สัญญามัดมือชก

สัญญามัดมือชก

“เหลือถ่ายอีกกี่ชุด” เสียงของมิวนิคดังขึ้นถามทีมงานและตากล้อง

“รีบถ่ายให้เสร็จ แล้วไปพบฉันที่ห้องทำงานคุณแม่” เขาหันไปพูดกับแฟร์รี่ที่ยืนตัวเปียก ทีมงานรีบจัดการพาแฟร์รี่ไปเปลี่ยนชุดแต่งหน้าทำผมใหม่ ถ่ายชุดที่เหลือ

“พี่คะ คนเมื่อกี้คือใครเหรอคะ” แฟร์รี่ถามทีมงานที่เหมือนจะเป็นนักศึกษาฝึกงานด้วยความสงสัย

“คุณมิวนิคค่ะ นั่นแหละค่ะคุณมิวนิค” เสียงของเชอรี่ดังขึ้น

“พี่เชอรี่..”

“ใจพี่นี่ร่วงไปอยู่ตาตุ่มเลยนะ ที่อยู่ๆ คุณมิวนิคก็เดินเข้าไปช่วยน้องแฟร์รี่ ปกติเขาหวงตัวมากค่ะ ถึงคุณมิวนิคจะทรงเจ้าชู้ก็จริง แต่เขาหวงตัวมากเลยนะ” เชอรี่เริ่มเม้าส์มอยในขณะที่กำลังแต่งหน้าเป่าผมให้นางแบบสาว

“หวงตัวเหรอคะ” แฟร์รี่ทวนคำพูดของเชอรี่เบาๆ จะหวงตัวได้ยังไงในเมื่อเขาดึงรั้งเธอไว้ไม่ให้ออกจากอกเขาด้วยซ้ำ

“ใช่ค่ะ หวงตัว ไม่ให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เท่าเหตุการณ์เมื่อกี้เลยนะคะ พี่จะเล่าอย่างวันนั้นนะ มีนางแบบโนเนมคนหนึ่ง รับงานมาถ่าย ถ่ายสักพักเริ่มอ่อยคุณมิวนิค นอกจากคุณมิวนิคจะไม่สนใจแล้ว เลิกจ้างนางแบบคนนี้ไปเลย” เชอรี่เล่ายาว

“ห๊ะ! ตกงานเลยเหรอคะ แล้วนี่แฟร์จะตกงานไหมคะเนี่ย” แฟร์รี่รู้สึกหวั่นๆ เล็กน้อย

“คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราไม่ใช่คนเข้าหาเขานี่คะ เขาเต็มใจเดินเข้าไปช่วยเอง” เชอรี่ลอยหน้าลอยตาพูด เหมือนเป็นคนโดนช่วยซะเอง

“เขาอาจจะไล่แฟร์ออก หลังจากถ่ายชุดนี้เสร็จก็ได้นะคะ เพราะเขาเรียกแฟร์ไปพบด้วยหลังจากถ่ายเสร็จ” แฟร์รี่มีสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“พี่ว่าไม่นะ พี่ว่าคุณมิวนิคต้องโดนน้องแฟร์ตกแน่ๆ” เชอรี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

“น่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ ก็เมื่อกี้แฟร์ตกจริงๆ แต่ไม่ได้ตกเขานะคะ เป็นตกสระแทน” แฟร์รี่พูดด้วยสีหน้าใสซื่อ ทำเอาเชอรี่หัวเราะลั่นกับคำพูดไร้เดียงสาของผู้หญิงตัวเล็กกว่าเธอตรงหน้านี้จริงๆ เธอคิดว่าความน่ารักไร้เดียงสาตรงนี้แหละที่กำลังจะตกลูกชายเจ้านายของเธอ

แฟร์รี่ถ่ายแบบจนครบจบทุกชุดตามตารางงานของวันนี้แล้วก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดา เสื้อยืดรัดรูปสีขาว ทับด้วยกางเกงยีนส์รัดรูป สวมรองเท้าส้นสูงสีครีมอวดรูปร่างหุ่นเพรียวสมกับเป็นนางแบบจริงๆ แฟร์รี่เดินตรงไปยังห้องทำงานของผู้บริหาร ตามคำแนะนำของเชอรี่

