2?: The past is past

3ปีต่อมา...

**มหาวิทยาลัย**

ฉันเดินหงอยอยู่คนเดียว นี่วันเปิดเรียนวันแรกแล้วฉันก็มีเรื่องที่ต้องย้ายลงมาไทยสักระยะ บอกตรงๆว่าไม่คุ้นชินเท่าไหร่ทั้งสภาพอากาศแล้วก็วิถีชีวิต แน่นอนว่ายังไม่มีเพื่อน... และที่เลือกเรียนที่นี่เพราะมันใกล้คอนโดที่พ่อเคยซื้อทิ้งไว้เป็นชื่อฉัน... แต่ตอนนี้พ่อก็ อยู่แต่กับ...เมียน้อยส่วนแม่ฉันก็เลือกที่จะย้ายกลับไปอยู่ที่เชียงใหม่กับยายทีนี้ก็เลยกลายว่าฉันเหมือนอยู่คนเดียว เพราะเหตุผลที่กลับมาไทยก็คือ... พ่อล้มละลาย ฉันเองไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด ถามไปกี่ครั้งก็ไม่เคยได้คำตอบ บางทีก็เหนื่อยใจ...

...แล้ว ไอ้คณะนี้มันไปทางไหนนะ? ไม่คุ้นไม่ชินอะไรสักอย่างเลยยังคงเผลอทำอะไรปล้ำๆเปลอๆ เอ๊ะ..! ตรงนั้นมีอะไรอ่ะ

กรี๊ดดด~

*'ขอบคุณที่รับไว้นะค่าา~'*

*'พี่เขาต้องมีใจแน่เลยง่าแกร~'*

บลาาาๆๆๆ~

ผู้หญิงหลายคนรายล้อมชายหนุ่ม2คนที่อยู่ตรงนั้น.. เขาเป็นใครงั้นเหรอถึงได้มีคนตามกรี๊ดแบบนี้? ฉันเดินผ่านโดยไม่ได้สนใจอะไรแต่ก็ยังเดินเหลียวหลังอยู่จนกระทั่ง!ชนกับใครคนหนึ่งเขา

ปึก!

"อ๊ะ!"

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"ไม่คะ.. ขอโทษคะ" ฉันก้มลงเก็บหนังสือที่หล่นลงพื้น ฝ่ายชายร่างสูงนี่ก็ช่วยเก็บของที่กระจายอยู่ให้

"ดีแล้ว ทีหลังเดินมองทางหน่อย"

"..คะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ฉันขอบคุณร่างสูงที่กำลังเดินควงพวงกุญแจรถผ่านไป ...ฉันควรถามเขาว่าคณะที่ฉันเลือกไปทางไหน

"เดี๋ยวคะ... เอ่อ"

"ครับ?"

"คณะการสื่อสารนี่.. ไปทางไหนคะ?"

"เห้ย! ไอ้เดฟ" พอดีกับจังหวะตอนที่ฉันถามทางเขาพอดี เสียงใครบางคนทำให้คนตรงหน้าหันกลับไป... เขาที่เรียกคนตรงหน้าฉันคือ1ใน2คนที่ผู้หญิงห้อมล้อมกันอยู่ คนตรงหน้าหันไปคุย ฉันเลยก้มปัดหนังสือที่เลอะขี้ดินไปพลางๆ

"พอดีเลย มึงพาน้องเขาไปด้วยดิ" เสียงผู้ชายตรงหน้าฉันดังขึ้นทำให้ฉันเงยหน้าแล้วสบตากับคนที่กำลังเดินเข้ามา... แล้วทุกอย่างก็ต้องชะงัก ไม่จริงน่า บะ..บังเอิญไปหรือเปล่า! เขาคนนั้นมองตอบฉันกลับมา เราสบตากันสักพัก

"เดี๋ยวให้มันพาไปละกัน มันจะไปทำธุระแถวนั้นพอดี"

"....."

"....."

"..เป็นไรมึง ทำหน้าอย่างกับรู้จักกัน.. น้องรู้จักมันด้วยเหรอ" ฉันขอเรียกเขาเป็นผู้ชายเลข1กับผู้ชายหมายเลข2ละกัน เออนั่นแหละ.. เขาถามฉัน ฉันมองหน้าผู้ชายหมายเลข2ซึ่งในใจก็ตอบแล้วล่ะว่ารู้จัก... แต่ปากก็ไม่กล้าจะเอ่ยไป เพราะตั้งแต่คืนนั้นฉันก็หนีหายออกมาเลยแล้วไหนจะผ่านมาตั้ง3ปีแล้วแบบนี้อีก

"...เอ่อ คือ"

"เดี๋ยวกูพาไปเอง มึงไปช่วยไอ้บีเคลียร์งานก่อน เสร็จเดี๋ยวกูตามไป"

"เออๆ" ผู้ชายหมายเลขหนึ่งตบบ่าเพื่อนเบาๆแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไป

.....เงียบ

"...."

"...."

"เอ่อ... ต้องไปทางไหนคะ" เหมือนคนไม่รู้จักกันซะนี่ ฉันถามออกไปไม่นานเขาก็เดินนำหน้าฉันไปโดยไม่พูดอะไร ฉันเลยเดินตาม

....เงียบ เงียบสิ้นดี อึดอัด ทำไงดี

"...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"....1เดือนได้แล้วคะ" แอบแปลกใจที่เขาเป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน ท่าทางที่สุขุมกว่าเก่า กล้ามเนื้อรู้สึกมาจะมีเยอะขึ้น... คิดบ้าไรเนี่ย!

"รุ่นพี่... สบายดีไหมคะ"

"อืม"

"..แล้วตอนนี้อยู่ปีไหนแล้วคะ"

"4"

".." ถามคำตอบคำเล่นไม่กล้าถามต่อเลยอ่ะ ใจแอบเต้นแรงเพราะความรู้สึกเก่าๆที่เคยมีมันค่อยๆไหลคืนมา ความทรงจำที่ออสเตรียตอนนั้น และก็คืนสุดท้ายที่บ้านรุ่นพี่นั่น... ให้ตายดิอึดอัดชะมัด รุ่นพี่ยังคงเป็นรุ่นพี่สำหรับฉันเป็นคนที่ทำให้ใจเต้นแรงได้โดยไม่ต้องพยายาม แล้วระหว่างฉันกับรุ่นพี่...

"อึดอัดหรือไง"

"คะ?"

"The past is past" (อดีตก็คืออดีต) รุ่นพี่พูดมันทั้งที่ยังเดินนำหน้าฉัน แล้วก็พูดต่ออีกว่า...

"ลืมมันซะ จะได้ไม่อึดอัดอย่างตอนนี้"

"I can not forget my first memory." (ฉันลืมความทรงจำแรกของฉันไม่ได้หรอกคะ)

"..." ทันทีที่ฉันตอบไปแบบนั้น รุ่นพี่ก็แค่เอี่ยวหลังกลับมามองแล้วก็หันกลับไปโดยไม่พูดอะไร

"So sorry" แล้วก็คงเป็นฉันปิดการสนทนาที่แสนอึดอัดระหว่างเรา...

..........

ง่าาา~ ความพี่เทมป์นิ่ง ความสปีกeng! ทำไมมันกร้าวใจแปลกๆ><

เรื่องนี้พระ-นางเคยเรียนที่เมืองนอกทั้งคู่เนอะ มันก็จะมีบทภาษาอังกฤษบ้างไรบ้างแต่มาพร้อมแปลจ๊ะ เพิ่มกลิ่นอายนักเรียนนอกหน่อยคิคิ~