ตอนที่ 5

เราสองคนเดินแยกกันไปซื้อข้าว แล้วกลับมานั่งด้วยกันที่โต๊ะในโรงอาหารคณะ ต่างคนต่างเงียบไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน เพราะปกติทั้งฉันและไอซ์ก็ไม่ใช่คนที่พูดมากอยู่แล้ว

แต่ฉันว่าการที่คบเพื่อนต่างเพศมันก็ดีนะ ระหว่างเพื่อนผู้ชายกับเพื่อนผู้หญิงฉันเลือกที่จะมีเพื่อนเป็นผู้ชายมากกว่า อาจจะเพราะก่อนหน้านี้เจอแต่เพื่อนผู้หญิง ‘สันดาน’ ไม่ดีล่ะมั้ง ฉันก็เลยเข็ด เพื่อนที่มีอยู่ในตอนนี้ก็เลยมีแค่ไอซ์คนเดียว

เขาว่ากันว่าผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้ แต่ในความคิดฉันมันคงไม่เสมอไปหรอก

“เรียนเป็นไงบ้าง ถูกอาจารย์ไล่ออกจากห้องหรือเปล่า” เป็นฉันเองที่ชวนเขาคุย ในประโยคนั้นก็แอบแซะเขาอย่างไม่จริงจัง

“ไม่รู้สิ พอดีนั่งหลับ” ไอซ์ตอบออกมาอย่างซึนๆ เออ ขอให้เจริญๆ ละกัน มาเรียนก็จริง แต่เขาก็เห็นห้องเรียนเป็นห้องนอนอยู่ดี

ไม่รู้จะพูดยังไง ถึงบอกไปเขาก็ไม่ฟังหรอก

ขณะที่ฉันกำลังด่าไอซ์อยู่ในใจ พลันสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่ง ของคนที่ทำให้ฉันใจสั่นเดินตรงมาทางที่เรานั่งกันอยู่

พี่ทิศเหนือมองสบตากับฉันพร้อมส่งยิ้มหวานมาแต่ไกล

“ยิ้มอะไร เป็นบ้าเหรอ” เสียงของไอซ์ที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้รอยยิ้มฉันชะงัก สายตาของฉันตวัดไปมองเขาขวางๆ ก่อนจะหันกลับไปหาพี่ทิศเหนือตามเดิน ขณะที่ร่างสูงเองก็กำลังเดินใกล้เข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

“บังเอิญจังเลยเนอะ เจอกันอีกแล้ว พี่ขอนั่งด้วยได้มั้ย เพื่อนพี่มันหนีไปกินข้าวข้างนอกหมดเลย” พี่ทิศเหนือเดินมาหยุดยืนข้างๆ เก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ พี่เขาพูดออกมาโดยที่รอยยิ้มก็ยังไม่จางหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา

“ดะ...”

ปึก!

“ที่เต็มแล้ว” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ปริปากพูดอะไรไอซ์ก็พูดแทรกขึ้นมา ไม่เพียงแค่นั้นแต่เขากลับขยับนั่งจนเต็ม แถมยังเอากระเป๋าเป้ของตัวเองโยนมาวางตรงที่นั่งข้างๆ ฉันอีก พี่ทิศเหนือหันไปมองไอซ์ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

ฉันสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด จนพานทำให้รู้สึกอึดอัด ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ ได้แต่มองทั้งพี่ทิศเหนือและไอซ์สลับกันอย่างงงๆ

ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจไอซ์เลย ที่เขาทำอยู่นี่มันคืออะไร เขาจะรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นการเสียมารยาท สีหน้าและท่าทางของเขามันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ชอบพี่ทิศเหนือ

สองคนนี้ไม่เคยเจอกันมาก่อน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมไอซ์ถึงเป็นแบบนี้ ปกติไอซ์เป็นคนมีเหตุผล แต่ทำไมวันนี้เขาถึงไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

“กินเสร็จหรือยัง จะได้กลับบ้าน ไม่มีเรียนต่อแล้วหนิ” คำพูดคำจาของไอซ์มันเต็มไปด้วยความหงุดหงิด จนฉันชักจะไม่พอใจ

“เป็นอะไรของนายเนี่ย” คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นปม ฉันไม่เข้าใจเขาเลย ไม่เข้าใจจริงๆ

“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่ไปนั่งที่อื่นก็ได้ พี่ขอตัวก่อนนะ” ฉันรู้ว่าพี่ทิศเหนือมองออกว่าไอซ์ไม่ชอบตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นพี่เขาก็ยังคงทำตัวเป็นคนดีตามฉบับของเขา ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพอเจอไอซ์ทำนิสัยแบบนี้ใส่ก็คงพุ่งเข้าซัดกันไปแล้วล่ะ ถือว่าพี่ทิศเหนือเป็นคนที่ใจเย็นมากพอ เขาก็เลยไม่ถือสาและยอมเดินจากไปแบบเงียบๆ ไม่คิดจะโวยวายหรือปะทะกลับแต่อย่างใด พอร่างสูงเดินห่างออกไปไกลฉันถึงได้หันกลับไปมองไอซ์อีกครั้ง

“ทำแบบนั้นทำไม นั่นพี่รหัสของฉันนะ” ตอนนี้ฉันค่อนข้างหงุดหงิดมากเลยทีเดียว ถ้าพี่ทิศเหนือไม่ปะทะกับไอซ์เดี๋ยวฉันนี่แหละจะเป็นคนปะทะเอง

“แล้วไงพอใจแบบนี้ พี่รหัสเธอหนิ ไม่ใช่พี่รหัสฉัน” จากที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้วพอได้ยินประโยคนี้ชัดๆ อารมณ์โทสะของฉันมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนใกล้จะปะทุออกมาเต็มที และฉันก็จะไม่ฝืนมันด้วย ฉันจะระเบิดออกมาให้หมดเลย!

