บทที่5 - ต้อนรับเด็กใหม่

บทที่ 5

ต้อนรับเด็กใหม่

"หึ" เป็นแสงเหนือที่เหมือนจะสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างของนุ่มนิ่มตั้งแต่แรก จึงหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆคล้ายเป็นเรื่องสนุก

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว วันนี้ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว" ฮิวโก้กล่าวพลางเช็ดหยาดน้ำตาออกจากดวงหน้าให้เธออย่างอ่อนโยน โดยมีสายตาอิจฉาไม่พอใจของปันปันและผู้หญิงภายในโรงอาหารอีกหลายคนจับจ้องมองมาที่นุ่มนิ่มอย่างริษยา เกลียดชัง คล้ายอยากจะกระโจนเข้ามาฉีกกระชากร่างของนุ่มนิ่มเป็นชิ้นๆ เสียตอนนี้

"มึงทำแบบนี้ ระวังยัยนี่จะเดือดร้อนเพราะมึง" แสงเหนือกล่าวตักเตือนเพื่อนรักพลางปรายตามองปันปันและผู้หญิงรอบข้างที่คลั่งไคล้ฮิวโก้เอามากๆ

"ถึงเวลาเรียนแล้วเรารีบไปเข้าห้องเรียนกันเถอะ" ฮิวโก้เอ่ยปากชวนนุ่มนิ่มแล้วจูงมือเธอเดินตรงไปที่ห้องเรียน

"เด็กใหม่สวยดีนะ" น้ำใส เพื่อนสนิทของปันปันเอ่ยในขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องเรียนของตนพร้อมกับปันปัน

"จะพูดทำไม" ปันปันหันมาแยกเขี้ยวถลึงตาเขียวอย่างร้ายกาจ ก่อนจะหันไปมองฮิวโก้ที่กำลังเดินจูงมือนุ่มนิ่มอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก

"นายฮิวโก้นายแสงเหนือ" เสียงเข้มดุที่คุ้นเคยของอาจารย์ที่ปรึกษาดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ทั้งสามคนหยุดเดิน

"เวรกรรมทำงานเร็วจริงๆ" แสงเหนือเอ่ยพลางใช้มือหนาตบบ่าแกร่งของฮิวโก้เบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจแบบกวนๆ ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนผ่านหน้าฮิวโก้หายเข้าไปภายในห้องเรียนพร้อมผิวปากด้วยท่าทางสบายใจ

"เธอเอานุ่มนิ่มเข้าไปทำอะไรในห้องพักของพวกเธอ" อาจารย์ที่ปรึกษาเค้นถามฮิวโก้เสียงเขียวอย่างเอาเรื่อง พลางมองฮิวโก้และนุ่มนิ่มสลับกันอย่างจับผิด

"ไม่ได้ทำอะไร..ก็แค่...ต้อนรับเด็กใหม่" ฮิวโก้ตอบเว้นวรรคด้วยท่าทางชิลๆ ต่างจากนุ่มนิ่มที่ยืนขาสั่นเหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือจนเปียกชุ่ม

"ก็แค่ต้อนรับเด็กใหม่?" อาจารย์ที่ปรึกษาท้วนคำพูดของฮิวโก้ ทว่าฮิวโก้ก็ไม่ตอบคำถามใดๆของอาจารย์ที่ปรึกษาอีก เขาเดินยักไหล่ใส่อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างไม่ยี่หระ อีกทั้งยังเดินโอบกอดไหล่เล็กของนุ่มนิ่มเดินเข้ามาภายในห้องเรียนอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ให้มันได้อย่างนี้สิ" อาจารย์ที่ปรึกษาบ่นตามหลังพลางส่ายหน้าเบาๆอย่างเอือมระอา เอ่ยประโยคสุดท้ายอย่างแสนเวทนา "เธอจะรอดไปถึงปิดภาคเรียนที่สองไหมนุ่มนิ่ม"

