บทที่ 01 รักมากเท่าชีวิต

“แม่ค้าบ วอมจะเอาเสื้อตัวนี้กลับไปด้วยได้มั้ยค้าบ” เสียงเล็กเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ของตัวเองที่กำลังจัดของใส่ในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เพื่อกลับมายังประเทศที่ตัวเองจากมานานนับสามปีเศษ เมื่อธุรกิจที่เธอต้องบริหารที่นี่สำเร็จตามเป้าหมายแล้ว เธอจึงต้องกลับไปเผชิญกับปัญหาอันหนักหน่วงที่เธอหนีมาตลอดสามปี

“ได้ครับ มาครับแม่จัดให้เธอ” เธอหยิบเสื้อจากมือเล็กแล้วยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบเดียวกันกับเธอ ทั้งสองคนจัดของกันอยู่สักพักใหญ่โดยที่มีเจ้าตัวเล็กก่อนกวนบ้างเป็นบางเวลาแบบฉบับเด็กซนทั่วไป

“ไปนอนกันได้แล้วครับ พรุ่งนี้ลูกต้องตื่นเช้าอีกน่า” เธอจูงมือเด็กชายวัยสองขวบเข้ามายังห้องนอนกว้างใหญ่แล้วตบตูดลูกเพื่อเป็นการกล่อมนอน เด็กน้อยใช้เวลาไม่นานก็พลอยเคลิ้มหลับไป

‘อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด’ เพียงขวัญมองไปยังใบหน้าเล็กที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความไร้เดียงสา การกลับไปครั้งนี่สร้างความกังวลแก่เธอไม่น้อย ปัญหาที่ไม่รู้ว่าจะแก้ปมจากตรงไหนทำให้เธอรู้สึกกลัว จนแทบจะนอนไม่หลับ เธอกดฝั่งจมูกลงบนแก้มนุ่มแล้วนอนกอดลูกหลับไปในที่สุด

“แม่ครับ แม่ขวัญครับ” มือเล็กเขย่าแขนแม่ของตัวเองที่กำลังเหม่อยลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่

“ครับ ว่าไงครับ” เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดแล้วหันมาสนใจเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้าง ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งเครื่องบินชั้นเฟิร์สคลาสออกมาจากประเทศฝรั่งเศสมุ่งหน้าไปยังประเทศไทย

“พรุ่งนี้วอมจะได้เจอคุณปู่กับคุณย่ามั้ยครับ” เด็กชายเอ่ยถามด้วยแววตาใสซื่อ

“ได้ครับ เดี่ยวแม่พาไปนะครับ แต่วอมต้องไปหาตายายกับแม่ก่อน โอเคมั้ยครับ” เธอลูบหัวเอ็นดูลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ เด็กชายส่งเสียงออกมาดีใจใหญ่ เพราะตั้งแต่อยู่ที่นู้นเขาจะมีแค่แม่และลุงเรย์หุ้นส่วนบริษัทที่เล่นกับเขาบ่อยๆ ตายายมาเยี่ยมหลานบ้างนานๆ ครั้ง ส่วนปู่กับย่ามาได้เกือบทุกเดือนพลอยทำให้เด็กชายมักจะติดทางฝั่งนั้นมากกว่า

“ครับ วอมคิดถึงปู่ย่า ตายายที่สุดเลยครับ” เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยตอบผู้เป็นแม่พลอยทำให้คนข้างๆ ยิ้มให้ทั้งสองด้วยความเอ็นดูในความใสซื่อของเด็กน้อย

“ทุกคนต้องดีใจแน่ๆ เลย”

“แล้ววอมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ พ่อไปทำงานยังไม่กลับมาเหรอครับ” สีหน้าดีใจเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงบิดาของตัวเอง เพียงขวัญเธอจะบอกลูกเสมอว่าพ่อเขาไปทำงานไกล ไม่สามารถกลับมาหาเขาได้ตอนนี้ เมื่อเขาโตขึ้นเขาพร้อมที่จะพูดความจริงกับลูกแต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ เขายังเด็กเกินกว่าที่จะต้องมารับรู้ปัญหาที่ผู้ใหญ่ก่อขึ้นมาได้

“ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิครับ” ใจเธอกระตุกวูบทุกครั้งเมื่อเด็กน้อยถามหาบิดาของตน เธอมักจะแอบร้องไห้ทุกครั้งเพราะเธอสงสารลูกตัวเองที่ไม่ได้มีครอบครัวเพรียบพร้อมเหมือนกับลูกคนอื่นทั่วไป ทั้งที่เธอพยายามมอบความรักทั้งพ่อและแม่ให้เด็กน้อยอย่างเต็มที่แล้ว

“พ่อไม่รักวอมแล้วเหรอ” เด็กน้อยเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ออกมา เธอสวมกอดลูกไว้แน่นแล้วชิงน้ำตาไหลก่อน

“พ่อแค่ไปทำงาน วอมต้องเป็นเด็กดีรอพ่อกลับมานะครับ” เธอรีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วปลอบใจลูกน้อย

“ครับ วอมจะไม่ดื้อ ไม่ซนครับ” เด็กน้อยกอดอกแล้วหันหน้าตรงไปทางข้างหน้า ไม่ยอมขยับตัวไปไหน

“แม่รักวอมนะครับ” เธอพูดแล้วสวมกอดเด็กน้อยอีกครั้ง ส่งมอบความรักแก่ลูกที่เป็นทั้งชีวิตของเธอ มือเล็กป้อมๆ ลูบหลังแม่แล้วซุกเข้าไปในอกเธอ

“วอมก็รักแม่ครับ” ปากเล็กขยับพูดเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดของเธอ