EvilMafia บทที่ 1 : เจนนาโร่ (ฟรานเซล) มัสชิโม่

ณ เพนต์เฮาส์ใจกลางเขตชิบุย่า ประเทศญี่ปุ่น

เหมียว ~

เสียงร้องเรียกของเจ้าแมวขนฟูสีส้มที่นั่งอยู่บนหมอน ข้างกันคือผู้ชายซึ่งเป็นเจ้าของมันกำลังนอนหลับสนิทอย่างไม่รู้สึกตัว ร่างกายกำยำของผู้ชายวัย 29 ปี นอนคว่ำหน้ายกแขนรองใต้หัว ทำให้ยิ่งเห็นกล้ามเนื้อเด่นชัด เส้นเลือดที่ข้อมือและผิวขาวออร่ายิ่งขึ้น เมื่อเจอแสงจากหน้าต่างตกกระทบ

‘เจนนาโร่ มัสชิโม่’ หรือชื่อกลางที่ใช้ในประเทศญี่ปุ่น ‘ฟรานเซล มัสชิโม่’ ชื่อเล่นที่ทุกคนรู้จักเขาดีก็คือ เอสเตอร์ รองบอสตระกูลมัสชิโม่ ตระกูลทรงอิทธิพลและใกล้ชิดราชวงศ์ลำดับที่ 3 แห่งอิตาลี สาขาการดูแลประเทศญี่ปุ่น

เหมียว ~

พรึ่บ!

เสียงของเจ้าแมวตัวอ้วนดังเรียกเขาอีกรอบและครั้งนี้มันได้ผล ร่างสูงค่อย ๆ ขยับตัวพลิกเปลี่ยนท่านอนหงาย ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นบังใบหน้าเพราะแดดที่ส่องเข้าตาของเขาได้อย่างพอดี นัยน์ตาคมปรือมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ก่อนจะมองไปยังเจ้าแมวตัวกลมที่นั่งเลียขนอยู่ แล้วเอื้อมมือไปยีหัวเล็ก ๆ นั่นด้วยความมันเขี้ยว

“ไง เพอร์เซฟโพนี่”

เหมียว ~

เมื่อเขาทักทายมันก็ขานตอบมาเสียงหวาน โพนี่หรือชื่อจริงที่เหล่าลูกน้องของเขาเรียกก็คือ ‘เพอร์เซฟโพนี่’ แมวพันธุ์ผสมระหว่างเปอร์เซียกับเจ้าแมวจรเก็บมาเลี้ยงของมิกุ นายหญิงแห่งแอซเซอร์ ภรรยาของลาเดล ผู้เป็นทั้งบอสและลูกพี่ลูกน้องของเขา

‘โพนี่’ ได้ความเป็นเปอร์เซียมาเยอะเกินไปหน่อย แล้วยังมีสีส้มตัวเดียวอีกด้วย ทำให้มันโดดเด่นกว่าพี่น้องที่ออกมาตัวสีดำและด้วยนิสัยที่ไม่ถูกกับมิกุเพราะไม่ชอบผู้หญิงนั้น ทำให้จำเป็นต้องแยกเจ้าแมวส้มตัวนี้ออกมา แล้วเมื่อคิดจะหาคนมารับเลี้ยง มิกุก็เกิดความไม่ไว้ใจใคร กลัวแมวจะไม่ได้รับการดูแลที่ดี สุดท้ายมันจึงต้องตกมาอยู่กับเขาตามระเบียบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“ขออนุญาตครับเจ้านาย” เสียงลูกน้องดังขึ้นตามหลังเคาะประตู

“มีอะไร” เสียงทุ้มถามกลับคนด้านนอก เป็นจังหวะเดียวกันที่เขาพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง

สองเท้าแตะลงบนพื้น ร่างเปลือยกายลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงของตัวเอง แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องแต่งตัว หยิบเอาผ้าขนหนูมาแล้วใช้มันพันรอบเอวปกปิดท่อนล่าง

“เราเจอตัวหนอนแล้วนะครับ” สิ่งที่ลูกน้องรายงานทำให้ริมฝีปากแดงยกยิ้มอย่างนึกสนุก มือหนาเอื้อมไปหยิบเอาบุหรี่ขึ้นจุดสูบ

“อือ เดี๋ยวค่ำ ๆ เข้าไป”

“ครับ เจ้านาย แล้ววันนี้จะไปที่ไหนบ้างครับ”

“ไปหาบอสก่อน” การสนทนาที่มีเพียงประตูกั้นนั้นยังดำเนินต่อไป

“ครับ ผมจะเตรียมคนกับรถไว้ให้” การพูดคุยระหว่างเขากับลูกน้องมีประตูกันกลางเอาไว้

“ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเอง” พูดจบก็พ่นควันออกจากริมฝีปาก สายตามองตามเจ้าแมววัย 7 เดือนที่กำลังเดินไปทิ้งตัวลงนอนยังเบาะอย่างสบายใจ

