Ep.3 My normal daily life will change after xmas【2】

“งั้นเอามานี่สิ” แล้วเจ้าตัวก็ยื่นมือมาทางเอกสารนั่นทันที

ซึ่งฉันเผลอยืนเกร็ง ๆ เหมือนจะไม่ให้ แต่ท้ายสุดแกก็หยิบไปเองอยู่ดี

“หมอกันต์ติดเคสหนัก ตอนนี้เข้าห้องผ่าตัดไปกับหมออีกคนเลยยังไม่มีใครขึ้นไปดูอาการคุณครูซเลย” จากนั้นจึงวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารอ่านแบบลวก ๆ

“ตี๋ รอกันต์ก่อนดีไหม คุณครูซน่ะ…” พี่หมอแว่นพูดทักท้วงด้วยท่าทีลำบากใจ

“หมอพี ก็แค่ขึ้นไปดูอาการและสั่งยาให้เอง ไม่ได้รักษาอะไรมากมาย หรือเราจะปล่อยให้หลานเจ้าของโรงพยาบาลนอนเฉย ๆ ไม่ไปดูดำดูดีอะไรเลย แบบนี้ไม่แย่กว่าหรอ” พี่หมอตี๋เถียงเพื่อนร่วมงานที่มีชื่อว่าพี่หมอพีกลับ

พี่หมอแว่น ใส่เสื้อกาวน์ตัวสีขาวใหม่เอี่ยม และเดินถือแฟ้มขึ้นไปเพียงลำพัง

“ตากระตุกขวาตลอดเลยอะ สงสัยนอนน้อยไป” ยายวีโอเลตหันมาบ่น

“เมื่อคืนแกนอนก่อนฉันอีกนะ” ฉันก็เถียง ๆ ไป

ผ่านไปไม่นาน พี่หมอตี๋ก็เดินลงมาด้วยสีหน้าที่ระรื่น ในขณะที่ทุกคนกลับมายุ่งวุ่นวายกับการทำแผลและดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินกันอีกครั้ง

โดยมีฉันกับพี่พยาบาลคนเมื่อเช้าที่เจอ …กำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับรอเย็บแผลบนศีรษะคนไข้อยู่

“หมอตี๋คะ ๆ ช่วยเย็บแผลให้คนไข้รายนี้ทีค่ะ” เธอเรียกหมอตี๋ที่กำลังเดินเข้ามาพอดี

เจ้าของชื่อเลยมีท่าทีลังเลเล็กน้อย

“โอเค ๆ” แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเข้ามาช่วย

“งั้นคุณพยาบาลเอายาขึ้นไปให้คุณครูซทีนะ เพราะหมอกันต์ติดผ่าตัดแต่ผมขึ้นไปตรวจอาการมาแล้ว โดยรวมแข็งแรงดี มีแค่แขนกับไหล่ที่เคลื่อนและกระดูกแตก” พี่หมอตี๋วินิจฉัยด้วยความเชี่ยวชาญทั้งยังดูมั่นใจ

“คุณครูซบ่นเจ็บที่แขนมาก ๆ ต้องการให้หายเจ็บตอนนี้ ยังไงเดี๋ยวรีบเอายาแก้ปวด Amoxicillin ขึ้นไปให้เลยแล้วกัน” คนที่กำลังเซ็นใบเบิกยาส่งมันให้กับพี่พยาบาลคนเมื่อเช้าซึ่งเดินมาหาพี่หมอกันต์

“อ้อ ได้ค่ะ” พี่พยาบาลก็พยักหน้ารับและรีบเดินไปทันที

“ส่วนเรามาเริ่มเย็บแผลกันเลย” ก่อนพี่หมอตี๋จะหันมาบอกกับฉัน

โดยที่ฉันก็มีหน้าที่คอยส่งเครื่องมือและยืนดูวิธีการรักษาไป

ยาแก้ปวด Amoxicillin… แต่จู่ ๆ ชื่อของยาตัวนี้ทำให้ในหัวของฉันมันคิดถึงอะไรบางอย่าง…

“อะ เสร็จแล้วครับ” พี่หมอตี๋พูดกับคนไข้อย่างสุภาพ ๆ

“หมอพี ๆ ผมขอไปซื้อกาแฟอีกสักแก้วนะ เดี๋ยวรีบมา” จากนั้นจึงเอ่ยบอกหมอพีและเดินออกไปทันที

“หน้า 235” ฉันนั่งนึกถึงหนังสือเมื่อวานที่อ่านทวนกับยายวีโอเลต

Amoxicillin เป็นยาที่อยู่ในกลุ่มเพนิซิลลิน (penicillin) ดังนั้น หากมีอาการแพ้ยาก็ต้องหลีกเลี่ยงการใช้ยาชนิดอื่น ๆ ที่อยู่ในกลุ่มนี้ เช่น dicloxacillin, oxacillin, ampicillin อีกด้วย

