ผมไม่ได้รักคุณ

ตอนที่ 1 ผมไม่ได้รักคุณ

ในร้านเหล้าที่มีเสียงดังอึกทึกครึกโครม ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและดูมีสง่าได้นั่งดื่มเหล้าด้วยความโศกเศร้า เขาคือสวี่เหิงเยว่ เป็นชายหนุ่มนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของประเทศ อิทธิพลของเขากว้างขวางไปในทุกทิศทาง ทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก

วันนี้คือครั้งแรกที่เขาปล่อยให้หน้าตาและศักดิ์ศรีของตัวเองต้องดูย่ำแย่ เพียงเพราะคนรักของเขาหายไป เธอหนีเขาไปโดยที่ไม่บอกกล่าว และเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด จนทำให้เธอต้องหนีเขาไปแบบนี้

เขาคิดว่าต้องมีคนหนึ่งที่จะทราบว่าเธออยู่ที่ไหน จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรไปหาคนคนนั้นทันที

“ฮัลโหล เหิงเยว่เหรอ?” หลินอี้เฟยตอบรับ เธอเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของเฟยถิงอันคนรักของเขา

“อี้เฟย ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณหน่อย สะดวกไหม? ผมจะไปหาคุณเดี่ยวนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิม เพราะเริ่มเมาแล้ว

“เหิงเยว่ คุณดื่มเหรอ?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

“นิดหน่อย ว่าไง? คุณสะดวกไหม?”

“ฉันสะดวก แต่ว่าคุณบอกฉันมาดีกว่าว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”

“ร้านบาร์999”

“ได้ งั้นเดี๋ยวฉันไปหาคุณเอง”

หลินอี้เฟย เรียกรถแท็กซี่เพื่อเดินทางไปที่นั่น เพราะบางทีเธออาจจะได้ขับรถของสวี่เหิงเยว่ไปส่งเขาที่บ้าน เธอไม่มั่นใจว่าเขาจะขับรถกลับเองได้ไหม จากบ้านของเธอไปยังร้านที่เขาอยู่ ใช้เวลานั่งรถประมาณ 20 นาที เมื่อมาถึง เธอก็เข้าไปหาเขาทันที เขายังนั่งดื่มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอยู่ที่เดิม

เธอวางกระเป๋าและไปจับแขนเขาเขย่าเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เขา “เหิงเยว่ ทำไมคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้ล่ะ” เธอถามอย่างใส่ใจ

เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “อี้เฟย มาแล้วเหรอ”

“ใช่ ว่าแต่คุณทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ ให้ฉันโทรตามถิงอันให้ไหม” เธอล้วงมือถือในกระเป๋า

เขาจับมือเธอเอาไว้ “ไม่ต้อง คุณติดต่อเขาไม่ได้หรอก” เขาปล่อยมือเธอ แล้วยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง

“ทำไม?”

“เธอหนีไปแล้ว” เขาจ้องหน้าเธอ “หรือว่าคุณรู้ใช่ไหมว่าถิงอันอยู่ที่ไหน” เขาจบไหล่ทั้งสองข้างของเธอเขย่า “ใช่ไหม คุณรู้ใช่ไหมว่าถิงอันอยู่ที่ไหน คุณบอกผมมาสิ บอกผมมา” น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างเสียใจ

“เหิงเยว่ คุณใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม” เธอจับมือของเขาที่กุมไหล่เธอเอาไว้ “นี่มันเรื่องอะไรกัน ถิงอันไม่ได้อยู่กับคุณงั้นเหรอ แล้วที่บ้านของเธอล่ะ”

“เธอไม่ได้อยู่กับฉัน สองวันแล้วที่เธอไม่ได้กลับไปที่คอนโด ฉันไปที่บ้านพ่อแม่ของเธอ พวกเขาบอกว่าเธอไปแล้ว” เขาพูดไปก็ยกเหล้าเขาปากไปด้วย

“ไปแล้ว! ไปไหน?”

