Ep.3 My normal daily life will change after xmas【1】

Mirarun part

หลังจากที่ตัวปัญหาอย่างคุณครูซถูกพาตัวไปเข้าอุโมงค์เอกซเรย์อีกครั้ง

ทางฝั่งของเราก็เกิดบรรยากาศที่กดดันไม่ต่างกัน

“ได้ตำแหน่งหัวหน้าหมอแล้วยังไม่พออีกเหรอ” พี่หมอตี๋พูดขึ้นกับพี่กันต์อย่างแดกดันเบา ๆ

ขณะที่คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองไป

มีเพียงฉันกับยายวีโอเลตที่ยังยืนงง ๆ เอ๋อ ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะพวกเขายืนจ้องกันอยู่ตรงหน้า

“การเป็นหมอที่ดีเขาไม่เลือกคนไข้หรอกนะครับ ไม่ว่าจะหลานเจ้าของโรงพยาบาลหรือคนเจ็บคนอื่น ผมก็ยินดีรักษาเหมือนกัน” พี่กันต์พูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจ และแทบจะไม่มองหน้าพี่หมอตี๋เลยด้วยซ้ำ ถึงว่าละทำไมอีกฝ่ายดูกระตือรือร้นตั้งแต่วินาทีแรกที่หมอนั่นเดินเข้ามาในห้องฉุกเฉิน

“จะเอาหน้าอวยยศก็พูดตรง ๆ เถอะหมอ ตรงนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว” พี่หมอตี๋พูดราวกับมองข้ามหัวเราสองคนไปแบบไม่สนใจอะไร

“จริง ๆ หมอแบบเราไม่มีสิทธิเลือกคนไข้หรอกนะครับน้อง ๆ แต่ผู้ป่วยต่างหากที่เป็นคนเลือก… และอนุญาตให้เรารักษาร่างกายของเขาได้” พี่กันต์หันมาพูดเชิงสอน แต่ฉันว่าเขาแค่กำลังเหน็บใครอีกคนมากกว่า

นั่นยิ่งทำให้ฉันกับยายวีโอเลตยืนงงในดงหมอต่อไป

เพราะจะกลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็คงไม่ถึง …เพลงนี้เปล่งออกมาจากสายตาของยายวีโอเลตตามกระแสจิตของเราที่ส่งถึงกัน [มิราน่าจะอ่านหนังสือมากเกินไป]

“ก็ระวังหน่อยนะ ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว พลาดมาเมื่อไหร่จะเจ็บเอา” พี่หมอตี๋สวนกลับอย่างสุภาพ ๆ แต่คำพูดนั่นไม่ใช่เลย

เท่าที่ฉันรู้มาก็คือ พี่หมอตี๋เป็นรุ่นพี่พี่กันต์ถึงหนึ่งปี แต่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับมีตำแหน่งที่สูงกว่าและเป็นที่เคารพยอมรับในหมู่คนที่นี่ไม่ใช่น้อย ถ้าให้เดานะ การที่ครูซยอมให้เขารักษาแทนหมอประจำตัวได้ แสดงว่าต้องมีฝีมือจริง ๆ ทั้งยังสามารถได้เป็นหัวหน้าหมอคนอื่น ๆ ตั้งแต่อายุยังน้อย ๆ แบบนี้

จากแนวคิดในเชิงจิตวิทยาของฉันน่ะนะ

และคิดว่ามันไม่แปลกเลย ถ้าคนอย่างพี่หมอตี๋จะไม่พอใจพี่กันต์ เพราะการที่รุ่นน้องซึ่งมาทีหลังก้าวเลยตัวเองไปแม้เพียงขั้นเดียว เป็นใครก็คงรู้สึกแย่ยิ่งอยู่ในสังคมแบบไทย ๆ เช่นเราด้วยแล้ว

ขณะคิดก็เหลือบมองป้ายตำแหน่งรองหัวหน้าแพทย์ที่ติดอยู่ข้าง ๆ ป้ายชื่อของพี่หมอตี๋

“ครับหมอ ขอบคุณที่เตือน” พี่กันต์ตอบอย่างสุภาพชนกลับไป และก้มหัวให้รุ่นพี่ตัวเองเล็กน้อย

