำคาญหูฉิบหาย ใครส่งเฮียสองมาวันนี้วะ

ตุบ!

พอลากเฮียตีสองที่เป็นญาติผู้พี่ผมถึงห้องนั่งเล่นเสร็จก็ผลักเฮียแกลงนั่งที่โซฟาคนละตัวกับตัวเอง "มึงช่วยเกรงใจดาวบนบ่ากูได้ป้ะ!?" ผมหยักไหล่ไม่ใส่ใจกับคำพูดนั้นของเฮียตีสอง ก่อนจะรีบถามถึงการมาเยือนบ้านผมในวันนี้

"เฮียมาทำไม / ผู้หญิงคนนั้นใคร?" เสียงพวกเราสองคนแทบจะออกมาพร้อมกันจนฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ก็เข้าใจดีว่าเฮียตีสองถามอะไร

"ไม่ต้องยุ่ง" ฟังดูเหมือนผมไม่ให้เกียรติญาติผู้พี่คนนี้เลยใช่ไหม ก็คงประมาณนั้นแหละ อาจจะเพราะเราสนิทกันมากจนบางทีผมเห็นเฮียแกเป็นเพื่อนมากกว่าพี่

ก็เหมือนเด็กสามคนที่อยู่ในกลุ่มผมที่แทบจะตบหัวผมเล่น ไม่เคารพความเป็นพี่ของผมเลย แต่ดีที่พวกมันยังเรียกผมเฮีย

"ไม่ยุ่งไม่ได้ว่ะ" เฮียตีสองส่ายหน้าไปมาแต่ตายังจ้องมาที่ผมเหมือนคาดคั้นผู้ร้าย นี่สัญชาตญาณความเป็นตำรวจออกอีกแล้วสิท่า

"ปล่อยผ่านบ้าง แก่แล้วนะ" ผมหยิบบุหรี่พร้อมไฟแช็กขึ้นมาเตรียมจุดสูบ

"เก็บ!" เสียงเข้มกดต่ำ ทำผมที่ปากคาบมวนบุหรี่ไว้แล้วต้องชะงัก

เสียงเข้มๆ จริงจังแบบนี้ของเฮียตีสองจะมาตอนที่อยู่ในโหมดสารวัตรตราบศึก ถ้างั้นตอนนี้ในสายตาเฮียตีสองคงมองผมเป็นผู้ต้องหาคนหนึ่งที่รอรับคำสารภาพผิด

"สรุปจะรู้ให้ได้?" คิ้วเข้มของผมเลิกขึ้นอย่างกวนๆ พร้อมด่าในใจว่า

'จะอยากเสือกอะไรขนาดนี้พี่กู'

"เออ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะไอ้ไท นั่นมึงกำลังริดรอนสิทธิส่วนบุคคลอยู่ มึงไปล่าม"

ตุ้บ!

ผมแกล้งวางไฟแช็กลงโต๊ะเพื่อหยุดสิ่งที่เฮียตีสองกำลังจะเทศนาผม

“เรื่องของผมเฮียปล่อยไปเถอะ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นสักเรื่องดีกว่า”

ผมจ้องหน้าเฮียตีสองอย่างจริงจัง เรื่องบางเรื่องผมก็ไม่ได้อยากให้ใครมายุ่งเหมือนกัน โดยเฉพาะยัยนั่น ผมยิ่งไม่อยากให้เฮียตีสองมารับรู้อะไรไปมากกว่าวันนี้

“เออ เอาที่มึงสบายใจไอ้ไท” เฮียตีสองพูดเสียงติดงอน

“ขอบใจว่ะเฮีย” คนถูกผมขอบใจทำปากยื่นปากยาวใส่ “แล้วธุระของเฮียล่ะ”

ในเมื่อเฮียตีสองยอมยกธงขาวแล้ว ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่งั้นเดี๋ยวเฮียผมคนนี้ได้วกกลับไปเรื่องยัยนั่นอีกแน่

แปะ!!

รูปถ่ายขนาดเท่าฝ่ามือถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนเฮียตีสองจะใช้นิ้วชี้เลื่อนรูปใบนั้นมาใกล้ๆ ฝั่งผม

"ใคร?" ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน จู่ๆ ก็เอารูปถ่ายใครไม่รู้หัวสีนกแก้วท่าทางเหมือนพวกติดยาแถวซอยบ้านผมออกมาให้ดู

"ไอ้นี่มันจะไปปล่อยยาที่คลับมึง" รอยยิ้มบนมุมปากยกขึ้นนิดหน่อย

เฮียตีสองเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเหมือนกำลังพูดว่า 'มึงต้องขอบคุณกูกับข่าวนี้' อะไรทำนองนั้น "เฮียก็ไปจับดิ" ผมพาดแขนทั้งสองข้างวางบนพนักพิงหลังท่าทางสบายๆ อยากดูดบุหรี่ฉิบหาย แต่ไอ้เฮียแม่งไม่ยอมกลับสักที

แล้วทำไมผมไม่ดูด? ก็เดี๋ยวไอ้เฮียมันจะอยากดูดบ้างน่ะสิ ตอนนี้เฮียตีสองกำลังเลิกดูดบุหรี่อยู่น่ะ แกเลิกมาได้เกือบจะสามเดือนแล้วแต่ก็ยังมีอยากบ้างเวลามีคนมาดูดบุหรี่ตรงหน้า แต่เฮียแกไม่กล้าใช้สายตาดุด่าแบบนี้กับคนอื่นยกเว้นคนสนิท

"ถ้ามันง่ายกูคงไม่ถ่อมาหามึงถึงที่นี่"

สีหน้าเฮียตีสองดูขยาดกับการเดินทางในเมืองมาบ้านผม ก็นะ บ้านผมมันอยู่เขตชาญเมือง จะเดินทางมาทีไม่ต่ำกว่าชั่วโมงในการขับรถส่วนตัว แต่บังเอิญรถผมมันแรง ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว "แล้ว?" ผมเลิกคิ้วถามท่าทางสบายๆ

"มึงต้องช่วยเฮีย" เวลาจะใช้แรงงานพูดฮงพูดเฮีย เหมือนถูกหลอกใช้ยังไงไม่รู้

"ไม่ เว้นแต่ว่า..." ผมหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะมองผ่านไปยังประตูหลังบ้านที่มีกุญแจดอกใหญ่คล้องไว้อยู่ "ไม่ๆๆๆ" เฮียตีสองมันฉลาด รู้ว่าผมหมายถึงอะไร

"งั้นก็ไม่ เหมือนกัน" ผมเน้นหนักแน่นในคำตอบ "ไอ้ไททัน มันคนละเรื่องนะเว้ย"

"เรื่องเดียวกัน" ผมไม่สน ผมหน้าด้าน ถ้าอยากให้ช่วยจับพวกนั้นก็แค่ทำตามที่ผมขอ ทุกอย่างก็จบ win win กันทั้งคู่

เฮียตีสองได้ผลงาน ส่วนผมได้... ดัดนิสัยผู้หญิงสารเลว!