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอย่างเย็นฉ่ำ

“แฟร์มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่เข้ามาก่อนจะได้รับอนุญาต พอดีเคาะหลายครั้งแล้วไม่มีเสียงตอบ” หญิงสาวพูดอธิบายยาว กลัวว่าเขาจะว่าเธอไม่มีมารยาท เก้าอี้ทำงานค่อยๆ หมุนกลับมาเหมือนอย่างในละครตอนเปิดฉากพระเอกในห้องทำงานเปี๊ยบ

“ไม่ได้ยิน ประตูห้องอยู่ไกลตั้งเกือบร้อยเมตร” เขาเอ่ยขึ้นตอบ ก็จริงของเขา ห้องนี้กว้าง ภายในตกแต่งสีขาวมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ขาดก็แค่เพียงเครื่องซักผ้า ถ้ามีสิ่งนี้ก็บ้านๆ ดีๆ หลังหนึ่งเลยแหละ

“คุณ...เอ้ย เรียกแฟร์มามีอะไรหรือเปล่าคะ หรือจะเลิกจ้างแฟร์ แฟร์ได้หมดนะคะ เพราะเราไม่ได้ทำสัญญากันไว้ตั้งแต่แรก ถ้าหากว่าร่วมงานกันแล้ววันนี้คุณไม่พอใจ คิดว่าแฟร์อ่อยคุณ พยายามใกล้ชิดกับคุณ เราเลิกจ้างกันได้ค่ะ สัญญายังไม่ได้เซ็นแฟร์ไม่ซีเรียสอะไรค่ะ” แฟร์รี่พูดยาวพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจว่า ถ้าจะเลิกจ้างเธอ เธอก็ไม่ว่าอะไร

“พูดเยอะจริง”

“อ้าววว ไม่ใช่เรื่องนี้เหรอคะ”

“ฉันเรียกเธอมา เพื่อจะทำสัญญา เพราะรู้ว่าเธอยังไม่ได้เซ็น ยังไม่ได้ตกลงเรื่องราคาค่าตัวเธอ...”

“ค่าตัว? มันฟังดูแปลกๆ นะคะ”

“เอ้า! เขาก็เรียกค่าตัวกันไม่ใช่เหรอ” มิวนิคถามกลับ

“ก็ใช่ค่ะ แต่มันฟังแล้วรู้สึกเหมือนผู้หญิงขายตัวยังไงก็ไม่รู้”

“ค่าถ่ายแบบก็ได้อ่ะ” เขาเสนอคำพูดใหม่

“โอเคค่ะ ค่อยฟังดีขึ้นมาหน่อย”

“เป็นลูกครึ่งแต่รู้สึกกับภาษาไทยดีนักนะ”

“ในครึ่งลูกนี้ ก็มีไทยตั้งครึ่งหนึ่งเลยนะคะ ทำไมจะไม่รู้สึก”

“คุยกับเธอ ฉันจะพูดเพี๊ยนตามเธอแล้วเนี่ย”

“งั้นเราอย่าคุยกันดีกว่าค่ะ มาเลย เอาสัญญามาเซ็นเลยค่ะ จะได้กลับ แฟร์ต้องไปเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมอีก” แฟร์รี่เร่งเร้า

“เช็คออกทำไม” เขาถามกลับพร้อมกับยื่นใบเอกสารให้เธอเซ็น แฟร์รี่รับมาพร้อมกับจรดปากกาเซ็นไปโดยที่ไม่อ่านสักนิด แล้วยื่นคืนให้เขาไป

“จะไม่อ่านสักนิดเลยหรือไง”

“ไม่ค่ะ ค่าจ้างเท่าไรก็เท่านั้นแฟร์ไม่เรียกร้อง ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ทำเพราะชอบแต่งตัวค่ะ” แฟร์รี่เอ่ยหน้าตาย

“เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเช็คเอาท์ออกทำไม”

“แฟร์จองไว้แค่วันเดียวค่ะ และจะไปอยู่บ้านคุณตา เลยต้องเช็คเอ้าท์ออก แต่ดูเหมือนว่าบ้านคุณตาจะอยู่ไม่ได้ เพราะมันพังมาก เลยต้องไปหาโรงแรมใหม่ ห้องเก่ามีคนจองต่อแล้ว”

