บทที่ ๖ ดินเนอร์แทนคำขอโทษ

แม่น้ำผู่ (หวงผู่)

ไหลไปทางเหนือผ่านใจกลางเซี่ยงไฮ้ในยามค่ำคืนจะสวยงามกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาต้องการขอโทษหญิงสาวจึงให้คนขับรถพามาที่ร้านอาหารสุดหรูที่อยู่ติดแม่น้ำผู่ที่ผู้คนนิยมมาออกเดตกัน

“เราจะไปไหนกันคะ”

“ฉันจะพาไปดินเนอร์” เฉินเหยียนเฟยตอบออกไปเขาตื่นเต้นเช่นกันเพราะไม่เคยออกไปไหนที่นี่ถือว่าเริ่มเจริญอย่างมากอีกไม่กี่ปีคงจะมีตึกสูงขึ้นมา

“ทำไมมองผมแบบนั้น”

“ฉันแค่สงสัยคุณสมองกระเทือนอย่างหนักหรืออะไร” เขาเปลี่ยนไปมากจนหญิงสาวเองก็ไม่ชินเธอกับเขาไม่เคยนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน

“ทำไมเริ่มตกหลุมรักฉันขึ้นมาแล้วหรือ” ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบเมื่อหลินเยี่ยนจือเลือกที่จะเงียบเธอไม่มีอะไรที่จะถามเขา ตลอดเวลาเขาต้องการใบหย่าจากเธอพอมาวันที่เธอพร้อมเขากับไม่ยอมหย่า

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเดินลงมาจากรถร้านอาหารหรูขนาดนี้เธอไม่ค่อยได้มาเท่าไรตั้งแต่คุณพ่อเสียหญิงสาวก็ต้องหาเงินจนไม่มีเวลาออกไปไหน

“ฉันสั่งอาหารไว้รอแล้ว” เขาไม่ได้สั่งเป็นเย่าหยางที่ดูแลทุกอย่างแค่อยากเอาใจหญิงสาว

อาหารตรงหน้ามีแต่สิ่งที่หลินเยี่ยนจือชอบทั้งนั้นนานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยรับประทานเพราะจะมีแค่คุณพ่อที่พามากิน ทำให้หญิงสาวคิดถึงคุณพ่อจนน้ำตาจะไหลออกมา

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบของเหล่านี้”

เสี่ยวหลงเปา ซ่างไห่เหมาเซี่ยที่พ่อจะแกะให้เวลานั่งรับประทานด้วยกัน เชิงเจียนหม่านโถว หยางชุนเมี่ยน หลินเยี่ยนจือจึงเงยหน้าไปมองเขา

“เธอชอบคนเดียวที่ไหนฉันสั่งของชอบฉัน” สมัยนั้นหายากจะตายกว่าจะได้กินมาถึงถิ่นแล้วเขาก็ลิ้มรสอาหารหน่อยก็แล้วกันเฉินเหยียนเฟยไม่รอช้าตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ไม่ต้องซึ่งกินได้แล้ว”

หญิงสาวกำลังจะตอบว่าปกติเขาไม่ชอบกินของพวกนี้ชายหนุ่มเปลี่ยนไปมากจนตอนนี้หัวใจของเธอเริ่มจะผิดปกติเพราะอยู่ใกล้เขาทีไรหัวใจจะเต้นแรงขึ้นมา

ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารด้วยกันเป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่นั่งกินข้าวด้วยกันพร้อมกับบรรยากาศติดริมแม่น้ำที่มีเรือแล่นไปมาในผืนน้ำ

“เยี่ยนจือครับ”

“หลี่ซืออี้” เขาคือเจ้านายของหญิงสาวบังเอิญมากที่ได้มาเจอกันและเขาก็เป็นพี่ชายของเพื่อเธอ เป็นโอกาสดีที่เธอจะเอ่ยคำขอโทษเขา

“ดีใจจังเลยที่เราพบกันอีก”

