บทที่ 5 โชคชะตาที่เป็นดั่งเวรกรรม NC

“คะ คุณ คือผู้ชายคนนั้นหรอคะ คนที่ไปซ่อนอยู่หลังร้าน”

“ความจำดีนี่….”

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือดังช้าๆ เป็นการชมเชย ฉันกระพริบตาถี่พยายามตั้งสติเรียบเรียงเรื่องราวให้ทันตามเขา

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะ!?”

“ทำไม? หึๆ ฉันเปล่าทำอะไรเลยสาวน้อย ลุงกับป้าเธอต่างหาก”

“.....”

“ฉันไม่เคยแล้งน้ำใจกับคนที่เคยช่วยเหลือกันอยู่แล้ว เพราะงั้นสำนึกไว้ ว่าเธอไม่ถูกผ่ารึส่งขายในซ่อง เพราะฉันตอบแทนคืน“

“....”

“ซึ่งก็ ..ถือว่าหลุดกันแล้ว และสถานะของเธอต่อจากนี้ .. คือ สินค้า ที่มาชดใช้หนี้แทนลุงป้า”

“…..”

“ตอนแรกฉันก็ลังเล ว่าจะส่งเธอไปผ่าเอาชิ้นส่วน หรือส่งไปขายบริการดี แต่มาคิดๆ ดูแล้ว….”

เขาแสยะยิ้ม ใช้ปลายนิ้วกลางของเขา ลากเบาๆ จากหน้าแก้ม ลงสู่เรียวคอ และเนินอกที่เด่นขึ้นโชว์ร่องผ้า ฉันรีบกำคอชุดคลุมแน่น เอนตัวหลบเขา ขมวดคิ้วมองด้วยความรู้สึก..รังเกียจมือผู้ชายบ้าตัณหา

“ถอดชุดคลุมออก”

“!! คะ?”

“...”

“ถะ ถอด ทำไมคะ ไหนคุณบอกว่าไม่ผ่า…”

“ใช้ตัวเธอ จ่ายหนี้ให้ฉันสิ”

“!!!...วะ ว่าไงนะคะ”

“ลืมไปแล้วหรอ ว่าเธอถูกขายให้ฉัน”

“....”

“ถ้าเธอปฏิเสธ เธอจะถูกส่งไปซ่อง และลุงกับป้าเธอจะโดนแยกชิ้นส่วนแทน”

จากสายตาเขา....นี่มันไม่ใช่คำขู่ แต่เป็นคำสั่งต่างหาก

“ตะ แต่ฉันพึ่งอายุ 17 เองนะคะ? มันผิดกฎมะ..”

“เธอคิดว่าฉันกลัวกฎหมายโง่ๆ งั้นสิ”

“!!!”

“หึๆ สาวน้อย…”

สายตาของเขามันน่าขนลุกยิ่งกว่าสายตาลุงซะอีก เขายิ้มมุมปาก สองแขนแกร่งคล่อมตัวฉันไว้ โน้มประชิดจนใบหน้าห่างกันแค่คืบ

“...”

“ ..เธอคิดว่าตำรวจจะกล้าแตะฉันด้วยคดีเล็กน้อยแบบนี้จริงหรอ”

“อึก!” ฉันกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ มือสั่น ตัวเกร็งด้วยความกลัว

“ต่อให้ฆ่าเธอตาย เอาศพไปแขวนกลางเมือง ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาสืบสวนฉันหรอก …และแน่นอนการตายของเธอก็จะเปล่าประโยชน์”

“...” เขาเหยียดยืนตรงเช่นเดิม ยกเหล้าที่ถือมากระดกหมดแก้ว

“กฏการทำงานของเธอ ง่ายๆ แค่ห้ามนอนค้างบนเตียงฉัน ห้ามเข้า-ออก ห้องทำงานของฉันและ...ห้ามแตะปากฉัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไร”

เขาพูดถึงกฎแปลกๆ พลางแสยะยิ้ม ถอดชุดคลุมของเขาออก จนเห็นแท่งลำใหญ่ชี้ตั้งขึ้นมา ฉันก้มใบหน้าหลบ จิกเล็บลงบนหน้าขาตัวเองแน่น แต่มันกลับชาจนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

“จะยอมฉัน หรือถูกส่งไปบำเรอผู้ชายอีกเป็นร้อยเป็นพันในซ่อง…เลือกเอา”

ฉันนั่งหายใจหอบด้วยอาการหวาดกลัว น้ำตาไหลลงเป็นสาย ไร้เสียงสะอื้น

‘มันคงไม่มีอะไร ตกต่ำไปกว่านี้แล้ว’

ฉันค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ถอดชุดคลุมออก โชว์ร่างกายเปลือยเปล่าให้ชายแปลกหน้าเห็น เขายิ้มแสดงความพอใจ เดินเข้ามาใกล้ฉัน เอื้อมสัมผัสเบาๆ ที่ไหล่มน

“เป็นเด็กดี เชื่อฟังฉัน แล้วเธอจะสุขสบายไปจนตาย”

“....” ฉันกัดฟันก้มใบหน้าลงพื้น ประหนึ่งยอมรับคำสั่ง

“นอนลง”

ฉันทิ้งตัวลงบนฟูกหนานุ่มช้าๆ ทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย ลมหายใจติดกลิ่นเหล้าของเขา เริ่มลุกล้ำบนผิว จากที่สูดกลิ่นเบาๆ ก็เริ่มใช้ลิ้นอุ่นลิ้มเลีย ดูดเม้มทำตำหนิที่รอบเต้าอวบ นิ้วเรียวลูบสัมผัสบนผิว ลากยาวไปถึงใต้สะดืออย่างช้าๆ

“ถ่างขามากกว่านี้”

เขากระซิบสั่ง ลำตัวหนาแทรกกลางขาเรียว นิ้วที่เย็นเฉียบของเขา ลูบสัมผัสหน้าช่องแคบ

“ฮึก!... จะ เจ็บ!”

ฉันจิกเล็บลงบนเตียง ส่งเสียงร้องบอก นิ้วของเขาถูกใส่เข้าช่องแคบจนสุดนิ้ว ฉันแอ่นสะโพกเกร็งสู้กับความเจ็บปนเสียวที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

“อย่าดิ้นหนี”

เขาเตือนเสียงเข้ม ถอดนิ้วออก จ่อลำยักษ์ที่หน้ากลีบดอกไม้ มือหนาเอื้อมปิดปากฉัน จากนั้นดันเอวเข้าช้าๆ ร่างกายฉันเหมือนกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เจ็บเหมือนถูกมีดกรีดน้องสาว น้ำตาล่วงหล่นข้างขมับ เสียงกรีดร้องแห่งความทรมานหวีดในลำคอ

“อึก! อื้อออออ อี้ดดดดดด”