“ผมไม่รู้” เขาวางแก้วในมือลง เอนหลังพิงโซฟาที่นั่ง แล้วใช้มือขยี้ผมตัวเอง “ผมไม่รู้ว่าเธอไปไหน ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด” เขาฟูมฟายเสียใจ

“พวกคุณทะเลาะกันหรือเปล่า” หลินอี้เฟยจับมือของเขาไว้ ด้วยท่าทีที่เป็นห่วงและรู้สึกสงสาร

“เปล่า พวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน วันนั้นเรายังดี ๆ กันอยู่เลย พวกเราคุยกันถึงเรื่องแต่งงาน ถิงอันดูดีใจมาก เธอบอกว่าจะกลับบ้านไปบอกกับพ่อแม่ของเธอ หลังจากนั้นก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย”

หลินอี้เฟยลองกดโทรหาเธอแต่ก็โทรไม่ติดเหมือนกัน “แล้วคุณลุงคุณป้าไม่ได้บอกคุณเหรอว่าเธอไปไหน”

เขาส่ายหัว “ไม่”

“งั้นเอาแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะลองไปถามคุณลุงกับคุณป้าให้อีกที แต่วันนี่คุณหยุดดื่มก่อนดีไหม เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณกลับคอนโดของคุณ”

“ได้ ขอบคุณเธอนะ”

หลินอี้เฟยขับรถมาส่งเขาที่คอนโด เขานั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ พอขึ้นรถเขาก็หลับตาไปแล้ว ระหว่างขับรถ เธอหันมามองเขาบ่อย ๆ เธอแอบชอบเขาตั้งแต่เด็ก เพราะเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกัน แต่พอขึ้นมหาลัยเขาก็คบกับเฟยถิงอันเพื่อนของเธอ เธอชอบเขา แต่เขาชอบเพื่อนของเธอเพราะฐานะเฟยถิงอันดีกว่าเธอ

เมื่อมาถึงคอนโด เธอก็พาเขาขึ้นห้องอย่างทุลักทุเล เพราะตัวเขาทั้งใหญ่และก็หนักมาก จนแขนและหลังเธอแทบหัก

เธอพาเขามาที่เตียงนอน แต่เพราะตัวเขาหนักมาก เมื่อมาถึงเตียง เธอไม่ทันระวัง อาจเป็นเพราะน้ำหนักของเขา และแขนของเขาที่พาดบ่าของเธออยู่ ก็รั้งตัวของเธอลงไปบนเตียงพร้อมกับเขาทันที เธอจึงนอนอยู่สักพักเพื่อให้หายเหนื่อย

“เหิงเยว่ เดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้คุณนะ” เธอเอ่ยแล้วก็กำลังจะลุกขึ้น แต่เขาก็รั้งเอวเธอไว้จนต้องล้มลงมานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“อย่าไป อย่าไปจากผม” เขาพลิกตัวเธอให้อยู่ใต้ร่างของเขาทันที “ผมขอร้อง อย่าทิ้งผมไปไหนอีก ผมรักคุณมาก” เขาไม่รอช้า ประกบริมฝีปากเธอทันที

หลินอี้เฟยพยายามพูด “เหิงเยว่ ฉันไม่-”

“ให้ผมได้รักคุณนะ” เขาพูดตัดบทเธอ มือก็ลุกล้ำไปทั่วร่างกายของเธอ “อย่าหนีไปจากผมอีก”

“ฉันไม่- เหิงเยว่….อื้อ”

เขาไม่ปล่อยให้โอกาสให้เธอได้พูดอะไร เธอไม่สามารถต้านทานกำลังและแรงของเขาได้เลย สุดท้ายก็ปล่อยให้ร่างกายทำตามหัวใจ คืนนี้เธอจึงนอนอยู่ข้างกายของเขาทั้งคืน

เช้าวันต่อมา

สวี่เหิงเยว่ตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกว่าข้างกายของเขามีใครคนหนึ่งนอนอยู่ เขาจึงรั้งเธอเข้ามากอดไว้แน่น จูบที่หน้าผากเธอและผมของเธอ โดยที่เขาไม่ได้ลืมตามองเลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนรักของตัวเอง

เสียงมือถือดังขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องลืมตาขึ้นมาพร้อมกัน หลินอี้เฟยมองดูโทรศัพท์ก็เห็นว่าเป็นเบอร์แม่ของเธอจึงกดรับสาย

“ค่ะแม่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“อี้เฟย น้องชายของลูกถูกทำร้าย ตอนนี้อาการโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล” เสียงปลายสายพูดทั้งน้ำตา และเป็นเสียงที่ร้องไห้แทบขาดใจ

“เดี๋ยวหนูจะรีบไปค่ะ แม่ทำใจดี ๆ ไว้นะคะ”

หลินอี้เฟยรีบลุกจากที่นอน แต่เมื่อลุกขึ้นก็รู้สึกเจ็บปวดกึ่งกลางลำตัวเอามาก แต่เธอก็ฝืนลุกขึ้นเพื่อใส่เสื้อผ้า เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จเธอก็หันกลับมา เห็นสวี่เหิงเยว่นั่งจ้องเธออยู่บนเตียงด้วยสายตาอาฆาต