“ครับ เจ้านาย”

ไปกวนประสาทตอนเช้าก่อนดีกว่า คิดถึงลูกพี่ลูกน้องตัวเองไม่เจอกันมานานแล้ว น่าจะประมาณ 8 ชั่วโมงเห็นจะได้

เหมียว ~

เสียงเรียกของสมาชิกร่วมห้องทำให้เขาต้องหันไปให้ความสนใจที่มันอีกครั้ง

“บ่นอะไรเพอร์เซฟโพนี่ เฮ้อ...เรียกโพนี่เหมือนเดิมดีแล้ว ชื่อจะเรียกยากไปไหน” ไม่น่าให้เด็กพระจันทร์ตั้งชื่อให้เลย อลังการกว่าชื่อคนเลี้ยงอีก

วันเดียวกัน เวลา 10.10 น.

ณ ห้องทำงานคฤหาสน์ตระกูลมัสชิโม่

“เสนอหน้ามาทำไมแต่เช้า” ลาเดลถามขึ้นทันทีที่เห็นเขากำลังเดินเข้ามาในห้องทำงาน

“คิดถึงไม่เจอหน้ามาแปดชั่วโมง แล้วบ้านมึงเช้าเหรอเวลานี้ ที่มาเนี่ยมาเล่นกับหลานด้วย วิ่งได้ยัง” พึ่งคลอดได้ไม่ถึง 3 เดือนด้วยมั้ง ลูกชายแฝด 3 ของพ่อลาเดลเขา

“....” ลาเดลไม่ตอบ ไม่สนใจคำถามกวนประสาทที่ได้รับมาด้วย

“มีคนบอกยังเจอหนอนแล้ว อยากไปเล่นด้วยมั้ย”

“มึงนี่เลี้ยงหนอนเยอะจัง ที่จีนไม่เห็นมีอะไรแบบนี้” คนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่จับได้ แต่ก็ยังไม่เลิกวุ่นวายสักที

“มึงก็รู้ว่าที่นี่มันกัดไม่ปล่อย จุกจิกวุ่นวายน่ารำคาญ”

“....” ลาเดลสนใจงานของตัวเอง แต่รู้ดีว่าหูกำลังฟังเรื่องที่เขาพูด

“แล้วยิ่งมึงแต่งงานกับมิกุ ล่อความสนใจได้ดีจริง ๆ” ที่เขาพูดไปเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น ลาเดลรู้ตัวมาตลอดแต่ยังไม่มีใครกล้ามากพอจะเข้ามาเล่นด้วยตรง ๆ ตระกูลฟูจิวาระถืออำนาจหนุนหลังรัฐบาลอยู่ แล้วยังมารวมกับมัสชิโม่ด้วย เป็นใครก็ให้ความสนใจกันทั้งนั้น ล้มก็ว่ายากแล้วมารวมกันจะเอาอะไรมาสู้ 2 ตระกูลนี้ได้

อีกคนผู้นำตระกูล อีกคนบอส...อำนาจที่ไม่มีใครใจกล้าพอเข้ามาวุ่นวาย นอกซะจากหน่วยงานหนึ่งที่เริ่มทำตัวน่ารำคาญเมื่อไม่นานมานี้

“แล้วยังไงต่อ” ลาเดลตั้งคำถามกลับมา สายตาให้ความสนใจยังงานตรงหน้า

“มึงโชคดีที่ได้มิกุ แต่มิกุโชคร้ายที่ได้มึงเนี่ย”

“กรุ๊ปเลือดเอบีตลาดต้องการอยู่ มึงสะดวกมั้ยเอส” ลาเดลหันมามองแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“กับกูก็ไม่เว้นไอ้เหี้-นี่ สูบเอาตายแบบมึงใครจะไปสะดวกด้วย” แฝดตัวเองมันยังจะไม่เอาไว้ นับประสาอะไรกับเขา บุคคลเดียวที่ลาเดลกลัวที่สุดก็คงไม่พ้นเมีย

“เอาเวลากวนส้นตีนกูไปเล่นกับหนอนไป”

“ไม่อยากเล่นหนอนตัวแล้ว อยากเจอตัวใหญ่”

“ขอให้เจอ” ลาเดลเองก็อยากเจอไม่ต่างกัน ตัวเล็กตัวน้อย พวกปลายแถวมันเล่นด้วยไม่สนุกหรอก

“จะเจอได้ไง ไม่ออกมาเลยสักตัว”

“มึงไม่น่าเล่นด้วยมั้ง”

“เล่นกับกูไม่ตายเร็วเหมือนเล่นกับมึงนะ สงสัยพวกนั้นจะไม่รู้” เขาเองก็ทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจตั้งแต่ลาเดลมาดูแลเต็มตัว คอยเก็บงานให้ข้างหลังแล้วเอาบอสมาเป็นเป้านิ่งที่ไม่มีใครกล้ายุ่งบังหน้าแทน