ตอนที่ 14 คุณคือความรับผิดชอบของผม

ตอนที่ 14 คุณคือความรับผิดชอบของผม

“คุณพลอย ลุกเข้าไปนอนในห้องเถอะครับ”

หลังจากที่ส่งแขกเสร็จ บอดี้การ์ดหนุ่มก็เดินมาปลุกเจ้านายสาวที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวโตไปแล้ว

คนหล่อส่ายหน้าน้อยๆ แม้ว่าหลายเดือนที่เขาดูแลเธอมา จะไม่บ่อยนักที่เธอจะจัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆ แต่ทุกครั้งเธอจะดื่มจนเมาทิ้งตัว และนอนหลับไปบนโซฟาแบบนี้เสมอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อก่อนบอดี้การ์ดคนเก่าๆ ดูแลกันยังไง หรืออาจเป็นเพราะเธอมักจะออกไปเที่ยวนอกสถานที่ เลยไม่สามารถเมามายแบบขาดสติได้แบบนี้

“อือออ จะนอนตรงนี้”

เธอขยับตัวหันหลังหนีเขา รู้สึกหงุดหงิดที่โดนปลุก นอนตรงนี้ก็ดีอยู่แล้ว จะมายุ่งอะไรกับเธอนักหนา

“จะนอนตรงนี้ได้ยังไง นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของคุณนะ คุณพลอย”

“อื้ออ จะนอน”

“เห้อ”

สุดท้ายก็ไม่พ้นเขา ที่ต้องอุ้มเธอเข้าไปนอนในห้อง อีกแล้ว นี่ดีแค่ไหนที่เธออยู่ร่วมห้องกับเขา ถ้าอยู่กับนายรูปหล่อนั่น ป่านนี้ไม่โดนลากไปปู้ยี่ปู้ยำในห้องแล้วหรือ ก็แม่คุณเล่นเมาจนไม่รู้สติเลยขนาดนี้

เขาวางเธอลงบนที่นอนอย่างทะนุถนอม แม้อยากจะโยนคนดื้อลงมาแรงๆ เพื่อเป็นการลงโทษเด็กไม่รู้จักโตมากแค่ไหน แต่คำว่าบอดี้การ์ดและลูกจ้างมันค้ำคอ

“อืออ ริช ถอดชุดให้ฉันที”

คนเมานอนหลับตางึมงำเสียงเบา แต่กระนั้นห้องที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างแผ่วเบาก็ทำให้เขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา แม้จะไม่ชัดเจนเท่าไร แต่ก็ยังพอจับใจความได้

และนั่นก็ทำให้เขาไม่พอใจเจ้านายสาวแสนสวยอย่างแรง ด้วยเขาดันได้ยินเธอเรียกชื่อไอ้หมอนั่น คนรักของเธอ นายริชาร์ดคนนั้น ที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ทั้งสองคนเพิ่งยืนกอดกันที่นอกระเบียงห้อง

“นี่ผม ไคเลอร์ ไม่ใช่ริชาร์ด”

เขาหันหลังเดินหนีเธอทันทีเพราะไม่สบอารมณ์ รู้อยู่หรอก ว่าคงชอบหมอนั่นมาก ก็ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเปย์หนักขนาดนั้น เป็นผู้หญิงที่ไหนก็ใจอ่อน มันก็ถูกแล้วนี่ที่เธอถึงเวลาต้องมีคู่รักและพัฒนาไปเป็นคู่ชีวิต เพราะอายุของเธอก็ไม่ได้น้อยแล้ว

“อื้อ อึดอัดอ่ะ”

คนตัวโตที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินคนเมาที่นอนอยู่ร้องประท้วงเพราะไม่สบายตัวอีกครั้ง

“เห้อ เวรกรรมอะไรของกูวะ”

เขาเสยผมแรงๆ หลายครั้ง รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด ไม่รู้เพราะไม่พอใจที่เธอเมาจนไม่รู้เรื่องบ่อยๆ หรือเพราะเธอเรียกหาผู้ชายคนอื่นในตอนที่เมาไม่รู้เรื่อง หรือเพราะเธอวุ่นวายเป็นภาระ ทั้งๆ ที่เขาเองก็เมาไม่น้อยเลยจากเกมเมื่อสักครู่ จากหลายคำถามของซาร่าที่เขาไม่อยากจะตอบ

