ข้ามเขตเพื่อน บทที่ 1 : เพื่อนสนิท

ณ บ้านพักประจำตัวรัชทายาทลำดับที่หนึ่ง

“ฟู่ ~”

ริมฝีปากสีธรรมชาติเผยอขึ้น พ่นลมหายใจผ่านทางปาก ร่างบางอยู่ในท่าสะพานโค้ง โดยมีผ้าผูกกับอุปกรณ์ยึดเกาะเพดานสูงรองรับบั้นท้ายเอาไว้ สะโพกสวยภายใต้กางเกงออกกำลังกายเข้ารูป ลอยเหนือพื้นเล็กน้อย

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นภายในห้องที่มีเสียงดนตรีคลอเคล้าเบา ๆ ทำให้ดวงตาสีฟ้าสวยลืมขึ้น เพ่งมองไปยังบุคคลที่กำลังเดินเข้ามา หยุดยืนเหนือหัว

“มีเวลาเตรียมตัวยี่สิบนาทีเจ้าหญิง” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือเรือนหรู ขึ้นดูเวลา

แต่แทนที่จะสนใจบุคคลที่พึ่งเข้ามา ฉันกลับหลับตาลงตามเดิม แล้วออกกำลังกายต่อ ไม่แยแสสิ่งที่เขาพูด

“ทุกคนออกไปก่อน” แต่เสียงหวานที่เอ่ยออกคำสั่ง ทำให้ผู้ดูแลภายในห้องต่างรีบเดินออกไปทันที เหลือไว้เพียงผู้ชายที่เข้ามากับฉัน

ปึง!

ประตูปิดลงเป็นสัญญาณให้รับรู้ว่าภายในห้องเหลือเพียงแค่ฉันกับ...ฟ่า

“สิบแปดนาที” ฟ่าเริ่มนับถอยหลัง ส่วนฉันยังสนใจไปที่การออกกำลังกายต่อ

“....” จะรีบร้อนอะไร คนพวกนั้นก็ต้องรอฉันอยู่ดี

“สิบเจ็ดนาที”

“มึงจะรีบไปทำไม เวลาแค่นั้นกูแต่งตัวไม่ทันอยู่แล้ว ยังไงทุกคนก็ต้องรอ”

“แต่ถ้ามึงประชุมเสร็จช้า ไอ้คัสรอ ใครจะฟังมันด่า”

“มึง” นิ้วเรียวชี้ไปยังบุคคลที่ยืนอยู่ แล้วพูดอย่างไม่สนใจ

“ไอริส”

“เรียกชื่อกูอยู่ได้ เรียกมาตั้งแต่เกิดแล้วเนี่ย กรี๊ด!”

พึ่บ! ตุบ!

ยังไม่ทันจะพูดจบ ผ้าก็ถูกฟ่าดึงให้เอียง แล้วร่างฉันก็ตกลงบนพื้นได้อย่างสวยงามและในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นเพื่อเตรียมด่า ฟ่าก็ย่อตัวนั่งลงมาด้วยเช่นกัน

“จะไปเปลี่ยนชุดดี ๆ หรือจะให้เปลี่ยนให้” คำขู่ ที่ต่อให้ฉันท้าฟ่าก็ไม่มีทางทำ

“มึงคงไม่หาเรื่องตาบอดหรอก” พูดอย่างหัวเสีย ก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน

“รู้ก็ดี” ฟ่าเองก็ลุกขึ้นยืนตามมาด้วยเช่นกัน

ฉันเท้าเอวจ้องมองร่างสูงตรงหน้า น่าหมั่นไส้ อย่างฉันเนี่ยนะเอาอะไรมาตาบอด ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้ เรียนว่ายน้ำด้วยกันหรือต่อให้ฉันใส่ชุดว่ายน้ำ พวกนี้ก็ไม่เคยมองเลยสักครั้ง

“ปากดีนะมึงอ่ะ”

“หรือมึงจะให้กูดู”

“จะดูมั้ยล่ะ”

“....” คนถูกท้า เงียบทันที

“ของดีขนาดนี้ มีแต่มึงแหละไม่อยากดู” มือเล็กยกรองใต้หน้าอกเกินตัว แล้วเขย่ามันอย่างตั้งใจกวนประสาท

“เอาสิ พากูไปดู” ฟ่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีการปฏิเสธอย่างทุกครั้ง

“ไปดิ” การเขินอายระหว่างเรามันไม่เคยเกิดขึ้นอยู่แล้ว เพราะคำว่า ‘เพื่อนสนิท’

ฉันเดินผ่านฟ่าตรงไปยังห้องของตัวเอง โดยที่คนถูกท้าเดินตามหลังไม่ยอมห่าง แต่ผู้ดูแลของฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันคือเรื่องแปลกใหม่อะไร เพราะเราสองคนก็ตัวติดกันแบบนี้อยู่แล้ว

กริ้ก!

มือเล็กเอื้อมเปิดประตูห้องแล้วกดเลื่อนผ้าม่านปิด ทันทีที่ความปิดเข้าปกคลุม ไฟตามมุมห้องก็เปิดขึ้นอัตโนมัติ

ปึง!

ประตูปิดลง บ่งบอกได้ว่าฟ่าก็เข้ามาในห้องนี้เรียบร้อยแล้ว

ฉันยืนหันหลังให้ฟ่า แล้วมือเล็กยกไขว้กันจับชายสปอร์ตบรา ก่อนจะจัดการถอดมันออกจากร่างกาย ต่อสายตาของเพื่อนสนิทตัวเอง

ภายในห้องที่ไม่มีแสงไฟสว่างมากพอ แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงผิวขาวเนียนของเจ้าของเรือนร่าง มือเล็กจับรวบผมยาวสีบลอนด์ไว้ แล้วดึงหนังยางที่ข้อมือมามัดยกสูง

ร่างบางเปลือยท่อนบน บวกกับผมยาวหางม้านั่น ทำเอาเขาถึงกับต้องละสายตามองไปทางอื่น ก็เมื่อแผ่นหลังที่ไร้สิ่งปกปิดแล้วยังยกแขนขึ้นสูง ทำให้เห็นด้านข้างของก้อนกลมทั้งซ้ายและขวาอย่างชัดเจน ถึงตัวจะเล็กแต่ส่วนนั้นไม่ได้เล็กตามตัวเลย

“เอาเสื้อคลุมให้กูหน่อย” เสียงหวานออกคำสั่ง เขาเดินไปหยิบมาให้ตามคำสั่ง เดินกลับมาหยุดยืนซ้อนข้างหลัง แล้วยื่นมือผ่านข้างลำตัวไป

“เอาไป”

แต่แทนที่จะรับของในมือจากเขาไป ฉันกลับแหงนหน้าขึ้นมองสบสายตาอย่างตั้งใจ ก็รู้ได้ทันทีว่าฟ่าหันมองไปทางอื่น

“นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็ไม่มอง” พูดจบก็ดึงเสื้อคลุมออกจากมือมาสวมปกปิด แล้วเดินผ่านร่างสูงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองทันที ปล่อยเขาทิ้งไว้เพียงลำพัง

“ฟู่...” เสียงพ่นลมหายออกผ่านริมฝีปาก กับความรู้สึกที่ต้องพยายามเก็บเอาไว้