บทที่4 - ลูกเต๋าเสี่ยงทายชีวิต

บทที่ 4

ลูกเต๋าเสี่ยงทายชีวิต

"ยัยโง่" ฮิวโก้ว่าให้คนตัวเล็กก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมเรือนร่างกึ่งโป๊ให้เธอแล้วหันมาออกคำสั่งกับเพื่อนสนิท "มึงออกไปก่อน"

"มึงไม่เช็คของแล้วเหรอ" แสงเหนือเอ่ยถามด้วยเห็นว่าฮิวโก้กำลังลุกออกมาจากร่างเล็กเดินไปหยิบเสื้อนักเรียนที่พื้นกระเบื้องห้องนอนขึ้นมาสวมใส่

"ยัยโง่นี่ร้องไห้อย่างกับพ่อตายขนาดนี้มึงคิดว่ากูยังจะมีอารมณ์อยู่ไหม?"

"มึงไม่ลองเอามังกรของมึงอุดปากยัยเด็กใหม่ดูล่ะเผื่อจะได้หยุดร้องไห้" แสงเหนือเสนอความคิดติดตลกก่อนจะหันมาเก็บกล้องถ่ายวีดีโอเอาไว้ในลิ้นชักข้างโซฟา

"มึงออกไปได้แล้ว"

"หึ ไม่ให้กูอยู่เป็นพยานรักแล้วเหรอ" แสงเหนือกล่าวถามติดตลกพลางหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินตรงไปที่ประตู ก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายขำๆว่า "อย่าต้อนรับเด็กใหม่แรงเกินไปล่ะ เดี๋ยวจะเสียขวัญจนขอย้ายโรงเรียนหนีคนเหี้ยอย่างมึงซะก่อน"

"ฉันจะทอดลูกเต๋าเสี่ยงทายชีวิตของเธอ" ฮิวโก้กล่าวพลางเดินไปหยิบลูกเต๋าในลิ้นชักออกมา "ถ้าออกหนึ่ง วันนี้เธอรอด แต่ถ้ามันไม่ออกหนึ่ง วันนี้เธอต้องเป็นของฉัน" พูดจบประโยคก็ทอดลูกเต๋าทันทีโดยมีสีหน้าเป็นกังวลของหญิงสาวมองตามด้วยหัวใจที่สั่นไหวตาไม่กระพริบ

"หึ" ชายหนุ่มผายมือออกมาดูผลลูกเต๋าแล้วแค่นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินตรงเข้ามาบีบปลายคางมนอย่างแรง เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาประโยคเลือดเย็นดังนี้

"นับว่าเธอยังโชคดี แต่รอบหน้าถ้าลูกเต๋าไม่ออกหนึ่ง ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ฉันจะกระแทกเธอให้มิดลำจะขย่มเธอจนช้ำในตาย จะทำให้เธอระบมไปทั้งตัวชนิดที่ว่า ไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้เลยล่ะ"

"อึก ฮือๆ" หญิงสาวเอามือปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักหวาดกลัวกับประโยคเลือดเย็นของชายหนุ่มที่ก่นออกมา

"ที่เธอร้องไห้ เพราะเธอกลัวฉันจริงๆหรือแค่แอ๊บเพื่อเรียกราคาให้ตัวเองดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นวะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามคล้ายประชดประชัน เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อนักเรียนของตัวเองในตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เธอ สัมผัสเธออย่างหยาบกระด้างจนเธอรู้สึกเจ็บ ผิวแดงเถือกบริเวณที่เขาสัมผัส

"ถ้าไม่อยากโดนแกล้งก็เดินตัวติดฉันเอาไว้" ฮิวโก้เอ่ยบอกคล้ายออกคำสั่งกับคนตัวเล็กที่กำลังเดินตามหลังเขาออกมาจากห้องพักประธานนักเรียน โดยมีแสงเหนือเดินประกบหลังหญิงสาวตามมาอีกที

"ฮิวโก้" น้ำเสียงดุดันของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยเรียกชื่อของฮิวโก้ ทำให้ฮิวโก้และนุ่มนิ่มและแสงเหนือหันไปมองที่ต้นทางของเสียงนั้นอัตโนมัติ

"..." ฮิวโก้ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกชื่อเล่นของเขาคือ ปันปัน หญิงสาวเกรดสิบสองห้องสามเดินตรงเข้ามาหาเขาพร้อมกับน้ำใสเพื่อนสนิทของเธอ

