ตอนที่1.พบเจอ

กลิ่นน้ำหอมฉุนจัดที่ลอยมาเข้าจมูก ส่งผลให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มือแกร่งหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมใส่เพื่อปิดบังดวงตาคู่คมเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาช้าๆ เมื่อคนมาใหม่เดินมายังจุดที่เขานั่งอยู่ ตาคมเข้มมองร่างแบบบางในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปมองใบหน้าสวย ที่บรรจงแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงอย่างสวยงาม มองปากกระจับคู่งามที่เคลือบลิปสติกสีเดียวกันกับชุด ก่อนจะไปหยุดที่ผมยาวสีประกายทองที่ดัดเป็นลอนใหญ่ นึกขัดใจกับสีผมของเธอ เขาชอบสีผมที่เป็นธรรมชาติมากกว่า

ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เมื่อถูกมองอย่างสำรวจตั้งแต่หัวจดเท้า ตากลมโตกะพริบถี่ๆ เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา ขนาดมีแว่นดำปกปิดเอาไว้ เธอยังรู้สึกถึงอำนาจของดวงตาคู่นั้น มือบางยกขึ้นไปเก็บผมที่ร่วงลงมาข้างแก้มขึ้นไปทัดหู รู้สึกประหม่ากับการมองของเขา

"คุณเพชรมาแล้วค่ะ"เสียงแม่บ้านที่ดังขึ้น เรียกสติหญิงสาวให้กลับมาอยู่กับตัว ตอนนี้เธอคือเพชรน้ำหนึ่งคู่หมั้นของเขา พลอยพัดชาคิดในใจ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างมีจริต ท่องไว้เธอคือเพชรน้ำหนึ่ง คือนางพญาที่สวยโดดเด่น ไม่ใช่นางซินก้นครัวคนเดิมอีกต่อไป

"กว่าจะเสด็จมาได้"น้ำเสียงทรงอำนาจที่เปล่งออกมาอย่างเย้ยหยัน ทำให้คนฟังใจไม่อยู่กับตัว กลัวเขาจับได้ว่าเธอคือตัวปลอม

"งานยุ่งน่ะค่ะ เลยมาช้า"พูดพร้อมกับเดินไปทิ้งสะโพกลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา นาทีนี้ไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว เมื่อกล้าเข้ามาเหยียบที่นี่ เธอก็ต้องเล่นไปตามบท หญิงสาวตกตะลึง เมื่อมือแกร่งยื่นมาจับแขนเธอ แล้วออกแรงกระชาก จนร่างบางเกยขึ้นไปบนตักของเขา อกอวบเบียดชิดไปกับอกแกร่ง มือข้างที่ว่างจับคางมนแล้วออกแรงบีบ ให้ริมฝีปากบางเผยอรับปากร้อน ที่จงใจประกบลงมาอย่างแรง แล้วบดขยี้หนักๆลงบนริมฝีปากของเธอ เพราะจับจังหวะไม่ถูก ผิวเนื้ออ่อนจึงกระทบกับฟันของเขาจนได้รับรสเลือด มือแกร่งบีบขยำลงบนสะโพกงามงอน ไอร้อนแผ่ไปทั่วผิวเนื้อที่ถูกสัมผัส ภารันเป็นคนเอาแต่ใจ เธอไม่รู้เลยว่าระหว่างเขากับเพชรน้ำหนึ่งลึกซึ้งกันแค่ไหน ดูจากการทักทายของเขา ก็พอจะเดาได้ว่า ระหว่างที่อยู่ที่นี่เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง มือหนาปล่อยเอวบาง เมื่อเธอเริ่มขัดขืนเพราะขาดอากาศหายใจ คิ้วหนากระตุกเมื่อเห็นอาการตื่นตกใจที่คนในอ้อมแขนแสดงออก ไหนจะดวงตากลมโตนั่นอีก ที่มองมาที่เขาด้วยสายตารังเกียจที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง

"ทำแบบนี้ฉันอายนะคะ"พูดพร้อมกับขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง เพราะเสียรูปทรงจากการกระทำของเขา

"เธอหน้าบางตั้งแต่เมื่อไหร่"คำพูดของเขาทำให้เธอหน้าชา เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นคู่หมั้นพี่สาว นอกจากนั้น เธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีกเลย

"ฉันเป็นผู้หญิงนะคะ"ตอบอย่างมีจริต เมื่อลุกออกจากตักกว้าง มานั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม

"ผู้หญิงที่กินผู้ชายเก่งอย่างเธอ ยังจะมียางอายอีกหรือ"

"คุณรัน!"ตวาดแหวออกไปอย่างลืมตัวเมื่อโดนดูถูก สาบานว่าคำพูดที่เธอได้ยิน คือคำพูดของคนที่รักกัน

"ฉันพูดอะไรผิด" ตอบด้วยท่าทางยียวน จนคนฟังนึกโมโห พยายามรวบรวมสติ นั่นสินะเขาพูดอะไรผิด เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าพี่สาวเธอทำตัวยังไง เวลาที่อยู่กับเขา

"เอาเป็นว่าที่ผ่านมาฉันจะลืมมัน ต่อจากนี้ฉันจะทำตัวใหม่ ฉันมาที่นี่เพื่อมาดูแลคุณ ตามที่เราตกลงกันไว้"หญิงสาวยื่นข้อเสนอให้เขา เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ขืนแสดงนิสัยของตัวเองออกมา เขาคงจับได้ว่าเธอคือตัวปลอม

ภารันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขาหักทั้งสองข้าง หลังจากผ่าตัดเขาก็ยังเดินไม่สะดวก จึงสั่งให้คู่หมั้นมาดูแล พี่สาวเธอปฏิเสธเพราะไม่อยากมาดูแลคนพิการ พลอยพัดชาจึงถูกเรียกตัวกลับมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาสวมรอยเป็นพี่สาว หญิงสาวปฏิเสธคำขอร้องในตอนแรก แต่เมื่อฟังเหตุผลของพ่อกับแม่ เธอจึงต้องจำใจตอบตกลง เพราะไม่อยากให้มีปัญหาเกิดกับครอบครัว การหมั้นของพี่สาว มีเรื่องของธุรกิจกับหนี้สินรวมอยู่ในนั้น เธอจึงปฏิเสธไม่ได้ พลอยพัดชากับเพชรน้ำหนึ่งเป็นฝาแฝดกันก็จริง แต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนกับฝาแฝดคู่อื่นๆ พลอยพัดชาอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในครอบครัว สิ่งที่เธอรับรู้และต้องทำตามก็คือ ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองกลายเป็นเพชรน้ำหนึ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุด แม้กระทั่งแผลเป็นที่แขนข้างซ้าย เธอก็ต้องมีให้เหมือนกับพี่สาว

ตาคู่คมจ้องคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ ไม่เจอกันแค่ไม่เท่าไหร่ เพชรน้ำหนึ่งเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรือ โดยเฉพาะสายตา ผู้หญิงคนนี้มักจะมองเขาด้วยสายตายั่วยวน เชิญชวนและท้าทาย แต่วันนี้เธอกลับมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า และที่ทำให้เขาแปลกใจมากที่สุดก็คือ เธอนั่งห่างจากเขาเกินหนึ่งไม้บรรทัด