ตอนที่ 1

-4 ปีที่แล้ว-

“กูกับมึงก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่จะขยับเป็นแฟนสักทีวะ” เพลิง ชายหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาดี ที่กำลังอยู่ในชุดนักเรียนมอปลายชายเสื้อหลุดลุ่ยกำลังนั่งพูดอยู่กับหญิงสาว บริเวณสวนหย่อมหลังโรงเรียน

“กูไม่อยากเป็นแฟนกับมึง เดี๋ยวได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า” ลาวา ตอบ

กลับอย่างไม่คิดอะไร ขณะที่กำลังเปิดอ่านหนังสือเรียนอยู่

เธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย เรียนดี กีฬาเด่น มีรุ่นพี่ รุ่นน้อง และรุ่นเดียวกันตามจีบหลายคน แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะคนที่เธอชอบมีเพียงแค่ผู้ชายตรงหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าจะเสียความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมาตั้งแต่เด็กๆ

“กูจะไม่ทำให้มึงต้องร้องไห้ กูสัญญา” เพลิงบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ลาวามองเพลิงเล็กน้อยพลางครุ่นคิด

“ได้ กูจะลองดู” ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรถึงตอบกลับไปแบบนั้น แต่สิ่งที่เธอคิดได้อย่างชัดเจนคือ ไม่ลองก็ไม่รู้

ในเมื่อมีโอกาสที่เธอจะได้คบกับคนที่เธอชอบเธอก็จะรับโอกาสนั้นไว้…

-ปัจจุบัน-

หน้าตึกคณะวิศวะกรรมฯ

“ยังไม่กลับอีกเหรอชะนี” ตุ้ยนุ้ย เพื่อนสนิทร่างชายแต่ใจเป็นหญิงเดินเข้ามาถามลาวาที่นั่งรอแฟนของเธอหน้าตึกคณะ

ตุ้ยนุ้ยเป็นเพื่อนที่สนิทและรู้ใจลาวามากที่สุด ยามใดที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจก็จะมีตุ้ยนุ้ยคอยอยู่ข้างๆ เสมอ ตุ้ยนุ้ยมักจะชอบเรียกลาวาว่าชะนีแทนเรียกชื่อของเธอ ซึ่งลาวาเองก็ไม่ได้โกธรอะไร นี่เป็นสิทธิพิเศษของเธอที่ตุ้ยนุ้ยมอบให้ เพราะตุ้ยนุ้ยมักจะไม่เรียกใครว่าชะนีนอกจากเธอคนเดียว

“อืม” ลาวาพยักหน้าพร้อมกับตอบรับในลำคอสั้นๆ ตุ้ยนุ้ยมองลาวา ก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ

“รอเพลิงอยู่หรือไง” เพลิง ที่ตุ้ยนุ้ยพูดถึงก็คือแฟนของลาวาที่คบกันมาถึง 4 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าทั้งคู่อาจจะคบกันนานแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรักกันมากเช่นกัน

“ใช่” ลาวายังคงตอบกลับมาสั้นๆ ขณะที่สายตาก็กำลังสอดส่องมองหาแฟนของเธอ

“กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวกูไปส่ง” ตุ้ยนุ้ยพูดบอกออกมา ถ้าหากเพลิงจะมารับลาวาจริงป่านนี้ก็คงต้องโผล่หน้ามาแล้ว เพราะลาวานั่งรอเพลิงตรงหน้าคณะตั้งแต่ที่แยกกับตุ้ยนุ้ย เพราะตุ้ยนุ้ยต้องไปคุยงานกับอาจารย์เลยไม่ได้รอเป็นเพื่อน ตอนแรกตุ้ยนุ้ยก็คิดว่าถ้าคุยงานเสร็จแล้วออกมาคงจะไม่เจอลาวานั่งอยู่ แต่ที่ไหนได้เธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

“ไม่ต้องรอมันหรอก ถ้ามันมามันก็มาตั้งนานแล้ว” ตุ้ยนุ้ยไม่อยากจะพูดออกไปแบบนั้น ถ้าหากลาวาไม่นั่งรอเพลิงร่วม 3 ชั่วโมงแล้ว

“เพลิงมันคงติดธุระแหละมั้งเดี๋ยวคงมา มึงกลับไปก่อนเถอะ” ตุ้ยนุ้ยเบะปากมองบนทันทีที่ลาวาพูดออกมา กี่ครั้งแล้วที่ตุ้ยนุ้ยได้ยินแบบนี้ มันเป็นเพียงแค่คำพูดที่ลาวาใช้ปลอบใจตัวเอง เธอเป็นคนที่เข้มแข็งมากถ้าหากเธอไม่ไหวจริงๆ ความอ่อนแอของเธอถึงจะเผยออกมาให้ตุ้ยนุ้ยได้เห็น

“ไม่ กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงนี่มันเย็นแล้ว เดี๋ยวเกิดอะไรไม่ดีขึ้น” ตุ้ยนุ้ยปฏิเสธ ลาวาก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมาอีก จนกระทั่งมีกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินผ่านหน้าเธอไป

พรึบ!

ลาวารีบลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งตามกลุ่มนั้นไป ตุ้ยนุ้ยเองก็วิ่งตามลาวาไปเช่นกัน

“บาส!!” ลาวาเรียกชื่อของผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนั้นเสียงดัง เจ้าของชื่อก็หันมามองพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขา

“มีอะไรเหรอลาวา”

บาสถามอย่างสงสัย ลาวาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของบาสอย่างหอบเหนื่อย

“เพลิง...อยู่หรือเปล่า” ลาวาถามออกไปด้วยเสียงที่ขาดหาย บาสหันไปมองหน้ากับเพื่อนของเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองที่ลาวา

“เอ่อ...เพลิงกลับไปตั้งแต่ 3 ชั่วโมงที่แล้วอ่ะ” บาสตอบกลับ เขาเห็นเพลิงไปกับผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่ตอนบ่าย 2 แล้ว แต่เขาก็ไม่อยากจะบอกออกไปแบบนั้น เพราะรู้ว่าลาวาเป็นอะไรกับเพลิง

“อืม...ขอบคุณนะ” ลาวาฝืนยิ้มออกไป

บาสก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปกับกลุ่มเพื่อนของเขา

“ป่ะกลับบ้าน” ตุ้ยนุ้ยเอื้อมมือไปจับมือของลาวามากุมเอาไว้

ก่อนจะพาเธอไปยังลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ที่รถของเขาจอดเอาไว้

ลาวาเปิดประตูเข้าไปในคอนโดที่เพลิงซื้อเอาไว้อยู่กับเธอ เธอเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีรูปคู่ของเธอกับเขาแปะตามผนังเต็มไปหมด เธอมองไปที่รูปเหล่านั้นก่อนจะล้มตัวนอนหงายไปบนเตียงทั้งๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาที่มีเสื้อช็อปสวมทับด้านบนอีกที ลาวามองเหม่อไปที่เพดาน พลางคิดอะไรไปด้วย

ติ้ง~

ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรอยู่นั้นเสียงการแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นไลน์ในมือถือก็ดังขึ้น เธอลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือมาเปิดดู

“หึ!” เธอแค่นเสียงหัวเราะออกมา เมื่อข้อความที่ส่งมาหาเธอนั้นเป็นภาพถ่ายที่เพลิงกำลังควงแขนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยท่าทางกระหนุงกระหนิง ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาที่รัดติ้วจนเห็นรูปทรงและรูปร่างไปซะทุกส่วน กระโปรงนักศึกษาก็สั้น แถมแหวกจนเผยให้เห็นขาขาวนวล

“สงสัยจะชอบแบบนี้” ลาวามองบุคคลในรูปนิ่งๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปดูชื่อของคนที่ส่งมา แต่ว่ามันก็เป็นเหมือนเดิม คือไม่มีชื่อ

ลาวากดออกจากไลน์ แล้วโยนมือถือไปไว้บนเตียงข้างตัวอย่างไม่สนใจ เธอเจออะไรแบบนี้มาจนชินแล้ว เจอจนไม่มีความเจ็บ เหมือนหัวใจมันจะด้านชา อีกหน่อยความรักที่มีให้กับเพลิงมันคงจะไม่มีเหลือ

เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย นี่คือสิ่งที่ลาวาจำได้ขึ้นใจ อีกไม่นานเธอก็คงจะเลิกเป็นควาย แล้วกลายมาเป็นคนสักที

เรื่องนี้เธอจะไม่โทษใคร เธอผิดเองทั้งหมด ผิด...ผิดที่เลือกผู้ชายคนนี้