บาดใจ

“พี่เรย์” พี่เรย์นั้นเอง เขามากับผู้หญิงสวยเซี๊ยะคนหนึ่งซึ่งหล่อนควงแขนพี่เรย์เอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“ขอตัวก่อนค่ะ” ฉันรีบเดินหนีพี่เรย์ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันร้องไห้

“เดียวสิไลลา...” พี่เรย์วิ่งมาดักหน้าฉันไว้

“จะกลับแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ

“เดียวพี่ไปส่ง” ฉันกำลังจะปฏิเสธ ก็มีเสียงผู้หญิงที่มากับพี่เรย์ท้วงขึ้น

“แล้วฉันล่ะ” เธอพูดกับพี่เรย์แล้วหันมาทำตาเขียวใส่ฉัน

“กลับเองสิ” เขาตอบเธออย่างไร้เยื่อใย

“เออ...ไลลา กลับเองได้ค่ะ” ฉันขึงตัวไว้ก่อนจะขึ้นรถพี่เรย์ ฉันแอบหันไปมองผู้หญิงที่มากับพี่เรย์หล่อนยืนเหวี่ยงวีน เตะตีอากาศเล่น พี่เรย์ใจร้ายชะมัด

“เออ...ไลลากลับเองได้ค่ะ” ฉันขึงตัวไว้อีกครั้งก่อนจะขึ้นรถพี่เรย์

“พี่ไม่ชอบพูดซ้ำนะ...” พร้อมกับส่งสายตาดุๆ มาให้ฉัน

ฉันก็เลยต้องจำยอมขึ้นรถให้พี่เรย์ไปส่งที่บ้าน เราเงียบกันมาตลอดทางจนถึงหน้าบ้านฉัน

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่เรย์

“จะไม่เล่าอะไรให้พี่ฟังหน่อยหรอ” พี่เรย์ถามขึ้น ฉันหันไปสบตากับพี่เรย์ เขาส่งสายตาอย่างคาดคั้น

“ไม่มีอะไรนี่ค่ะ” ตอนนี้ฉันอยากจะขึ้นไปห้องนอนของตัวเองให้เร็วที่สุด

“แล้วเฌอรีนไปไหน...ทำไมไม่กลับมาด้วยกัน” พอพี่เรย์เอ่ยชื่อเพื่อนสาวของฉันขึ้นก็ทำให้ต่อมน้ำตาเริ่มทำงานอีกครั้ง

“ไม่รู้ค่ะ...ขอตัวนะคะ” ฉันไม่รอให้พี่เรย์ตอบกลับ รีบลงจากรถพี่เรย์ทันที ไม่ไหวแล้วกลั้นไว้อีกต่อไปไม่ได้แล้วทันทีที่ก้าวขาเข้ามาให้ห้องฉันทิ้งตัวลงกับเตียงนอนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนรู้สึกแสบตาไปหมด ฉันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป

เรย์

หลังจากที่ส่งไลลาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที พอมาถึงลานจอดรถของคอนโดสายตาผมก็มองไปเจอกับถุงกระดาษ ผมรีบหยิบขึ้นมาดูภายในถุงกระดาษมีกล่องสีดำสองกล่อง ในกล่องมีสร้อยข้อมือสีเงินเมทัลลิก ผมหยิบสร้อยข้อมือเส้นใหญ่ขึ้นมาดูเส้นนี้สลักชื่อไว้ว่า LiLa ส่วนเส้นเล็กสลักไว้ว่า MiNo ผมก็เลยถือวิสาสระใส่สร้อยข้อมือที่เขียนว่า LiLa

“พอดีเลยเหะ..” ผมนั่งยิ้มให้กับตัวเอง ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ชำเลืองไปมองอีกเส้น

“มิโน่..หรอ” นี่จะใช่สาเหตุที่ทำให้ไลลาร้องไห้รึเปล่านะ ผมเห็นอยู่หรอกว่าไลลาร้องไห้ พอไลลาเห็นหน้าผมเธอก็แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไร แล้วเธอก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมอดผ่อนคลายด้วย เพราะว่าพอผมเจอไลลาผมก็สะบัดสาวสวยทิ้งทันทีทั้งที่กำลังจะพาเธอไปต่ออยู่แล้วเชียว

“หึ...” แค่นึกถึงใบหน้าของไลลาก็ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว