Ep.4 Yes I’m so bad

ฉันเดินออกจากห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างเจ็บใจ

นี่พ่อทำกับฉันแบบนี้ได้จริง งั้นหรอ ฉันกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ

ทำร้ายแค่แม่ไม่พอใช่มั้ย???

ฉันปาจดหมายนั่นลงพื้นก่อนจะขยี้ๆ ฉันไม่มีทางร้องไห้ให้กับเรื่องแบบนี้ ไม่มีวัน

ก่อนจะเดินข้ามม้ามานั่งกุมขมับเข้ามานั่งที่ม้าหินอ่อนแถวนั้น ก่อนจะนั่งกุมขมับอย่างเครียดๆ

“Payment?” เสียงพูดชายคนหนึ่งเดินถือจดหมายนั่นมาประกอบกัน

“นาย? พี่ออทั่ม?? ” ฉันดึงจดหมายของฉันคืนทันที และทำหน้าไม่ค่อยพอใจ

“ทิ้งขยะไม่เป็นที่เลย หัดมีจิตสาธารณะบ้างสิ” หมอนั่นได้ทีก็สั่งสอนฉันทันที

“แม่บ้านก็มี ฉันจะทิ้งไหนก็ได้” ฉันตอบไปอย่างไม่แคร์ หึ

“เธอนี่เป็นเด็กที่นิสัยแย่จริง ๆ เลยนะ” หมอนั่นจิ้มเข้าที่หน้าผากของฉัน

“นายดีตายแหละ” ฉันลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี

หมับบบบ ออทั่มจับแขนฉันเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า

“ในใบนี้เขียนว่า ถ้าไม่จ่ายค่าเทอม แสนสาม ภายในเดือนนี้ เธอจะพ้นสภาพการเป็นนักศึกษา” เขาชี้ไปที่จดหมาย

“โทษนะ ฉันแปลเองได้ ไม่ได้โง่” ฉันสะบัดมือของเขาทิ้ง

“มีปัญหาการเงินหรอ?” จริง ๆ เขาก็ถามฉันด้วยเสียงดี ๆนั่นแหละ

“ไม่มี และไม่ใช่เรื่องของนาย” ฉันตอบอย่างเหวี่ยง ๆ

“ฉันถามเธอดี ๆ นะ เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวฉันหรอก” ออทั่มยังคงรอคำตอบจากฉัน

“พ่อฉันไม่จ่ายค่าเทอมให้ พอใจมั้ย?” ฉันตอบเสียงแข็งๆ

“อื้ม เข้าใจและ” เขาพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือของฉันและลากให้เดินตามเขาไป

“จะไปไหน อย่ามาแตะตัวฉันนะ” ฉันพยายามจะสะบัดมือของเขาออก

“ไปจ่ายค่าเทอมเธอไง อย่าเล่นตัวเยอะสิ” ออทั่มพูดอย่างหงุดหงิด

“นายจะมาจ่ายให้ฉันทำไม???” ฉันดึงมือให้เราทั้งคู่หยุดเดิน

“ง่าย ๆ นะ เงินเหลือ” ออทั่มพูดอย่างหน้าตาย

“แต่ฉันไม่เอาเงินของนาย” ฉันพูดอย่างเย่อหยิ่ง

“แล้วทุกวันนี้ที่มาอยู่บ้านฉัน กินข้าว ค่าน้ำค่าไฟ ไหนจะที่ยัยซัมเมอร์มาขอเงินฉันไปให้เธออีกล่ะ” ออทั่มพูดทุกอย่างออกมา ทำเอาฉันนิ่งไปเลย ยัยซัมเมอร์เล่นฉันแล้วไง

“อ่อ นี่จะทวงบุญคุณใช่มั้ย?” ฉันมองหน้าเขาทันที

“ป่าวฉันแค่จะบอกเธอว่า ในเมื่อลำบากก็อย่าหยิ่งให้มากนักสิ” ออทั่มเริ่มขึ้นเสียง

“ฉันไม่ได้หยิ่ง แค่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” ฉันหลบสายตาของเขา

