3.เขาช่วยฉันอีกครั้งแล้ว

3.เขาช่วยฉันอีกครั้งแล้ว

ฉันแต่งตัวสวยพริ้งเลยวันนี้ ชุดกระโปรงสั้นแบบเกาะอกโชว์ขาอ่อนเล็กน้อย สีแดงเลือดหมูเหมือนไวน์เสริมความมั่นใจให้ตนเอง รายละเอียดมีดอกกุหลาบห่อหุ้มล้อมรอบชุด เนื้อผ้าชีฟองหนาอย่างดี

ผู้คนพบเจอคงเห็นความให้เกียรติสถานที่อยู่บ้าง ให้ความรู้สึกน่าหลงใหลแก่ผู้พบเห็นได้ง่าย ชุดนี้แหละดีมากจริงๆ แต่งหน้าทาปากเรียบร้อยแล้ว ออกจากห้องด้วยความเร็วจี๋

เนื่องจากยังไม่ได้คุยกับเพื่อนรักเลย หากเธอรู้คงโกรธฉันมากแหละ ด้วยความที่ฉันมีนิสัยมองโลกในแง่ดีเสมอ จึงไม่ค่อยเจนโลกหากโดนใครหลอก แต่การจะคอยพึ่งพาเพื่อนตัวเองก็ไม่ใช่เรื่อง

ถ้าเธอไม่อยู่ประเทศนี้คอยช่วยแก้ปัญหา มีหวังฉันได้ขุดรูอยู่คนเดียวเพียงลำพัง เพราะอยากเปิดประสบการณ์ใหม่สักครั้ง ถึงต้องแอบลงมาเรียกใช้รถบริการแบบส่วนตัว ตรงด้านล่างคอนโดมิเนียมแห่งนี้

ช่วงเวลายามเย็นฉันยังชะโงกหน้าเฝ้ามอง เรือสำราญขนาดใหญ่ ไม่รู้เมื่อไหร่จะเข้ามาจอดเทียบท่าสักที ยืนคอยนานจนโทรศัพท์เริ่มมีเสียงเรียกเข้า จากคุณสายพิณคาดว่าไปหาที่ห้องแล้วแต่ไม่เจอ

ฉันตั้งใจแน่วแน่แล้ว ถ้าขึ้นเรือจะสารภาพบาปให้เพื่อนซี้ได้รับฟังว่าอยู่ไหน ไม่กี่อึดใจเรือลำใหญ่แล่นมาจอด พอสะพานข้ามทอดลงมาให้ลูกค้าที่ยืนรอ จึงเตรียมก้าวขาขึ้นเชิดหน้าอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

"นี่เลขตั๋วขึ้นค่ะ" ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมยิ้มหวานแสดงหน้าตาระรื่น ยืนสนทนากับคนตรวจสอบตั๋วเขาให้ผ่านไปได้ เนื่องจากไม่มีปัญหาอะไร ฉันกำลังจะได้เจอผู้ชายที่คุยกันมานานหลายเดือนแล้ว อยากเห็นตัวจริงเขาจะหล่อเหมือนในรูปโปรไฟล์ไหมนะ

เดินละเมอเพ้อพกราวกับฝันหวาน ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกของการมีความรักเลย ขณะนั้นเองความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นรบกวนภายในจิตใจ ใบหน้าแดงก่ำรู้สึกเขินอายยิ้มกว้างไม่ยอมหุบเลยสักนิด ใกล้เหมือนคนบ้าเต็มทีแล้วสินะ

ก้าวย่างตามทางเดินไปเรื่อยพร้อมกับหัวใจพองโต มันเต้นแรงแทบล้นทะลักออกมาจากหน้าอกแล้ว ความตื่นเต้นทำให้ฉันมีอาการแปรปรวน หยิบโทรศัพท์กดหาเขาโดยไม่ลังเลอะไร เพราะในเมื่อมาแล้วก็ต้องแสดงตัวสิถึงจะถูก

"ขอโทษนะครับ ใช่แฮมสเตอร์ไหมครับ" มีผู้ชายเข้ามาทักทายเป็นภาษาต่างชาติ นาทีนั้นแทบจะเป็นลมนอนกลิ้งพื้นเรือเลยค่ะ รูปพรรณสัณฐานช่างไร้ที่ติจริงๆ เล่นทำให้รัศมีความน่ารักอันเจิดจรัสของฉัน มันแผ่วลงแทบดับสิ้นทันตาเห็นเลย

"ไรอันเหรอคะ" ฉันถามกลับเป็นภาษาเขาด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม เม้มริมฝีปากแน่นกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ไม่กล้าสบสายตาคนตรงหน้าเลย กลัวตัวเองจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้

