Ep.5 Just brother

“เฮเลน อยากเห็นพ่อเป็นบ้ารึใช่มั้ย??” พ่อตะโกนและกำหมัดแน่ เลือดขึ้นหน้า

“จะตบหนูหรอ? ตบสิ ตบเลย ” ฉันพุ่งตัวเข้าหาพ่ออย่างไม่อายสายตาของคนที่กำลังมองมาทางเรา ออทั่มได้แต่ยืนกุมขมับ

“แฮรี่คะ ใจเย็น ๆ นะ คุณก็รู้ว่าเฮเลนแกประชด” น้ารินดาพูดกล่อมพ่อของฉันอย่างรู้อกรู้ใจ

“แสดงเก่งนะ ปรบมือให้” ฉันปรบมือเบาๆ ให้บทบาทแม่เลี้ยงผู้แสนดี

“ผมเป็นแค่พี่ชายของเพื่อนสนิทเฮเลนเท่านั้น เฮเลนไม่มีเรื่องอะไรเสื่อมเสียแน่นอนครับ” ออทั่มรีบพูดขึ้นอย่างซีเรียสทันที

“ขอบใจนะ ที่บอกตรง ๆ แล้วเธอจ่ายค่าเทอมไปเท่าไหร่ อาจจะจ่ายคืนให้ทั้งหมด” พ่อหันไปมองทางออทั่มก่อนจะหยิบเช็กขึ้นมาเซ็น

“ไม่เป็นไรครับ เฮเลนช่วยน้องสาวผมออกแบบแบรนด์เสื้อผ้า เงินทั้งหมดคือเงินที่เธอทำงานออกแบบตัดเย็บแลกมาเอง” ออทั่มพยายามพูดจาให้สวยหรูและดูดี

“จะพูดให้ดูดีทำไม พ่อฉันไม่ฟังหรอก กลับกันเถอะน่า” ฉันหันไปบ่นใส่ออทั่ม ก่อนจะจับมือของเขาทันที

“แต่พ่อ ...” พ่อพยายามจะคุยแต่ฉันไม่อยากจะฟังอะไร

“เออ...งั้นผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับ” ออทั่มยกมือไหว ทั้งพ่อและน้ารินดา แต่ฉันยืนนิ่ง ๆ แม้ออทั่มจะส่งสายตาดุ ๆ มาก็ตาม

“เดี๋ยวก่อน” พ่อเรียกฉันเอาไว้ทันที

“หนูไม่กลับบ้าน และไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกับ.... คนที่เกลียด” ฉันขึ้นเสียงและมองไปทางน้ารินดา ที่ยืนน้ำตาคลอเบ้า

“อืม พ่อไม่บังคับ แต่บ้านของหนูก็เปิดรอหนูเสมอนั่นแหละ” พ่อพูดเสียงอ่อนลง

“พ่อจะบอกว่า ของฝากจากอังกฤษ พ่อชอบมากนะ” พ่อพยายามจะพูดออก มาทีละคำ

“ลูกไม่อยู่บ้านก็เงียบเหงา เจ้าซื่อบื้อ ก็หงอย ๆ นะ แต่พ่อจะดูแลให้อย่างดี มันคิดถึงหนู แวะไปเยี่ยมมันบ้างนะ” พ่อจับไหล่ของฉันเบา ๆ

ซื่อบื้อคือหมาของฉันเอง พ่อเคยซื้อให้และฉันก็ตั้งรูปมันเป็นดิสเพลย์โทรศัพท์อีกด้วย คิดถึงมันจนแทบจะร้องไห้

“และนี่เงินของหนูนะ ถ้าไม่พอใช้ก็บอกพ่อ ส่วนรถ กระเป๋า บัตรเครดิต โทรศัพท์ ไว้วันหลังพ่อจะเอาไปให้นะ หนูอยู่บ้านเพื่อนที่พ่อเคยไปส่งทำรายงานใช่มั้ย? ”พ่อถามฉันเหมือนห่วงใยและยื่นเงินสดให้พอประมาณ เหมือนที่เคยได้

“ใช่ ” ฉันหลบสายตาและกลั้นน้ำตาเอาไว้

พ่อค่อยลูบหัวของฉันเบาๆ และฉันก็จับมือของพ่อออก

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พ่อและเดินหันหลังให้ทันที เพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

บนรถของออทั่ม

“จะร้องก็ร้องออก มาสิ จะฝืนทำไม” ออทั่มขับรถออกจากมอ โดยไม่มองมาทางฉัน ที่กำลัง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ออกมา ด้วยวิธีการจิกเล็บตัวเอง