“นายไม่มีเหตุผลเลยนะไอซ์ ทำไมต้องทำนิสัยแบบนี้ด้วย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ สายตาที่มองเขามันเต็มไปด้วยความผิดหวัง

สิ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดก็คือการไม่มีเหตุผล ไอซ์ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอะไร แต่เขาก็ยังทำนิสัยแบบนั้นทั้งๆ ที่รู้

“งั้นก็ตามมันไปสิ คนมีเหตุผลเดินไปนู่นแล้วไง”

พรึบ!

“เออ! ไปแน่ไม่ต้องไล่” ฉันลุกขึ้นยืนโดยฉับพลัน พร้อมกับกระแทกเสียงใส่เขาอย่างสุดกลั้น

ถ้าจะทำนิสัยแบบนี้ก็อยู่คนเดียวไปละกัน

ฉันหยิบของๆ ตัวเองแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่สนและไม่แคร์อะไรด้วย ดูเหมือนจะอยากนั่งคนเดียว เออ! งั้นก็นั่งคนเดียวไปเลยสิ นั่งให้พอใจไปเลย!

.:END SODA PART:.

.:ICE PART:.

ผมมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินห่างออกไปไกลเรื่อยๆ ที่ผมเป็นแบบนี้ใช่ว่าไม่มีเหตุผลสักหน่อย เมื่อเช้าผมเห็นนะว่าผู้ชายคนนั้นจับศีรษะของเธอโยกไปมา สายตาที่ทั้งสองมองกันมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะกลายเป็นหมาหัวเน่าในเร็วๆ นี้

ผู้ชายด้วยกันมันย่อมมองกันออก

แล้วผมก็รู้ด้วยว่าผู้ชายที่ชื่อทิศเหนือคนนั้นเขาชอบโซดา แต่ความรู้สึกของหมอนั่นมันไม่สำคัญนักหรอก มันสำคัญตรงที่ว่าโซดาเองก็ดูเหมือนจะชอบมันเหมือนกัน

แค่เห็นภาพนั้นด้วยสองตา ผมก็รู้อะไรหลายๆ อย่างแล้ว ไม่ต้องบอก ไม่ต้องอธิบายอะไรให้เสียเวลา

ถ้าจะให้ผมทำตัวนิ่งๆ เหมือนไม่รับรู้ ผมบอกตรงๆ ว่าผมทำไม่ได้ ผมไม่ใช่พระเอกที่จะยอมอะไรง่ายๆ แต่ผมคือตัวร้ายที่จะแย่งเธอกลับคืนมาต่างหาก

รักกันไปเถอะ รักกันไปเลย แต่ยังไงสุดท้ายแล้วโซดาก็ต้องเป็นของผม

ถ้าจะให้ผมยินดีกับความรักที่สดใสของเธอ บอกเลยว่าทำไม่ลง!

พอเห็นแผ่นหลังเล็กเดินเลี้ยวไปอีกทาง ผมก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไปในทันที โชคดีที่เกิดมาขายาว ก้าวฉับๆ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวผมก็เดินใกล้ถึงตัวเธอแล้ว แต่ผมคงไม่เข้าไปใกล้มากกว่านี้หรอก ทิ้งระยะห่างเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวว่าผมแอบตามเธอมา

มีบางครั้งที่เธอหยุดชะงักแล้วเอี้ยวตัวหันหลังมามอง แต่ผมก็ไหวตัวทันและหลบตามซอกหลืบแถวนั้นได้อย่างหวุดหวิด ลักษณะและท่าทางของผมตอนนี้แม่งโคตรเหมือนโจรจริงๆ

แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ถึงผมจะเสพยาแต่ผมก็ไม่เคยไปวิ่งราวกระเป๋าและปีนบ้านขโมยทรัพย์สินใคร นิสัยอาจจะเหี้ยหน่อย แต่สันดานผมไม่หมานะ คิดจะเสพยาทั้งทีก็ต้องมีเงินมั้ยล่ะ ถ้าไม่มีก็ควรเลิก อย่าทำตัวเป็นขยะสังคม

อยากฟินก็ฟินได้ แต่ห้ามทำให้ใครเดือดร้อน เวลาตำรวจมาก็วิ่งหนีให้ทันด้วยล่ะ วิ่งเหมือนถูกผีนักกรีฑาเข้าสิงได้ยิ่งดี

ผมเดินออกมาจากซอกตึกที่เคยหลบ เมื่อเห็นว่าโซดาเดินไปทางห้องน้ำและเปิดประตูเข้าไป ขายาวของผมเดินก้าวตรงไปที่ห้องน้ำอย่างไม่รอช้า สายตาก็มองสอดส่องดูบริเวณรอบๆ เพื่อดูลาดเลา ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะจับที่ลูกบิดห้องน้ำแล้วเปิดเข้าไปด้านใน

แกร๊ก!

นิ้วของผมกดล็อกลูกบิดจนเกิดเสียง และเสียงนั้นมันก็ดังพอที่จะทำให้โซดาหันมามอง ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความตกใจเมื่อเห็นผมอยู่ในนี้

“นายเข้ามาที่นี่ทำไม”

“ก็เข้ามาฉี่ไง ห้องน้ำเขามีไว้ให้ทำอะไรล่ะ”

“แต่นี่มันห้องน้ำหญิง!”

“อ้าวเหรอ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย” ผมตอบอย่างกวนประสาท ปากแบบนี้แหละวอนตีนคนให้กระตุกมานักต่อนักแล้ว