ล่า(ม)พันธะ บทที่ 7 : (อดีต) เบอร์โทร

เฮียลู่สนใจฉัน...

ภายในรถเข้าสู่ความเงียบ ไร้เสียงพูดคุยระหว่างเรามีเพียงเสียงสัญญาณไฟขอทางดังตามจังหวะเท่านั้น มือที่จับแขนเขาถูกดึงกลับมากุมประสานกันวางไว้ที่ตัก ภายในหัวกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดนับจากนี้ จะเริ่มจากตรงไหนเพื่อไม่ให้เขาสงสัยอะไรในตัวฉันและอีกอย่างเฮียลู่ไปที่ห้องนั้นได้ยังไง?

“ทำไมชิเอลไปอยู่ที่นั่น” ในที่สุดเฮียลู่ก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน คำถามแรกมาแล้วฉันต้องตั้งสติให้ดีที่สุด

“ชิเอลเลิกเรียนคลาสสุดท้ายจะออกทางหลังมหาลัยเพื่อเดินไปป้ายรถประจำทาง ออกด้านหลังมันเดินใกล้กว่าออกข้างหน้าค่ะแล้วบังเอิญได้ยินเสียงแปลก ๆ ในห้องชมรมก็เลยเดินไปดูค่ะ” ฉันอธิบายทุกอย่างด้วยความตั้งใจและมีสติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“....” เฮียลู่หันมาจ้องตาและตั้งใจฟังสุด ๆ ถ้าเป็นคนประเภทเดียวแบบลาเดลฉันจะพลาดแม้แต่นิดเดียวไม่ได้เด็ดขาด

“ได้ยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายและก็เสียงกรี๊ดชิเอลก็เลยเคาะประตูห้อง”

“เคาะประตูทันทีโดยไม่มีความลังเลและไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง” คำถามของเขามาพร้อมกับสายตาจ้องมา ซึ่งฉันไม่ได้หลบสายตาอีกฝ่ายตั้งแต่แรกเริ่ม จ้องดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นกลับและเริ่มพูดต่อ

“ชิเอลกลัวใครเป็นอะไรนี่คะ...แล้วเสียงนั้นกรี๊ดเหมือนเจ็บปวดด้วย พอประตูเปิดออกก็เห็นมีผู้หญิงกับผู้ชายอยู่และคนที่สวย ๆ ที่เป็นดารากำลังโดนทำร้ายค่ะ ชิเอลคิดว่าจะต้องเป็นพวกแฟนคลับที่คลั่งเธอแน่ ๆ”

“ชูลี่” เฮียลู่พูดชื่อออกมาให้ฉันได้รู้แล้วเริ่มคิดตาม การวิเคราะห์ไปเรื่อยดูจะเริ่มได้ผล

“ใช่ค่ะนั่นแหละ ชิเอลพยายามจะช่วยแต่รุ่นพี่ชูลี่เอาแต่กรี๊ดแล้วก็เข้าใจว่าชิเอลเป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้น ผู้ชายทั้งสามคนก็ทะเลาะกันเองแย่งรุ่นพี่ ตอนนั้นมันวุ่นวายมากและชิเอลไม่ทันระวังตัว อยู่ ๆ ก็มีใครบางคนเอาผ้ามาปิดหน้าหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ภาพตัดไปเลย” ตลอดการเล่าเรื่องของฉันไม่มีการหลบสายตา ไม่มีการพูดติดขัดให้เป็นที่น่าสงสัยแต่ใช่ทั้งที่แสดงออกไปนั้นจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อได้

“แต่ทั้งหมดบอกว่าชิเอลเป็นคนทำพวกเธอ”

“เฮียลู่เชื่อมั้ยคะ” ฉันย้อนถามเขากลับทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ

“....” ไม่มีคำตอบใดกลับมา มีเพียงสายตาที่ยังจ้องหน้าฉันอยู่เช่นเดิม

“เดี๋ยวชิเอลลงรถตรงนี้แล้วกันนะคะ ขอบคุณเฮียมากค่ะที่ช่วยชิเอลออกมา” ฉันผงกหัวให้เฮียลู่แล้วหันหน้ากลับมาอีกทางเพื่อที่จะเปิดประตูลงจากรถ

ปึก! ประตูกดล็อกต่อหน้าต่อตา ทำให้ต้องหันกลับมาทางเดิม

“เฮียยังไม่ได้ตอบคำถามของชิเอลเลยจะรีบไปไหน” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นเมื่อเราสบตากัน

“....” ฉันว่าฉันไม่รอดแน่

“แต่สิ่งที่พวกนั้นพูดว่าชิเอลทำมองยังไงก็เป็นไปไม่ได้”

“....” เอ๊ะ...หรือว่ารอด

“ชิเอลตัวแค่นี้เองแล้วอีกฝ่ายมีตั้งกี่คน บางทีชูลี่อาจจะสติแตกและพวกที่เหลือกลัวความผิดเลยไหลตามกันไป”

“....” ฉันไม่แสดงออกทางสีหน้าใด ๆ ทำทีเป็นก้มมองมือตัวเอง ทั้งที่ในใจกำลังยิ้มพึงพอใจกับการเอาตัวรอดของตัวเอง

