CHAPTER 1 เพื่อให้ได้ทุกอย่าง

Erika’s Part

ตุบ

แขนกำยำของจินคล้องเอวคอดบางของฉันลงนั่งคร่อมบนอีกร่าง ร่างสูงซึ่งนั่งอยู่เหนือโซฟา

ซอกขาร้อนขึ้นมาเมื่อถูกแหวกกว้างเพื่อคร่อมร่างสูงนั้นที่ร้อนกว่า

บ้าชิบ

ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้นะ คงเพราะฉันเป็นผู้หญิงเลว และเขาก็เลวไม่ได้น้อยไปกว่า

มือใหญ่เคลื่อนวางแนบหน้าขาเปล่าเปลือยของฉัน หายใจขาดห้วงเมื่อของร้อนนั้นล้วงชำแรกใต้ชายเสื้อตัวเดียวที่คลุมอยู่บนร่างลึกเข้าไป

แต่เราไม่ใช่แฟนกัน ไม่สนิทกันขนาดนั้นด้วยซ้ำ หากทว่าเราทำแบบนี้เพื่อบางอย่าง...

อึก...

ไอร้อนวาบเคลื่อนราวกับไฟขึ้นตามผิวเหนือต้นขาอ่อนบางของฉัน... ล่วงลึกจนถึงขอบแพนตี้ตัวบางที่กั้นส่วนนั้น กระตุกเมื่อเรียวนิ้วยาวของจินกรีดลกลางส่วนซึ่งลึกและไวต่อความรู้สึกที่สุด เร้าให้ผิวกายของร่างส่วนล่างสั่นสะเทือนไปเอง

แต่ฉันกลัวงั้นเหรอ ทั้งที่คนอย่างเอริกะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งถ้าคิดจะเลวแล้วต้องไม่กลัวสิ

ทว่าทำไมดวงตาคมสีเข้มราวกับกลางคืนของอีกฝ่ายถึงจับพิรุธฉันได้ง่ายแบบนี้?

“กลัว?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ราบเรียบ ติดจะเย็นชา

“เปล่านะ อ๊ะ...”

ทั้งที่จะทำเหมือนเก่งทว่าก็ต้องกัดริมฝีปากอยู่ดี กระตุกเมื่อเรียวนิ้วหนาแทรกเข้าไปในแพนตี้ตัวบาง ล่วงถึงส่วนต้องห้าม ก่อนเรียวนิ้วแหย่เข้าสู่ปากทาง

“จ...จิน....!?”

ความร้อนแผ่ตรึงทั้งร่าง ความเจ็บแปลบจากปลายนิ้วเหมือนมีดผสมไฟจี้ นิ้วนั้นควงช้าและล่วงลึกขึ้นไป และสูงลึกขึ้นอีก หากแต่มันยังไม่ทะลุ ฉันกระตุกทุกครั้งที่นิ้วควง เอริกะอย่ากลัวสิ! เดี๋ยวมันก็จบลงแล้ว

แต่มันต้องเจ็บแน่ๆ

“ยะ...อย่า จิน” ฉันดิ้น จะลุกขึ้น “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่เอาดีกว่า”

“สายไปแล้ว” มือหนานั้นรั้งร่างฉันที่จะลุกลงนั่งคร่อมอีกที ช่องที่ถูกควงยังไม่หลุดจากเรียวนิ้วที่แทรกคา และเมื่อเขากดฉันลงมันก็ยิ่งถูกกดติดนิ้วนั้นอีก

“อื้อ แฮ่ก...!!!”

“อย่าลืมสิว่าหลังจากนี้จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ”

ใช่...

ถูกของจิน…

“มันอาจจะเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอกนะ”

แล้วจินจูบฉัน ทาบทับความอบอุ่นผสานความเยือกเย็นผ่านริมฝีปากฉัน เพราะเขาจะไม่แคร์เท่าไหร่หรอกหากฉันเจ็บเมื่อเอ่ยแผ่ว

“หลับตาสิ และกอดฉัน”

แล้วนิ้วนั้นชำแรกเข้าไป ทะลุเนื้อเยื่อบางเข้าสู่เรือนร่างฉันจนลึกสุดนิ้ว และริมฝีปากนั้นกดจูบปิดเสียงร้องของฉัน

แขนกำยำกอดฉัน แต่เราไม่ใช่คนรักและไม่ได้รักกัน

จินกับฉันก็แค่คนสองคนที่มาพบกันและร่วมกันทำเรื่องร้ายนี้เพื่ออีกสิ่งหนึ่ง

สิ่งที่สำคัญกับฉันพอๆ กับที่สำคัญกับเขา

และหากจะถามว่าฉันทำเรื่องเลวนี่เพื่ออะไรและทำไมละก็...เรื่องมันเกิดขึ้นไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้

ช่วงก่อนฉันพยายามหาคอนโดแห่งหนึ่งเพื่อเช่าอยู่ อยากอยู่คนเดียว หากทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น

บ้าจริงๆ

“ห้องเต็มหมดแล้วครับ” พนักงานขายของคอนโดสุดท้ายในย่านอาซากุซะเอ่ยปฏิเสธฉันในทันที ริมฝีปากล่างยื่นนิดๆ ราวกับไม่แคร์สิ่งใดในโลกนี้แม้แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าลูกค้า

“แต่เราเหลืออีกห้องหนึ่งเป็นเพ้นท์เฮ้าส์นะครับ”

“หมายความว่าแพงขึ้น?”