“อ่านสัญญาก่อน จะได้ทำงานถูก” เขายื่นเอกสารคืนเธอไป แฟร์รี่รับมาอ่านออกเสียงให้เขาได้ยินเหมือนจะประชดเขา

“ดิฉัน นางสาว คัง ฟารีดา ได้เซ็นสัญญารับจ้างงานการถ่ายแบบให้กับบริษัท MN jelwelly เป็นเวลา 1 ปี ค่าตอบแทนการถ่ายแบบ เดือนละ 1 ล้านบาท หากดิฉันได้ทำการผิดสัญญา ผิดไปจากเงื่อนไขดังกล่าวข้างต้นนั้น ดิฉันยินยอมให้ เจ้าของบริษัทปรับเงินเป็นราคา 100 ล้านบาทถ้วน ลงชื่อ คัง ฟารีดา” อ่านจบ แฟร์รี่แทบล้มทั้งยืน

“อะไรกันเนี่ย สัญญาอะไร ไม่ใช่สัญญาจ้างงานนี่คะ” แฟร์รี่เริ่มโวยวาย

“สัญญาจ้างงาน อ่านตรงไหนที่ไม่ใช่สัญญาจ้างงานกัน” เขาตอบด้วยท่าทางยียวน

“สัญญาฉบับนี้ ไม่ใช่แบบที่คุยกันไว้ และก็ไม่ใช่บริษัทที่ถ่ายวันนี้ด้วยนี่คะ”

“ที่นี่ที่เธอถ่ายวันนี้เป็นบริษัทของแม่ฉัน เธอจะได้ค่าจ้างในส่วนของวันนี้ และต่อจากวันนี้ก็ไม่ต้องถ่ายชุดว่ายน้ำให้แม่ฉันแล้ว เธอเซ็นสัญญากับบริษัทฉันแล้ว เพราะฉะนั้นไปทำงานกับฉันตามสัญญา ถ้าไม่ไปก็ผิดสัญญา จ่ายเงินมา ร้อยล้าน ไม่ขัดสนเรื่องเงินไม่ใช่หรือไง”

“ก็ใช่ แต่นี่มันก็มากเกินไป”

“ไม่รู้ล่ะ เธอเซ็นแล้ว อีกอย่างฉันถามเธอแล้วนะว่าอ่านก่อนดีไหม” ก็จริงของเขา เขาถามเธอแล้ว แต่ผิดที่เธอเองที่เซ็นสัญญาแต่ไม่อ่านรายละเอียดก่อน

แฟร์รี่ทำหน้าหนักใจ ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี นี่เธอต้องอยู่ทำงานกับเขาในฐานะนางแบบประจำบริษัทเขาไปตลอด 1 ปีเลยเหรอเนี่ย

“นี่คุณ...” แฟร์รี่เอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งเงียบคิดอยู่พักใหญ่ เขาก็นั่งเงียบมองรอเธอ

“หืม?”

“ปีหนึ่ง คุณไม่คิดจะเปลี่ยนนางแบบเลยเรอะ จะใช้ฉันคนเดียวทั้งปีเลยหรือไง” แฟร์รี่พูดกระแทกกระทั้นด้วยความหงุดหงิด เหมือนเด็กน้อย เรียกรอยยิ้มเล็กๆ มุมปากให้กับมิวนิคได้ไม่น้อย นึกเอ็นดูท่าทางน่ารักของเธอ

เขาทำสัญญาฉบับนี้ขึ้นเมื่อกี้หลังจากที่ช่วยเธอขึ้นจากสระ ความจริงแล้วเขาติดต่อเธอให้กับบริษัทเสื้อผ้าของแม่เธอ แต่พอเห็นความสดใส ความน่ารักของเธอตอนทำงาน เขาก็รู้สึกชอบ คิดว่าถ้าเอาเธอเป็นนางแบบถ่าย เครื่องเพชรให้เขาคงสวยไม่น้อย และยิ่งเขาเห็นเธอใส่ชุดว่ายน้ำโชว์เนื้อหนังมังสา ความไม่ชอบใจก็เกิดขึ้นมาเฉยเลย ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร