EP : 5

“เปล่าครับ ไปเดินเล่นกันไหมกว่าคนอื่นจะลงมาคงอีกนาน”

“เดินเล่นเหรอคะ”

“อื้ม อากาศกำลังดีเลย”

“อืม...อย่าดีกว่าค่ะ เดินเล่นริมหาดมันต้องเดินเล่นกับหนุ่มๆ มาเดินเล่นกับพี่ตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแบบนี้นิ้งว่ามันไม่อินเท่าไหร่”

“พี่ก็ไม่ได้จะชวนไปเดินเล่นในฐานะพี่น้องสักหน่อย แบบนั้นพี่ก็มองว่ามันแปลกๆ เหมือนกัน อีกอย่างพี่เดินกับคนสวยๆ แล้วคิดแค่น้องสาวไม่ลงหรอก”

“คะ? หมายความว่าไงคะ”

“ก็หมายความว่าพี่จะจีบเราไง ไปได้รึยังครับ ไปเดินจีบกันดีกว่า”

ดะ...ได้เหรอวะ? ชวนไปเดินจีบเนี่ยนะ พี่มิกซ์หนึ่งในหนุ่มฮอตของมหาลัย ผู้ชายที่หล่อโคตรๆ รวยโคตรๆ แล้วก็มีท่าทางมาเฟียโคตรๆ ชวนอีนิ้งไปเดินจีบ?

บ้า!

นี่ถ้าไม่ล้อเล่นก็คงกะจะหลอกเคลมชัวร์ค่ะ!

“พี่เวกัสก็พูดไป ฮ่าๆๆ” ฉันหัวเราะใส่เขา ก็มีเขินบ้างนิดหน่อยแต่ก็แค่นิดเดียวนะคะ แหม~ ผู้ชายหล่อระดับทำลายล้างมดลูกขนาดนี้มาพูดชวนไปเดินจีบ จะเล่นจะจริงมันก็ต้องมีเขินกันบ้าง เอาไว้ให้คะนิ้งสวยระดับพี่อั้ม พัชราภาก่อนนะแล้ววันนั้นจะหล่อลากไส้แค่ไหนก็จะไม่หวั่นไหวเลยสักนิด

“คิดว่าพี่พูดเล่น?” เขาถามนิ่งๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจ แค่ถามตรงๆ มากกว่า ถ้าเป็นผู้ชายบางคนนี่คงทำหน้าเสียอารมณ์ไปแล้ว

“นิ้งไม่รู้หรอกค่ะ แต่ระดับพี่เวกัสคงไม่ต้องลงทุนจีบผู้หญิงเองใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งพูดทีเล่นทีจริง แต่ก็พอได้ข่าวมาบ้างเพราะเขาดังว่าแต่ละวันมีผู้หญิงเข้าหาให้เลือกฟันได้ไม่ซ้ำหน้า

“หึๆๆ บางคนที่ไม่มาจีบพี่ๆ ก็ต้องไปจีบเขาเองบ้างสิครับ” พี่เขาก็พูดทีเล่นทีจริงกลับมาเหมือนกันค่ะ แต่สายตาที่มองมาแบบอ่านยาก ถึงขั้นอ่านโคตรยากของเขาตอนนี้มันทำให้ฉันอึน เหมือนพูดเล่นแต่สายตาไม่สัมพันธ์กับคำพูดเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรกันแน่

“นิ้งไม่รู้หรอกแค่แต่นิ้งว่านิ้งไปดูของในครัวก่อนนะคะ เตรียมอาหารรอคนอื่นดีกว่า” ฉันยิ้มให้เขาแล้วก็ลุกขึ้นทันที ไม่ใช่ว่าเขินนะคะแต่ฉันไม่อยากเสียเวลามานั่งให้ผู้ชายพยายามทำอะไรเพื่อหลอกฟัน

“ตกลงว่าไม่ไปเดินเล่น?” เขาแค่เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นนิดหน่อยตอนที่ถาม สีหน้าก็ไม่ได้ดูเสียฟอร์มอะไรฉันก็เลยไม่ได้อึดอัดเท่าไหร่ สงสัยที่ชวนจะแค่พูดหยอกเผื่อฟลุ๊คแค่นั้น

“ไม่ดีกว่าค่ะเดี๋ยวอาหารไม่เสร็จ นิ้งเริ่มหิวแล้วด้วย ตอนนี้ว่างไปเตรียมอาหารรอทุกคนลงมาจะได้พร้อมปาร์ตี้เลย” ฉันยิ้มตอบให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้หวั่นไหวกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา ทำให้เขารู้ไปซะว่าถึงเขาหล่อแต่อีนิ้งก็สวยจนชินกับการมีใครมาพูดจาตะล่อมเล่นๆ เหมือนกันล่ะวะ

“อื้ม ถ้างั้นพี่ไปช่วยดีกว่า” เขาพยักหน้ารับแล้วก็ลุกขึ้นยืนบ้าง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะไปห้ามได้เหรอในเมื่อมาเที่ยวด้วยกัน อีกอย่างคนอย่างคะนิ้งก็ไม่ได้พิศวาสการเป็นแม่ครัวเท่าไหร่ถึงแม้ว่าจะฟลุ๊คทำอาหารอร่อยทุกครั้งก็ตาม