"พักอยู่ที่ไหน" ฮิวโก้ที่หย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆนุ่มนิ่มได้สักพักแล้วเอ่ยถาม ชวนนุ่มนิ่มที่เอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบพูดคุยเพื่อทำความรู้จักเธอมากขึ้น ทว่าไม่ว่าเขาจะชวนเธอคุยยังไงเธอก็ยังคงเงียบกริบ ไม่ตอบสนองจนเขาหงุดหงิดและรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ค่าขึ้นมาในทันที

"ถ้าไม่ตอบฉันจะจูบเธอตรงนี้ต่อหน้าเพื่อนทุกคน"

"สุขุมวิท" คำขู่ของฮิวโก้ได้ผลเป็นอย่างดี ในจังหวะที่มือหนาสัมผัสที่ไหล่เล็ก จะกระชากตัวเธอเข้ามาจูบ นุ่มนิ่มก็รีบตอบอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว

"อยู่บ้านหรืออยู่คอนโด" ฮิวโก้รั้งท้ายทอยนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้ๆแผงอกแกร่งแล้วกดศีรษะเล็กให้ใบหน้าแนบแผงอกแกร่งของตน

"..บ้าน" นุ่มนิ่มตอบเสียงสั่นพยายามขยับตัวออกจากแผงอกแกร่ง

"บ้านพ่อหรือแม่" ฮิวโก้โน้มใบหน้าลงมาเอ่ยถาม พลางจุมพิตลงที่ท้ายศีรษะหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว

"...พ่อ"

"ตอนเช้ามาโรงเรียนยังไง"

"นั่งแท็กซี่มา"

"มาถูกเหรอ"

"มีจีพีเอสบอกทาง"

"นั่งแท็กซี่คนเดียวไม่กลัวโดนฉุดเหรอ"

"...กลัว"

"พ่อแม่ไปไหนทำไมไม่มาส่ง"

"ที่ทำงานของพ่อกับแม่อยู่คนละทางกับโรงเรียน"

"เธอก็เลยต้องนั่งแท็กซี่มาโรงเรียนเองเหรอ"

"ค่ะ"

"แล้วตอนเย็นกลับยังไง"

"เรียก Grab Car ให้เข้ามารับค่ะ" ฮิวโก้พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

"วันนี้ฉันมีธุระ ขับรถผ่านย่านสุขุมวิทพอดี"

"..."

"เธอจะติดรถฉันกลับบ้านก็ได้"

"กูเพิ่งรู้ว่าวันนี้มึงมีธุระแถวนั้น โคตรบังเอิญสัสๆ" แสงเหนือที่นั่งฟังตั้งแต่แรกเอ่ยแทรกคำหยาบคายขึ้นมาอย่างรู้ทันความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนรัก

"ไม่เป็นไรเรากลับเองได้" นุ่มนิ่มกล่าวปฏิเสธเสียงเบาแล้วหันมาสนใจหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มีข้อความของคุณแม่ของเธอส่งมาเมื่อกี้ ก่อนจะกดพิมพ์ข้อความตอบกลับไป โดยมีสายตายาวอย่างรู้อยากเห็นของคนข้างๆจ้องมองข้อความในแชตตลอดเวลา

"เธอเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกไม่ใช่รึไง เพิ่งเคยมาครั้งแรกก็จำทางได้แล้วเหรอ? ถนนกรุงเทพนะไม่ใช่ถนนต่างจังหวัดที่จะจำได้ง่ายขนาดนั้น" ฮิวโก้เอ่ยก่อนจะวางมือหนาลงบนศีรษะเล็ก ลูบเส้นผมดำขลับเบาๆอย่างอ่อนโยน ทว่าก็ถูกมือเล็กปัดออก

"หึ" แสงเหนือที่นั่งเล่นเกม Rov ในโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นมาเห็นจังหวะที่นุ่มนิ่มปัดมือหนาของเพื่อนรักออกจากศีรษะของเธออย่างไม่แยแสก็ถึงกับหลุดขำออกมา

"เมื่อกี้ฉันกับยัยนั่นยังไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า" นานนับสิบนาทีอยู่ๆ ฮิวโก้ก็กล่าวขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"มึงบอกเขาทำไม" แสงเหนือยกยิ้มมุมปากอย่างนึกขำพลางเอ่ยถาม

"-_-" ฮิวโก้ที่ถูกเพื่อนรักขัดคอตลอดทั้งวันก็ถึงกับหน้าบึ้งตึงทันที

"กลัวยัยตัวเล็กจะงอนรึไงถึงได้ร้อนตัวขนาดนี้"

"ไม่เสือกเรื่องของกูสักเรื่องมึงจะลงแดงตายรึไง" ฮิวโก้หันมาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรักอย่างรำคาญ ทว่าแสงเหนือก็ยักไหล่ใส่อย่างไม่สะทกสะท้าน

@เวลาผ่านไปสามชั่วโมง

"ขึ้นรถสิ" ฮิวโก้จับกระเป๋าสะพายหลังสีชมพูน่ารักของนุ่มนิ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินไปขึ้น Grab Car ที่จอดรอเธออยู่หน้าอาคารเรียน

"ไม่ขึ้น เรากลับบ้านเองได้" นุ่มนิ่มพยายามสะบัดกระเป๋าสะพายหลังออกจากมือหนา ทว่าด้วยขนาดต้วที่เล็กสูงแค่ใต้อกแกร่ง ไม่สามารถสู้แรงของฮิวโก้ได้ จึงถูกฮิวโก้จับยัดร่างเล็กของเธอเข้าไปนั่งบนเบาะที่นั่งข้างคนขับภายในรถลัมโบร์กีนี อะเวนตาโดร์ แอลพี 700-4 / เอส แอลพี 740-4 สีดำอย่างยากจะขัดขืน

"จะไปไหนกันเหรอ" ในระหว่างที่ฮิวโก้กำลังจะปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับเสียงเข้มคล้ายไม่พอใจของหญิงสาวอีกคนก็ดังขึ้นมาทำให้ทั้งคู่หันไปมองที่ต้นทางของเสียงพูดอัตโนมัติ

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ" ฮิวโก้ตอกกลับกระแทกหน้าปันปันอย่างไม่แยแสแล้วรีบปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งบนเบาะที่นั่งฝั่งคนขับ จากนั้นก็ขับเคลื่อนรถยนต์คันหรูมุ่งตรงไปที่หมู่บ้านของนุ่มนิ่มโดยที่เธอยังไม่ได้เอ่ยปากบอกเส้นทางไปที่บ้านของเธอเลยแม้แต่คำเดียวอย่างชำนาญคล้ายกับว่าเขาก็อยู่ที่หมู่บ้านเดียวกันกับเธออย่างไรอย่างนั้น

@หมู่บ้านจัดสรรเทอตี้

"ใช่หมู่บ้านของเธอไหม?" ฮิวโก้เอ่ยถามนุ่มนิ่มหลังจากที่ขับเคลื่อนรถมาถึงหน้าหมู่บ้านจัดสรรย่านสุขุมวิท

"ค่ะ" นุ่มนิ่มพยักหน้าด้วยความงุนงง เธอไม่ได้เอ่ยปากบอกทางเขาเลยสักนิด ทว่าทำไมเขาถึงขับรถมาที่หมู่บ้านของเธอถูกกัน

"หลังไหนบ้านเธอ ใช่หลังสุดท้ายรึเปล่า" เขาเอ่ยถามพลางขับรถเข้าไปจอดที่หน้ารั้วบ้าน หลังที่ใหญ่ที่สุดท้ายหมู่บ้านมุมสุด คล้ายกับว่าเขาเคยมาที่นี่ก่อนแล้ว

"ลงไปได้แล้ว"

"ค่ะ" นุ่มนิ่มยังคงทำหน้างุนงงแต่ถึงอย่างนั้นก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวอย่างลนลาน

"เดี๋ยว" ในจังหวะที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถ มือหนาก็จับเรียวแขนของเธอเอาไว้ก่อนทำให้เธอจำใจต้องหันหน้ามาสบตากับเขาอย่างไม่มีทางเลือก

"คะ?"

"เอาโทรศัพท์เธอมาให้ฉัน" เขาผายมือขอโทรศัพท์มือถือของเธอ ทว่าเธอกำโทรศัพท์มือถือตัวเองเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"อย่าให้ต้องพูดซ้ำ" เขาข่มขู่เธอครั้งที่นับไม่ถ้วน ทำให้เธอต้องจำใจวางโทรศัพท์มือถือลงบนฝ่ามือหนาอย่างไม่มีทางเลือก "รหัส?" เขาหันหน้าจอมือถือมาที่ใบหน้าของเธอเพื่อสแกนใบหน้า

จากนั้น ก็ทำการบันทึกเบอร์โทรของตัวเองลงในโทรศัพท์มือถือของเธอพร้อมกับกดพิมพ์บันทึกชื่อลงในโทรศัพท์มือถือ คำว่า ผัวน้องนุ่มนิ่ม และกดแอดไลน์แอดเฟซบุ๊กของเขา อีกทั้งยังเอาอินสตาแกรมของเธอมากดติดตามอินสตาแกรมของเขาเสร็จสรรพก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้เธอ

"ดึกๆ ฉันจะโทรหา"

"..." นุ่มนิ่มรับโทรศัพท์มือถือมาถือไว้ด้วยใบหน้าไม่พอใจ เธอพูดอะไรไม่ได้ ได้เพียงแค่บ่นในใจ ส่วนตัวแล้วเธอเองไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับโทรศัพท์ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

"กำลังด่าฉันในใจอยู่เหรอ"

"ปะ..เปล่า" นุ่มนิ่มสะดุ้งตกใจ เธอตอบออกไปตะกุกตะกัก ทึ่งกับสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

"ฉันฉลาดกว่าที่เธอคิดนะยัยหมูนุ่ม" มือหนาบีบจมูกเชิดรั้นเบาๆ "ปกติเธอนอนดึกรึเปล่า ยังไงคืนนี้ก็รอรับสายจากฉันก่อนค่อยนอน"

"..." หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรออกมาเธอเพียงแค่คิดในใจว่า แม้เขาจะโทรหาเธอเป็นร้อยครั้ง เธอก็จะไม่ยอมรับสายเขาเด็ดขาด

"ถ้าเธอไม่รับสายฉัน ฉันจะเผาบ้านเธอ" เขาข่มขู่เธออีกครั้ง ราวกับอ่านความคิดของเธอได้ ก่อนจะคว้าท้ายทอยของเธอขยับเข้ามาจุมพิตริมฝีปากหนาลงบนหน้าผากมนทำราวกับว่า เขาเป็นแฟนหนุ่มของเธออย่างไรอย่างนั้น

"ลงไปได้แล้ว" ทันทีที่นุ่มนิ่มเดินลงจากรถเดินหายเข้าไปภายในบ้าน ประตูรถของเขาก็ถูกมือปริศนาเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของเพื่อนรักพร้อมกับวาจากวนใจ

"มึงดูสนใจเด็กใหม่เป็นพิเศษนะ"

"มึงเป็นเจ้ากรรมนายเวรของกูรึไง" ฮิวโก้ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความรำคาญใช้หางตามองเพื่อนรักอย่างเบื่อหน่าย

"เออ กูก็อยากเป็นอยู่เหมือนกัน" แสงเหนือตอกกลับอย่างประชดประชันติดตลก "แล้วคืนนี้มึงจะลงแข่งรึเปล่า"

"มีอะไรเป็นเดิมพัน"

"เอวา หญิงคนใหม่ของไอ้มาร์ติน"