How much baby? ผู้ชายที่ฉันซื้อกินเป็นมาเฟีย

เจมี่ วีร่า

บท

ตั้งค่า

Intro

บทนำ

ปั๊ง! ปั๊ง! ปั๊ง!

"นี่คุณแสนยิงให้มันโดนหน่อยได้ไหม? ไม่ได้มาเล่นหนังอินเดียอยู่นะ!!!"

ใบหน้าสวยเฉี่ยวของจอมดื้อหันไปสั่งการคนข้างๆ เธอไม่ต้องการให้เหตุการณ์มันเกิดขึ้นซ้ำเป็นครั้งที่สอง รอบแรกที่พิการไปยังโชคดีแต่รอบนี้อาจไปหายมบาลได้เลย ด้วยความพุ่งทะยานของรถราวกับเหาะเหินบนอากาศ พอร์ชว่ามันอันตรายมากๆแต่ลูกปืนก็พร้อมย่ำกระหม่อมแล้วเช่นกัน

"...." คนปากหนักไม่ยอมปริปากพูดด้วยสักคำ ร่างหนาหันกระบอกปืนเล็งยิงรถที่ตามมาอีกนัด เหมือนคำสั่งการเมื่อครู่มาท้าทายสบประมาท มาเฟียหนุ่มไม่ยอมให้เธอหยามง่ายๆ

ปั๊งงงง!!!!!

แต่ก็ใช่ว่าจะยิงได้อย่างง่ายดายสะที่ไหนอีกคันขับซิกแซกหลบอย่างกับอะไรดี

"ถ้าไม่โดนสักทีฉันจะยิงเองนะคุณ มาบังคับพวงมาลัยหน่อย!!"

"ไม่ได้ คุณยิงเป็นหรือไง?" มาเฟียหนุ่มตึงคิ้วสงสัยปนไม่พอใจที่สาวข้างกายแปลกผิดมนุษย์มนาของเพศแม่เกินไป แถมปืนนี่ยังเป็นของเธออีก ผู้หญิงคนนี้อันตรายชะมัด

ปั๊ง!!!!!!

เอี๊ยดดด!!

เอี๊ยดด!

โคร้ม!!!!!!!!!

มาเฟียหนุ่มเล็งเข้าที่ล้อรถฝั่งตรงข้ามอีกครั้งจนยางรถรั่วเสียหลักไปชนต้นไม้ข้างทางไปในที่สุด ใบหน้าหล่อเหงื่อตกอย่างโล่งใจเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอข้างๆมาเสี่ยงชีวิตด้วยแบบนี้เลย

"หล่อจัง!!!" เสียงเล็กเอ่ยขึ้น ยกยิ้มราวกับภูมิใจในตัวเขามาก หญิงสาวขับรถไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนให้เจ้าของรถมาขับเพราะยังคงตกใจให้กับนาทีชีวิตเมื่อครู่ ได้แต่ขอบคุณนรกในใจไปแล้วที่ยังไม่รับตัวพอร์ชไปในตอนนี้

จนเธอไม่ทันฉุกคิด ผ่านไปราวๆสิบนาทีจึงต้องการทราบจุดหมายปลายทาง

"เย็นชาจังเลยนะคะคุณแสน พูดกับพอร์ชหน่อยซิ อุตส่าห์ช่วยชีวิตนะคะ!"

"ผมไม่ได้ขอให้คุณมาช่วย!"

'เก็บเศษแป๊ป หน้าแตกเพล้ง!!!'

"แต่พอร์ชเต็มใจช่วยคุณนะคะ" แต่เธอหน้าหนายิ้มโชว์ฟันขาวเรียงสวยอย่างชื่นมื่นระริกระรี้ที่กลายเป็นผู้มีพระคุณแบบยัดเยียด ไม่สนหรอกพ่อแสนสาหัส สมองอันชาญฉลาดกำลังหาข้ออ้างทวงบุญคุณอยู่ลึกๆ

"..." ใบหน้าหล่อบอกบุญไม่รับ ยังคงเป็นชายชาเย็นเย็นชาอีกตามเลย ทำราวกับว่าการช่วยเหลือของเธอเมื่อครู่เปล่าประโยชน์ ถ้าเป็นคนกวนๆคงพูดออกมาแล้วว่า 'ขอบคุณ แต่ทีหลังไม่ต้องเสือก' ทำนองนั้นเลย

"ว่าแต่บอกทางมาซิคะ รถน้ำมันจะหมดละนะ บ้านหรือคอนโดเอ่ย?"