เขาเดินเซๆ ไปที่ห้องแต่งตัวของเธอ แล้วหยิบเอาชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวที่ท่าทางจะใส่ง่ายที่สุด แล้วเดินเซๆ กลับเข้ามาหาเธออีกครั้ง คราวนี้เขาปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง จนมืดสนิทแทบมองไม่เห็นอะไร เขายืนปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง แม้ม่านผืนหนาที่ระเบียงได้เปิดแง้มเอาไว้ แต่เพราะความมึนเมาทำให้เขาไม่สามารถมองทุกอย่างได้ชัดเจนเหมือนเดิมอีกแล้ว

เขาเดินกลับมานั่งที่ข้างเตียง จับเธอถอดเสื้อผ้าในความมืด แล้วใส่ชุดนอนให้เธออย่างรวดเร็ว ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นยืน ความเมามายก็ทำให้เขาหน้ามืดจนต้องทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมอีกครั้ง

เขานั่งก้มหน้าปรับสายตาอยู่อีกครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจยืนขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆ ก็ต้องเซถลาล้มลงมานอนบนเตียง เมื่อคนตัวบางกลางเตียงยื่นมือมาฉุดเขาอย่างไม่เบานัก

“นอนสิริช”

“คุณ..”

คนตัวโตที่ล้มลงมานอนนอนอยู่ข้างๆ ร่างนุ่มนิ่มชะงักค้างด้วยความตกใจ แขนของเขาวางพาดอยู่ที่เอวบางของเธอ โดยมีเธอจับมือของเขาเอาไว้แน่น แถมพอเขาจะดึงมือออกเพื่อลุกออกจากที่นอนของเธอ เธอดันพลิกตัวเข้ามานอนในอ้อมแขนของเขา ทั้งยังกอดรัดร่างใหญ่ของเขาเอาไว้แน่นอีกต่างหาก

“คุณพลอย ปล่อยก่อน นี่ผมไคล์”

“อืมมมม”

เธอตอบรับงึมงำแถมยังกอดเขาแน่นกว่าเดิมอีกนิด คนตัวโตจึงทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะเขาเองก็เมามากจนแทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน จึงทำได้แค่ตวัดผ้าห่มมาคลุมร่างกายของทั้งเขาและเธอเอาไว้ แล้วหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดายราวดีดนิ้ว

“อืออ”

คนตัวบางที่ใช้ต้นแขนและหน้าอกหนั่นแน่นของเขาต่างหมอนมาทั้งคืน ขยับตัวอย่างเมื่อยขบในเวลาใกล้เที่ยงวันเต็มที เธอลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นแล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อหมอนข้างที่แสนอบอุ่น ที่เธอนอนกอดมาทั้งคืนนั้นคือเรือนร่างใหญ่โตที่แสนคุ้นเคย แถมมือของเธอยังสอดเข้าไปวางบนหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาเพราะตอนนี้กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของเขามันหลุดออกจากรังดุมมาแล้วทั้งแถบ

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเจ้าของอกแกร่งนั้น ถ้าเธอจำไม่ผิด เสื้อตัวนี้ น้ำหอมกลิ่นนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากไคเลอร์ บอดี้การ์ดกิตติมศักดิ์ที่แสนดุดันเข้มงวดของเธอ

นั่นไง ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ เป็นเขาจริงๆด้วย เธอทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะโวยวาย ควรจะปลุกเขา หรือควรจะลุกออกไปจากที่นอนนี้เงียบๆ แล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นดี

แต่ในระหว่างที่เธอกำลังตัดสินใจอยู่นั้น ร่างใหญ่ก็ขยับตัวเล็กน้อย แล้วกอดกระชับเธอแนบอกแกร่งแน่นๆ อีกครั้งโดยที่เขายังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ

พลอยชมพูตาโตอย่างตกใจ หัวใจเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกมานอกอก แต่ก็ยอมนอนกอดเขาต่อไปอีกนิด เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี

“ตื่นแล้วหรอครับ คุณพลอย”

ตายแล้ว นี่เธอตัดสินใจนานจนเข้ารู้สึกตัวตื่นเลยหรือนี่ สถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้จะทำยังไงดี เล่นเอาสาวมั่นแบบเธอไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“อือ คุณมานอนที่นี่ได้ยังไง นี่มันห้องนอนของฉันนะ”

เจ้านายสาวข่มความประหม่าด้วยการลุกขึ้นมานั่งโวยวายเขา โดยที่เขาเองก็ลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเธอ ก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เขาเองก็ยังคงจำได้ แม้จะเมามากก็ตามที

“คุณหลับอยู่ที่โซฟา ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ผมอุ้มมานอน คุณก็ดึงผมลงมานอนด้วย แล้วกอดผมแน่น แบบเมื่อกี้แหละครับ ผมเมา ลุกไม่ไหว ก็เลยยอมนอนให้คุณกอดจนถึงตอนนี้”