ฉันเดินนำหน้าพี่เวกัสมาที่ห้องครัวแล้วก็มาเตรียมอาหาร ไม่ได้ทำทั้งหมดหรอกนะคะคืนนี้เป็นปาร์ตี้ริมหาดก็มีแค่พวกอาหารทะเลเอามาปิ้งย่าง บาร์บีคิวกับอาหารง่ายๆ อีกนิดหน่อย แค่เตรียมจัดอาหารที่จะย่างล้างทำความสะอาดจัดใส่จานแบบตอแหลๆ ให้ดูสวยงามน่ารับประทาน เอาไปวางพอเป็นพิธีเพื่อสร้างความรู้สึกดีๆ ไม่ก็ถ่ายรูปหลังจากนั้นใครถนัดแด...เอ่อ ใครถนัดแบบไหนก็กินๆ ไปเถอะตามอัธยาศัย

“เราต้องทำน้ำจิ้มซีฟู้ดด้วยรึเปล่า” ในระหว่างที่เขาช่วยฉันล้างกุ้งหอยปูปลาอยู่ ซึ่งฉันว่ามันดีมาก~ ที่พี่เวกัสตามเข้ามาช่วยเพราะมันทำให้มือฉันไม่ต้องมีกลิ่นคาวอาหารทะเล พี่เวกัสก็ถามฉันที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่อีกฝั่ง ที่จริงฉันแอบอู้ค่ะแกล้งทำมือจับถุงอันนั้นทีอันนี้ที แต่ความจริงอีกมือฉันมันกำลังจิ้มจอโทรศัพท์ต่างหาก ลงรูปไปยังไม่ได้เช็คเรตติ้งจากแฟนคลับเลยค่ะ

“อ๋อ ทำค่ะ เดี๋ยวนิ้งขอทำอะไรตรงนี้เสร็จก่อนนะคะพี่เวกัสล้างของสดเสร็จแล้วเหรอคะ” ฉันหันไปตอบเขา เผื่อว่าเขาหันมาจะได้ดูเนียนเป็นธรรมชาติแต่ถ้าไม่หันแล้วมัวแต่สนใจกุ้งหอยปูปลาที่ล้างอยู่ก็แล้วแต่ค่ะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรเขาหรอกถ้าเขาจะไม่ได้หันมาสนใจผู้หญิงสวยแซบอย่างฉัน

“ครับ เดี๋ยวพี่จะล้างเสร็จแล้ว”

“อ้อ ถ้างั้น...นิ้งรบกวนพี่เวกัสเด็ดพริกให้หน่อยได้ไหมคะ คือ...นิ้งใส่คอนแท็คเลนส์น่ะค่ะ ถ้ามือโดนพริกเวลาถอดมันจะแสบ ล้างเท่าไหร่ก็ยังแสบอยู่ดี” ฉันบอกเขาด้วยเสียงเกรงใจซึ่งพี่เวกัสก็หันมายิ้มแล้วก็พยักหน้ารับแบบผู้ชายใจดี

“อื้ม ได้ครับเดี๋ยวพี่ทำให้ เดี๋ยวตำให้เลยดีกว่าจะได้ไม่โดนมือ” พี่เวกัสพยักหน้ารับแล้วก็ใช้มือสาละวนกับการล้างน้องปูตัวใหญ่ที่ทำฉันน้ำลายไหลตั้งแต่เห็นน้องเขาครั้งแรก

“นิ้งไม่ได้รบกวนมากเกินไปใช่ไหมคะ รู้สึกไม่ดีเลยที่กล้ามารบกวนพี่เวกัสแบบนี้” ฉันบอกเขาเสียงเบามาก น้ำเสียงของฉันมันเต็มไปด้วยความเกรงใจจนพี่เวกัสต้องส่งรอยยิ้มอบอุ่นกลับมาให้

“ไม่หรอกครับ ช่วยกันนี่แหละสนุกดี” พี่เวกัสบอกพร้อมกับวางปูตัวสุดท้ายที่เขาเพิ่งล้างเสร็จลงที่ตะแกรงก่อนที่พี่เขาจะเดินยิ้มอารมณ์ดีมายืนข้างฉันแล้วหยิบพริกกระเทียมไปถือไว้ในมือ

“พี่ทำได้แต่คงปรุงไม่อร่อยนิ้งบอกแล้วกันนะว่าใส่อะไรเท่าไหร่” พี่เวกัสน่ารักจังเลยคะนิ้ง

“ได้ค่ะ เดี๋ยวนิ้งจะยืนกำกับเอง” ฉันยิ้มตอบแบบฉีกยิ้มให้พี่เขาแล้วเราก็เริ่มปฏิบัติการตำน้ำจิ้มบันลือโลกกันด้วยความสนุกสนาน

...มีพี่เวกัสอยู่ตรงนี้มันดีจังเลยค่ะ ไม่ได้ดีต่อใจนะคะแต่ดีต่อร่างกาย พี่เขาใช้ง๊าย~ ง่าย สบายมือสบายเท้าดี อ้อ! แล้วที่บอกว่าพี่เวกัสน่ารักนี่ไม่ได้หมายความว่าอีนิ้งไปหลงเสน่ห์เขานะคะ หมายความว่าเขาน่ารักที่ใช้ง่ายต่างหาก อิอิ ^o^