“ขอตัวก่อนนะครับ” ก่อนจะเดินเบี่ยงออกมาทันที

หมอกับหมอทะเลาะกันนี่บางทีก็ดูน่ากลัวกว่าสมาคมคนเถื่อนของครูซอีกนะ

พวกเขาไม่ต่อย ไม่ตะคอกใส่กัน แต่ทุกคำพูดคือการเชือดเฉือนแบบสุด ๆ

“กลับบ้านกันเถอะแก” ยายวีโอเลตสะกิดแขนฉันเบา ๆ พลางก้มดูนาฬิกาตัวเองที่บอกเวลาเลิกเทรนงานของเราสองคนสักที

เพราะทางมหาลัยส่งเรามาแค่ช่วยพวกพี่ ๆ หมอตัวจริง จึงไม่ต้องทำงานหนักเท่าที่ควร ทว่าเชื่อฉันเถอะว่า แค่ยืนดูภารกิจแต่ละวันในโรงพยาบาลก็เหนื่อยแทนพวกเขาแล้ว เอาจริง ๆ งานแบบนี้ถ้าใจไม่รักคงทำได้ไม่นาน

“อื้ม” ฉันพยักหน้ากับยายวีโอเลต ก่อนเราสองคนจะยกมือไหว้ลาพี่หมอตี๋ซึ่งยังคงยืนข่มอารมณ์เงียบ ๆ อยู่ด้านนอก ยังดีที่พอเขาเห็นก็รับไหว้แบบนิ่ง ๆ

“ขอบคุณมากที่มึงอุตส่าห์พาตัวคุณครูซกลับมารักษาได้” ยายวีโอบ่นอย่างเหนื่อย ๆ

“ทำไมแกทำหน้างั้นวะ” ฉันถามขณะที่กำลังขับรถกลับคอนโดกับยายวีโอเลต เพราะเราอยู่บริเวณเดียวกัน แค่ตึกอยู่ตรงข้ามเท่านั้น

“แกรู้ปะ ตอนที่ฉันบากหน้ากลับไปบอกพี่หมอตี๋ว่าผู้ป่วยคนสำคัญหาย… เขาด่ายับจนน้ำตาคลอเลยจริง ๆ นะแก” ยายวีโอเลตเล่าเหตุการณ์ที่นางเจอด้วยเสียงสั่น ๆ

เอาจริง ๆ เพื่อนฉันเนี่ย โดยปกติก็เป็นคนคิดมากและชอบเก็บอะไรไร้สาระมาไว้ในหัวอยู่แล้ว

ไม่แปลกที่พอเจอเรื่องแบบนี้ มันจะเสียใจจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่

“จริง ๆ แกไม่ได้ผิดอะไรเลยนะวีโอ ก็หมอนั่น… หมายถึงคุณครูซเขาไม่ยอมรักษาเอง แกไม่ได้ตะโกนไล่สักหน่อย” ฉันหันไปปลอบใจเพื่อนทันทีที่รู้ว่ายายวีโอเลตกำลังคิดมากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

“แกพูดเหมือนพี่กันต์เป๊ะเลยอะ ตอนที่เขามาปลอบฉัน… ใจตรงกันดีเนาะ” ถึงยายวีโอน้ำตาคลอ ๆ แต่ก็ยิ้มตอบกลับพร้อมกับแซว ๆ เรื่องพี่กันต์

“ใครก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ มีแต่แกที่คิดไม่ได้!!! และก็… เลิกแซวเรื่องพี่กันต์ได้แล้วว” ฉันเบะปากใส่นางไปเล่น ๆ ก่อนจะหันไปขับรถต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ

@ คอนโด

“เดี๋ยวตอนสองทุ่มเดินไปหานะ จะให้ช่วยติวหนังสือเล่มเดิมให้หน่อย อ่านเองแล้วไม่เข้าใจ” ยายวีโอลงจากรถก็พูดนัดเวลากับฉันเอาไว้ทันที

“ได้ ๆ มาอาบน้ำที่ห้องฉันก็ได้นะ” ฉันตอบไปก่อนจะกดล็อกรถและเดินแยกย้ายขึ้นห้อง

ตอนนี้ปิดเทอม ฉันก็เลยกลับมาอยู่ที่คอนโดเดิมซึ่งเคยอยู่กับพี่แพริสนั่นแหละ เอาจริง ๆ วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่ฉันกลับมานอนที่นี่