“ไม่จริง ฉันจะทำแบบนั้นได้ไง แล้วทำไมฉันใส่ชุดนี้”

คราวที่แล้วที่เธอไปเที่ยวกับเพื่อนเมื่อหลายเดือนก่อนแล้วเมากลับมา ตอนเช้าเธอก็อยู่ในชุดนอน แต่ตอนนั้นเธออยู่ที่บ้าน คนรับใช้มากมาย ไหนจะพ่อกับพี่ชายเธออีก ไม่ใครก็ใครต้องเป็นคนดูแลแก้วตาดวงใจอย่างเธอแน่ๆ

แต่ที่นี่ มีแค่เธอ กับเขา ถ้าเธอไม่มีความทรงจำอะไรเหลือ แปลว่าเธอไม่มีทางเปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้แน่นอน จะมีก็แต่เขาเท่านั้น ที่ทำแบบนั้นกับเธอ

“คุณร้องเรียกคนรักของคุณให้มาถอดชุดให้ พยายามจะถอดเองอย่างทุลักทุเล ผมเลยเป็นคนเปลี่ยนให้ครับ”

“ฮะ ไคล์ คุณ ปะ เปลี่ยนหรอ แล้ว แล้วคุณ”

“ไม่เห็นหรอกครับ ปิดไฟทั้งห้อง แถมเมาขนาดนั้น จะเดินยังทรงตัวไม่อยู่จนคุณดึงผมล้มลงไปบนเตียงอย่างง่ายดายนี่แหละ”

คนตัวบางถอนหายใจยาว ค่อยยังชั่ว ไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอกนะ แต่มันรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่ใช่เพื่อนผู้หญิงด้วยกัน หรือคนในครอบครัว และเธอเองก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเดียวกันขนาดนี้มาก่อน มันเลยอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้

“อะ เอ่อ ขอโทษแล้วกันที่เป็นภาระ”

“คุณไม่ใช่ภาระ แต่คุณคือความรับผิดชอบของผม”

ประโยคง่ายๆ ที่ออกมาจากปากของเขาทำเอาเธอเงยหน้ามองสบตาคมกริบนั้นเนิ่นนาน ก่อนที่คนตัวโตจะเอ่ยออกมาอีกประโยค

“แต่คราวนี้ผมขอสั่งห้าม ไม่ให้คุณจัดปาร์ตี้ที่ห้องอีกแล้ว และห้ามไม่ให้คุณเมาขนาดนี้อีกต่อไป”

“อะไร จะมาห้ามฉันได้ไง มันมากไปแล้วนะ ฉันก็เมาอยู่ที่ห้อง ไม่ได้ไปเมาเรี่ยราดที่ไหนซักหน่อย”

คนตัวบางชักสีหน้าไม่พอใจ เรื่องอะไรจะมาลิดรอนสิทธิเสรีภาพ และความสุขของเธอ แค่ต้องมีเขาคอยติดตามไปทุกที่แบบนี้ เธอก็เหมือนถูกจำกัดอิสรภาพอยู่แล้ว

“นี่คุณไม่เข้าใจหรือไง ว่าคุณเมาไม่มีสติแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน ถ้าเมื่อคืนคนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้และนอนกอดคุณ ไม่ใช่ผม มันจะเกิดอะไรขึ้น อ๋อ หรือว่าคุณอาจจะชอบก็ได้ เห็นเรียกชื่อของเขาไม่หยุด”

“จะมากไปแล้วนะ ฉันไม่ทำตามที่นายสั่งเด็ดขาด ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นก็เรื่องของฉัน”

“หึ ตราบใดที่ผมยังทำหน้าที่อยู่ตรงนี้ ก็อย่าหวังเลยครับคุณหนูพลอยชมพู”

พูดจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินออกจากห้องของเธอไปทันที โดยมีหมอนใบโตปาตามหลังเขาไปหลายใบ

“ไอ้บ้า เผด็จการ คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพ่อ ฮึ่ย”

เธอใช้หมอนข้างทุบที่นอนหลายครั้งเพื่อระบายอารมณ์ เพราะรู้ว่าคนอย่างเขา ลองได้เอ่ยปากสั่งเธอแบบนี้แล้ว เธอไม่มีทางฝืนได้แน่ แต่คนอย่างเธอมีหรือจะกลัว ไม่ให้จัดปาร์ตี้ใช่ไหม ไม่ให้เมาใช่ไหม ได้ คืนนี้เจอกัน ไคเลอร์ ดูสิว่าจะทนอยู่ที่นี่ได้อีกสักกี่น้ำ