[5] ค่าตัวคุณแสน

ช่วงสายของวันหลงเหลือเพียงร่างหนาที่นอนโดดเดี่ยวเดียวดายบนเตียงนุ่มสีแดงเพลิง มาเฟียหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนเพลียเพราะเพิ่งจะได้นอนเมื่อตอนฟ้าสางนี้เอง ทว่ามองหาคนข้างๆกลับไม่พบแม้แต่เงา 

แสน แพททริค กลับยิ่งงงเป็นไก่ตาเเตกเพราะหางตาเห็นแว๊บๆเหมือนแบงค์สีเทาจำนวนหนึ่งปึกทับกระดาษโน้ตเอาไว้ 

"เหอะ!"

ไม่คิดว่าหญิงสาวบริสุทธิ์จะใจกล้าบ้าบิ่นได้ถึงเพียงนี้เมื่อเขาคว้าเอากระดาษขึ้นมาอ่าน เธอไม่ได้รู้ว่าเขาเป็นใครและเข้าใจว่าจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นค่าเสียหาย

'ค่าห้องบนผับคงแพงเลยให้เงินเอาไว้ค่ะ แล้วก็ค่าตัวคุณด้วยนะ ไม่ต้องห่วงฉันเรื่องท้องเดี๋ยวจะไปซื้อยาคุมกินค่ะ จะซ้ำก็รีบโทรมา รออยู่นะคะจุ๊บนี่ช่องทางติดต่อของฉันค่ะคุณแสนสุดหล่อ'

เพียงแค่อ่านข้อความบนกระดาษแต่กลับเห็นหน้าของหญิงสาวลอยมาพูดข้างหู จนรู้สึกขนลุกแปลกๆกับพฤติกรรมราวกับแม่เล้าของเธอ แต่ชั่งเถอะเราอย่าได้เจอกันอีกเลยจะดีที่สุด ถึงแม้มาเฟียหนุ่มจะติดใจเต้าอวบสะโพกกลมงอนหุ่นน่าเอาอย่างไร เขาก็ไม่อยากฟังเสียงอันน่ารำคาญของเธอแม้แต่คำเดียว

เขาเก็บกระดาษเอาไว้เพราะจะให้ลูกน้องคนสนิทติดต่อคืนเงินค่าตัวของเขา นึกแล้วก็เจ็บใจที่เธอกล้ามากเห็นเขาเป็นไอ่ตัว

หลังจากนั้นมาเฟียหนุ่มก็รีบใส่เสื้อผ้าด้วยความโมโหที่ราวกับว่าโดนหยาม มันควรต้องเป็นเขาหรือเปล่าที่ให้เงินเธอ ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดยาวก้าวขาออกจากห้องนอนของผับหรู พอออกมาก็เจอเข้ากับน้องชายฝาแฝดพอดี

"อ้าวคุณมึงพี่แสนก็นอนที่นี่ด้วยเหรอ?" เสือ พยัคฆา เรเนสัน ที่เกิดออกมาดูโลกก่อนไม่กี่วินาทีจึงได้ชื่อเสือ พยัคฆาแปลว่าเสือและเป็นชื่อแก๊งค์ของบิดา ส่วนเขากลายเป็นพี่ถึงแม้จะเกิดทีหลังแต่มารดาถือเอาไว้ว่าต้องเป็นพี่ชายและชื่อของเขามารดาก็ตั้งให้ รวมทั้งชื่อของน้องสาวคนสุดท้องด้วย อันอัน พลอยชมพู เรเนสัน

น้องของเขาสนใจทำธุรกิจกลางคืนกันทั้งหมด ส่วนเสือทำหลายงานแบ่งเบาภาระผู้เป็นพี่และพ่อ แต่แสนไม่สามารถปลีกตัวทำงานอย่างอื่นที่เป็นธุรกิจได้เลย เขาต้องสานต่อเจตนารมณ์ของบิดาทั้งหมด

"อืม พรุ่งนี้มึงเข้าประชุมด้วยนะ" แสนเอ่ยเรียบๆแล้วควานหาบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงแต่ก็พบเพียงความว่าเปล่า

