FML_1⏳: intro

**พระรองจากเรื่องของพี่บี เรื่อง อันตรายรัก นะคะ**

สนามบิน

เฮ้อ~ ตาจะหลับให้ได้เลยอ่ะ.. ไอ้การนั่งเครื่องบินหลายๆชั่วโมงนี่ใครบอกว่าสบายกว่านั่งรถกันห๊ะ! เอาจริงๆมันก็สบายอะนะ ถ้าตาลุงคนข้างๆไม่ชิงหลับก่อนและแถมปล่อยเสียงกรนผสมกลิ่นปากแบบนั้นมาอีก ฉันต้องทรมานอดทนแค่ไหนกว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ นี่เดินตรงเป็นคนปกตินี่เก่งมากแล้วนะ ใครจะรู้ว่าตอนนี้ในโพรงจมูกฉันจะจดจำกลิ่นปากอีตาลุงนั่นได้ดีขนาดนี้เนี่ย! นั่งพักสักหน่อยดีกว่า....

ฉันลากกระเป๋าเดินทางที่ใหญ่กว่าตัวฉันอยู่หลายขุมมาวางไว้ข้างตัวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ ครู่เดียวเท่านั้นสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งร่างสูงใส่เสื้อผ้าดำทั้งชุดตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาลากกระเป๋าไซส์เล็กกว่าฉันหน่อยมานั่งบริเวณใกล้ๆกัน สวรรค์ก็นะ ลำเอียงดีจริงๆ กับบางคนนี่ให้ความสูงมามากมายซะจนเกินความจำเป็น แต่กลับ...บางคน

อย่างฉันนี่.. กลับให้มาแค่เนี่ย! ชีวิตฉันเลยต้องลำบากอาศัยพึงพาแต่รองเท้าส้นสูงแบบนี้ไง โว๊ะ! วันนี้ฉันเป็นอะไรเนี่ย! อะไรๆก็ขัดหูขัดตาไปซะหมด ฉันควรกลับห้อง! ฉันควรกลับห้อง! อยู่แบบนี้อีกหน่อยฉันว่าฉันบ้าแน่ๆ! ลุงนะลุงเพราะลุงคนเดียวเลยจริง! ว่าแล้วฉันก็ลุกพรวดแล้วลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นี่ทันที แต่มันหนักอ่ะตอนมายังไม่หนักขนาดนี้เลยนะ จังหวะที่ฉันกำลังจะหันกลับไปดู บวกกับฉันเองก็ไม่ได้หยุดเดิน มันก็เลย!!

ผลัวะ!

“อ๊ะ!”

“นี่คุณ! ระวังหน่อย” ไม่รู้ฉันหรือเขาที่ชนกันก่อน แต่ร่างฉันถูกร่างสูงตรงหน้ารวบเอวแล้วดึงฉันกลับมาทันก่อนที่ฉันจะหน้าขมำไปกับพื้น...

“....” ชายร่างสูงชุดดำเมื่อกี้.. เขาเป็นคนช่วยฉันไว้.. จมูกโด่ง ผิวขาว ใบหน้าขาวเนียน แถมมีรอยเคราที่ถูกโกนไปแล้วขึ้นใหม่อีก... ดาราเหรอ? ไม่สิ เอ๊ะ..หรือไอดอล? ไม่อีกนั่นแหละ ถ้าใช่ฉันต้องรู้จักสิ...

“หน้าผมมีอะไรหรือไง”

“...อ๋อ! ปะ..เปล่า เปล่าค่ะ” ฉันรีบดีดตัวเองออกจากอ้อมแขนเขา อีกฝ่ายแค่ยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร

“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”

“....ไม่ค่ะ” เขาไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าแล้วหันไปลากกระเป๋าตัวเอง

“..เดี๋ยวก่อน!”

“....?”

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไร” เขาตอบก่อนจะยิ้มมุมปากเพียงแวบเดียว.. ย้ำว่าแวบเดียวแล้วเดินจากไป เขาดูดีมากเลยนะ ดูขี้เล่นซะด้วยซ้ำไปแต่เขากลับดูเศร้าแปลกๆ.. ดวงตาของเขามัน... แล้วนี่มันใช่เรื่องที่ฉันต้องคิดตอนนี้ไหม! ตั้งสติพาส! ฉันยืนกุมหัวใจตัวเองที่เต้นเร็วอย่างเคย.. หวังว่าการที่ฉันไปรักษาตัวไกลถึงเชียงใหม่มันจะช่วยให้อาการฉันดีขึ้นนะ อย่าเป็นลมล้มพับอย่างคราวก่อนๆอีกนะ มันเหนื่อยจะแย่ การที่มีโรคประจำตัวแปลกประหลาดแบบนี้ใช้ชีวิตอยู่กับมันไม่ง่ายเลยนะ *Heartbeat Syndrome ไอ้โรคใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้สัมผัสร่างกายผู้ชายแบบนี้นะ... ฉันก็อยากจะมีแฟนแบบคนอื่นบ้างอ่ะ อยากมีโมเมนต์แบบกระหนุงกระหนิงจับมือกันงี้อ่ะ ไม่ใช่มีแล้วต้องนั่งห่างกันเป็นโยชน์ยังกับฉันเป็นพวกแพร่เชื้อร้ายกลายพันธุ์เทือกๆนั้น เฮ้อ~

แล้วนี่ถ้าอาการมันยังไม่ดีขึ้นละก็... มีหวังฉันได้ดับทั้งๆที่เพิ่งขึ้นแท่นเน็ตไอดอลมาแรงประจำปีนี้แน่ๆ งานแสดงก็จ่อคิวรอ แต่ฉันกลับรับงานทำนองนี้ไม่ได้นะสิ กลัวจับมือพระเอกปุ๊บแล้วอีนี่สลบปั๊บแบบนี้จบกันถ้วนหน้าแน่ๆ งื้ออ~ชีวิตฉัน

_______

?*Heartbeat Syndrome ชื่อโรคนี้ไม่มีอยู่จริง สมมุติชื่อขึ้นมาเฉยๆจ้า แต่อาการของโรคนี้มีอยู่จริงค่ะ

เปลี่ยนบทนิดหน่อยเนอะ มีใครอยากให้รักษาน้องนางพาสด้วยวิธีแปลกๆบอกได้เด้อ อิอิ

เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเซ็ตนะ เรื่องเดียวจบ แต่อยากต่อเรื่องของตัวประกอบละก็ขอไรท์คิดดูก่อน5555 เพราะเป็นคนเดาอะไรด้วยไม่ค่อยจะได้อ่ะ ฮ่า~?