“ขอโทษด้วยนะคะที่ลาออกกะทันหัน” หลินเยียนจือเอ่ยขอโทษเขาด้วยความจริงใจ

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรครับว่าแต่คุณมากับใครหรือ” เขารู้มาตลอดว่าหญิงสาวมีสามีแล้วแต่ลึกๆ เขาก็ยังหวังว่าหญิงสาวจะหย่าแต่เหมือนเขาจะคิดผิด

“ฉันมากับเฉินเหยียนเฟยค่ะ หลี่ย่าเสียนไม่มาด้วยหรือคะ”

“น้องสาวผมไม่ค่อยสบายนะคุณดูสดใสขึ้นมากนะ” บางทีหลินเยี่ยนจืออาจจะคืนดีกับสามีแล้วก็ได้เขารับรู้ปัญหาของหญิงสาวมาโดยตลอด

“ร้อนไหมครับเอาผ้าไปบังไว้ก่อน” ชายหนุ่มหยิบผ้ามาคลุมศีรษะให้หญิงสาวมองเผินๆ เหมือนกับว่าคู่รักมาออกเดตกันก็ไม่ผิด

“ว้าย คุณเหยียนเฟย” หลินเยี่ยนจือตกใจที่เขากระชากผ้าของซืออี้ทิ้งและใช้เสื้อสูทของเขามาบังแดดให้แทน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่โชยมาทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย

“ผมดูแลภรรยาของผมได้”

“ฉันขอโทษด้วยนะคะ” เขาดึงแขนของเธอให้เดินตามไปขึ้นรถหลินเยี่ยนจือได้แต่ขอโทษซืออี้ที่เฉินเหยียนเฟยเสียมารยาทด้วยหญิงสาวทำอะไรไม่ได้

“คุณเหยียนเฟยคะดีใจจังเลยที่เจอคุณ” จางหลินซินเดินเข้ามาใกล้คนทั้งสองที่ฉุดกระชากลากถูกันอยู่ ตั้งแต่เขาได้รับบาดเจ็บเขาก็ไม่ยอมติดต่อเธอมาอีกเลย

“ใครวะ” เฉินเหลียนเฟยหันไปกระซิบกับเย่าหยางให้ได้ยินกันแค่สองคน “หญิงสาวคนสนิทที่สุดของคุณชายครับ”

ฉิบหายแล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อทำไมสวยจังเลยนมก็ใหญ่ ไม่ใช่สิเขาต้องแคร์ความรู้สึกของภรรยาของเขามากกว่าตอนนี้เขาไม่ใช่เฉินเหยียนเฟยคนเดิมแล้ว

“ครับ”

“คุณไม่ติดต่อมาหาฉันเลยนะคะ”

“ผมว่าไม่มีความจำเป็นอะไรนะครับผมเองก็มีภรรยาอยู่แล้ว” นี้คือสิ่งที่เขาสมควรทำเขาจะไม่ยอมทำให้หลินเยี่ยนจือเสียใจอีกแล้วคนอยากจิ้มเมียต้องทำเป็นคนดีเข้าไว้

“คุณ!”

“เราไปกันเถอะครับ” ชายหนุ่มพาหลินเยี่ยนจือขึ้นรถโดยไม่หันไปมองหญิงสาวคนสนิทด้วยซ้ำ มีของสวยงามอยู่ตรงหน้าทำไมต้องออกไปหานอกบ้าน เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่จะควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่ใช่อะไรตอนนั้นเขาจนเลยไม่มีใครอยู่ด้วย

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ”

“ฉันรับคำขอบคุณเป็นจูบหวานๆ สักครั้งได้ไหม”

“โรคจิต” หลินเยี่ยนขือจึงปลีกตัวออกห่างยิ่งอยู่ใกล้ชายหนุ่มเธอยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง จะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“คุณชายมีงานด่วนครับ”