"ตามผมมาครับ" เขาพยักหน้ารับก่อนจะยื่นฝ่ามือหนามาให้สัมผัส หล่อจนแทบอยากจะกรี๊ดกร๊าดเสียงดังสนั่นลั่นเรือ แต่กลัวคนอื่นจะมองว่าฉันบ้าเลยไม่กล้าทำ

พวกเราทานข้าวอย่างอร่อย ชมวิวทิวทัศน์กับบรรยากาศสุดโรแมนติก เขาดูสุภาพกว่าที่คิดไว้มากเลย ไม่รู้ฉันดื่มไวน์มากเกินไปหรือเปล่า สายตาเริ่มจะมองเห็นได้พร่าเบลอสุดๆ

"ไปพักที่ห้องผมก่อนเถอะ อาการไม่ค่อยดีอาจจะเมาเรือก็ได้นะครับเนี่ย" เขาพูดพร้อมลุกขึ้นยืนรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างกาย พาไปห้องพักเขาด้วยความเร็ว

รับยามาทานคู่กับน้ำเปล่า แต่คล้ายว่ายิ่งร้อนรุ่มขึ้นจากเดิมอีก ร่างกายเหมือนโหยหาบางสิ่งบางอย่างซึ่งบอกไม่ถูก นอนหลับตาพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่งเพื่อข่มอารมณ์ แต่อีกฝ่ายคงคิดว่าหลับสนิทแล้ว เพราะฉันไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดเดียว

"เหยื่อรายนี้หลอกง่ายดายเหลือเกิน ช่วยโอนเงินให้ผมด้วยนะครับ จะมารับคนกี่โมงอยู่ห้อง 403" คล้ายว่าเขากล่าวผ่านโทรศัพท์ เนื่องจากไม่ได้ยินเสียงคู่สนทนา แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่ควรจะรับฟังเข้า จึงนอนนิ่งแข็งทื่อคิดหาทางช่วยเหลือตัวเอง

"โธ่เอ๊ย! จะอยากมาเข้าห้องน้ำอะไรตอนนี้ด้วยวะ!" เขาสบถเสียงดังอย่างหงุดหงิด เหมือนว่าไอ้คนที่จะรับฉันไปนั้น เขากำลังจะเดินทางมาถึงในไม่ช้าสินะ

พอได้ยินเสียงไอ้คนเลวมันเข้าห้องน้ำแล้ว ฝืนพยุงร่างกายแทบจะไร้เรี่ยวแรงเดิน ลุกขึ้นออกจากห้องพักเพื่อหนีไปซ่อนตัว มันคงยังไม่ทันรู้ตัวหรอกเพราะหน้าต่างห้องพัก

เปิดกว้างเสียงลมจากแม่น้ำที่คอยพัดโหมกระหน่ำ กลบเสียงประตูปิดลงได้เป็นอย่างดี ฉันพยายามมองไปข้างหน้าด้วยดวงตาพร่าเบลอ สุดทางเดินเหมือนจะเป็นห้องซาวน่า จึงเปิดเข้าไปแอบทันที

"ใครกล้ามารบกวนวะ! กูสั่งให้ดูต้นทางแต่เสือกเข้ามาโดยไม่เคาะมีอะไร" เขากล่าวด้วยเสียงแหบพร่าตวาดเสียงดังลั่น เขาค่อยๆ หันใบหน้าหล่อคมเข้มมามองอย่างว่องไว ฉันเห็นเขาก็ตกใจอยู่ไม่น้อย คนนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวตรงหน้ากับแผงหน้าอกล่ำ คือคนเดียวกับไอ้พี่โรคจิตที่เคยช่วยฉันเอาไว้

"ช่วยหนูด้วยค่ะ~ โดนหลอกพามาขายตัว หนูขอหลบด้วยหน่อยเดี๋ยวก็ไปแล้ว พี่อย่าโวยวายข้างนอกไม่มีลูกน้องพี่เลยค่ะ" ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทรุดตัวล้มลงกับพื้นภายในร่างกายก็ร้อนระอุ บรรยากาศห้องซาวน่ามันอบอ้าวจนแทบหายใจไม่ออก

"เฮ้ย~" น้ำเสียงยานคางเข้ามายังภายในโสตประสาท หลังจากนั้นสติเหมือนวูบดับลงอย่างรวดเร็ว จนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่พอสัมผัสได้ถึงความเย็นวูบวาบจึงพูดออกมาก่อนจะตื่น

"เย็นดีจังเลย~" ฉันกล่าวด้วยเสียงอู้อี้ลืมตาขึ้นพร้อมปรับม่านสายตาตนเอง กลิ่นบุหรี่โชยมาเป็นระยะตามสายลม ห้องพักนี้ใหญ่มากๆ เกือบจะเทียบห้องคอนโดที่ฉันอาศัยได้เลยแหละ