เพราะทางมหาลัยไม่อนุญาตให้เด็กปีหนึ่งอยู่บ้านหรือหอนอก อยู่ได้แค่หอในที่ผีดุ ๆ เฮี้ยน ๆ เท่านั้น

แต่ตอนนี้ฉันเป็นว่าที่นักศึกษาปี 2 แล้ว จึงมีสิทธิ์เลือกหอนอกหรือกลับบ้านได้

พอเดินเข้าคอนโดมาก็เจอกับพี่ยามคนเดิมที่ก้มหัวให้ฉันเพราะจำกันได้

“ไม่เจอนานเลยนะครับ คุณมิรารัน” พี่ยามใจดีเอ่ยทักฉันด้วยความสุภาพ

“หลังจากนี้ได้เจอบ่อย ๆ แน่ค่ะพี่ยาม” ฉันยิ้มตอบ อีกฝ่ายก็กดเปิดลิฟต์ให้และบริการอย่างดี

เชื่อไหมว่า วินาทีที่ฉันก้าวกลับเข้ามาในคอนโดนี้ ภาพความคิดถึงบางอย่างมันก็ผุดเข้ามาในหัวมากมาย และมันทำให้ต้องเดินขึ้นไปห้องห้องหนึ่งที่เคยเป็นหนึ่งในความทรงจำดี ๆ

ก๊อก ๆๆ ฉันเคาะประตูหน้าห้องคนที่คุ้นเคยที่ตอนนี้กำลังประกาศขายต่ออยู่

“สวัสดีค่ะพี่พีท…” ก่อนจะพูดผ่านประตูหนา ๆ ของห้องนั้นเข้าไป

“พี่พีทสบายดีนะคะ” ทั้งยังคงเอ่ยต่อ เสมือนมีคนฟังเราอยู่

“พวกเราทุกคนคิดถึงพี่พีทมากนะ” จากนั้นจึงเอามือปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ

ภาพที่พี่พีทติวหนังสือให้ ภาพที่เขาตามรับตามส่ง ภาพที่พี่แพรสร้างเรื่องต่าง ๆ และมีพี่พีทคอยแก้ ภาพที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน ทุกสิ่งมันยังคงอยู่ในความทรงจำที่ดีและมีค่าของฉันเสมอ

มือหยิบชุดกาวน์คุณหมอที่ทางโรงพยาบาลให้ยืมใส่ในช่วงฝึกงานมาสวม

“มิราอะ ได้เรียนหมอตามที่ฝันแล้วนะ แต่ขอโทษด้วยที่หนูเรียนสายเกินไปเลยหาทางรักษาพี่พีทเอาไว้ไม่ได้” ฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“หลับให้สบายนะคะ หวังว่าวันหนึ่งในอนาคตเราจะกลับมาเจอกันอีกนะ พี่ชายของหนู” ปิดท้ายด้วยเสียงสั่น ๆ

ความผูกพันบางทีมันก็ไม่ได้มาจากความรักเชิงชู้สาวเพียงอย่างเดียว

ฉันรักพี่พีทเสมือนเขาเป็นพี่ชายแท้ ๆ คนหนึ่งไปแล้ว

เราเหมือนคนในครอบครัว และพี่พีทเองก็ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับฉัน

ถึงแม้ในวันที่ความสัมพันธ์ของพี่แพริส พี่สาวฉันกับพี่พีทจะจบลงอย่างไม่สวยงาม

แต่ความรักแบบพี่กับน้องที่ฉันมีให้พี่พีทมันไม่เคยหายไปไหน

เขาคือหนึ่งในคนที่ทำให้ชีวิตของฉันประสบความสำเร็จ

จากนั้นจึงถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะเดินหันหลังกลับห้องพร้อม ๆ กับความทรงจำมากมายซึ่งไม่ได้จากไปพร้อมกับร่างกายที่ถูกเผาไหม้กลายเป็นเถ้ากระดูกของพี่พีท พี่ชายคนดีคนเดิมของฉัน…