มากไปกว่านั้นหากผู้ป่วยแพ้ยากลุ่มเพนิซิลลิน อาจเกิดอาการแพ้ยาในกลุ่มเซฟาโลสปอริน (Cephalosporins) ด้วย

“ครูซ” แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเห็นคำว่า เพนิซิลลิน ในใบประวัติแพ้ยาของครูซ

ฉันดูแฟ้มประวัติรักษาที่โชว์เลขห้องวีไอพี

ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปโดยไม่ตอบคำถามของใครทั้งนั้น เพราะกำลังตกใจ

“สงสัยยายมิราอยากเข้าห้องน้ำอะค่ะ” เสียงของยายวีโอเลตที่ตอบพี่หมอพีไล่หลังมา

“พี่พยาบาล!!” ขณะที่ลิฟต์เปิดออก ฉันก็สวนทางกับคนที่เพิ่งเอายามาให้ตามคำสั่งของหมอตี๋ซึ่งอยู่ในลิฟต์อีกฝั่งและปิดลงไปแล้ว

“โอ๊ย… อย่าเพิ่งกินยานะครูซ” ฉันได้แต่ภาวนาในใจ

“มาหาใครคะ น้องนักศึกษาแพทย์” พี่พยาบาลหน้าฟรอนต์ลุกถามอย่างงง ๆเมื่อเห็นว่าฉันวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในบริเวณนี้

“ห้องคุณครูซค่ะ ๆ” ฉันตอบพี่พยาบาลทั้งที่หอบเหนื่อย

“มีธุระอะไรคะ คุณครูซไม่ได้อนุญาตให้…” ฉันไม่รอให้พี่พยาบาลพูดจบ

“ขออนุญาตจริง ๆ นะคะ หนูแค่มาตรวจอาการเขาเฉย ๆ” แล้วก็ยกแฟ้มเอกสารของครูซขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปในหาห้องของเขาอย่างไม่รีรออะไร

ก๊อก ๆๆ ฉันเคาะประตูตามมารยาทพลางรีบเปิดเข้าไปทันที

“อย่าเพิ่ง!!!!!” ฉันร้องขึ้นเสียงหลง เมื่อเห็นครูซกำลังกรอกยาในแก้วใส่ปากด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา

อีกฝ่ายกลืนกน้ำลงคออย่างงง ๆ และมองมาที่ฉัน

“ยายหน้าจืด” เสียงทุ้มพูดขึ้นนิ่ง ๆ

ฉันเดินตรงเข้าไปตรวจสอบยานั้นทันที และใช่เลย ครูซกินไปครบทุกเม็ดแล้วจริง ๆ

“หน้าเธอดูซีดกว่าวันนั้นนะ” เขาถามอย่างนึกตลก

“คุณ… โอเคใช่ไหมคะ” ฉันถามเสียงสั่น ๆ ด้วยความไม่มั่นใจเท่าไหร่

“ก็สบายดี แค่แขนหัก” ครูซชี้ให้ดูแขนของตัวเอง

ก่อนกวาดตามองไปที่ห้องพักผู้ป่วยของครูซที่มีการตกแต่งด้วยต้นคริสต์มาส เสมือนอยู่ในงานเลี้ยงประจำเทศกาลแสนหรูหรา

บนโต๊ะเยี่ยมเต็มไปด้วยเหล้าแบรนด์ดัง ๆ บางขวดก็เปิดแล้ว

เพื่อนเขาปกติดีอยู่ไหม ให้เหล้าเท่ากับแช่งปะ

“แล้วเธอมาเพื่อ?” เขามองทางฉันแบบงง ๆ เล็กน้อย

“คือ…” ฉันจึงอึกอัก ๆ อย่างลำบากใจ

เพราะถ้าเกิดว่าเขาไม่แพ้ขึ้นมา ก็กลัวว่าจะกระทบกับพี่หมอตี๋เรื่องสั่งยาเอา

ถ้าเขาไม่แพ้ก็ดีไป แต่ถ้าแพ้นี่สิ ฉันจะทำยังไง

แล้วมีหวังซวยกันทุกคนแน่ ๆ

งั้นฉันคงต้องรอดูอาการของเขาสักพัก

“แต่มาก็ดีละ พวกแซนดี้สาว ๆ เพิ่งกลับออกไปไม่นานเอง เมานมเมาตูดชะมัด อยากดูอะไรที่จืดชืด ๆ สักหน่อย” จากนั้นจึงมองหน้าฉันอย่างกวน ๆ

ฉันก็แค่ไม่ค่อยแต่งหน้าจัดและใส่ชุดขาวมาทุกวันแค่นั้นเอง จืดตรงไหนกัน?