“ไม่ร้อง และไม่ต้องยุ่ง” ฉันพูดเสียงแข็ง ๆ

แม้คำพูดของพ่อยังค้างคาอยู่ในหัว

พ่อแคร์ฉัน ห่วงฉันจริงรึเปล่า ...แต่พอนึกถึงสิ่งที่พ่อทำ มันก็ยากที่จะเชื่อคำพูดของพ่อได้

ออทั่มหันมามองฉันตลอดทางที่เขาขับรถ

“เธอมีหัวใจเหมือนคนอื่น ๆ มั้ยเนี้ย?” ออทั่มหันมาถามคำถามที่ฉันเองยังไม่เข้าใจ

ฉันจองหน้าออทั่มอย่าอาฆาตๆ

“โอเคร ๆ ดุเป็นพิทบูลเลยนะ” ออทั่มทำเสียงแบ๊ว ๆ อย่างกวน

“งั้นหน้านายคงเป็น ไซบีเรียนฮัสกี” ฉันพูดและแบะปากใส่

“ภายนอกดูเท่ เคร่งขรึม แต่จริง ๆ แล้ว ปัญญาอ่อน” ฉันแสยะยิ้มให้ไป

เอี่ยดดดดด และออทั่มก็เบรกแบบหัวทิ่ม และหันมามองทางฉันนิดๆ

เสียใจด้วยฉันไม่กรี้ดดกร๊าดดหรอกย๊ะ บอกเลยว่าฉันเนี้ยตีนผีกว่าหมอนี่เยอะ

“ฝีมือขับรถห่วยกว่าเด็กปอ3อีกมั่ง ไว้วันหลังฉันจะดริฟต์รถให้นายดูเป็นขวัญตานะ!!!กะโหลกกะลา “ฉันพูดและมอง ๆ ไปทางหน้าต่างอย่างไม่สนไม่แคร์

บรื้นนนนนน และออทั่มก็จึ๊ๆ ทำเสียงไม่ค่อยพอใจที่เสียฟอร์ม เขาเลยหน้าเสียหน่อยๆ และขับรถเร็วเหมือนจะไปนรก ฉันก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ฉันเปิดประตูลงจากรถทันทีที่รถจอดสนิท

“ขอบคุณนะคะ พี่ออทั่ม พูดออก มาด้วย” ออทั่มเปิดประตูลง และหันมองฉันผ่านหลังคารถสุดหรู และทวงคำขอบคุณจากฉัน

“อื้ม ขอบคุณ” ฉันปิดประตูรถและเดินหันหลังให้ทันที

“ก็ยังดีว่ะ ฮ่า ๆ” ออทั่มมองแบบเอื้อมและยิ้มกวน ๆ

มารยาทฉันไม่ดี เพราะไม่มีพ่อ แม่สั่งสอน ไง ฉันไม่แคร์หรอก ใครจะมองยังไงชิ!!ฉันได้แต่พูดในใจ

————————

“ซัมเมอร์โน้น เฮเลนของเธอมาแล้ว คืนแฟนพี่มาได้แล้ว” พี่วินเทอร์โบ้ยหน้ามาทางฉันที่กำลังเดินเข้าบ้าน

ก็ตั้งแต่ยัยซัมเมอร์เปิดใจรับเมลบีเป็นพี่สะใภ้ นางก็ตัวติดเมลบีตลอดเวลาที่เมลบีมาบ้าน ทั้งชวนอัปเดตแฟชั่น ดูเดินแบบ เล่นต่าง ๆ นานา จนเมลกับพี่วินแทบไม่มีเวลาว่างให้กันเลย ไม่รู้ว่าสรุปเปิดใจรับกับต่อต้านแบบตอนแรก พี่วินเทอร์ชอบแบบไหนมากกว่ากัน

“เฮเลน” เมลโบกไม้โบกมือทักทาย

“Hi” ฉันฉีกยิ้มให้ทุกคน ก่อนจะยกมือไหว้พี่วินเทอร์ เพราะฉันเคารพเฉพาะบางคนที่ควรทำเท่านั้น

“อ้าวพี่ออทั่มแล้วนั่นจะออกไปไหนอีก เพิ่งจะเข้าบ้านมาเองนะ” ซัมเมอร์ตะโกนเรียกพี่ชายอีกคนที่วางกระเป๋าและกำลังจะเดินออกจากบ้านไป

“พี่มีธุระนิดหน่อย” และเขาก็เดินควงกุญแจรถเดินออกไป

“ตลอดเลยนะ ซัมเมอร์จะฟ้องแม่ ถ้าแม่กับพ่อกลับมาจากเยี่ยมคุณย่า” ยัยซัมเมอร์ยืนกอดอกพูดอย่างงอน ๆ

“น้องซัมเมอร์ที่รักจ๊ะ กระเป๋าสะพายพราด้าใบนี้ดูหมอง ๆ ไปนะ น้องอยากได้...” ออทั่มพูดไปยิ้มเจ้าเล่ห์

“โอเคร พี่ไปได้” ซัมเมอร์ยิ้มร่าและชูมือทำท่าโอเคร และออทั่มจึงเดินออกไป

“วัตถุนิยม” ฉันเดินไปบอกยัยซัมเมอร์ที่ยืนเพ้อเจ้อ อยู่นั่น ฉันก็ชอบนะของแบรนด์เนม แต่ฉันเสพอย่างมีสติ ไม่ได้คลั่งไคล้ ขนาดจะงอนด้วยของพวกนี้ได้

“อื้ม พี่เห็นด้วยกับเฮเลน” วินเทอร์ขยี้หัวเมลบีแฟนของเขาเบา ๆ

“อย่าทำ ผมมันจะยุ่ง” เมลบีนั่งอยู่ในวงแขนกว้างของพี่วินเทอร์ เบือนหน้าหนีแบบเอือม ๆ

“เราไปว่ายน้ำออกกำลังกันดีกว่า อยู่แถวนี้เบาหวานขึ้นตา” ยัยซัมเมอร์เดินแบะปากก่อนจะลากฉันขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“เดี๋ยวสิ ไปกันหมดเลยหรอ” เป็นยัยเมลบีที่หันมามองเราแบบยิ้มๆ

แต่คนที่ยิ้มปากแทบฉีกคงเป็นพี่วินเทอร์มากกว่า เล่นมองเมลบีปานจะกลืนกิน

ขณะที่เรากำลังเปลี่ยนชุดเตรียมไปว่ายน้ำ

“มึงบอกให้ นายนั่น...หมายถึงพี่ชายมึงช่วยกูหรอ?” ฉันถามซัมเมอร์อย่างเซ็งๆ

“ช่วย?? ช่วยเรื่องอะไร? ” ซัมเมอร์ทำเป็นไขสือ

“หราาา เรื่องค่าเทอมไง” ฉันมองอย่างหาเรื่อง

“เปล่านะ กูไม่เคยพูด แล้วมึงมีปัญหาอะไร ค่าเทอมอะไร” ยัยซัมเมอร์ดูท่าทางจะไม่รู้เรื่องจริง ๆ

“เออ ๆ ชั่งเถอะ ๆ ว่ายน้ำกัน” ฉันขี้เกียจจะสาวความต่อ เลยปล่อยๆ ให้มันจบๆ ไป

เงินแสนนิดๆ ระดับนายนั่นไม่จนง่ายๆ หรอก

_________________

แม้จะผ่านไปได้ไม่นาน ฉันกับพวกเพื่อนๆ ของเมลบีก็สนิทกันมากขึ้น เรียกว่ามากขึ้นเยอะ!!!!การมีเพื่อนผู้ชายก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด

“ฉันไม่ไปเรียนนะ” ยัยซัมเมอร์ใส่ชุดนอนเอามือปิดหน้า เดินมางอแงกับฉันแต่เช้า

“ทำไม? ”ฉันหันไปตอบหน้านิ่งๆ

“โอ้โห้ หน้าบวมจากแฟต และรอยช้ำจากโบท๊อก ขนาดนี้ไปก็อายเขาตาย” ยัยซัมเมอร์เปิดหน้าออกช้า ๆ

“โห้ บวมจริงด้วยว่ะ นึกว่ามึงไปโดนผึ้งต่อยมาทั้งรัง” ฉันแทบช็อก

“กูบอกมึงแล้วนะว่า ฉีดแค่ 50 ยูพอ” ฉันหันไปบอกยัยซัมเมอร์ที่หน้าตึง บวมเป่ง

เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อวาน ซัมเมอร์ เมลบี และฮิปโป ไปฉีดโบท๊อก กับ แฟต มา กะจะสวยๆ รับปิดเทอมใหญ่

คนอื่นนะไม่รู้ยังไง แต่ที่แน่ๆ ยัยซัมเมอร์คงต้องหยุดเรียนสักสองสามวัน คณะฉันยิ่งรู้ๆ กันอยู่ขี้นินทาจะตาย

ส่วนฉันนั้น ที่ไม่ฉีดไปด้วยไม่ใช่อะไรนะ ไม่มีตังค่ะ ช็อตอยู่ช่วงนี้

ก๊อกๆๆ

“เสร็จกันรึยัง? ” เสียงพี่ออทั่มมาเรียก น่าแปลกจริงปกติเขาไม่ค่อยจะไปมหาลัยด้วยซ้ำ