ฉันเปิดห้องเข้ามาในห้องที่เงียบสนิท

เพราะพี่แพรเองก็ย้ายออกไปตั้งนานแล้ว

เธออยากไปใช้ชีวิตสงบสุขที่เชียงใหม่

ส่วนฉัน เมื่อเลือกจะเรียนที่นี่ก็เลยจำเป็นต้องอยู่ลำพัง

แม้ว่าทั้งพี่แพรและพี่ไคล์จะเสนอไอเดียให้ฉันไปเรียนมหาลัยชื่อดังในจังหวัดนั้นก็ตาม

อีกอย่างฉันไม่อยากไปรบกวนเวลาแฮปปี้แฟมิลี่ไทม์ของทั้งคู่ด้วย

บอกไว้ก่อนเลยว่าการที่ฉันรักพี่พีท นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่เปิดใจมองพี่ไคล์เป็นคนในครอบครัวนะ เพราะเอาจริง ๆ แล้วถ้าพี่แพรรักใคร ฉันก็รักด้วยอยู่แล้ว และพี่ไคล์เองก็กลายเป็นเสาหลักของเราไปด้วยอีกคน

เขาอบอุ่นและมีความเป็นผู้นำสูง ทำให้รู้สึกว่า… พี่แพรเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก ๆ คนหนึ่งบนโลกใบนี้เลยจริง ๆ

วื้ออออออ วื้อออออ จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

___P Paris _____calling

“พูดถึงไม่ได้เลยนะ เซ้นส์เขาแรงจริง ๆ คนคนนี้” ฉันหยิบโทรศัพท์ที่โชว์ชื่อปลายสายขึ้นมากดรับทันที

“ฮัลโหลพี่แพร” แล้วตอบกลับไปอย่างร่าเริง

“กลับถึงคอนโดแล้วสินะ” พี่แพรพูดขึ้นทันทีที่เข็มนาฬิกาเรือนใหญ่กลางห้องตีตรงเวลา 2 ทุ่มเป๊ะ ๆ

พี่แพรน่ะเหมือนจะเป็นคนไม่แคร์อะไร แต่จริง ๆ เขาใส่ใจฉันมาก ๆ เลยแหละ

พี่แพรจะรู้ว่าฉันเลิกเรียนกี่โมงและทำอะไรในแต่ละวัน เพราะกิจกรรมของฉันมีอยู่ไม่กี่อย่างด้วย

“บอกมาตามตรงว่าแกเดินไปร้องไห้หน้าห้องพีทมาใช่ไหม” และนั่นคือคำถามหลังจากที่เราเงียบกันไปสักพัก

“นิดหน่อยอะ ก็มันคิดถึงหนิ” ฉันตอบพี่แพรไปอย่างไม่สามารถโกหกเธอได้จริง ๆ

“วันนี้พี่ก็เพิ่งไปทำบุญให้พีทมา แต่คิดว่าป่านนี้คงไปเป็นเทวดาอยู่บนฟ้าแล้วละ พีทของพวกเราน่ะ” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เศร้าอะไร แต่ไม่ถึงขนาดขำขัน

“พูดถึงพี่พีทบ่อย ๆ ระหว่างคนข้าง ๆ น้อยใจเอานะ” ฉันแกล้งเตือนออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะพี่ไคล์ค่อนข้างเป็นคนมีเหตุผลมากกว่าพี่สาวฉันเยอะ

“จะบ้าเหรอ ก็ไคล์นี่แหละที่เป็นคนปลุกฉันไปทำบุญให้พีทวันนี้” พี่แพรเอ่ยพลางหัวเราะลั่น

“นี่ล่าสุดแพลนไว้จะสร้างอุโบสถวัดอุทิศให้พีทด้วยเลยนะ” ก่อนจะพูดต่ออย่างโอ้อวดเช่นเคย ๆ

“แพร พูดอยู่อย่าเคี้ยวขนมสิ เดี๋ยวมันสำลัก” เสียงพี่ไคล์บ่น ๆ แทรกเข้ามาในโทรศัพท์