“ที่นี่โรงพยาบาลนะ ไม่ใช่บาร์หรือผับ” ถึงจะเอ่ยเช่นนั้นแต่ก็มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างไม่อยากจะเชื่อว่ามีอะไรแบบนี้ในโรงพยาบาลอยู่จริง ๆ

“อยากเจอฉันเหรอ ถึงมาหาอะ…” เขาพูดพลางกอดอก

“แค่แวะมาดูอาการน่ะค่ะ” ฉันเลยตอบไปอย่างสุภาพ ๆ

“หรือว่าจะมาขอ account หนังโป๊จากฉันหรอที่เราคุยกันในวันนั้นไง” เขาถามด้วยใบหน้านิ่ง ๆ จริงจังกับเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ คนประสาท

“จะบ้าเหรอ บอกแล้วไงว่าแค่แวะมาดูอาการของนายเท่านั้น” ฉันตอบไปแบบเลี่ยง ๆ

ไม่รู้ว่าหมอนี่จะพูดทำไม เพราะมันทำให้ภาพองคชาตนั่นกลับมาหลอนฉันอีกครั้ง อี๋ ๆๆๆๆ

“ถ้าเธออยากได้คลิป …เราก็ airdrops ให้กันได้นะ” ครูซยิ้ม ๆ และกดโทรศัพท์เล่นไปด้วย แต่จู่ ๆ เขาก็สะบัดหัวอย่างแรงและกะพริบตาถี่มากขึ้น

“ครูซ…” ฉันเรียกเขาเบา ๆ

ครูซหันมามองที่ฉัน …ด้วยแววตาแปลก ๆ

“นายเป็นอะไรอะ” ฉันเริ่มตกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปนั่น

“เหมือนหายใจไม่ออก” อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าที่เริ่มกังวล

ฉันจึงรีบหยิบไฟฉายเล็กจากในเสื้อกาวน์มองส่องเข้าที่ม่านตาของเขาทันที

ถ้าแพ้ยา ม่านตาจะต้อง… ขยาย…

ซวยแล้วจริง ๆ ด้วย

“นาย… น่าจะแพ้ยาตัวเมื่อกี้” ฉันร้องลั่นเมื่อสิ่งที่คิดมันเป็นไปตามนั้น

“อะไรนะ” ครูซมีน้ำเสียงเปลี่ยนไป

ฉันรีบกดโทรศัพท์หาพี่หมอกันต์ทันที เพราะนึกถึงใครไม่ออกแล้ว

แค่กก แค่ก ไม่นานเขาก็เริ่มหายใจติด ๆ ขัด ๆ และมองมาทางฉันนิ่ง ๆ

“พยายามหายใจเข้าลึก ๆ ไว้นะครูซ ฉันตามพี่หมอให้แล้ว” ก่อนลูบแผ่นหลังกว้างอย่างพยายามให้เขาใจเย็น

ทว่าครูซเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว

“เร็ว ๆ!!” ทั้งยังพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่

จนบีบที่แขนของฉันแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

ตู๊ด ตู๊ด

“ฮัลโหลมิระ...”

“พี่กันต์ ขึ้นมาห้องคุณครูซด่วนเลย เขาแพ้ยา หายใจไม่ออก ม่านตาขยาย มิรากลัวเขาจะช็อกอะ” ฉันเอ่ยด้วยเสียงสั่น ๆ

“ใครเอายาบ้า ๆ นั่นมาให้ฉัน” ครูซพูดติดขัดและเริ่มไม่พอใจอย่างชัดเจน

เพียงแต่ตอนนี้ไม่สามารถเสียงดังได้เท่านั้น

“ใจเย็นนะ อย่าเพิ่งพูด พยายามหายใจก่อน” ฉันรีบบอกวิธีช่วยครูซขณะที่รอให้พี่หมอกันต์มาถึง

ก่อนกดออดเรียกพยาบาลด้านนอกให้เอาเครื่องช่วยหายใจต่าง ๆ เข้ามาทันที

ครืดดด ฟืดดด ครืดดด เสียงลมหายใจอีกฝ่ายเริ่มแปลกไป และหัวใจที่เต้นเร็วผิดปกติ

ครูซทำท่าให้ฉันดูว่าเขาไม่สามารถหายใจทางจมูกได้แล้ว ซึ่งเครื่องช่วยหายใจทางจมูกที่กำลังจะมาคงช่วยไม่ได้มากเท่าที่ควร

“ทางปาก หายใจทางปาก” ฉันรีบบอกและช่วยสาธิตให้ดู แต่ครูซก็ส่ายหน้าทันที

ดูท่าเราคงต้องสอดท่อเข้าไปที่คอเพื่อช่วยในการหายใจแน่ ๆ เพราะตอนนี้หลอดลมน่าจะบีบแคบลง ๆ เนื่องจากอาการแพ้อย่างรุนแรง

เขาเริ่มหน้าซีดตัวเกร็ง ๆ

“ฉันคงต้อง…” ฉันมองครูซอย่างหมดหนทางจะช่วย…

ฟุ่บบบบ สุดท้ายจึงตัดสินใจโน้มตัวเข้าหาครูซ ก่อนจะประกบริมฝีปากและเป่าลมหายใจของตัวเองเข้าไปในช่องปากเป็นจังหวะ จนทำให้มือขดเกร็งเริ่มคลายมากขึ้น

“หมอกันต์มาแล้วค่ะ ๆ”