บทที่ 04 เหมาะสม

"ไม่เข้าใจเลยวะเจ๊…ทำไมพ่อถึงชอบบังคับฉันกันนะ" เจ้าของใบหน้าสวยเอ่ยพร้อมกับยกแก้วน้ำสีอำพันมากระดกดื่มเพื่อนระบายความทุกข์ของตัวเอง สายตาคู่สวยก็มองไปรอบๆ ผับชื่อดังใจกลางเมืองที่มีผู้คนมากมายกำลังวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนาน เว้นแต่เธอที่ทำได้แค่นั่งนิ่งคิดมากไปกับเหตุการณ์ก่อนหน้า

"นี่…หล่อนก็ใจเย็นๆ หน่อย ดื่มขนาดนี้เดี๋ยวก็เมาหรอก" มิกิรุ่นพี่ผู้จัดการคนสนิทได้แต่เอ่ยห้ามปรามรุ่นน้องเพราะรับรู้ถึงปัญหาของเธอแล้วหลังจากที่ร่างบางออกจากบ้านหลังใหญ่มาเธอก็ระบายกับมิกิทุกอย่าง

"ก็ดื่มให้เมาปะเจ๊" ร่างบางก็ไม่ได้สนใจรีบยกแก้วเหล้ากระดกดื่มต่อเนื่อง

"รู้ว่าเครียด แต่พรุ่งนี้แกมีถ่ายงานต่อนะ พอเลยๆ" รุ่นพี่คนสนิทตอบพร้อมกับคว้าแก้วของเธอที่กำลังจะยกขึ้นมาดื่ม

"ถ่ายตอนเย็นอีกเจ๊ ฉันไหวหนา" ร่างเล็กก็ไม่สนใจอีกเช่นเคย ปัดมือเรียวของมิกิที่กำลังจะคว้าแก้วของเธอ

"แกก็พูดแบบนี้ทุกที ถ้าฉันไม่มาปลุกแกก็ไม่ตื่นอะ ลำบากฉันตลอด" มิกิบ่นด้วยความเอือมระอาแต่ก็ยอมปล่อยมือให้เธอได้ดื่มต่อ

"อย่าบ่น ก็มันหน้าที่เจ๊ปะ เถอะหนา…ฉันดื่มต่ออีกแปปเดียว" เธอพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ แล้วท้าวคางมองหน้าอีกคนด้วยรอยยิ้มหวานที่มัดใจใครหลายๆ คนเป็นการออดอ้อนในแบบฉบับของเธอซึ่งมันก็…

"ย่ะ…จะทำอะไรก็ทำ" ได้ผลทุกครั้งที่เธอทำ รอยยิ้มหวานที่ผู้เป็นผู้หญิงด้วยกันยังต้องยอมแพ้ให้กับเธอและจะมีไม่กี่คนที่จะได้เห็นร่างบางในมุมมองด้านนี้ เพราะเกรซหรือเกวลินที่คนอื่นทั่วไปรู้จักจะขึ้นชื่อเรื่องความสวย เปรี้ยว ซ่า เสียมากกว่า

"น่ารักที่สุดเลย…" ร่างบางพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานอีกครั้งก่อนที่รุ่นพี่ผู้จัดการจะส่ายหัวให้กับความแสบซ่าของเธอสายตาก็ฉายความเอ็นดูด้วยความที่รู้จักและดูแลรุ่นน้องมานานทำให้เธอมักจะรักราวกับเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเธอเอง

"แล้วแกจะทำยังไงต่อ…ถ้าอากรทำแบบนั้นจริงๆ" แล้วรอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าในตอนแรกก็ค่อยๆ จางลงเมื่อประโยคของมิกิพูดขึ้น

"ฉันก็ไม่รู้…เจ๊ ฉันควรจะทำยังไงดี" ร่างเล็กเม้มปากเข้าหากันพลางใช้ความคิดหาทางออกของเรื่องนี้

"แกไม่สนใจเรื่องแต่งงะ…"

"หยุดเลยนะเจ๊ ไม่มีทาง ฉันไม่มีทางแต่งงานเด็ดขาด" ทันทีที่รุ่นพี่สาวนั้นกำลังจะเอ่ยถึงสิ่งที่เธอไม่อยากฟังที่สุด ร่างเล็กก็รีบชิงพูดขึ้นเสียก่อน

"แล้วแกจะทำยังไง ฉันว่าอากรคงไม่จบแค่ขู่แน่ๆ"

"…" ร่างบางก็นิ่งเงียบอย่างนึกหาทางออก

"ลูกสาว!…" และแล้วเสียงของมิกิที่ตะโกนเรียกเธอเสียงดังทำให้ร่างบางที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น สะดุ้งเฮือกตกใจรีบหันไปหาอีกคนทันที

"อะไรเนี่ยเจ๊ ตกใจหมด" ก่อนที่ปากเล็กจะขยับว่ารุ่นพี่ผู้จัดการ

"นั้นใช่ปะ คู่หมั้นแกอะ" มิกิพูดพลางชี้ไปอีกทางทำให้ร่างเล็กนั้นมองตามนิ้วมือเรียวของเธอไป

"อือ" สายตาคู่หวานก็จ้องมองมาเฟียหนุ่มหน้าตาดี คู่หมั้นของเธอที่นั่งรวมอยู่กับเพื่อนๆ ของเขาที่เธอก็รู้จักบ้าง ไม่วายที่ชายหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นจะมีผู้หญิงหุ่นดีนั่งข้างๆ เขา ก่อนที่ปากเล็กจะขยับตอบรุ่นพี่ด้วยท่าทีที่ไม่ได้ตื่นเต้นหรือสนใจอะไรสักนิด