ก็จริง เพราะรู้สึกได้เลยว่าทางนั้นเหมือนกินขนมด้วยคุยกับฉันไปด้วย

“เยอะน่า ไคล์!” และนั่นคือคำตอบแสนหวานของพี่สาวฉันเอง และในที่สุด …แค่ก ๆๆๆ

“พี่แพรรรรรรร” ฉันทำได้แค่ถอนหายใจใส่อย่างเหนื่อยใจ

“ก็ฉันหิวนี่นาาา” พี่แพรยังคงเถียงกลับมาแบบไม่ยอมคนเช่นเดิม

“เออ ยายมิราอยู่คอนโดคนเดียวก็ล็อกห้องดี ๆ นะ ไม่ก็ชวนยายวีโอเพื่อนแกมาอยู่ด้วยกันเลย” ปลายสายเตือนด้วยเสียงแข็ง ๆ แต่ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันมากยิ่งกว่าใคร

“โอเคค่า พี่แพร” ฉันตอบไปยิ้ม ๆ

“หรือให้คนของฉันไปตามดูแลน้องเอาไหม ไว้ใจได้แน่นอน ไม่ก็เปลี่ยนคอนโดสิ เอาที่แพง ๆ หน่อย พี่ออกให้…” เสียงพี่ไคล์ปรึกษาพี่แพรอย่างเคร่งเครียด

ฉันว่าทั้งสองคนกำลังอยู่บนรถกันแน่ ๆ แล้วเปิดลำโพงคุยเอา

“พอเลยค่ะทั้งคู่ มิราโตแล้วนะพี่ ๆ …หนูดูแลตัวเองได้น้าาา ไม่ต้องเป็นห่วง” ก่อนตอบกลับไปทันที

เอาจริงฉันไม่ได้เกรงใจพี่ไคล์หรอก แต่กลัวว่าตัวเองจะไม่มีความเป็นส่วนตัวมากกว่า

เอาตรง ๆ ยังไม่ชินกับการมีพี่เขยรวยสักที แถมเขาก็เป็นสายเปย์ที่ตามใจเก่งไปซะทุกคนเลย

“อะ ๆๆ แล้วแต่ละกัน” พี่แพรพูดแบบปัด ๆ ไป

“นี่ไปไหนกันคะ เสียงเหมือนอยู่บนรถ”

“ไปโรงพยาบาลน่ะสิ หมอนัดตรวจครรภ์วันนี้”

“อ้อ ๆ ฝากทักทายหลานด้วยนะ” ฉันตอบเสียงแจ๋วกลับไป

“เหงาก็โทรหาพี่แล้วกัน หรืออยากมาเดี๋ยวบินไปบินกลับเอา ถ้าไม่เหนื่อยฝึกงานมากนะ” พี่แพรพูดต่ออย่างกังวล ๆ

“ได้ค่ะ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ” ฉันย้ำไปอย่างคิดถึงทุกคน

“เออ… ปีใหม่นี้เลยอดฉลองด้วยกันครบ ๆ เลย ไว้ปีหน้ามิราต้องลางาน ลาเรียนล่วงหน้านะ” ก่อนพี่ไคล์จะพูดคุยกับฉัน

“แน่นอนค่ะพี่ ๆ” ฉันเลยตอบไปเสียงลั้นลา

“งั้นแค่นี้แหละและก็อย่าอ่านหนังสือจนดึกดื่นล่ะ หัดดูละครน้ำเน่าซะบ้าง ชีวิตจะได้มีสีสัน” พี่แพรพูดตบท้าย

“บ๊ายบายครับน้องมิรา” พี่ไคล์แทรกต่อ

“สวัสดีค่ะ พี่ไคล์พี่แพร”

“บัยส์!!” ตู๊ด ๆๆๆ และทางนั้นก็ตัดสายไป

หลังจากที่วางสายได้ไม่นาน

Line

Paris : มิรา พี่ฝากเอารูปคู่หรือรูปพีทในห้องลงกล่องไม่ก็ไว้ลังดี ๆ และเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าของพี่ทีนะ

Mirarun : ได้งับ ๆ

Paris : เผื่อว่าหลังปีใหม่ พี่กับพี่ไคล์ขึ้นไปเยี่ยมย่าเขาที่กรุงเทพ อาจจะแวะเข้าไปน่ะ

Paris : แค่นี้แหละ แต๊งกิ้ว

ถึงแม้พี่แพรจะไม่อธิบายเหตุผลแต่ฉันก็สามารถเข้าใจเธอได้ทันทีว่า

ต่อให้พี่ไคล์จะเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่เราก็ไม่ควรจะทำร้ายความรู้สึกคนปัจจุบันด้วยความทรงจำที่ดีของคนในอดีต

