ไม่สำนึก...(11)

แม่อุ่นต้องการที่จะนอนเฝ้าฉัน แต่ก็ถูกฉันปฏิเสธ คือก็อย่างว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก แขน ขาก็ไม่หัก จึงไม่อยากให้แม่ต้องมาเฝ้าฉัน ไคได้ยินแบบนั้นเขาจึงขออาสาที่จะเฝ้าฉันแทน ซึ่งตอนแรกแม่ก็ไม่ยอม ฉันยอมรับเลยว่าวาจาของเขานั้นมันทำให้ใครต่อใครเคลิบเคลิ้มได้ แม้กระทั่งฉัน และแม่จะเหลือเหรอ สุดท้ายแม่ก็ยอมที่จะให้ไคเฝ้าฉัน

"ฝากไอด้วยนะตาไค"แม่กล่าวกับไคขณะที่กำลังจะกลับ

"เขาเป็นแฟนกันแล้วนะอุ่น ไคก็บอกอยู่ว่าจะดูแลหนูไอให้อย่างดี"ลุงไทน์พูดจบก็หันไปยิ้มให้ไค แล้วตบบ่าเขาเบา ๆ

"ยังไงอุ่นก็เป็นห่วงลูกอยู่ดี"

"ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วครับ ไอพ้นขีดอันตรายแล้ว และอีกอย่างไอไม่ได้เป็นอะไรมากด้วยที่เหลือผมจะดูแลให้ไอฟื้นตัวไวขึ้นเองครับ"ลุงไทน์กับแม่อุ่นยิ้มให้เขา ก่อนที่จะหันมายิ้มให้ฉันเช่นกัน

พอลุงไทน์กับแม่อุ่นกลับไป ไคก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง.แล้วเอื้อมมาจับมือฉัน

"เราตกลงคบกันแล้วนะ นั้นหมายถึงเราเป็นแฟนกันแล้ว"ไคพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ

"อืม"ฉันก็ยิ้มกลับให้เขา ครืนนนน ครืนน เสียงโทรศัพท์ของไคดังขึ้น เขาจึงหยิบขึ้นมาดู

"ผมขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"ไคยืนขึ้นแล้วเอามือลูบที่หัวฉัน

"อืม"ฉันตอบรับ จากนั้นไคก็เดินออกไปจากห้อง

.

.

[ไค..Talk]

ผมแสยะยิ้มก่อนจะเอื้อมปิดประตู แล้วเดินมาที่ระเบียงโล่ง ๆ ของโรงพยาบาล.

"ว่าไง"ผมกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีคนในระแวกนั้น

(เรื่องตำรวจกูขอให้พ่อช่วยคลียร์เรียบร้อยแล้ว สรุปเป็นอุบัติเหตุ น้ำมันรั่วจึงทำให้เกิดระเบิด)นั้นเป็นไอ้พุที่พูดเข้ามาในสาย

"หึ"ผมหัวเราะในลำคอ แล้วนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ใช่ผมเป็นคนทำให้รถคันนั้นระเบิดเอง มันไม่ได้เป็นอุบัติเหตุอะไรหรอก

(มึงทำเกินไปป่ะว่ะ ไอ้ไค เผารถราคาเป็นล้าน ๆ เชียวนะมึง)

"รถคันนั้นได้มาเพราะไอ้ไฟฟ์ เพราะฉะนั้นมันก็ควรจะไปอยู่ที่มัน"

(มึงแม่งโหดสัส..ข่มขืนเขายังไม่พอ ถ่ายคลิปเขาไว้อีก และนี้เกือบทำให้เขาตาย หัวใจทำด้วยอะไรว่ะไอ้ไค)

"แค่นี้ยังน้อยไป มันจะต้องเจออะไรอีกเยอะ"

(พอแล้วมั้งไอ้ไค กูเริ่มสงสารเขาแล้วว่ะ)

"มันน่าสงสารตรงไหน..กูจะทำมันให้สารภาพมาให้ได้ ว่ามันเป็นคนที่ทำให้ไอ้ไฟฟ์ต้องตาย"

(ใครจะบอก..แล้วมึงจะทำอย่างไงต่อ)

"ทำให้มันหลงรักกู..เหมือนอย่างที่ไอ้ไฟฟ์รักมัน และถึงเวลานั้น มันจะต้องเจ็บปวดมากกว่าไอ้ไฟฟ์ร้อยเท่าพันเท่า"

(กูเริ่มกลัวมึงแล้วว่ะไอ้ไค)

"ถ้ากลัว มึงต้องทำตามที่กูสั่ง"

"ไอ้เวร!"ไอ้พุสบถออกมาก่อนที่ผมจะตัดสายมัน แล้วเดินเข้ามาในห้อง พอผมเดินเข้าไปก็เห็น ยัยฆาตกรที่นอนหลับอยู่บนเตียง ผมเอามือล้วงกระเป๋าแล้วใช้ลิ้นกระพุงที่แก้ม จ้องมองเธอ ด้วยความแค้น

"เธอจะไม่มีชีวิตที่เป็นสุขแน่"

.

.