"เออๆ!" เสือพยักหน้างึกๆตกปากรับคำตามเนื้อตัวมีแต่รอยคิสมาร์คยิ่งกว่าโดนหมาฟัดมา

"แล้วมึงมาตรวจงานแต่เช้าจังวะ?" แสนเอ่ยถามน้องชายต่ออย่างรู้ทั้งรู้

"ตรวจอะไรหล่ะ จัดหนักทั้งคืนเพิ่งตื่นเนี้ย!" เสือปรายตามองสภาพแสนก็รู้ว่าเมื่อคืนนั้นไม่ต่างกัน สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ เราสองคนหน้าคล้ายกันมากแต่เสือจะมีไฝที่ใต้ตาข้างซ้ายเพิ่มเสน่ห์แห่งความกระล่อนขึ้นมาเป็นเท่าตัว

"ขอบุหรี่ตัวนึงดิ" นิ้วแกร่งยื่นมาที่เสือเพราะมันมีไม่ขาดอยู่แล้วของแบบนี้

"ไม่มี!!!" เสียงทุ้มตอบกลับอย่างราบเรียบ ไม่ได้กลัวเสียฟอร์มอะไรเลยถ้าต้องบอกทุกคนว่าไผ่หลิวไม่ให้สูบ เธอแพ้ควันบุหรี่จะให้เขาใจร้ายสูบได้ลงคอได้อย่างไร

"อะไรของมึง?" ผู้เป็นพี่คิ้วขมวดไม่เข้าใจพฤติกรรมผิดแปลก 

"สาวคนใหม่ไม่ให้สูบ" ใบหน้าระรื่นที่เฟรนลี่กว่าผู้เป็นพี่ไปไกลมากโขยิ้มเป้ยๆเมื่อนึกถึงหน้าเด็กสาวในห้องนอน เสือเป็นคนใจดี เป็นมิตร คารมดีมีหรือสาวน้อยใหญ่จะไม่ติด 

"เหอะ! นี่มึงเป็นหมาหรือมาเฟียวะเชื่องชิปหาย!?" อดตำหนิน้องชายไม่ได้จริงๆ หมดมาดมาเฟียไปแล้ว

"เป็นหมามั้งเมื่อคืนก็ท่าหมา" คนทะลึ่งเอ่ยขึ้นอย่างไม่เขินอายใดๆ

"ไอ่เหี้ย!" สบถคำหยาบอย่างหัวเสีย บุหรี่ก็ไม่ได้ไหนจะคำพูดเย้ยหยันจากมันเขาชักจะหมันไส้ ทำไมถึงต้องการความรักจากผู้หญิงขนาดนั้นกัน เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ทำให้รู้สึกรักจนไม่เข้าใจไอ่เสือมัน

"ไม่เหี้ยนะครับ เป็นคนดีรักจริงครับพี่ชาย ไม่เหมือนมึงหรอกปากหนัก เย็นชา ชาตินี้จะหาแฟนได้รึป่าวเหอะ!" เสือก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมพฤติกรรมอันน่ากลัว คนที่ไล่ตะเพิดผู้หญิงสวยๆเหมือนหมูเหมือนหมาก็แสน แพททริคนี่เอง

"ทำไมกูต้องหา?" เอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ แค่ทุกวันนี้เวลาก็แทบจะไม่มีอยู่แล้วจะหาเหาใส่หัวตัวเองอีกทำไม

"ก็แม่มึงรออุ้มหลานไง กูไปหล่ะต้องไปส่งเมียไปทัศนศึกษาที่ราชบุรีอีก" 

ถ้อยคำถัดมาทำเอาแสนคิ้วผูกอีกครั้ง

"หะ!!! เมียมึงอายุเท่าไหร่วะนั่น ระวังคุกนะเว้ย!?" เอ่ยเตือนด้วยความห่วงใย 

"กูน่าจะพูดผิด เขาเรียกว่าเหี้ยอะไรอะที่เด็กมหาลัยไปค่ายอะ!?" เพราะตอนเรียนลูกชายมาเฟียอย่างพวกเราไม่เคยร่วมกิจกรรมอะไรเลยด้วยซ้ำและพวกเขาไม่ได้เรียนที่ประเทศไทย มีอันอันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เรียนที่นี่

"กูจะไปรู้กับมึงไหม?" สองพี่น้องไม่ได้เข้าใจภาษาไทยมากนักหรอก เพียงแค่พูดได้ อ่านตัวพยัญชนะแปลกๆยังมีงงอยู่บ้าง

"เออ กูไปละ!" สิ้นเสียงก็เผ่นทันที แสนจึงเดินไปขึ้นรถหรูแล้วขับกลับคอนโด อาบน้ำแต่งตัวช่วงเที่ยงก็เข้าไปพบบิดาตามเคย

_______