ระหว่างที่รอยายวีโอเสด็จมาหา ฉันก็เดินเก็บห้องไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่พี่แพรไปอยู่เกาะกับพี่ไคล์ทั้งยังเกิดเรื่องราวต่าง ๆ มากมายจนเปลี่ยนชีวิตเธอ อีกฝ่ายก็แทบไม่เคยกลับมาที่ห้องนี้อีกเลย แต่ว่าข้าวของทุกอย่างมันยังอยู่เหมือนเดิม ทั้งรูปคู่เก่า ๆ ทั้งภาพโน่นนี่นั่น… ชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอนจริง ๆ นะ จู่ ๆ พี่ชายคนที่เราเกลียดกลับกลายมาเป็นสามีและพ่อของลูกตัวเอง

“ชีวิตของพี่แพรนี่ผ่านอะไรมาเยอะจริง ๆ ในปีนี้” ฉันยิ้ม ๆ ก่อนจะยกกล่องที่มีรูปของพี่พีทเก็บเข้าไปในตู้เสื้อผ้าที่ลึกสุด

“เราไม่มีใครลืมพี่พีทนะคะ เพราะพี่อยู่ทั้งในความทรงจำและหัวใจเสมอ” ฉันบอกกับเจ้ากล่องนั่น ก่อนจะเลื่อนประตูปิด

ติ๊งต่อง ๆๆ

“ยายวีโอ” ฉันรีบปิดห้องนอนของพี่แพรและเดินไปเปิดประตูให้นางทันที

วีโอเลตที่ใส่ชุดนอนลายคิตตี้ ยืนกอดหนังสือเล่มหนาแล้วเดินเข้ามาในห้องฉันอย่างคุ้นเคย

“ตั้งแต่หน้า 235 ไม่เข้าใจเลยอะ เรื่องเกี่ยวกับตัวยารักษา งงมาก” พร้อมกับบ่นหน้ามุ่ย ๆ

และนี่คือ daily routine ของฉันกับเพื่อนซี้

เรียน อ่านหนังสือ ฝึกงาน ชีวิตมัน… ไม่มีสีสันตรงไหนกัน ว่าไหม

Morning work work work

@Hospital

“สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ ๆๆ” ฉันกับยายวีโอที่เดินเข้ามาในโรงพยาบาลก็ยกมือไหว้ยาว ๆ รัว ๆ ตั้งแต่พี่ยามยันพี่หมอและพยาบาลทุกคน

“สวัสดีค่ะพี่กันต์” ปิดท้ายด้วยการยกมือไหว้พี่กันต์ที่นั่งอ่านรายงานอยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขา

“หวัดดีตอนเช้า” อีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารและเงยหน้าขึ้นมามองเราสองคน

“แซนด์วิชหน่อยไหม พอดีพี่แวะซื้อมาน่ะ” เขาหยิบแซนด์วิชที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นให้ฉัน

“อาหารเช้าสำคัญมากนะ” เสียงทุ้มพูดต่อก่อนจะสวมเสื้อกาวน์นิ่ง ๆ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันก้มหัวให้เขาทันที

“หมอกันต์คะ ๆ แล้วห้องวีไอพีคุณครูซน่ะค่ะ หมอจะเข้าไปตรวจเลยไหมคะ” พี่พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาปรึกษาพี่กันต์เรื่องงาน แต่ฟังแล้วคุ้น ๆ อยู่นะ

“อ้อ ผมขอไปตรวจคนไข้รายอื่นจนหมดก่อน ให้ที่นั่นเป็นห้องสุดท้ายนะ” เขาตอบพยาบาลคนนั้นไปตามปกติ

แต่คนฟังก็มีท่าทีลังเลเล็กน้อย

“คุณครูซคงโวยวายแน่ ๆ ถ้าเราปลุกในช่วง 7 โมงเช้า เพราะเมื่อคืนนี้เพิ่งจะสั่งอาหารให้ขึ้นไปส่งตอนเกือบตี 3 นั่นหมายความว่าเขาอาจจะยังนอนได้ไม่เต็มอิ่มนะครับ” พี่หมอกันต์เลยบอกรายละเอียดเหตุผลให้ฟังอย่างสุภาพด้วยมาดนิ่ง