“ ฉิบหายแล้วตรู ” ยัยซัมเมอร์รีบเอามือปิดหน้า ก็จะดันๆ ผลักๆ ให้ฉันไปเปิดประตู

“ มึงไปเรียนกับพี่ชายกูเลยนะ บอกว่าวันนี้กูไม่ไป กูไม่สบาย ” ยัยซัมเมอร์พูดอย่างลุกลี้ลุกลน

แอ๊ดดดดด

เรามองหน้ากันสักพัก ก่อนที่ออทั่มจะยิ้มออกมาอย่างโปรยเสน่ห์

“ ซัมเมอร์ไม่สบาย ให้เราไปกันสองคนได้เลย ” ฉันพูดโกหกออกไป

“ อื้ม ไปสิ ” แล้วเขาก็ยื่นมือมาขอหนังสือเรียนของฉัน

“ ไม่เป็นไร มีมือ ถือเองดีกว่า ” ฉันเดินนำหน้าเขาออกไป

ผู้ชายเจ้าชู้นะดูไม่ยากหรอก ก็แค่ขี้อ่อย ขี้หลี่ หน้าหม้อ พูดจาดี ดูอบอุ่น ฉันเรียนรู้จากพ่อมาดี และไม่มีทางปล่อยให้ตัวเอง ตายทั้งเป็น แบบที่แม่เคยโดนหรอก

บนรถ

“ ดูเธอไม่ค่อยชอบหน้าฉันนะ ” ออทั่มพูดขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

“ อื้มไม่ชอบ ” ฉันตอบตรง ๆ เสียงแข็งๆ

“ ทำไมละ? ” ออทั่มโน้มหน้ามาใกล้กว่าเดิม ฉันก็ทำได้แค่ถอนหายใจและทำหน้าตายใส่เขา

ฉันไม่ตอบคำถาม และชวนเขาคุยอะไรเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นชอบทำหรอกนะ บอกเลย

ออทั่มได้สิทธิ์จอดรถหน้าอาคารเรียนโซนกลาง เซ็นเตอร์ เพราะเขาเป็นถึงประธานชมรม Dog lover club และพวกประธาน หรือ คณะกรรมการนักศึกษาก็จะได้สิทธิ์พิเศษแบบนี้อยู่แล้วละ

“ฉันมากับนายแบบนี้ สาวจะเข้าใจผิดเอามั้ย? ” ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างระแวงๆ เพราะสายตาแทบจะทุกคู่มองมาที่รถของออทั่ม

“ เธออาจจะโดนตบ เพราะฉันป๊อปมากๆ ....แต่อย่างเธอคงไม่เป็นไรหรอกมั่ง ” ออทั่มเองก็มองไปรอบ ๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าซองจอดแบบทีเดียวอยู่

“ แหวะ ฉันจะอ้วก ” มองบนแปป

ฉันก้าวลงจากรถอย่างมั่นๆ แม้จะแอบหวั่นๆ กับสายตาของผู้หญิงที่จิกๆ หน่อยก็ตาม

ออทั่มเดินอ้อมมาทางฉัน ก่อนจะถอดหมวกของเขา ใส่ให้ฉัน และกดหมวกลงให้ปิดใบหน้าของฉันเอาไว้บ้าง

“ ช่วยได้มากเลย ” ฉันตอบไปอย่างประชดๆ

“ งั้นก็ ” เขากำลังจะดึงออก แต่ฉันรั้งเอาไว้แทน มีปิดไว้หน่อยก็ดี ไม่ชอบตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน

ขณะที่ฉันกับออทั่มกำลังเดินออกจากที่จอดรถเพื่อเข้าอาคารโซนกลาง

“ พี่เฮเลน.... ” เสียงแอ๊บแบ๊วของใครบางคนเรียกฉันเบาๆ

“นังฮารุ ” ฉันพูดขึ้นเบาๆ และกำมือแน่น

ฮารุวิ่งสะพายกระเป๋าเป้ตรงเข้ามาหาฉันกับออทั่ม ก่อนจะหยุดมองฉันและออทั่มและยิ้มอ่อนหวานอย่างแบ๊วอๆ จนน่าหมั่นไส้

“ สวัสดีค่ะ พี่เฮเลน และพี่.. ” ฮารุยกมือไหว้ฉันและพี่ออทั่ม ก่อนจะยิ้มๆ

“ หวัดดีครับ พี่ชื่ออทั่ม ” เขารับไหว้อย่างยิ้มก่อนจะขยิบตาให้ฮารุอย่างขี้เล่นๆ เล่นยัยเด็กแรดนั่นเงียบนิ่งไปเลย

“ พี่ออทั่ม ” ยัยฮารุมองหน้าออทั่มและเรียกชื่อเขาเบาๆ