ผมสั่งให้ไอ้พุเอาเสื้อผ้าที่คอนโดมาให้ผม รวมถึงชุดนักศึกษา เพราะพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแต่เช้า ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เจอกับโบวี่แฟนผมเลย เธอโทรมาผมก็ตัดสายทิ้ง.ป่านนี้เธออาจจะงอนผมไปแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปง้อ โบวี่เป็นผู้หญิงที่ผมรัก เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ตรงสเปคทุกอย่าง.เธอไม่งี่เง่า ไม่ตามติดผม ไม่เซ้าซี้อะไรผมเลย และอีกอย่างเธอเป็นคนที่เข้าใจผมที่สุด อาจจะมีบ้างที่เธองอนผม แต่ถ้าผมได้บอกเหตุผลเธอ นั้นคือจบ โบวี่จะหายงอนทันที

เรื่องคืนนั้น..ผมเป็นคนวางแผนทั้งหมด ผมวางยาไอ แล้วพาเธอไปที่โรงแรม.จากนั้นก็ข่มขืนเธอโดยที่ เธอไม่สามารถเห็นหน้าผม

สะใจชะมัดที่รู้ว่าไอยังบริสุทธิ์ และผู้ชายคนแรกก็เป็นผม ซึ่งเธอจะได้เป็นของเล่นผมไปอีกนาน

ผมตื่นมาในตอนเช้าในห้องพักฟื้นของไอ ก็พบว่าเธอตื่นก่อนผมแล้ว และเธอกำลังเดินถือถุงน้ำเกลือเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงรีบหยัดกายลุกขึ้นเดินมาที่เธอ

"ทำไม ไม่ปลุกผมล่ะไอ"ผมพูดพร้อมประคองเธอไปที่เตียง.

"ฉันเห็นนายหลับอยู่ แล้วอีกอย่างฉันไม่เป็นอะไร ฉันทำอะไรเองได้ นายก็เห็น"

"ผมเป็นห่วง"ผมพาไอไม่นั่งที่ข้างเตียง แล้วหยิบถุงน้ำเกลือไปแขวนให้

"นายต้องไปมหาลัยไม่ใช่เหรอ"

"ครับ"

"นายรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย"

"ไออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม...เดี๋ยวผมจะรีบกลับ"

"ไม่ต้องรีบหรอก ฉันโทรให้เอมมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วล่ะ อีกอย่างนายใกล้จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ"ผมผงกหัวให้

"ตั้งใจเรียนเถอะ..ไม่ต้องห่วงฉัน"ผมยิ้มให้ไอบาง ๆ ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าขนหนู และเสื้อผ้าไปที่ห้องน้ำ

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เอมเพื่อนไอก็เข้ามาพอดี

"อุ้ย..กำลังจะไปเรียนเหรอคะ"เอมเพื่อนไอเอ่ยทักผม

"ครับ..ฝากดูแฟนผมด้วยนะ"

"แฟน?"เธอหันไปที่ไอและผมสลับกัน ท่าทางตกใจนิดหน่อย

"ผมกับไอ ตกลงคบกันและเราสองคนเป็นแฟนกัน"

"ว้าว ยัยไอ แกนี้นะไม่คิดจะบอกฉันเลย.ดูสิเนี้ยแฟนเด็กและยังหล่อ เหมือนกับ ฟะ.."

"เอม!"เสียงแข็ง ๆ ของไอเอ็ดเพื่อนของเธอ ทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค ผมพอเข้าใจว่าเอมกำลังจะเอ่ยชื่อใครบางคน แต่เลือกที่จะแสร้งไม่รู้

"เหมือนใครเหรอครับ หรือไอเคยมีแฟน"

"ฉะ ฉันไม่เคยมีแฟน"หึ..! ไม่เคยมีแฟน.พูดออกมาโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย

"จริงสินะ ไอ..ไม่..เคย..มี..แฟน"ผมพูดย้ำ ๆ ที่ละคำ ผมเห็นสีหน้าทั้งสองสาวหันมองกันแล้วคลี่ยิ้มเจื่อน ๆ ผมยังให้โอกาสที่จะพูดอยู่นะ ถ้าหมดโอกาสเมื่อไหร่ละก็...

"ผมไปเรียนก่อนนะ"ว่าจบ ผมก็เดินออกมาทันทีด้วยอาการไม่ค่อยสบอารมณ์

ผมขับรถมาเรียนด้วยความหงุดหงิด ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนผมต้องฆ่าตัวตาย สีหน้าเธอยังระรื่น และยังชอบใจกับรถที่ได้มาเพราะทำลายความรู้สึกของคน จนถึงตาย

"เธอจะต้องได้รับบทเรียนที่เจ็บแสบ ไอ"

พอผมจอดรถสนิท กำลัวจะเปิดประตู จู่ ๆ ประตูอีกข้างก็เปิด และมีคนเข้ามานั่งที่เบาะข้าง ๆ พอผมหันไปก็ยิ้มให้กับคนนั้น

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์โบวี่เลย"เธอพูดพร้อมกับเอามือกอดอก

"ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลย"ผมขยับกายเข้าไปใกล้เธอ พร้อมกับเอามือลูบที่ผมเธอ

"ไม่ว่าง? แอบมีกิ๊กใช่ไหม"

"มีที่ไหนกันล่ะ ผมรักโบวี่คนเดียวนะครับ"โบวี่กระตุกไหล่ออกจากมือผมที่กำลังจะจับ

"ไม่งอนนะครับ เดี๋ยวผมให้รางวัล"

"รางวัล?"เธอขมวดคิ้วงามถามผม

"อยากกินมันไหม"ผมเชิญชวนให้เธอมองไปที่เป้ากางเกง

"บ้าน่า นี้มันในรถนะ"เธอตบที่แขนผมเบา ๆ

"ฟิล์มมืด ไม่มีใครเห็นหรอก"ว่าจบ ผมก็ขยับเบาะที่โบวี่นั่งเลื่อนไปข้างหลัง

???????????