หน้าเลือดไปไหมคะ แย่มากที่มาพูดกับเอริกะแบบนี้ เดี๋ยวก็ซัดหน้าหงายซะเลย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!

ขอออกตัวก่อนว่าแต่ก่อนฉันไม่ใช่คนขี้โมโหแบบนี้ ออกจะน่ารักและอ่อนหวานด้วยซ้ำจนเหมือนนางเอกนิยายดีๆ หากแต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว และเอริกะคนเดิมจะไม่กลับมาอีก

ว่าแต่ภาพในมือฝ่ายขายหน้าเลือดสวยจัง ยิ่งเมื่อเดินตามฝ่ายขายขึ้นไปดูห้องนั้นฉันก็หลงรักมันหมดหัวใจเสียแล้ว

แสงสีขาว หน้าต่างกระจกสูงจรดเพดาน มองออกไปเห็นยอดนับร้อยพันของตึกระฟ้าแห่งมหานครโตเกียวอันงามสง่า กลางคืนคงสวยเป็นประกายแน่ๆ เหมือนเวลาที่มองโลกจากดาดฟ้า

กึก...

แต่เอ๊ะ ใครเดินตามฉันมาดูห้องด้วยนะ? ตัวสูงๆ เป็นผู้ชาย หน้าคุ้นๆ อยู่เหมือนกัน

เคยเห็นที่ไหนหรือเปล่านะ แต่คิดไม่ออก ช่างเหอะ ตอนแรกนึกว่าแค่มายืนฟังที่ชั้นล่างกับฉันจนฉันหลงเข้าใจว่าเป็นลูกเจ้าของโครงการคอนโดนี้ที่อาจจะมาช่วยขายห้อง นั่นก็เพราะความสง่างามและน่ามองอย่างประหลาดของร่างนั้น

แต่เดินขึ้นมาดูห้องด้วยเฉยเลย งะ...งั้นเขาก็เป็นคู่แข่งเช่าห้องของฉันนะสิ!?

“ห้องนี้เดือนละสามล้านเยนครับ” ฝ่ายขายนำเสนออย่างภาคภูมิใจ “สวยเรียบหรูเหมือนคฤหาสน์สมัยใหม่ขนาดกะทัดรัด กว้างขวาง อยู่ได้ถึงห้าคน แต่หากอยู่สองคนกับคู่รักก็ถือว่าหรูหราและกว้างขวางสมฐานะคุณมากนะครับ”

หน้าตาฉันดูรวยขนาดนั้นเหรอ ฝ่ายขายก็แค่พูดไปเรื่อย ถึงฉันจะโตมาแบบคุณหนูและถูกเรียกว่าคุณหนูก็ไม่ได้อยากจ่ายเงินสุรุ่ยสุร่ายหรอกนะ

“แพงไปนะคะ” ฉันนึกเสียดาย “ลดไม่ได้เหรอ หรือมีห้องคล้ายๆ กันแต่ถูกกว่านี้ มันแพงไปจริงๆ อีกอย่างนี่มันห้องสำหรับทั้งครอบครัวแล้ว แต่ฉันจะเช่าอยู่คนเดียวนะ”

“ไม่มีห้องอื่นอีกแล้วครับต้องขออภัยด้วย เหลือแต่ห้องนี้”

“ฉันไม่เชื่อหรอก คุณแค่อยากขายของแพงก่อนใช่ไหม”

“ถ้าหากไม่รีบโอนเงินวันนี้เกรงว่าเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูนี้จะหลุดนะครับ” ทว่าฝ่ายขายยิ้มอย่างได้เปรียบ “วันนี้มีลูกค้ามาดูห้องนี้ยี่สิบห้ารายแล้ว ขอประทานโทษครับ”

ฝ่ายขายรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกลางบทสนทนา พูดคุยและพยักหน้ากับปลายสายอย่างสุภาพก่อนวางลง

“สายเมื่อครู่นั่นก็อีกรายครับ บอกว่ากำลังจะโอนเงินมาครึ่งราคาในอีกสองชั่วโมงนี้ แต่ผมบอกว่าเพ้นท์เฮ้าส์ห้องนี้ไม่สามารถจองได้ และเรารับเฉพาะผู้ที่จ่ายเต็มจำนวนท่านแรกเท่านั้น”

เหลือเชื่อว่าคอนโดนี้จะฮอตขนาดนั้น แต่ว่าที่จริงก็ทั้งย่านอาซากุซะอันงดงามแบบนี้นั่นล่ะที่คนอยากมาอยู่ต้องแก่งแย่งกัน

“โอนเลยไหมครับ”

ดะ...เดี๋ยวสิ เร่งแบบนี้ แต่นั่นมันเงินมหาศาลเลยนะ!

“ลดราคาหน่อยได้ไหม” ต้องได้สิ!

“ลดไม่ได้จริงๆ ครับ”

ทำไงดี

“หารค่าเช่ากันไหม”

“เห?”

อะไรนะ!?