"ฮื้ออ หล่อลากทั้งแก๊งค์เลย" มิกิเอ่ยชมด้วยสีหน้าปลาบปลื้มเป็นที่สุด ผิดกับร่างบางที่กำลังเบะปากแล้วหันกลับมาทางเดิม

"น้ำลายหกแล้วอีเจ๊ เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวฉันฟ้องพี่รามนะ" ร่างเล็กเอ่ยบอกกับรุ่นพี่สาวถึงแฟนของเธอก่อนที่มิกิจะหันมาคาดโทษเธอแทน

"จิ๊...ขัดตลอดนะแกอะ" เกรซก็ยักคิ้วกวนๆ ไม่สนใจอะไรเธอมากยกแก้วเหล้ามากระดกต่อ

"แต่คู่หมั้นแกก็เอาเรื่องจริงๆ แหละ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าสักวัน"

"คนแบบนี้เหรอ ที่พ่อจะให้ฉันแต่งงานด้วย ฉันคงปวดหัวตายพอดี"

"แต่ฉันว่าก็เหมาะสมกับหล่อนดีนะ แสบซ่าทั้งคู่"

"อีเจ๊ หยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้"

"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นไหมล่ะ"

"ฉันไม่ตลกด้วยสักนิด เลิกมองได้แล้ว" ปากเล็กขยับตอบสีหน้าจริงจังก่อนที่จะบอกรุ่นพี่สาวที่กำลังจ้องมองไปยังกลุ่มแก๊งค์ของคู่หมั้นเธอ

"หึย...อยากได้อยากโดน" มิกิพูดด้วยท่าทางดี๊ด๊าจ้องมองไม่ละสายตา ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ยังคงจับจ้องไปทางกลุ่มของเขา ความหล่อเหลาเอาเรื่องของกลุ่มเขานั้นดึงดูดสาวๆ คนอื่นเป็นต้องหันมามองเช่นกัน แต่นั้นคงไม่รวมถึงร่างบางข้างๆ เธอเพราะตอนนี้เธอกำลังกรอกตาไปมาหมั่นไส้ไปกับท่าทางของรุ่นพี่สาวที่แสดงออกเกินเหตุ

"อีเจ๊ หยุดเลย เมียพวกเขาก็เพื่อนสนิทฉันนี่แหละ อย่าเชียวนะ" เกรซเอ่ยขึ้นทำให้รุ่นพี่ผู้จัดการนั้นชะงักแล้วหันกลับมาทางเธอ

"อ้อ...เหมือนที่หล่อนกำลังจะเป็นเจ้าของหนุ่มโสดคนสุดท้ายในกลุ่มนั้นใช่ปะ"

"อีเจ๊!...บอกให้หยุดความคิดนั้นไง" ร่างบางก็ตะคอกใส่รุ่นพี่สาวเสียงดังลั่นด้วยความลืมตัวและเริ่มรู้สึกมึนๆ ไปกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สร้างความกล้าให้เธอมากขึ้นทำให้ผู้คนแถวนั้นต่างพากันหันมาให้ความสนใจไปยังโต๊ะของเธอรวมไปถึงกลุ่มแก๊งค์ที่เธอกำลังพูดถึงด้วย

"นี่!...แกจะเสียงดังทำไมเนี่ย" มิกิพูดพร้อมกับหันไปยิ้มแห้งให้คนรอบๆ แล้วพยักหน้าเพื่อเป็นการขอโทษแทน

"ยังจะมาถามอีก เพราะเจ๊นั่นแหละ"

"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว" เมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของรุ่นน้องคนสนิท มิกิก็ยกแก้วเหล้าแล้วยิ้มให้เธอก่อนที่คนตัวเล็กจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนเป็นสัญญาณของการสงบศึกในครั้งนี้

.

.

"ไปลูกสาวกลับได้แล้ว" มิกิที่เห็นท่าทางของหญิงสาวรุ่นน้องที่ใกล้จะคอพับเต็มทีด้วยแอลกอฮอล์ที่เธอยกดื่มเพื่อลืมเรื่องราวความเครียดทั้งหมดก็เอ่ยบอกพร้อมกับพยุงร่างของเธอหมายจะเดินออกจากผับหรู

"ยางไม่อยากกลาบ (ยังไม่อยากกลับ)" ร่างเล็กตอบด้วยเสียงยานรั้งตัวเองไม่ยอมไปตามที่ปากบอก

"พอแล้ว จะกินอะไรนักหนาเนี่ย" รุ่นพี่สาวเอ่ยบอกกับเธอแล้วพยายามฉุดกระชากร่างบางที่จะนั่งลงเอาให้ได้

"ฉันจาดื่ม ดื่มมานให้เยอะๆ จาได้ลืมเรื่องทุกอย่าง" ร่างบางที่ตอนนี้ไม่สามารถทรงตัวและบังคับตัวเองได้ตอบกลับรุ่นพี่สาวก่อนที่จะโอนเอนยื้อดึงกันไปมา

"เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" แล้วเสียงทุ้มของชายหนุ่มก็ดังขึ้นระหว่างที่ร่างของทั้งสองกำลังโอนเอนอยู่นั้นทำให้คนที่ได้สติอย่างมิกิหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นทันที