EP.3 HATE YOUR LOVE แค้นร้ายพ่ายรัก

EP.3 HATE YOUR LOVE แค้นร้ายพ่ายรัก

PEACH PART

วันนี้ผมเรียนภาคค่ำ แพรจึงกลับไปก่อนแล้ว

“กูถามจริง เคยเบื่อยายแพรบ้างปะ” ไอ้นาทีทักขึ้น ขณะที่ผมกดดูหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งมีมือดีเปลี่ยนเป็นรูปตัวเองเฉยเลย

“ไม่อะ แพรเป็นคนเข้าใจยาก แต่... ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ก็รักยายมารร้ายเข้าไปแล้วอะ” ผมหันไปหัวเราะกับไอ้นาที เพื่อนซี้สมัยม. ปลาย ซึ่งมันเองก็สนิทกับแพรเหมือนกัน

“เฮ้ออออ” มันถอนหายใจและมองผมอย่างขำขัน

“แพรก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะเว้ย แค่มึงไม่ค่อยเห็น” ผมตอบไปอย่างแก้ต่างให้แฟนสาวตัวเอง

“เออ คุณแฟนดีเด่น” แล้วไอ้นาทีก็เดินแยกไปอาคารจอดรถอีกฝังหนึ่ง เพราะมันมาช้าอาคารจอดรถหน้าตึกเลยเต็ม

ส่วนผมก็เดินแยกกลับมาลานจอดรถ

“นั่นมันซินหนิ” ผมมองไปที่สาวน้อยในชุดนักศึกษาซึ่งกำลังถูกยื้อกระชากแขนอยู่ไม่ไกล

ซินคือหลานรหัสของผม แต่ทั้งสายรหัสเนี่ยมีแค่สองคน เพราะว่าทั้งพี่รหัส ป้า ลุง ดรอปเรียนไปหมดแล้ว

ผมรีบเดินเข้าไปหาทั้งคู่ทันที

“ปล่อยซินเถอะค่ะ พี่เกมส์” หลานรหัสของผมพยายามขอข้อมือของเธอคืนจากเกมส์ หนุ่มปีสองคณะเดียวกันที่ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิง

ทั้งยังกำลังฉุดกระชากลากซินขึ้นรถของมัน

“ทำไรกันน่ะ” ผมเดินเข้าไปและกระชากมือของเกมส์ออกทันที

“อ้าว... พี่พีทเองเหรอ... หวัดดีฮะ” เกมส์หันมาทักผม แต่เม้มปากเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจ

ซินเดินเข้ามาหลบหลังผมทันที

“ผมแค่อยากจะชวนน้องซินไปกินข้าวเท่านั้นเองอะ” เกมส์พูดและยักไหล่ขึ้นเล็กน้อย

“แต่ซินไม่อยากไปนี่คะ” ซินพูดตอบไปอย่างสุภาพ

“ออ ๆ กินข้าวดี ๆ ไม่ชอบ คงชอบกินน้ำใต้ศอกสินะ” ไอ้เกมส์พูดและเหล่มองทางผมเล็กน้อย

“แต่พี่ขอเตือนให้ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน” มันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป

ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่ชอบมีปัญหาใด ๆ จึงปล่อยผ่านไป

บรื้นนนน บรื้นนนนนน แล้วไอ้เกมส์ก็ขับรถออกไปพร้อมเร่งเครื่องอย่างไม่พอใจเท่าไหร่

ซินเองก็ดูตกใจเล็กน้อย เธอมองผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ที่ต้นแขนมีรอยช้ำจากการกระชากเมื่อกี้ ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับเพื่อดู แต่ก็ต้องยั้งมือเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรนะ” ผมถามยิ้ม ๆ ก่อนจะตบไหล่ของเธอเบา ๆ

“ค่ะ” ซินพยักหน้าตอบ

“แล้วนี่กลับยังไงอะซิน รถจอดไหน” ผมถามซินอย่างห่วงใยตามประสาสายรหัส

ซินมองซ้ายมองขวาเล็กน้อย

“ยังไม่รู้เลยค่ะ ซินไม่มีรถ” ซินส่ายหน้าและตอบอย่างหลบสายตาเล็กน้อย

“นี่ดึกมากแล้วนะ” ผมถามย้ำและมองไปที่อาคาร ส่วนตรงนี้แทบไม่มีคนอยู่แล้ว ถ้ามีก็เป็นพวกผู้ชายทั้งนั้น