เย่าหยางพาเจ้านายเข้ามาที่โกดังเก็บของงานด่วนของพวกเขาคืออีกไม่กี่วันซ่งห้าวอี้จะทำการเคลื่อนย้ายของผิดกฎหมาย ทั้งสองเป็นศัตรูที่ตามฆ่ากันมานาน

“ซ่งห้าวอี้มันคือใครวะ”

“เป็นศัตรูของเราไงครับ ครั้งหนึ่งมันเคยใส่ร้ายว่าเราเก็บของผิดกฎหมายไว้ในโกดังจนเราถูกจับ”

แต่มีผู้บัญชาการเติ้งมาช่วยไว้ได้ทันพวกเขาจึงรอดมาได้ซ่งห้าวอี้ มักจะใช้วิธีสกปรกในการเล่นงานเฉินเหยียนเฟย

“แล้วฉันต้องทำยังไง”

“เราต้องตามล้างแค้นมันครับเราไม่ฆ่ามันก่อน มันก็จะฆ่าเรา” วงการนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนอ่อนแอ เฉินเหยียนเฟยได้ยินก็ขนลุกขึ้นสมัยนี้เขาฆ่าแกงกันง่ายขนาดนี้เลยหรือ

“ฉันต้องฆ่ามันเหรอ”

“เราต้องจัดการมันครับ”

แค่คิดก็ขนลุกแล้วให้เขาไปฆ่าคนชายหนุ่มแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาเขากลัวเลือดเขากลัวเสียงปืน ไม่จริงเขาต้องไม่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่เด็ดขาด

“อีกสามวันเราต้องตามไปจัดการมันครับ” เย่าหยางเห็นแววตาที่ตื่นตระหนกของเจ้านายก็นึกอยากขำมีอำนาจอยู่ในมือแต่ใช้ไม่เป็นต่างจากคนเดิมที่ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา

“ฉันขอตัวก่อน”

“เชิญครับ”

“ไอ้มาเฟียบ้านั่นตายไปแล้วยังจะมาสร้างภาระให้อีกจะตายอีกรอบไหมก่อน” เฉินเหยียนเฟยคิดไม่ตกรวยมีเงินใช้อันนี้ไม่ติดแต่ติดทำไมต้องมีศัตรูมากมาย

“อะไรวะเนี่ย”

ชายหนุ่มหยิบซองกระดาษขึ้นมาเป็นทะเบียนสมรสของเขาและหลินเยี่ยนจือพร้อมกับจดหมายของพ่อหญิงสาวที่ฝากฝังให้เฉินเหยียนเฟยดูแลบุตรสาวของตัวเองให้ดีพร้อมกับสมบัติที่ถูกถ่ายโอนมาเป็นชื่อเฉินเหยียนเฟย

“ทำไมเลวได้ขนาดนี้เราว่าเลวแล้วไอ้หมอนี่เลวคูณสิบ”

ความทรงจำเกี่ยวกับหลินเยี่ยนจือหลั่งไหลเข้ามาหญิงสาวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ราวกับทาสคนหนึ่งที่ต้องทำงานสารพัด แถมเฉินเหยียนเฟยยังจะเอาหญิงสาวไปยกให้คนอื่นตามอำเภอใจอีกเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เป็นสมบัติชายหนุ่มกับยึดมาหมด

“ไอ้เลวเอ๊ย”

เขารับไม่ได้ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งต้องมาลำบากอะไรขนาดนี้แถมยังแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอีก เด็กอายุสิบเก้าปีคนหนึ่งต้องแบกรับภาระอะไรเยอะแยะ

“ผมจะดูแลหลินเยี่ยนจือเองครับคุณพ่อไม่ต้องห่วง”

ชายหนุ่มเก็บเอกสารลงที่เดิมอย่างน้อยหลินเยี่ยนจืออยู่กับเขาก็จะไม่ได้ลำบากเด็กในวัยเดียวกันเขาออกไปเที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนานเขาต้องปล่อยให้หญิงสาวออกไปใช้ชีวิตบ้าง