“โห หมอกันต์นี่สุดยอดเลยค่ะ ขนาดพี่ยังคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลย ถ้าไปปลุกแกตอนนี้โดนเด้งออกจากโรงพยาบาลแน่ ๆ” พี่พยาบาลพูดพร้อมทำท่าเสียวสันหลัง

ทำไมทุกคนต้องกลัวคนติงต๊องอย่างหมอนั่นด้วยนะ เขาไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย นอกจากความแปลกประหลาด

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” พี่กันต์ตอบให้อีกฝ่ายคลายกังวล

“งั้นเราไปเริ่มตรวจคนไข้กันเลยเถอะ” จากนั้นจึงหยิบแฟ้มเอกสารและเตรียมจะเดินไป

“วันนี้มิรารันกับวีโอเลต อยู่ช่วยพี่ ๆ ห้องฉุกเฉินเหมือนเดิมนะ พวกแผลน้ำร้อนลวก แผลสด แผลถลอก คงพอทำได้อยู่ใช่ไหม” ก่อนหันมาถามเล็กน้อย

“ทำได้ค่ะ” ฉันพยักหน้า

“โอเค ตั้งใจทำงานนะ” พี่กันต์พูดก่อนจะจับที่ไหล่ของฉันเบา ๆ และเดินออกไปตามด้วยพี่พยาบาลอีกคน

“ต้องใส่ถุงมือแพทย์ทุกครั้งที่สัมผัสร่างกายของคนไข้ โดยเฉพาะเวลาทำแผลนะนักศึกษา!!!” เสียงพี่หมอตี๋ดุยายวีโอเลตดังขึ้นไม่ไกล จนฉันเองรีบหันไปดู

“ขอโทษค่ะ ๆ” ยายวีโอก็ดูลน ๆ ในการรักษาคนไข้รายนั้น

“ที่เตือนอะ เพื่อความปลอดภัยของเธอเองนะ ถ้าหมอยังไม่รู้จักวิธีป้องกันตัวเอง… จะเรียนไปทำไม ตั้งสติหน่อยน้อง” พี่หมอตี๋บ่น ๆ ยายวีโอเลตที่ลืมใส่ถุงมือยางแพทย์ในตอนทำแผลสดให้เด็กน้อยคนหนึ่ง

ซึ่งเรื่องนี้ฉันก็เห็นด้วย เราไม่รู้ว่าเลือดของแต่ละคนติดเชื้ออะไรมารึเปล่า จึงควรจะเซฟตัวเองให้ได้มากที่สุด

“น้องมิรา ทำ CPR เป็นไหม” พี่หมออีกคนในห้องเดินเข้ามาถาม

“พอทำเป็นค่ะ” ฉันพยักหน้าอย่างเต็มใจช่วย

“เดี๋ยวรถฉุกเฉินจะเข้ามาส่งคนโดนรถชนสองคน อาจจะต้องมีการปั๊มหัวใจและทำ cpr ยังไงถ้าเคยเรียนหรืออ่านอยู่แล้ว ลองตั้งใจดูวิธีการช่วยเหลือคนไข้จากประสบการณ์จริงดูนะ” อีกฝ่ายบอกฉันล่วงหน้า ระหว่างที่เขากับพี่หมอตี๋กำลังรอรับผู้ป่วยบาดเจ็บสาหัส

“ขอบคุณค่ะพี่หมอ” ฉันพยักหน้าและหามุมดี ๆ ที่ไม่เกะกะจนเกินไป เพื่อรอดูวิธีรักษาของพี่หมอผู้ชำนาญการแล้วทั้งคู่

และไม่นานคนเจ็บเลือดอาบทั้งตัวก็ถูกเข็นเข้ามาพร้อมเสียงร้องเจ็บปวด ซึ่งพี่หมอทั้งสองคนก็รีบพุ่งตัวเข้าให้การรักษาอย่างทันที

ถึงแม้ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง แต่จำนวนคนไข้ก็ยังเยอะอยู่ดี