"ยัยนี่ใคร?" ปันปันกอดอกเอ่ยถามจ้องมองนุ่มนิ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพลางแสยะปากเยาะอย่างเหยียดหยาม ทว่าก็ต้องชะงักกึกเมื่อเห็นเสื้อนักเรียนของฮิวโก้อยู่บนตัวของนุ่มนิ่ม

"เด็กใหม่เพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้" แสงเหนือเป็นคนตอบคำถามแทนฮิวโก้อย่างรู้งาน

"เด็กใหม่?" ปันปันเดินกอดอกตรงเข้ามาหานุ่มนิ่มอย่างเอาเรื่องทำให้นุ่มนิ่มขาสั่นหวาดกลัวเดินถอยหลังออกห่าง

"เอาถุงยางมารึเปล่า" ในจังหวะที่ปันปันกำลังจะผลักไหล่ของนุ่มนิ่มฮิวโก้ก็เอ่ยถามแทรกขึ้นมาก่อน ทำให้ปันปันหันมาสนใจที่ฮิวโก้

"ฉันพกมันติดตัวตลอด" ปันปันตอบเสียงแข็งแล้วเดินเข้าไปแนบชิดเบียดหน้าอกใหญ่เข้าหาแผงอกแกร่งของฮิวโก้อย่างไม่แคร์สายตาของใคร

"..." นุ่มนิ่มที่เห็นทั้งสองคนดูสนิทแนบเนื้อกันก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่กลางหัวใจทันที นัยน์ตากลมโตอยู่ๆก็เศร้าสร้อยสั่นระริกขึ้นมาอย่างหาเหตุผลไม่ได้

"ฝากด้วย" ฮิวโก้หันมาพูดกับแสงเหนือเขาปรายตามองดวงหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำเพียงนิดแล้วเดินนำปันปันไปที่ห้องน้ำชาย

"ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว รีบไปกินข้าวเถอะ" แสงเหนือเอ่ยพลางจับเรียวแขนเล็กของนุ่มนิ่มเดินตรงเข้าไปภายในโรงอาหาร ทว่านุ่มนิ่มก็เอาแต่หันไปชะเง้อมองฮิวโก้ที่เพิ่งเดินหายเข้าไปภายในห้องน้ำชายพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยเมื่อครู่

"ฮิว" ปันปันเอ่ยเรียกชื่อเล่นของฮิวโก้สั้นๆอย่างสนิทสนมทำให้ฮิวโก้ที่กำลังรูดซิปกางเกงนักเรียนลงตวัดตามองอย่างไม่ชอบใจ

"อย่าเรียกฉันแบบนั้น"

"ขอโทษ" ปันปันเอ่ยขอโทษแล้วสวมกอดเอวสอบเอาไว้แน่นอย่างออดอ้อน "นายชอบยัยหน้าจืดนั่นใช่ไหม"

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ" ฮิวโก้ดันใบหน้าสวยออกห่างจากหน้าท้องแกร่งคล้ายรำคาญ

"นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย"

"เอาถุงยางมา" ฮิวโก้ผายมือขอถุงยางอนามัยทำให้ปันปันล้วงเอาถุงยางอนามัยในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนลายสก๊อตสีน้ำเงินออกมาวางบนฝ่ามือหนาของฮิวโก้อย่างว่าง่าย จากนั้นฮิวโก้ก็ใช้ปากฉีกถุงยางอนามัยอย่างชำนาญ

"นายก็รู้ว่าฉันชอบนาย" ปันปันเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อนวอน ทว่ากลับดูแข็งกร้าวอยู่ดี

"แล้วไง"

"ฉันไม่ชอบให้นายอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นโดยเฉพาะกับยัยเด็กใหม่นั่น"

"อย่าทำตัวน่ารำคาญ"

"อย่ายุ่งกับอีนั่นได้ไหม"

"..." ฮิวโก้ชะงักไปเล็กน้อย เขาตวัดตามองปันปันคล้ายไม่ชอบใจกับสรรพนามที่ปันปันเรียกนุ่มนิ่ม

"ได้ไหม?" ปันปันเขย่าท่อนแขนแกร่งเร่าๆ พยายามรบเร้าให้เขาไม่เข้าไปยุ่งไปนุ่มนิ่มอย่างเอาแต่ใจจนเขารู้สึกรำคาญเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

"แล้วทำไมฉันถึงต้องยอมทำตามที่เธอขอ" ฮิวโก้จิ๊ปากหงุดหงิดแล้วโยนถุงยางอนามัยในมือทิ้งอย่างไม่ใยดี