“เจ็บตรงไหนมั้ย ขอเฮียดูหน่อย” มือหนายื่นเข้ามาใกล้

“....” ด้วยความตกใจและไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้ จึงเอนตัวไปด้านหลังสายตามองมือของเฮียลู่ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

“เฮียขอโทษ” เขารู้ตัวทันทีว่ากำลังทำในสิ่งที่ไม่ควร มือที่ยื่นมาหาฉันถูกดึงกลับไปจับยังพวงมาลัยเช่นเดิม

“ชิเอลแค่กำลังคิดอะไรในหัวเลยตกใจ ชิเอลไม่เป็นอะไรค่ะ...ว่าแต่เฮียไปทำอะไรที่นั่นคะ” ฉันเองก็สงสัยเขาเหมือนกันหรือว่าตามมาหรือเปล่านะ

“เฮียกำลังเดินไปเอารถแล้วได้เสียงกรี๊ดเลยเดินมาดู” อาคารจอดรถของมหา’ลัยอยู่ด้านหลังเช่นกัน การที่เขาจะผ่านทางนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“...ดีใจที่เป็นเฮียค่ะ” ปากเล็กขยับพูดแผ่วเบา คำพูดของฉันทำให้ได้เห็นรอยยิ้มจากอีกฝ่ายเช่นกัน

“เอาแบบนี้ดีกว่า เฮียขอเบอร์ชิเอลไว้หน่อยสิ”

“คะ?” ขอเบอร์ฉันงั้นเหรอ กำลังถูกผู้ชายขอเบอร์ครั้งแรกในชีวิตเลย

“ยังไงเฮียก็ยังเรียนอยู่ที่นี่เหมือนกัน ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกหรือใครทำอะไรชิเอลจะได้โทรมาหาเฮีย”

“....” ฟังดูมันก็แค่ความเป็นห่วงในฐานะของพี่ชายเพื่อนเท่านั้น ฉันคิดไปเองทั้งนั้นว่าเขาขอเบอร์

“งั้นเรามาแลกเบอร์กัน ชิเอลจะได้สบายใจว่าไม่เสียเปรียบเฮียอยู่ฝ่ายเดียว”

“ชิเอลไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย...ก็ได้ค่ะ” มือเล็กล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงที่มีเพียงความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าโทรศัพท์จะตกอยู่ในห้องนั้น

“....” เฮียลู่มองการกระทำของฉันเงียบ จนกระทั่งเงยหน้ามาสบตากับเขา

“โทรศัพท์น่าจะอยู่ในห้องชมรมค่ะ ไม่รู้ว่าพังหรือเปล่า” จังหวะที่โดนผลักแล้วมันกระเด็นหลุดมือแน่ ๆ เลย

“งั้นเอาของเฮียไป รหัสผ่านXXXXXX” เขายื่นโทรศัพท์ตัวเองมาให้

“....” ฉันก้มมองของในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ

“ไม่รู้ว่าโทรศัพท์จะยังอยู่มั้ยหรือว่าหายหรือว่าพัง ยังไงคืนนี้ชิเอลก็ต้องใช้ไหนจะติดต่อที่บ้านอีก ถ้าเจอโทรศัพท์ตัวเองพรุ่งนี้เดี๋ยวเฮียมาเอาคืน”

“....”

“ยังไงเฮียก็เป็นห่วง เพื่อให้แน่ใจว่าชิเอลปลอดภัยและถึงบ้านตัวเองแล้วเดี๋ยวเฮียโทรเข้าเบอร์ตัวเองมาหาคืนนี้” เฮียลู่เอื้อมมือมาจับมือฉันหงายขึ้น แล้วยัดโทรศัพท์ของตัวเองใส่มือมา

“....” ครั้งแรกเลยนะที่มีคนทำอะไรให้ฉันแบบนี้ ให้ความเป็นห่วงและใส่ใจมากแบบนี้

“รหัสผ่านตัวเดียวทั้งหกหลักน่าจะจำได้นะ”

“ค่ะ ชิเอลจำได้”

“หิวมั้ย ไปหาอะไรกินหน่อยมั้ย” ชวนไปกินข้าวด้วยแต่ว่า....

“ตอนนี้ไม่น่าจะได้แล้วค่ะ ที่บ้านน่าจะรอแล้วค่ะ”

“โอเค เดี๋ยวเฮียไปส่งที่บ้านแล้วกัน” ฉันกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น เฮียลู่ก็พามาส่งยังอะพาร์ตเมนต์ใกล้มหา’ลัย ซึ่งฉันโกหกว่าอยู่ที่นั่นและให้เขาส่งเพียงริมถนนทางเข้าเท่านั้น ซึ่งเฮียลู่ก็ทำตามอย่างที่ฉันบอกอย่างว่าง่าย หลังจากที่เขาไปแล้วสักพักฉันเลือกใช้โทรศัพท์สาธารณะติดต่อให้คนมารับ เพื่อกลับไปยังเพนท์เฮาส์ของตัวเอง