ด้วยคุณภาพของหมอ เครื่องมือ และเครือข่ายโรงพยาบาลที่เป็นน่าเชื่อถือ

เวลาผ่านเพียงแค่ครึ่งวัน สภาพของหมอทุกคนในห้องก็อิดโรยและเหน็ดเหนื่อยไปตาม ๆ กัน

ส่วนที่คนไข้เยอะจนแทบไม่มีเวลาพักนั้น ผลก็มาจากการดื่มฉลองเทศกาลปีใหม่นี่แหละ ไม่ใช่อะไรเลยจริง ๆ

ไม่นานพี่กันต์ก็เดินกลับมาในห้องฉุกเฉิน ก่อนจะเก็บแฟ้มเอกสารประวัติคนไข้ที่เขาเพิ่งไปตรวจ และนั่งลงประจำโต๊ะตนเองในตำแหน่งหัวหน้าหมอ

“มิรารัน วีโอเลต” ก่อนเงยหน้าเรียกฉันกับยายวีโอ

อีกฝ่ายดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองเล็กน้อย

“ตอนนี้ก็ 11 โมงแล้ว เดี๋ยวเราสองคนไปกินข้าวกลางวันกันได้เลยนะ ถือเป็นเวลาเบรก” พี่กันต์พูดเชิงอนุญาต

“ยังไงก็วานให้ช่วยแวะแผนก information และขอประวัติการรักษาของคุณครูซตั้งแต่แผ่นแรกยันแผ่นสุดท้ายให้พี่ทีนะ” จากนั้นจึงยื่นแฟ้มเอกสารให้ฉัน รวมถึงจดหมายที่มีลายเซ็นของเขาประกอบแนบไปด้วย เพื่อให้ฉันใช้ยื่น

“ไปหลังจากทานข้าวก็ได้ และเอามาให้พี่ด้วยนะครับ” พี่กันต์วานใช้แค่นั้น ก่อนที่เขาจะลุกไปประชุมกับหมอคนอื่น ๆ ต่อ

ฉันกับยายวีโอก็เดินไปกินข้าวมื้อกลางวันกันอย่างหิวโหย เพราะวันนี้เราทั้งคู่สูญเสียพลังงานไปเยอะมากจริง ๆ

“การจะรักษาหลานเจ้าของโรงพยาบาลนี่มันก็ยุ่งยากเหมือนกันเนอะ” ยายวีโอพูดพลางเท้ามือกับแฟ้มที่เราวางไว้บนโต๊ะ

“ก็จริง ดูแต่ละคนเกร็ง ๆ กลัวกันไปหมดเลย” ฉันส่ายหน้าก่อนจะพากันลุกไปขอรายละเอียดตามที่พี่กันต์ฝากงานไว้ให้ทำ

แผนก information

หลังจากที่ฉันยื่นเอกสารทั้งหมดไปให้พี่พยาบาลซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่อยู่แผนกนี้ “อันนี้เป็นเอกสารการรักษาของคุณครูซทั้งหมด ตั้งแต่เกิดที่นี่จนถึงตอนนี้นะคะ” อีกฝ่ายพูดพลางส่งเอกสารหนา ๆ ให้กับเรา

“แล้วก็ประวัติการแพ้ยา อาหาร และอะไรต่าง ๆ ยังไงบอกให้หมอกันต์ดูอย่างละเอียดหน่อยนะคะ” พี่พยาบาลอาวุโส ย้ำอีกรอบ

ก่อนที่เธอจะให้ฉันหรือยายวีโอเลตเซ็นชื่อเพื่อเป็นหลักฐานในการรับเอกสาร

“ฉันมีปากกา ๆ” แล้วเพื่อนก็หยิบปากกาลายน่ารัก ๆ ของนางขึ้นมา ก่อนจะอาสาเซ็นชื่อของตัวเองลงไปยืนยัน

พอฉันกลับมาถึงห้อง พี่กันต์ก็สลับเวรออกไปทานข้าวแล้ว ในห้องจึงมีเพียงพี่หมอตี๋และพี่หมอแว่น

“นั่นเอกสารคุณครูซเหรอ” พี่หมอตี๋ที่กำลังชงกาแฟเอ่ยถามนิ่ง ๆ

“ค่ะ” ฉันก็ตอบไปสั้น ๆ