เฮ้อออ ผมถอนหายใจเล็กน้อย

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้ มันดึกแล้ว อันตรายนะ” ผมบอกพลางกดรีโมตรถ

“ขอบคุณนะคะพี่พีท” ซินก็ยิ้ม ๆ และรีบเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อขึ้นรถทันที

“ทำไมพี่พีทถึงเลือกเรียนการบินล่ะคะ” ซินเริ่มถามผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมและอ่อนหวาน

“แฟนพี่เขาอยากให้เป็นนักบินน่ะ เลยเลือกคณะนี้” ผมตอบไปตามจริง

“อ้อ…” อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้ม ๆ

“เออ ซิน วันนั้นพี่ขอโทษแทนแฟนด้วยนะ เขาอารมณ์ร้อนน่ะ” ผมพูดขอโทษเธอไปอีกครั้ง

“พี่พีทขอโทษซินบ่อยแล้วนะคะ ซินไม่เป็นไรค่ะ ใครมีแฟนดี ๆ แบบนี้ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา” ซินพูดด้วยเสียงเบา ๆ และยิ้มเล็กน้อยพลางหลบสายตา

Paris part

“เออ มิรา ฉันเห็นแกอ่านหนังสือแทบจะต้มกินเข้าไปอยู่แล้ว อยากเข้าเรียนคณะอะไรหรอ” ฉันถามน้องสาวขณะที่กำลังนั่งจิบไวน์สุดชิลล์

มองน้องสาวแสนเนิร์ดอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย

“คณะแพทย์น่ะ พี่แพร” มิราเงยหน้าและขยับแว่นตาเล็กน้อย

“กลัวผีแต่เรียนแพทย์เนี่ยนะ ยายมิรา แกจะไหวหรอ” ฉันขมวดคิ้วถามเล็กน้อยเพราะสิ่งเดียวที่มันกลัวก็คือผี

ยายมิรานิ่งไปเหมือนคิดตามที่ฉันพูด

“ทำไมไม่เรียนคณะง่ายล่ะ แฟชั่นดีไซน์ หรืออะไรที่มันโมเดิร์น ๆ” ฉันพยายามยัดเยียดความเป็นตัวเองใส่ยายน้องสาวจอมเฉิ่มที่วัน ๆ เอาแต่เรียน

“เรียนแพทย์แหละดีแล้ว เผื่อจะได้รักษาพี่แพรตอนแก่ เช่นโรคเส้นเลือดในสมองโป่งพองอะไรประมาณนั้น” ยายมิราเงยหน้าจากหนังสือและเหล่ตามองมาทางฉันเล็กน้อย

ฉันรู้หรอกว่ายายน้องสาวตัวแสบกำลังเหน็บแนมฉันในเรื่องความอารมณ์ร้อน

“ก็ดี! ฉันจะได้ใช้แกฉีดโบท๊อก ร้อยไหม แฟลตกรามให้ฉันไปด้วยเลยจะได้ไม่มีวันแก่” ฉันลูบใบหน้าของตัวเองและกลอกตาเล็กน้อย

“เฮ้อออออ หลงแต่ในรูปรสกลิ่นเสียง” เสียงยายมิราถอนหายใจแรง ๆ และพูดแบบปลง ๆ สงสัยนางไปวัดกับแม่มากเกินไป

ก่อนพักจากการเถียงกับยายน้องสาวจอมเฉิ่มมานั่งเล่นโทรศัพท์ไปพลาง ๆ

ที่น่าแปลกคือ พีทเลิกเรียนแล้วเกือบชั่วโมง แต่ยังไม่ถึงบ้านเลย

ฉันกดเปิดดู APP FIND IPHONE ที่เราเชื่อมกันเอาไว้

ทำให้รู้ว่าพีทไปไหนและอยู่ที่ไหนในตอนนี้

“คอนโด luxury” ฉันทวนชื่อสถานที่ แต่... พีทไปทำอะไรที่นั่น

“อ่านหนังสือไปนะมิรา เดี๋ยวพี่มา” ฉันวางแก้วไวน์และเดินไปหยิบกุญแจสำรองห้องพีท

ทว่าขณะที่กำลังจะเปิดประตูห้อง

“นี่พี่แพร คำว่า Trust แปลว่าอะไรนะ” ยายมิราก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือและถามฉัน

“ความเชื่อใจไง นี่แกได้รางวัลเรียนดีจริงไหมเนี่ย” ฉันใส่รองเท้าพลางส่งสายตาจิก ๆ ไปที่ยายน้องสาวสุดที่รัก

“นั่นแหละ ที่พี่ควรมี” ยายมิราพูดขึ้นนิ่ง ๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

“Hey baby!!! don’ t trust everything you see. salt also looks like sugar!!” ฉันหันไปพูดอย่างมั่นใจแล้วปิดประตูห้องลง

เราจะเชื่ออะไรที่ตาเห็นไม่ได้หรอกนะ เพราะขนาดเกลือยังดูเหมือนน้ำตาลเลย

@คอนโดห้องพีท

ติ๊ดดดด เสียงคีย์การ์ดห้องพีทดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดออก

“อ้าวแพร กำลังว่าจะไปหาพอดีเลย” พีทเดินเข้ามาพร้อมกับวางกระเป๋าเรียนและแขวนกุญแจรถด้วยท่าทีเหนื่อย ๆ

“ไปทำอะไรมาเหรอพีท ทำไมถึงดูเหน็ดเหนื่อยขนาดนั้นล่ะ” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกอดอกถามพีทอย่างคาดคั้น

เขาก้มหน้าและถอนหายใจเล็กน้อย

“คือ… น้องซินโดนผู้ชายในคณะเข้ามาลวนลามน่ะ และน้องเขาไม่มีรถพีทก็เลยอาสาไปส่ง แต่รถมันติดมาก ๆ ทำให้กลับช้า” พีทตอบมาตามตรงด้วยหน้าซื่อ ๆ เหมือนไม่รู้สึกผิดอะไร

“แพรมารอนานรึยัง” เขาถามพลางทำท่าจะเอื้อมมาจับมือของฉัน

ฟุ่บบ ฉันปัดมือของพีทออกทันที

“นี่ที่แพรแสดงไปทั้งหมดมันยังไม่ชัดอีกหรอ ว่าแพรไม่ชอบอีเด็กดาวน์ซินโดรมนั่น” ฉันถามกลับเพราะฉันไม่พอใจเอามาก ๆ

“แพร ซินเป็นแค่น้องรหัสเท่านั้น พีทไม่ได้คิดอะไร แพรถามพีทก็บอกทุกอย่าง” อีกฝ่ายกุมขมับเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายต่อ

“อ้อหรอ” ฉันพูดเสียงสูงขึ้นอย่างประชด

“แพร” พีทพยายามจะจับมือของฉัน

พลั่กก ฉันผลักอกของพีทอย่างแรง จนเขาเซถอยหลังไป

“งั้นแพรจะทำให้พีทดู ว่าแพรรู้สึกยังไง” พูดจบจึงชี้หน้าเขาอย่างโกรธเคือง

ก่อนจะเดินออกจากห้องและปิดประตูดังสนั่น

ปัง!!

LINE

Peach : goodnight my bae

Peach : เลิกคิดมากได้แล้วนะ

พีทยังคงส่งข้อความมาเหมือนเช่นทุกคืน แต่ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

วันต่อมา

และนี่ก็เป็นอีกวันของสัปดาห์ที่ฉันและพีทเรียนคนละเวลา

เรียนภาคค่ำ!!

“ไม่ได้ประชด แต่จะทำจริง” ฉันพูดอย่างแน่วแน่กับเพื่อนสาวแท้สาวเทียมทั้งสองได้ฟัง

“มึงนี่คือคำนิยามของแฟนที่น่าเบื่อเลยรู้ตัวปะ ประชดเก่ง ด่าเก่ง” ยายลิปดาสั่งสอนจริงจัง ในขณะที่ฉันก็นั่งฟังหูทวนลมไป

“แต่เท่าที่มึงเล่ามาคือเหตุสุดวิสัยนะเว้ย อีกอย่างพีทมันก็คนดี ว่าแต่คนที่มึงนัดให้ไปส่งคอนโดวันนี้เป็นใคร ไว้ใจหรอได้” เรื่องนี้ขนาดนังเอมยังเข้าข้างพีทอย่างชัดเจนแถมมองฉันด้วยสายตาตำหนิอีก