“ทำไม?” ออทั่มถามนิ่งๆ

“นายหวังอะไรล่ะ ที่มาช่วยฉันเนี้ย??” ฉันถามอย่างรู้ทันหรอก

“หวัง??” เขาย้อนถามอีกครั้ง

“ให้ฉันเป็นหนี้นาย และนายก็จะบังคับข่มขู่ยังไงก็ได้นะหรอ?? ฉันไม่โง่หรอกนะ ” ฉันพูดใส่หน้าออทั่มไป

“เธอดูละครหลังข่าวเยอะไปใช่มั้ย?” ออทั่มมองฉันอย่างขำๆ

“ไม่มีใครช่วยคนอื่น โดยไม่หวังผลประโยชน์หรอก” ฉันเหล่มองออทั่มอย่างระแวง ๆ

“หมาแมว ฉันยังช่วยไม่หวังผลประโยชน์เลย ผู้หญิงนิสัยแย่ ๆ แบบเธอก็เช่นกัน” แล้วออทั่มก็ลาก ฉุดกระชากฉันมาถึงห้องทะเบียน

“นี่นาย??” ฉันเองก็ไม่ค่อยพอใจ และรู้สึกเสียศักดิ์ศรีชะมัด แต่เถียงไปก็ไม่ชนะ

“จ่ายค่าเทอมครับ” ออทั่มยื่นบัตรเครดิตของเขาให้พนักงานของทางมหาวิทยาลัย

“ขอรหัสนักศึกษาด้วยค่ะ” พนักงานก็ยิ้ม ๆ

“591-222-3” ออทั่มอ่านรหัสในจดหมายอย่างถือวิสาสะ

“เรียบร้อยค่ะ” ก่อนที่พนักงานจะยื่นใบเสร็จให้เขา

ฉันก็แค่เหลือบมอง แลไม่ได้ใส่ใจอะไร

“ยกมือไหว้ และพูดว่าขอบคุณค่ะพี่ออทั่ม” ออทั่มหันมาสอนฉันประหนึ่งเป็นครูสอนมารยาทไทย

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมไหว้เขาแบบไม่ได้ตั้งใจแบบขอไปที

“ขอบคุณ” พูดออกไปแข็ง ๆ

หมับ ออทั่มจับมือของฉันและกดหัวของฉันให้จรดกับปลายนิ้ว

“ไหว้คน ไหว้แบบนี้ เธอนี่มัน” เขาบ่นอย่างหัวเสีย

ฉันเดินแยกทางกับเขาทันที

“ซัมเมอร์กลับไปกับพี่วินเทอร์และเมลบีแล้ว เธอต้องกลับกับฉัน” ออทั่มพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะก้าวขาออกไปไกลกว่านี้

“งั้นฉันกลับแท็กซี่” ฉันรีบพูดออกไป

“รวยหรอ? ตังจ่ายค่าเทอมยังไม่มีเลย ” ออทั่มพูดตอกย้ำสถานะของฉันตอนนี้

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะใช้คืนให้นายทุกบาทเลย” ฉันพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ไม่ต้องหรอก ฉันรวย และก็ช่วยคนอย่างไม่หวังผลประโยชน์” เขายักคิ้ว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน และชี้ไปที่รถหรูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล นี่คือการออกคำสั่งสินะ

เรายังไม่ทันเดินพ้นอาคารแผนกการเงินของมหาวิทยาลัย

“เฮเลน!!” เสียงที่คุ้นเคยเรียกฉันเสียงดัง จนทำให้ฉันกับออทั่มหันไปทางเดียวกัน

“พ่อ??” ฉันมองผู้ชายคนนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

ไม่เจอกันนานเกือบหนึ่งเดือน พ่อเองก็ดูโทรมไปเยอะ พ่อเดินตรงเข้ามาพร้อมกับชุดสูทเหมือนเพิ่งมาจากที่ทำงาน และเนคไทสีน้ำทะเล ที่ฉันตั้งใจซื้อมาฝากจากอังกฤษ มันทำให้ใจฉันกระตุกวูบเหมือนกัน แต่พ่อเดินเข้ามาพร้อมกับอีน้ารินดา

“พ่อมัวแต่ยุ่ง ๆ เรื่องน้องจะสอบเข้ามหาลัย เลยหลง ๆ ลืม ๆ ไปบ้าง” พ่อมองฉันอย่างรู้สึกผิด

“น้ารินดาเพิ่งเตือนพ่อเรื่องค่าเทอมของลูก พ่อเลยรีบมาจ่ายให้” พ่อพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจัง แม้ว่าสายตาของเขาจะมองออทั่มเป็นพักๆ

น้ารินดามองมาทางฉันและยิ้มๆ

“เฮเลนสบายดีนะลูก” เธอพูดเสียงเรียบ ๆ นิ่ม ๆ

“จะอ้วก” ฉันพูดกระแทกใส่หน้าน้องสาวฝาแฝดของแม่ไป

“เธอ!!” ออทั่มบีบข้อศอกของฉันเบาๆ เมื่อเห็นพฤติกรรมของฉัน

“แล้วลูกของเธอจะเรียนที่ไหนล่ะ?” ฉันถามน้ารินดาด้วยเสียงเหวี่ยงๆ

“น้องกะจะเข้าเรียนมหาลัยที่เดียว กับเฮเลนนั่นแหละลูก จะได้มีเพื่อน” น้ารินดามองฉันยิ้มๆ แต่แววตาเศร้าๆ

มหาลัยของฉัน เป็นมหาลัยอินเตอร์ที่ค่าเทอมแพงหลายแสน กับอีแค่ลูกอีเมียน้อย มันไม่ควรได้สิทธิ์เท่าเทียมฉันเลยสักนิด เจ็บใจชะมัด

“หัวสูงทั้งแม่ทั้งลูก ขึ้นจะเทียบเคียงฉันทุกอย่างเลยสินะ” ฉันมองเหยียด ๆ

“ไม่ใช่นะลูก” น้ารินดาพูดเสียงสั่น ๆ

“พอแล้วเฮเลน น้องยื่นขอทุนเรียน ไม่ได้เสียตังอะไรมากมาย เหมือนเรา” พ่อรีบพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะด่าอีเมียน้อยไปมากกว่านี้

“นี่พ่อ จะบอกว่าหนูล้างผลาญพ่อหรอ??” ฉันตวาดขึ้นทันที

“เฮเลน อย่าทำแบบนี้” ออทั่มดึงแขนของฉันทันที

“แล้วนี่ใครหรอ?” พ่อถามขึ้นทันทีและมองออทั่มอย่างสงสัย

“คนที่จ่ายค่าเทอมให้หนูไง” ฉันตอบด้วยเสียงดัดจริต ๆ

“ไปให้คนอื่นจ่ายให้ทำไม พ่อก็มี แค่โทรหาพ่อมันยากมากหรอกลูก โกรธเกลียดขนาดไม่กลับบ้านเลยหรอ? ” พ่อเริ่มพูดอย่างมีอารมณ์

“แฮรี่ใจเย็น ๆ ก่อนนะ เพื่อนของเฮเลนอาจจะแค่อยากช่วย” อิน้ารินดายิ้ม ๆ ให้ออทั่ม

“ใจเย็นก่อนนะครับ ผมเป็นพี่ชายของ...” ออทั่มพูดอย่างสุภาพกับพ่อและน้ารินดา

“หนูขายตัวให้เขาค่ะ แลกกับค่าเทอม” ฉันตอบสวนกลับไปทันที

“พ่อจะได้ไม่ต้องมาเสียตังให้อิลูกคนนี้อีก” ฉันสบสายตาของพ่ออย่างแน่วแน่