"เดี๋ยวจะไปส่งคุณที่บ้าน ขอบคุณที่ช่วยผมไว้แล้วกัน!" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนิ่งๆ สุขุมอย่างตัดรำคาญแต่คนหน้าหนาไม่สะทกสะท้านใดๆ

"รับคำขอบคุณเป็นเตียงนอนอุ่นๆเท่านั้นค่ะ" ใบหน้าสวยเฉี่ยวหันมายิ้มระริกระรี้ให้กับมาเฟียหนุ่ม

"เหอะ!ผู้หญิงอะไร?" จนเขาไปไม่เป็น

ชาตินี้ทั้งชาติ เห็นจะมีผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่เคยพบเคยเจอนิสัยประหลาดๆแบบนี้มาก่อน คงมีคนเดียวบนโลกนี่แหล่ะ

"ผู้หญิงที่จริงใจไง ไม่เคยเห็นเหรอ?" หญิงสาวเอ่ยไปอย่างภาคภูมิใจทั้งที่อีกฝ่ายแทบจะบีบคอหอยหล่อนอยู่รอมร่อ เธอรู้แต่เขาไม่ทำหรอกเพราะเธอคือผู้มีพระคุณ

"บอกทางมาเดี๋ยวนี้ค่ะ?" มาเฟียหนุ่มแทบกุมขมับให้กับผู้หญิงก๋ากั่นคนนี้ เขายอมบอกทางโดยง่ายเพราะมองไม่เห็นทางออกใดๆ รู้สึกเหมือนโดนมัดมือชก เหมือนเห็บขึ้นหมา เหมือนปลิงเกาะขาอย่างไงอย่างนั้น ความรู้สึกอันหลากหลายจนทำให้อึดอัดใจ

กระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทางคือคอนโดหรู หญิงสาวดับรถ เดินตามร่างหนาเข้าไปภายในคอนโด ระหว่างที่ยืนอยู่ในลิฟต์ด้วยกันเธอก็คิดไปด้วยว่าเขาเป็นคนมีฐานะระดับหนึ่ง ขับรถญี่ปุ่นราคาเกือบล้านแต่อยู่คอนโดหรูหราหมาเห่าจัง

เอ๊ะ!หรือว่าเขาจะมีเสี่ยเลี้ยง เพราะว่าเจอกันทีไรก็เห็นแค่อยู่ที่สถานบันเทิงทุกที ทำงานเอ็นเตอร์เทนเเขกจนได้ดิบได้ดีเลยหรือนี่...

นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะพอร์ชรวยและเลี้ยงผู้ชายคนนี้ได้สบายๆ ปัญหาอยู่ที่เขาชอบผู้หญิงหรือเปล่า หากหญิงก็ได้ชายก็ดี พอร์ชอยากให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอเพียงคนเดียว

ติ๊ง!!!!!

ลิฟท์เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่บนชั้นที่สูงที่สุดของตึก ทำเอาหญิงสาวตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ หรูหราจนหมาพอร์ชคนนี้อยากเห่า วาสนาอิพอร์ชนัก อะไรที่ไม่เคยได้เห็นก็เห็นขึ้นมา การตกแต่งห้องเป็นสไตล์ยุโรปสีเทาทึบสลับขาวที่เป็นเฟอร์นิเจอร์สะส่วนใหญ่

ไม่รวยจริงทำแบบนี้ไม่ได้ ค่อนข้างขัดกับรถที่มีอยู่ในตอนนี้ แต่ชั่งเถอะอย่าหาเหตุผลจากคนปากหนัก ตอนนี้สายตาสอดส่องเพียงเตียงอุ่นๆที่โหยหาแล้วกัน

'เซ็กส์อันเร่าร้อนของเราครั้งแรกที่ผับ ครั้งนี้ที่คอนโด ครั้งต่อไปจะที่ไหนนะหุๆที่นี่ตลอดไปได้ป่าว'

____________

ชื่อตัวละคร+ความสัมพันธ์

พ่อพระเอก เควิน เรเนสัน

หัวหน้าแก๊งค์พยัคฆา ลูกครึ่งอิตาลี่

แม่พระเอกชื่อ ถิงถิง เรเนสัน ลูกครึ่งจีน

พระเอกเป็นแฝด2

พระเอก แสน แพททริค เรเนสัน

ลูกเสี้ยวอิตาลี่/จีน

น้องชายฝาแฝด เสือ พยัคฆา เรเนสัน

น้องสาว อันอัน พลอยชมพู เรเนสัน