ก้มเห็นตัวเองเหลือเพียงแค่ชุดชั้นในสองชิ้น หน้าแทบจะมืดเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงระเบียง เขาเป็นผู้ชายเนี่ยสิ! ลุกขึ้นหยิบผ้านวมมาห่อตัวเดินไปหาเขาทันที

"พี่คะ~ ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วขอตัวไปก่อนนะคะ" ฉันกล่าวอำลาเขาแต่อีกฝ่ายเหยียบชายผ้านวมเอาไว้ ร่างกายจึงเซถลาล้มลงกลิ้งบนพื้นเพราะขามันสะดุด

"ไม่ให้ไป!" เขานั่งยองโน้มใบหน้ามาพูดคุยด้วย ฉันเอียงคอพร้อมหรี่ตามองเขา ก่อนจะพูดจาประชดประชันเพราะรู้สิ่งที่เขาต้องการ

"จะหอมแก้มค่าช่วยเหรอคะ มาสิหนูจะได้รีบไป" ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เบื่อคนช่วยชีวิตผู้นี้เสียจริง ฝ่ามือหนาสัมผัสแก้มป่องแผ่วเบาก่อนจะพูด

"สนใจลองมาเป็นเด็กเสี่ยฮันไหมล่ะ?" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แววตาคมฉายความเอาจริงเอาจังกับคำพูด

"ไม่เอาหรอกค่ะ พี่ผมสีน้ำตาลไม่ใช่สีทอง หนูชอบผู้ชายต่างชาติ พี่ไม่ใช่สิ่งที่หนูตามหา~" ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงใสซื่อบริสุทธิ์ แววตามีแต่ความไร้เดียงสา เขาหัวเราะลั่นกับคำตอบเธอ ยิ่งทำให้เขาหลงใหลหนัก มากกว่าพวกผู้หญิงที่เขาเคยพบเจอเสียอีก

"ถ้ามันเรื่องแค่นั้นเอง เสี่ยยินดีกลับไปทำสีผมที่หนูต้องการให้ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรสักหน่อย~" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเลิกคิ้วสูงจ้องเธอ คล้ายจะรอฟังเงื่อนไขจากคนตัวเล็กตรงหน้า

"เป็นเด็กพี่ได้อะไรคะ เงินทองหนูก็หาเองได้~" ฉันกล่าวถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ มือเล็กเท้าแก้มป่องใช้ข้อศอกยันพื้นนอนตะแคง จ้องคนตรงหน้าอย่างไม่คาดหวังอะไร เพราะอายุพึ่งจะบรรลุนิติภาวะได้ไม่นานเอง

ใครมันจะกระโดดลงหลุมโศกนาฏกรรมกัน ไม่ว่าจะเป็นพวกซีรีส์หรือนิยายน้ำเน่า ฉันดูและอ่านมาเยอะ ปฏิภาณอันแน่วแน่ที่ไม่ยอมกินน้ำใต้ศอก ฉันต้องยึดมั่นอย่างแน่นอนเพื่อแสดงจุดยืนตนเอง

"จะได้ไม่ต้องวิ่งหนีไอ้พวกสัตว์ร้าย~ คงไม่ได้โชคดีเจอกันตลอดหรอกครับ วันนี้อาจจะรอดแต่ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้จะรอด เสี่ยไม่บังคับหนูหรอกนะครับ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนดูน่ากลัวชะมัด ให้คิดในแง่มุมฉันก็ปวดศีรษะมากอยู่เหมือนกันนะ การเอาตัวรอดจากพวกผู้ชายเฒ่าหัวงูไม่ง่ายเลย ไหนจะไอ้เวรไรอันคิดเอาฉันมาขายอีก

"นานแค่ไหนเหรอคะ รายปีรายเดือนหรือรายวัน แล้วพี่จะช่วยตามล่าผู้ชายคนหนึ่งให้หนูได้ไหมคะ" ฉันกล่าวถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อคล้ายคล้อยตามเขา แต่ยังไม่ลืมความโกรธแค้นเกือบไร้อนาคต เพียงเพราะนัดเจอคนไม่ดีเข้าน่ะสิ

"ให้หนูได้ทุกอย่างที่ต้องการแม้กระทั่งเรือลำนี้เลย ขอแค่ทำตัวน่ารักตอนอยู่ด้วยกันก็เพียงพอแล้ว อืมถ้าอยากได้อะไรขอแค่พูดออกมาเสี่ยพร้อมเปย์" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เหมือนสิ่งที่เอ่ยมาสามารถทำให้ได้หมด อย่างกับเสกอะไรก็ได้ทั้งนั้น