"ฉันรักนาย" เมื่อเห็นว่าฮิวโก้แสดงอาการหงุดหงิดออกมา ปันปันจึงรีบเข้าไปสวมกอด

"ฉันไม่ได้รักเธอแล้วก็ไม่เคยรัก" ฮิวโก้ยังคงปฏิเสธเธอเหมือนทุกครั้งอย่างไม่รู้สึกอะไร เขาพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะกล่าวประโยคถัดมา "ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันก็ดีมากแล้ว เธออย่าทำให้ฉันรำคาญเธอไปมากกว่านี้จะดีกว่า"

"รำคาญเหรอ แล้วที่เราสองคนมีอะไรกันแทบทุกวันไม่ได้ทำให้นายรู้สึกกับฉันบ้างเลยเหรอ"

"ฉันว่าเธอควรไปถามคำถามนี้กับไอ้เหนือจะดีกว่ามาถามฉันนะ"

"..."

"ไอ้เหนือมันเป็นผู้ชายคนแรกของเธอไม่ใช่เหรอ เธอไม่ชอบมันรึไง"

"ที่ฉันเข้าหาแสงเหนือก็เพราะว่าฉันชอบนาย ฉันอยากให้นายสนใจฉัน ฉันอยากอยู่ใกล้ๆนายอยากรู้จักนายให้มากขึ้น เรื่องนี้นายเองก็รู้ดี"

"ชอบฉันแต่นอนกับเพื่อนฉัน?" ฮิวโก้ถามสวนกลับไปอย่างเย้ยหยัน ตลกกับสิ่งที่เธอเอื้อนเอ่ยออกมา หากเธอจริงใจที่จะเข้าหาเขาอย่างบริสุทธิ์ใจตั้งแต่แรกก็ไม่จำเป็นเลยที่เธอจะต้องเอาตัวเข้าแลกโดยผ่านการร่วมหลับนอนกับเพื่อนสนิทของเขาอย่าง แสงเหนือ

"..." ปันปันนิ่งเงียบไม่ต่อปากต่อคำ เพราะสิ่งที่ฮิวโก้เอ่ยออกมานั้นมันคือเรื่องจริงที่เธอได้ทำผิดพลาดไป จริงๆ

"หึ ทำตัวน่าสมเพช" ฮิวโก้แสยะยิ้มมุมปากหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆอย่างขบขันพลางรูดซิปกางเกงนักเรียนขึ้นมา หมดอารมณ์ที่จะสารสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงอย่างเธอ

"...แสงเหนือไม่ได้ชอบฉัน" นิ่งไปสักพักกว่าที่เธอจะเอ่ยออกมา

"มันเคยชอบเธอ"

"..."

"ผิดที่เธอดันร่านไปทั่ว"

"..." ปันปันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามประโยคถัดมา "นายกับอีหน้าจืดนั่นได้กันแล้วใช่ไหม"

"..." ฮิวโก้ดันลิ้นหนาเข้าหากระพุ้งแก้มอย่างไม่ชอบใจ เขาไม่ชอบให้ใครมาถามเรื่องส่วนตัว

"ฉันเห็นมันใส่เสื้อของนาย"

"ไม่ต้องเสือกเรื่องของฉัน" กล่าวจบประโยคเลือดเย็นก็เปิดประตูห้องน้ำเดินจ้ำอ้าวออกมาตรงไปที่โรงอาหาร เดินไปที่โต๊ะทานอาหารที่มีนุ่มนิ่มและแสงเหนือนั่งทานมื้อเที่ยงกันอยู่

"อิ่มรึยัง" ฮิวโก้เข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆนุ่มนิ่มพลางเอ่ยถามเธอ

"..." ทว่าเธอก็เงียบไม่ตอบ

"ถามทำไมไม่ตอบ"

"..." นุ่มนิ่มก้มหน้าเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นขอบตากลมโตแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้

"เป็นใบ้รึไง" ฮิวโก้ว่าให้ แล้วจับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับตน เขามองลึกเข้าไปนัยน์ตากลมโตแดงก่ำใสซื่อคู่นั้นของเธอ มือหนาเช็ดหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยแผ่วเบา

โดยที่ฮิวโก้เองก็ไม่รู้สึกตัว ว่าตนเองนั้นกำลังทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับใคร ต่อหน้าเพื่อนๆและน้องๆภายในโรงอาหาร การกระทำที่อ่อนโยนของเขาเล่นทำเอาทุกคนภายในโรงอาหารต่างเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ

"เป็นอะไร โกรธที่ฉันแกล้งเธอ?"